Project X

Er bestaat dus een club die zichzelf "Cooperatie Laatste Wil" noemt. Een clubje mensen die buiten alle medische kanalen om een middeltje verhandelt waarmee je jezelf kan laten hemelen. Middel X heet dat pilletje, of poedertje of drankje.
Een van de sjamanen van dat clubje is nu opgepakt, omdat het blijkbaar verboden is om te handelen in dodelijke middelen. (Aanvulling: wanneer die dodelijke middelen ook daadwerkelijk tot doel hebben om iemand te doden, voor ik straks hele juridische verhandelingen over mijn kop krijg uitgestort).
In eerste instantie leek het me prima.
Tot ik in de krant een klein, bijna weggestopte lezersreactie zag die mij aan het denken zette.
De zorg voor onze bejaarden hebben we uitbesteed, en willens en wetens uitgekleed. Mensonterende toestanden als "Zaterdag-wasdag" en daarmee doel ik er dus op dat die ouwetjes op zaterdag even snel snel onder de douche gesodemieterd worden. Alleen op zaterdag, want voor de rest zijn er teveel zorgbehoevende ouwetjes, en te weinig mensen die er tegen dat onzalige kutsalarisje willen werken.
En omdat kinderen en kleinkinderen allemaal drukke banen en school hebben (ten slotte moet je er onderhand 3 banen op na houden om een hondehok te huren, laat staan te kunnen kopen) zijn die ouwetjes vreselijk eenzaam. Ongelukkig. Of minder bang zijn voor de dood, dan voor de ongemakken die een eenzaam, kwijnend en misschien wel krakkemigger wordend lijf met zich meebrengen.
Een voltooid leven, zeg maar.
En dan vraag ik me af, heh: zijn we gewoon niet vreselijk de weg kwijt met ons allen?
We kunnen en of willen niet zelf voor onze ouwetjes zorgen, dat besteden we tegen welhaast walgelijk lage loontjes uit.
We ontnemen die ouwetjes volledig het recht op zelfbeschikking. Want ze mogen niet eens zelf besluiten om er op een humane, nette manier een einde aan te maken.
Net als bij ziekte. Euthanasie is nog steeds niet een echt legaal iets. Met dank aan een stel middeleeuwse, ultra orthodoxe, compleet van elke menselijkheid ontdane Gristenhonden, kan een ernstig zieke of gewoon iemand die vindt dat zijn leven voltooid is, lekker nog de pest krijgen. Lekker blijven creperen. Want dat is wat hun god wil. Niet wat IK per se wil, nee een of andere griezel die zijn macht ontleent aan een middeleeuws sprookjesboek, verwacht van mij dat ik MIJN leven op ZIJN voorwaarden leef.
En het vervelende is natuurlijk: iemand die echt een eind wil maken aan zijn leven, om welke reden dan ook, doet dat toch wel. Alleen gezien het feit dat dat van een of andere gelovige griezel niet mag, zal die dat doen door van een flatgebouw te springen. Of voor een trein. Met alle bloederige ellende en trauma's van dien. Maar dat maakt niet uit. Als de SGP maar blij is.
Dus moest de sjamaan van "Cooperatie Laatste Wil" gepakt worden.
Ik vind oprecht dat er iets goeds zit aan een dergelijke club. Laat mensen vrij om te leven of niet. Zolang als wij westerlingen zo ongenadig zijn dat we zelf niet voor onze ouwetjes kunnen of willen zorgen, moeten we misschien ook niet al te hysterisch omgaan met hun wens om al dan niet eerder te gaan hemelen dan hun lichaam het vol kan houden. Dat het allemaal wat meer nog uit de taboe-sfeer moet en kan, lijkt me evident. Maar dat het levenseinde van een mens die om welke reden dan ook niet meer verder kan, een stuk humaner kan, lijkt me geen zaak voor de officier van justitie, maar een zaak voor de commissie van de Nobelprijzen.

