Dus dat...

 Wappe-Frans is van de week serieus door een mand gevallen, waar je eng van wordt.
Wappe-Frans, u weet misschien wel wie dat is: die gozer die onder het mom van "VRIENDUHPIEPEL" niet meer mee deed. Die gozer die de ene waanzinnige, na de andere hilarische complot-theorie opboerde en daar serieus mee genomen wilde worden.
De man die als rappende billenmaat van Willen Engel diende, wordt waarschijnlijk door een groot deel van wappend Nederland nu al rappend uitgekotst.
Want die man, die deed niet meer mee toch?
Als je iets verwacht van Wappe-Frans, is dat hij het verrekt om op te treden bij een evenement dat een QR-code vereist. Maar dat is toch een beetje buiten de lokroep van het geld gerekend. Want het geld riep hard. Heel erg hard. Zo hard dat "VRIENDUHPIEPEL-IK-dOe-NieT-MeEr-Mee-UHHH" Frans toch besloot op te treden op een feestje waar een QR-code gevraagd werd.
Hij probeerde zich er nog uit te rappen met een smoesje over al lang geleden vastgelegd etc, maar de organisator was net even te enthousiast over zijn last-minute invalklusje.
AIIII. Als hij nu slim is, gaat hij naar Noord Korea, om even te ervaren wat echt gebrek aan vrijheid is, en komt hij dan al rappend terug om Nederland zijn excuses aan te bieden voor onder andere zijn bestaan, maar als hij het laat bij excuses voor zijn openbare verschijningen, is het ook best.

Maar goed, het siert me niet om Lange Wap zo belachelijk te maken. Ten slotte heeft hij daar mij niet voor nodig, zo blijkt.
Even door naar iets heel anders, en ongelooflijk hypocriets (van mezelf dus).
Ik struikelde over iemand die zichzelf nogal zelfingenomen op de borst klopte, omdat hij vriendelijk en beleefd was gebleven tegen de kantinejuf van het plaatselijke zwembad, die haar werk deed, en zijn QR-code wilde scannen.
En er kwamen heel wat reacties op, dat het inderdaad zo goed van hem was, dat hij zo beleefd was gebleven.
En natuurlijk de vol zelfmedelijden uitgejankte "In wat voor wereld leheheheven wehehehehe".
Ik ken deze jongen als een redelijk beschaafd exemplaar van de mensheid, en zijn verhaal intrigeerde me.
Hoe de fuck is het iets bijzonders, iets goeds te noemen dat je je gewoon normaal en beleefd gedraagt tegenover een kantinejuf, die bepaalde regels ook maar doorkrijgt van ettelijke salarisschalen boven zich? Je gedraagt je gewoon normaal, beleefd en fatsoenlijk. Punt. Daar is niks goeds of bijzonders aan. Er is werkelijk niks dat goed kan praten dat je als een volslagen halfprimaat gaat lopen blèren tegen iemand die ook maar zijn of haar werk moet doen.
En heel even krijg ik een flash-back naar een akkefietje op het platform een paar jaar terug alweer. Een of andere miss piggy en haar pannelat vriendje staken een sigaret op, en ik vroeg ze om dat niet te doen. 1) het is verboden, 2) het levert je ellende op als je het toch doet.
Miss Piggy werd boos, en ik legde uit dat het nu eenmaal regels van Schiphol waren, waar we ons allemaal aan moeten houden. De verbale braakpartij was niet van de lucht, en pannelat-vriendje voegde daar nog aan toe dat ik maar een vak had moeten leren.
Terug naar het heden: In wat voor apenkolonie leef je als het blijkbaar de norm is om mensen die iets moeten uitvoeren of handhaven dat jou niet welgevallig is, om die mensen dan maar cynisch, onbeschoft of verbaal agressief te behandelen? In wat voor sociaal achterlijke omgeving verkeer je als goed (normaal) gedrag blijkbaar met amechtige bewondering wordt bekwijld?
Tuurlijk, ik vind ook wat van die QR-code en de ongemakkelijkheden die dat met zich mee brengt. Ik vraag me soms ook wel eens af of het allemaal niet wat overdreven is. Maar dat rechtvaardigt niet dat je je als een soort van agressieve chimpansee moet gedragen tegenover mensen die er ook maar mee geconfronteerd worden, en ermee moeten werken.
Het jammere dat in die discussie er geen enkele ruimte mag zijn voor wat nuance. Het vergelijk met Nazi-Duitsland, of Noord Korea is werkelijk bij de wilde beesten af. En O wee, als je wat genuanceerder reageert, dan "snap je het niet". En dan krijg je dat soort Godwins naar je hoofd geslingerd. Maar feit is gewoon dat de omgangsvormen verdwijnen zodra er covid bij komt kijken, en als er toevallig covid geen onderwerp is, dan is er altijd wel weer een stakker te vinden die het er bij sleept. Je zou er spontaan een hoestbui van krijgen. Van dat vermaledijde Covid.

Er zijn van die momenten in je leven dat je niet zeker weet of je moet/mag lachen.
Zo'n moment had ik van de week.
Mijn doorgaans nuchtere echtgenote heeft namelijk een boot gekocht. Een opblaasboot. Helaas niet een met een motor, maar een good old opblaasboot, geschikt voor 3 personen.
In eerste instantie vond ik het nogal overdreven. Ik bedoel: we hebben Jente niet voor niks op zwemles, en om op vakantie nu ook nog een boot mee te slepen, vind ik ook nogal wat.
Maar dat was niet het enige doel van het bootje.
Zoals ik bekend acht: Almere ligt een beetje onder zeeniveau. En onze straat zou in het onwaarschijnlijke geval van een enorme dijkdoorbraak tot de tweede verdieping onder water komen te staan. (Ik denk wederom aan onze verse, jonge overburen die dik het dubbele voor hun huis hebben betaald, dat komt dan dubbel onder water te staan).
En dan is het fijn als we iets drijvends hebben om ons leven te redden.
Op zich slim van haar. Aangezien we beiden er van overtuigd zijn dat de Noord Koreanen Almere niet kunnen vinden, is het niet logisch om een volgestouwde veiligheidsbunker in ons achtertuintje te graven, maar een met levensmiddelen tot de nok toe gevulde opblaasboot is wel handig als de Amsterdamse grachten lek slaan. Nadeel van zo'n rubber bootje is wel: als Claus en Colette het dan met elkaar aan de stok krijgen, is er geen hozen meer aan.

Goed. Ik zit aan tafel, een blog te tikken, en voor zover mijn drukke rooster het toelaat, ben ik maar weer eens de schuur in gedoken om weer eens lekker met hout te gaan prullen.
Ik had namelijk nog een zij-schuifdeur staan van een lekker old-school HY bus. (Zoek ze maar op: Citroen HY, culter dan een volkswagen busje, omdat elke zichzelf overschattende hippie daarin rondrijdt). En mijn verzameling modellen neemt ondanks recente verkoop niet echt af.
Op de bank zit dus een angstig kijkende Ilse, wanneer het klaar is, en hoe en waar ik dat ding dan zetten ga. Dat wordt voor ons beiden nog een uitdaging.
En zo is, na een extreem vroege, doch niet al te lange dienst, mijn weekend begonnen.
Ik wens u allen een beste toe.