De laatste. Mazzel!

 Ik heb mijn bijdrage aan de economie in het algemeen en de luchtvaart in het bijzonder wel gedaan, al zeg ik het zelf.
Op eerste kerstdag werken, oudjaarsdag werken, alsof ik geen gezin heb.
Maar goed, ik heb wel een kleine vakantie verdiend, en die neem ik vanaf nieuwjaarsdag op.
Dus nadat ik een groot deel van het reizende volk heb verplaatst, mag ik gelijk mijn kop eraf zuipen, mijn auto voor welverdiend onderhoud naar vriendje Ken brengen en dan reis ik af naar Engeland, naar vader-lief om daar eventjes tot rust te komen.
Ikzelf, want Jente vond het eiland wat saaiig, zonder aanspraak van leeftijdsgenootjes of speelkameraadjes die ze kan verstaan. En daarmee dus ook zonder Ilse, omdat we het nog wat onverstandig vinden om Jente gedurende 4 dagen alleen te laten. De verzekering zal veel dekken, maar ik denk dat ze moeilijke vragen gaan stellen bij een in real-life uitgevoerde versie van Home Alone.
Omdat het de bedoeling is dat mijn vader mee terugreist naar Nederland voor wat transactionele en familiaire bezoekjes zo her en der en hij daarmee een blik kan werpen op zijn jongste kleinkind, vond ik het in dit geval gerechtvaardigd om aan Jente's wens te voldoen om niet mee te hoeven. Anders had ik haar simpelweg in een koffer gepropt, want zovaak ziet ze die opa niet, en dat ene kleine weekje per jaar, moet gewoon kunnen.
Die vroege diensten.... Ik sta daar nogal ambivalent tegenover. Het ultra-vroege naar bed gaan, het ultra-vroege opstaan. Ik voel me in de ochtend echt minder mens. Ik moet echt even de tijd krijgen om op temperatuur te komen, zeg maar.
Van de week werd ik wakker met een aansteker in mijn hand. Heel vreemd. Geen zorgen, het huis staat nog, niemand is tot kool gefikt. Dus tijd voor vakanties, en weer wat late diensten. Dan ben ik iets menselijker voor mijn omgeving.

En dat kan geen kwaad. Want ik kwam van de week thuis van een vroege dienst, om een druk bezette straat in te rijden. Dat kan. Wat mij echter tot op het bot kan irriteren, is het feit dat er dan een of andere trut in een volkswagen up 2 parkeerplekken voor mijn deur staat in te nemen. Dan heb je het kleinste, kuttigste, nikszeggendste autootje, neem je er 2 plekken mee in beslag. Leert godnondeju inparkeren.
Mijn eerste reactie was mijn auto pontificaal op straat laten staan, een briefje onder de ruit met het huisnummer erop, en ze kan aanbellen als ze weg wil. Kan ik haar gelijk eventjes de huid volschelden.
Maar goed, het wordt vroeg donker, en ik zag dat er op (naar mijn maatstaven) loopafstand ook een plekje vrij was gekomen. Om het mijn buurtgenoten niet al te moeilijk te maken besloot ik mijn auto in dat vak te kwakken, en het briefje te vervangen door een briefje met het nummer van een rijschool voor een paar extra lessen inparkeren.
Ik zat te dubben tussen dat briefje, of alle rollen ducttape die ik kan kopen erom wikkelen, of dat kutkarretje simpelweg omduwen.
Kortom: ik ben na veel ochtenddiensten gewoon minder feestelijk in de omgang.

Ik moet zeggen dat ik wat blogs betreft ook wel klaar ben voor dit jaar.
Genoeg geouwehoerd, genoeg meningen gegeven. Genoeg verbazing, en vooruit: ondanks dat ik me had voorgenomen om het bij verbazing te houden, ook genoeg irritatie op het www geknald.
Ik hoop dat mijn schrijfsels over avonturen van en met mijn gezin, mijn avonturen op dat gekke Schiphol en daarbuiten, jullie, de lezers hebben vermaakt. Tot glimlachjes hebben kunnen verleiden.
En hoe mooi zou het zijn als de komende jaarwisseling eens niet gepaard gaat met vernielingen, geweld en ellende. Dat de traumachirurgen, oogartsen en andere medici ook eens een glaasje champagne achterover kunnen kegelen. Dat de politie eens niet in allemaal wijken charges hoeft uit te voeren, waarna er weer allemaal gemekker komt. Dat de brandweer eens niet hoeft uit te rukken omdat volstrekt gestoorde lowlife's hun eigen ranzige nest in de fik zetten.
Kortom: dat het een mooi feestje mag worden. Zelf denk ik dat ik het niet haal, om om 0:00 uur nog wakker te zijn. Ik moet ten slotte om 03:45 uur al op voor de laatste ochtenddienst.
Vanuit deze kant van de glasvezelkabel wens ik iedereen een veel beter 2024 toe. Met vooral veel positieve tevredenheid.

Goeie voornemens zijn niet echt aan mij besteedt. De dingen die ik zou kunnen verbeteren, zijn in al hun matigheid al zo diep in gesleten, dat het toch niet lukt. En dat zijn er ook niet denderend veel, lijkt me. Zonde van de eventuele moeite. Plannen voor volgend jaar meer dan genoeg, en wellicht lukt het me om er ten minste één van te verwezenlijken.

Dit geschreven hebbende, wens ik eenieder een feestelijk en goed weekend toe.

Proost en tot de volgende blog.