Ik vroeg het me net al af: zijn we niet gewoon vreselijk de weg kwijt met ons allen?
We zorgen niet meer voor elkaar. Corona. En.... Consumptie.
We consumeren alsof we morgen allemaal een snuifje nemen van middel X.
Nieuwe e-bikes, nieuwe jassen, nieuwe auto's al dan niet elektrisch, nieuwe telefoons, noem het allemaal maar op. Huizen gaan over de toonbank als warme, met bladgoud belegde broodjes, tegen prijzen waar een paard de hik van krijgt. En dan nog meer consumeren. Vakanties, eten, nog meer eten, en nog meer exquise rotzooi, die middels allemaal advertenties door je strot geramd worden.
En dan ineens, te midden van al die overconsumptieve bullshit een advertentie over nieuwe huishoudelijke apparatuur. Niet te koop. Maar wel te huur.
Waarop een volstrekte viruswap (ja, ik heb haar profiel bekeken, en ja, het was er zoéén die Willem Engel klaar zou pijpen als ze de kans had) reageerde: You shall not own anything, and you shall be happy" En een of andere Klaus Schwab kreeg de schuld. Dat zou namelijk een onderdeel zijn van "the Great Reset". Whatever dat mag zijn. Geen zin om alle complottheorieen na te pluizen, ik heb wel wat beters te doen. Werken voor mijn geld, bijvoorbeeld.
Maar goed, blijkbaar is de mogelijkheid om iets te huren in plaats van te kopen, voor de gemiddelde viruswap een dusdanig griezelig idee, dat ook dat te vuur en te zwaard bestreden moet worden (waar die lui de tijd vandaan halen, is me een raadsel, nogmaals: het grootste deel van mijn week vul ik met werken en mijn gezin, en met name dat laatste is serieus een leuk iets, hoewel ik ook veel genoegen haal uit mijn werk).
Ik zie er eigenlijk wel wat in.
Heb je net een veel te hoge en veel te riskante hypotheek af weten te sluiten, begeeft je wasmachine het in de verhuizing. Ik snap ergens wel dat je met zo'n tophypotheek per maand er niet even een kaduuke wasmachine bij kan hebben, dus dat die paar ekkies per maand aan apparaat-huur een prima optie zouden zijn. (En lees voor hypotheek huur, want ook voor een hondenhok betaal je tegenwoordig prijzen die tegen het walgelijke aan grenzen).
En wellicht zou het eens een idee zijn om eens wat kritischer te kijken naar dat wat we echt nodig hebben.
Ik pleit mezelf niet vrij. Laat dat duidelijk zijn. Met een prachtige verzameling aan miniaturen, 2 auto's, een eigen huis en alle zooi ook zelf gekocht (en bij elkaar gespaard) consumeren wij ook als mallen.
En een krachtig argument tegen dat huren is natuurlijk dat het op de lange termijn absoluut duurder is als kopen.
Maar een argument voor is dat het niet in 1 keer een grote uitgave is, je nooit gezeur hebt met kapotte apparaten en garantie, want daar is dus dat bedrijf voor.
En.... Het is misschien nog wel een stuk milieubewuster. Als bijkomend voordelig effect voor de omgeving waarvan je wil dat je kinderen er nog lang gebruik van maken (tenzij ook zij eerder aan de "middel X" willen, wat niet te hopen is).

En dan begint mijn weekend van 1 dag.
Dat wil zeggen: die is al begonnen. Met weer een leuk rest-hout-klusje.
Zoals naar mijn idee talloze huishoudens, hebben wij een soort van dienblad-treetje-achtig plankje waarop wij al ons broodbeleg in de kast bewaren. Superleuk ding, was een onderdeel van een enorm rijkgevuld kruiden-cadeau die we kregen ter ere van onze bruiloft.
De kruiden zijn inmiddels op, en het dieblad-treetje-achtig plankje kreeg een nieuwe bestemming: ons min of meer onbederfelijke broodbeleg herbergen. Als we aan tafel lunchen hoeven we niet met allemaal potten te sjouwen die Ilse kennende toch tegen de vlakte aan gruzelementen slaan.
Dit dienblad-treetje-achtige ding heeft echter 1 groot nadeel: het was er niet voor bedoeld, want er zitten allemaal "vakjes" in, waardoor sommige broodsmeerselen er niet best meer op passen, waardoor we (zeker wij, want Ilse kennende...) het risico lopen dat er allemaal potten toch tegen de vlakte aan gruzelementen slaan.
Nu heb ik weer een flink voorraadje aan resthout, dus kon ik ons trakteren op een nieuw mooi zelfgemaakt dienblad-treetje-achtig plankje. Dezelfde buitenmaat, dezelfde binnenmaat, maar nu zonder die "vakjes" waardoor alle smeerselen er goed op blijven staan, en we dus minder (maar hoe dan ook nog steeds, want Ilse is nu eenmaal weinig gecoördineerd) risico lopen dat er allemaal smeerselen tegen de vlakte aan gruzelementen slaan.
Nu zit de eerste laag lak erop, maar hout-liefhebber die ik ben, kon ik het niet laten: de mooie stukjes heb ik ongelakt gelaten. Ik hou er wel van dat je de oorsprong van sommige onderdelen nog kan zien.
En tijdens het tikken, krijg ik een wild visioen: mijn handenarbeid die net niet helemaal succesvol bleek, de bodem van dat dienblad-treetje-achtig plankje scheurt eruit, juist als Ilse het op tafel wil zetten, waardoor álle potten met smeerselen tegen de vlakte aan gruzelementen slaan.

Hoe dan ook: dit geschreven hebbende, wens ik u allen een goed weekend.