Een weekje vol ditjes en datjes

 In de avonddienst, is het gebruikelijk en ook niet te vermijden dat je je prakje in de kantine in een magnetron gooit, om je avondmaaltijd ter plekke te nuttigen.
Daartoe staan er 3 magnetrons, waarvan ik al eerder meldde dat die 2 standen hebben: "kapot, je vreet je prakje maar zo koud als het bedrijfsleven" of "we verkolen die kippenpoot nog eens extra, we moeten zeker weten dat hij (hoewel gemarineerd en gescheiden van zijn eigenaar, toch echt) dood is", als om te onderstrepen dat je in de hel bent belandt.
Soms gaat het ook goed, en heb je binnen 4 minuten een prefab-maaltijd van een gruttersketen of een prefab-homemade bordje vol lekkernijen.
In mijn geval gaat het in 70% om gruttersmaaltijden, voor de overige 30% maak ik het zelf.
Tijdens een van die maaltijden zat collega "L" op te scheppen over haar Surinaamse nasi, en het klonk dusdanig lekker, dat ik er spontaan van begon te watertanden. Dus voor de grap vroeg ik of ze de volgende dag een flinke portie voor me mee kon nemen.
Verder niet meer over nagedacht, we maken over en weer vaker dat soort opmerkingen, zonder bijbedoelingen, gewoon om waardering voor elkaars kookkunst uit te spreken (en toegegeven: de maaltijden van sommige collega's ruiken ook serieus veel lekkerder dan de prefab-maaltijden van de grutters).
De volgende dag, ik was al bijna op mijn werk, kreeg ik een appje van collega "L". Ik hoefde geen eten mee te nemen, want ze had een enorme bak nasi mee.
Ok. Dat is superlief, en ondanks mijn opmerking van de dag ervoor toch onverwacht.
En de bak wás enorm.
En de inhoud wás lekker.
Ik heb zeer oncharmant een bord ongelooflijk vol zitten laden met dat spul, en mijn collega's zaten enigszins sardonisch toe te zien hoe er een ononderbroken geschuif tussen mijn bord en mijn mond plaatsvond.
En om het helemaal af te maken, kreeg ik van collega "M" een paar stukjes 'Doks'. Surinaamse eend op mijn bord. Mijn tong kwam klaar. Ik kan niet anders zeggen. Het lijkt heel simpel, het proces om het allemaal te maken, Maar dat is het vast niet. Hoe dan ook was het lekker in het kwadraat.
En na de maaltijd, moet je dan weer gewoon aan het werk. Ik vrees dat ik te schrokkerig gegeten heb, want de rest van de avond had ik last van wat boerigheid.
En normaal is dat genant, maar in dit geval kreeg ik de smaak van het eten weer over mijn smaakpapillen, maar dan retour, zeg maar. Ik heb dus de hele avond genoten van mijn avondmaal.
Klinkt vreemd. Is het ook.

Onze kerstboom staat (scheef). En inderdaad: Jente heeft met volle overgave meegedaan aan het versieren. Mijn wens om louter zilveren, witte en doorzichtig glazen (het moet allemaal van glas zijn, de meeste plastic dingen vind ik te enthousiast plastic) zaken erin te hangen, legt het steeds meer af tegen Jente's veel kleurrijkere inborst.
Als ik al een opmerking maakte over die lelijke felroze-paarse-blauwe zooi die zij erin wilde plempen, kreeg ik zo'n typisch afkeurende meidenblik, waarmee ze later alle jongens impotent kan staren.
Maar, de boom staat.
En er is de laatste jaren een traditie gegroeid dat Jente en ik samen de piek erop zetten. Dan tilde ik haar op, en zij mocht de piek er voorzichtig op schuiven. Nu ze acht is, kan ze staand op een krukje in elk geval de hoogte bereiken, maar dien ik haar nog wel vast te houden, om te voorkomen dat ze voorover op de boom stort en het geheel in diepe ellende doet belanden.
De volgende ochtend kwam ik beneden, en het viel me op dat de boom wel heel erg scheef stond, maar dat bleek gezichtsbedrog. De piek stond schever dan de (op zich inderdaad ook best wel scheve) boom.

Ook op werk is er/zijn er collega ('s) die zich bezig houden met het kerstig maken van de kantine. Ik kan dat wel waarderen. Het geeft toch een beetje het "thuisgevoel" op de plek waar je meer wakende uren doorbrengt dan thuis.
De versiering daar is allemaal van plastic, want makkelijk in grote hoeveelheden te kopen en op te slaan.
En de versiering is er voorzien van hoeveelheden glitter, die thuis tot onherroepelijke echtscheidingen zou leiden.
Die glitterse ballen, worden opgeborgen in een grote, ronde doorzichtige plastikken ton.
En die ton, was men vergeten weg te halen. Of daar nog niet aan toe gekomen. Mijn plaaggeestende ziel, vond het een weergaloos idee om die ton ondersteboven over het hoofd van één mijner collega's te schuiven. Dat was leuk. En dat werd leuker toen ik eenmaal goed door kreeg hoeveel glitter er in het vers gekamde haar en over de verse kleding van betreffende collega dwarrelde. Dat gaat hij hoogzomer nog als een soort van glitterende roos van zich af moeten schudden. Gelukkig was de betreffende collega niet boos. Het kon hem weinig schelen. Hoewel hij mij de laatste paar keren begroette met een welluidend:"He klootzak!"...

