Klussen en kerst.

 Een weekendje klussen. En hoe ging dat nu, bij 2 adhd'ers en 1 dito kind?
We waren succesvol. Ik had ook niet anders verwacht, moet ik zeggen. Het in elkaar zetten van Ikea ameubelementen leidt bij ons zelden tot nooit tot echtscheidingen, een wisse dood of erger.
Soms moest ik even tot de orde geroepen worden, soms moest ik Ilse een beetje sturing geven, zeker toen ze mijn vinger klem zette tussen diverse panelen. En één keer moest ik serieus op haar mopperen toen ze een zware plaat tegen mijn kop aan bonkte, maar..... de meubelen staan. En tot onze blijdschap wat betreft het eindresultaat, moet ik zeggen.
Mijn vitrinekasten beneden hebben het veld moeten ruimen (daarover later meer), maar daarvoor kreeg ik een hele rij aan kastruimte terug, waarin ik de inhoud van beide kasten goed kwijt kon.
Dat betrof de kast welke wij zaterdag in elkaar aan het zetten waren.
De betreffende vitrine moest tijdelijk even in de gang geparkeerd worden, tot nader order.
Zondag gingen we aan de slag met de kast in Jente's kamer. Jente heeft namelijk een grotere kast nodig, tot mijn verbijstering. Het kind kan dagelijks 3x een compleet nieuwe set kleren aantrekken, en dat gedurende 30 dagen lang. En dan reken ik de verkleedkleren niet mee.
Ik vrees voor het moment dat de behaatjes hun intrede doen, want dan moet ik een 12-voets zeecontainer in de tuin gaan zetten.
Zoals u wel zal weten, worden die kasten van de Ikea geleverd in een hoeveelheid kartonnen verpakking, waarvoor ze het hele regenwoud in Zuid Amerika hebben moeten kappen.
Op zich voor het creatieve brein van mijn kind leuk, die met al dat karton ter plekke allemaal huisjes en hutjes verzint.
Of we wilden roepen als we weer een lading karton de trap af lieten denderen, want precies daar had ons kind gedacht dat het een waanzinnig goed plan zou zijn om een hut te bouwen. Tussen kattenbak, tijdelijk geparkeerde vitrinekast en trap in, zeg maar.
Dus ik riep dat er weer een stapel karton naar beneden zou komen zeilen, en voegde de daad bij het woord.
Dat ging dus op grandioze wijze spectaculair mis.
Die stapel karton kwam tegen de vitrinekast, die om donderde, Jente's arm pijnlijk te grazen nam en uiteindelijk de volgescheten kattenbak finaal aan stukken hakte.
De horror was niet meer te overzien.
Een krijsend kind, overal karton, een lomp in de weg liggende vitrinekast, overal kattenbak-korrels, en brokken samengeklonterde kattenpis en -poep. En op dat moment stond die dekselse kast in Jente's kamer dus nog niet.
Kortom: de hel was compleet.
Gelukkig is Ilse wat blijmoediger dan ik, dus met een laatste waanzinnige inspanning wisten we alles weer min of meer terug te brengen tot iets leefbaars, trapten die kast in elkaar en we konden elkaar eens goed high-fiven. Te meer daar de glazen plaatjes uit die vitrinekast het (in tegendeel tot de in elkaar geprakte kattenbak) heel netjes overleefd hadden.
Twee kasten in elkaar, bammmm jonguh!!!!

De kast in de woonkamer was een wens van Ilse, want die wilde (en daar heb ik begrip voor) meer opruim-mogelijkheden voor alle zooi die bij ons over het algemeen niet verder komt dan alle beschikbare horizontale dump-plekken.
Bij het inruimen van die kast was de hele bovenste rij voor mijn auto's, en de rest liet ik haar maar een beetje regelen. Haar dingetje.
En af en toe luisterde ik mee, met haar op zich best nuttige mededelingen over wat ze waar een plekje had gegeven.
Toen ze over de paspoorten en andere belangrijke documenten begon, leek het me dat mijn paspoort er niet hoorde.
Die heb ik namelijk altijd bij me.
Toch even kijken of dat wel klopt.
Nee dus.
Paspoort kwijt.
Kak.
Niet daar waar die hoort (in mijn tas). Niet daar waar ik hem regelmatig draag (in mijn andere tas). Niet daar waar die niet hoort (in een binnenzak van een jas). Gewoon niet te vinden.
Dus een onverdroten gezoek naar mijn verloren gewaande paspoort nam een aanvang. Gefrustreerd, want ik kon me op geen enkele manier voor de geest halen waar ik dat dure overheidsdocumentje dan wel niet gelaten had. Mijn frustratie kwam er hoofdzakelijk vandaan dat ik in januari naar Engeland afreis, en dat men zowel in Nederland als in Engeland vindt dat ik dan voorzien moet zijn van een document dat elk normaal mens in zijn leven wel eens kwijt raakt. Alleen dan niet vlak voor je hem nodig hebt. Dat idee.
En dat ik dus zo rond kerst de gemeente moet bidden en smeken om een nieuwe. De gemeente Almere staat bij mij al niet als denderend klantvriendelijk bekend, laat staan als het om iets triviaals als een verloren paspoort gaat.
En dan de KLM moeten bidden en smeken (als je ze al te pakken krijgt) of ze alsjeblieft het paspoortnummer op mijn ticket (die ik nog steeds niet heb gekregen) willen wijzigen.
Kortom: een heel ander soort nachtmerrie dus.
Uiteraard vond ik op zondagochtend, voor we aan de klus gingen op Jente's kamer, mijn paspoort in de buffetkast (waar die ook niet hoort, maar dat is een heel ander verhaal en ook alleen maar aan mezelf te wijten) dus de opluchting daverde haast tastbaar door het min of meer stille huis. (Ilse sliep nog, en Jente was zoet aan het wezen).