We zijn van de week naar die zweedse boevenbende gegaan. Want Jente moet een nieuwe kast. En wij.... Ilse wilde graag dat ik eventjes op een bank zou gaan zitten, want zij had een hele mooie bank gezien.
Een bank waar je lekker rechtop op zit.
De kast voor Jente waren we snel uit. Maar aangezien die langer is dan ik prettig vervoeren vind, hebben we die laten staan. Ze komen hem maar thuis bezorgen.
Die bank.... Ik vind oprecht dat het qua zitten geen verbetering is, qua kleur wel. Dus we kochten hem niet. Bovendien: zolang Jente kind (en zichzelf) is, denk ik dat het gevaarlijk is om al te veel geld aan zoiets als een bank uit te geven.
De ikea is als een soort van action, maar dan duur. Je ontkomt er simpelweg niet aan om er geld uit te geven aan dingen waarvan je bij voorbaat al niet wist dat je ze nodig zou kunnen hebben. Dus we kwamen thuis met een afwasborstel, met bakken, met zakken, een schoenlepel die zo lang en stevig is, dat ik er serieus ook plezier van ga hebben en met zweeds ingemaakte haring.
Op de terugweg langs de supermarkt voor het avondeten, alwaar het op een afgrijselijke manier mis ging.
Ik heb namelijk mijn wijsvinger verwoest tussen achterklep en auto. En dat is niet eens mijn schuld.
De lidl besloot namelijk dat het een ongelooflijk puik plan is, om de parkeerplaatsen te omlijsten met struiken. Ik vind dat werkelijk bespottelijk. Een goed automobilist parkeert namelijk altijd achteruit in, want dan heb je de meeste overzicht bij het wegrijden, en voor je auto is het beter om op koude motor vooruit weg te rijden dan achteruit te moeten manouvreren.
Maar goed, dan sta je dus met je achterklep tegen die sakkerse struiken aan, en kun je je boodschappen er niet in stoppen. Of zoals in dit geval: je boodschappentas er niet uithalen omdat die kutstruiken in de weg staan.
Ik probeerde het toch, achterklep open, tas pakken. Toen besloot pleurisheg om tussen achterklep en auto te willen klieren. En moest ik er dus voor zorgen dat dat niet gebeurde, terwijl de achterklep al naar beneden zeilde. Ja. Toen bleef mijn wijsvinger ertussen zitten. Bloederige, pijnlijke stijve wijsvinger, naast een middelvinger die eerder dit jaar al brak vanwege een slecht parkerende leerling op het platform.
U kunt zich wellicht voorstellen dat de elektra van de lidl uitviel door mijn kleurrijke krachttermen.
En als ik dan lekker mag sakkeren, vloeken en tieren, komt het wel goed. Maar dan heb ik zo'n nuchtere Ilse naast me die vindt dat ik niet zo moet sakkeren, vloeken en tieren en de volgende keer maar ergens anders moet parkeren. In plaats van dat ze amechtig van medelijden mijn wijsvinger opereert of amputeert.
[Addendum:]Ik hoor bij het voorlezen van deze blog dat Ilse dus gevraagd schijnt te hebben of ze me kon helpen, maar in de diepten van mijn misère is me dat niet goed opgevallen, denk ik.

Mijn werk is een doorsnede van alle sociale vermogens en onvermogens die het een prima afspiegeling maakt van de rest van de menselijkheid.
Zo heb ik een collega D.
D. is sociaal gezien onverwacht. Absoluut niet op de voorgrond, en je moet soms erg goed opletten, want dan komt hij ongelooflijk strak door de bocht. Sociaal gezien. Rijden kan hij ook.
D. stond achter mij als tweede bus, en voor de gezelligheid stapte hij uit om tijdens het boarden een gezellig babbeltje te maken.
Niet met mij. Maar met de passagiers.
Hij begroette iedereen met een gulle glimlach en een:"Hallo meneer/mevrouw, welkom". 
Na 10 personen was hij dat zat, en begon hij wat persoonlijker te worden.
Een wat norsig kijkende passagier kwam naar beneden en werd begroet met:"Hallo, wat heeft u een mooie trui aan" (Noot van mij: het was een totaal niet bij de gezichtsuitdrukkig passende, haast hysterisch gekleurde en beprinte trui). De passagier smolt en stiefelde, glimmend van gelukzaligheid naar de deur.
De volgende passagier kreeg (iets luider) exact dezelfde begroeting, waarop ik in een flits zag hoe de vorige passagier de gelukzaligheid zichtbaar verloor, daar waar de nieuwe passagier helemaal opfleurde.
En zo ging dat een paar mensen door.
Karma doet zijn werk, want bij een aantal leerlingen in het verleden, kon ik me makkelijk omdraaien als er iets gebeurde waar mijn leerlingen hun slappe lach maar moesten zien te verbergen, nu was ik degene die alle zeilen moest bijzetten om niet in een bulderende lach uit te barsten.
Kortom: de meeste diensten zijn leuk, sommigen leuker.

Dat geschreven hebbende, begint er een weekend vol van klussen, want het bij die zweedse boevenbende gekochte spul moet in elkaar.
Ik wens eenieder een goeie toe.