Los van die kasten hebben we ook een "airfryer" gekocht. Niet dat dat nu heel erg hoog op mijn wensenlijstje stond, maar de oude friteuse die we hadden, heeft zijn beste tijd wel gehad. De temperatuur-aanduidingen op de draaiknop waren door alle vettigheid weggesleten, en het apparaat is inmiddels niet meer schoon te bikken, omdat het de meest goedkope was, die we voor 10 euro konden vinden, en dus goedkoop en gebruiksonvriendelijk in elkaar is geflanst op de straten van de sloppenwijken van Delhi of Hanoi.
Met zo'n airfryer maak je gezonde frieten, maar het schijnt dat je er ook een kip lekker krokant in kan verkolen, dus de verwachtingen zijn hooggespannen.
Je zou zeggen dat we met kerst ons dus ongans gaan vreten aan spul uit onze nieuwe gezonde-frieten-bakker, maar niets is minder waar: wij gaan lekker kaasfondue'en. We hebben zelfs aan de kaas gedacht (het is na al die jaren nog steeds een punt van discussie wie nu precies de kaas vergat toen we gingen kaasfondue'en bij zuslief in Heerlen. Ik zeg dat Ilse het vergat, Ilse zegt dat ik het vergat, en als we beiden in een meegaande bui zijn, zeggen we dat Jente de kaas vergat).
Dat doen we nadat ik thuiskom van mijn werk, want mijn werk vindt dat ik op eerste kerstdag gewoon mijn rondjes over het platform dien te rijden. Iets waar ik het halfslachtig mee (on)eens ben.
Ik heb gekozen voor een baan in een bepaalde sector. En daar horen ook de nadelen bij. Ik zat al een beetje te spelen met het idee om die eerste kerstdag een van mijn foute kersttruien aan te trekken onder mijn jas, maar ja. Aangezien ik toch liever thuis ben, zo op eerste kerstdag, sta ik er op zijn best met mijn meest neutrale gezicht bij, en dat dan boven een hysterisch vrolijke kersttrui, is toch enigszins vloekend, denk ik.
Aan de andere kant is kerst op het platform toch ook wel weer een aparte aangelegenheid.
Vorig jaar hadden we nog een pushback-chauffeur die in vol kerstmannen-ornaat een vliegtuig naar de startbaan duwde. Helaas is die markante persoonlijkheid met welverdiend pensioen. Zelf durf ik niet zo goed. Sterker nog: als ik als kerstman verkleed ga, pas ik gegarandeerd niet achter het stuur, en ik zou zelf ook niet instappen bij iemand die als kerstman verkleed achter het stuur van een bus zit. Ik bedoel: er zijn grenzen. Zeker ook omdat ik niet zo charismatisch ben, en dus eerder clownesk dan vrolijk achter het stuur zou zitten.
Gevalletje van: doe maar niet!

Voor mij persoonlijk betekent kerst niet zoveel. Ik ben nooit in de kerk te vinden, en kerst vormt daarop geen uitzondering. Hoewel ik inmiddels wel tot de conclusie ben gekomen dat ik de sfeer rondom kerstconcerten wél een beetje mis. In fraaie kerken (dus niet voor religieuze doeleinden!) allemaal kerstmuziek spelen met diverse koren of ensembles het had wel wat.
En dan thuiskomen, een stuk kerstbrood met roomboter, een beker dampende chocomel met slagroom en langzaam ons opmaken voor het kerstdiner, al dan niet bij schoonouders, of gewoon thuis, ondertussen snaaiend van de in de boom gehangen chocolade zooi. Ja. Dat mis ik wel.
Ik kom komende eerste kerstdag thuis, en dan gaan we rap aan de slag om de kaasfondue (mét kaas) op te bouwen. En dan ben ik denk ik afgevuld en gaar genoeg om slapend mijn stokbroodje in de kaas te laten koken tot het verkoold is, glad te vergeten dat ook kaasfondue gloeiend heet is, en dus een kledder gesmolten heerlijkheid tegen mijn lippen te duwen en vloekend de maaltijd.... En fin, mijn lompheid kent geen grenzen. Dus wellicht zal de laatste blog van dit jaar gaan over de automutilatie die ik pleegde tijdens ons kerstdiner.

Ik wil ieder hoe dan ook fijne feestdagen wensen. Eet smakelijk, wees lief voor elkaar. Geef je partner een goeie tongzoen, en lach een beetje lief naar een vreemde die voorbij komt.