Dochters

In een of ander praatprogramma gaven de dochters van mevrouw Kaag aan dat ze zouden willen dat zij stopt met haar beroep als politicus. Dit vanwege de vele (doods)bedreigingen aan haar adres.
De dochters zijn namelijk bang dat ze net als Els Borst afgemaakt wordt.
Ik sta in spagaat.
Want vóór alles ben ik tegen geweld. Tegen bedreigingen. Tegen (al te zeer) onfatsoen en onbeschoftheid.
Een beetje gevoel voor decorum kan geen kwaad, waar en wanneer dan ook.
Maar.....
Ik kan het me zo ongelooflijk voorstellen. Ik kan me zo ongelooflijk goed inleven in de ouders van de toeslag-affaire, die tot op de dag van vandaag moeten vechten voor hun recht. Die hun leven aan puin hebben zien gaan door overheidstoedoen. Kinderen die door een falende kinderbescherming weg zijn gehaald, omdat hun ouders aan puin zijn gegaan door de belastingdienst.
En nog steeds is het niet opgelost. Zijn die mensen nog steeds niet gecompenseerd. En nee, er is nauwelijks iets dat het nog goed maakt. En nu ineens, moet alles wél zorgvuldig gebeuren? Waar was de zorgvuldigheid toen deze ouders naar de verdommenis werden gewerkt?
Oke. Dus.
Ik kan me de woede, de onmacht, de frustratie voorstellen. Het enorme leed. Onpeilbaar verdriet.
En nee, niet iedereen heeft zoveel geduld als ik. Of is zo welbespraakt als ik, dat hij en of zij hun lijden netjes op papier kan zetten.
Ik kan me zo goed voorstellen dat die mensen op een gegeven moment ook niet anders meer kunnen dan hun woede dusdanig te uiten dat er doodsbedreigingen bij komen kijken. Want in je woede en je frustratie ben je nu eenmaal niet de meest genuanceerde.
En die dochters van mevrouw Kaag, hebben met alle respect, een luizenleventje achter de rug. Geen onterechte financiele ellende omdat de belastingdienst je onredelijk, schandalig te grazen neemt. Geen kinderbescherming die je uit de armen van je ouders rukt, omdat zij financieel aan de grond zijn gelopen vanwege de belastingdienst. Ze hadden het goed.
Tuurlijk, het lijkt me een nachtmerrie als mamsie bedreigd wordt. Ja. Maar hey: de slachtoffers van de toeslagenaffaire (en laten we de rest van alle crises die door Rutte, Kaag en consorten worden uitgestort over ons land vooral niet vergeten) zitten al vele jaren in een nachtmerrie. Een hele echte, want die is allang realiteit. En nog lang niet opgelost. Werden die mensen maar net zo beschermd als mevrouw Kaag.
Dus veel medelijden heb ik er niet mee. Ondanks dat ik het heel jammer en lullig en zo voor ze vindt.
Ik hoop uiteraard dat niemand die walgelijke Kaag daadwerkelijk wat aan gaat doen. Want walgelijk is ze, dat is een feitelijke mening. Maar ik hoop dat ondanks alle trauma's, alle criminele wandaden van de politiek, we toch een heel klein beetje ons fatsoen blijven houden.
En ik hoop dat mijn hoop niet ijdel zal blijken.

Godzijdank ben ik niet in de positie, noch heb ik het talent of de kwaliteiten om ooit in de politiek te gaan. Daarvoor ben ik denk ik iets te ongeduldig, te weinig diplomatiek en te eerlijk.

Dus kan ik opgewekt verder reutelen over mijn eigen dochter. Een die ik op ga voeden met andere normen en waarden als die je blijkbaar dient te hebben als je politicus wordt.

Mijlpalen van je kind.
De eerste stapjes.
De eerste woordjes.
Eerste dag op school.
Eerste zwemdiploma.
Eerste keer uitgenodigd worden voor een partijtje.

Allemaal supermooi om mee te maken. Dat snoetje van haar bij haar respectieve successen. De intense blijdschap als iets moeilijks gelukt is.

Maar als ouder moet je erin meegaan.
Zoals bijvoorbeeld het ingezworen worden bij de scouting. Daar was Jente gedurende 3/4 jaar lid van. En ze werd geinstalleerd als welp. Super plechtig allemaal.
Uiteindelijk moet ik bekennen dat ik persoonlijk best wel blij was, dat de feestvreugde van elke zaterdag een "opkomst" al snel taande, want ze vond er uiteindelijk vrij weinig aan.
Ik ook niet. Ik heb geen scouting verleden, en al dat soort fratsen zijn simpelweg niet aan mij besteed.
het ophalen van Jente bij de scouting was ook een bijzondere exercitie, vooral omdat de ouders van de overige (en veel meer in-to-scouting zijnde) kinderen, serieus niet mijn bloedgroep waren. Een soort van mix van uitgesproken kak, woke en verbeter-de-wereld-zonder-bij-jezelf-te-beginnen.
Goed. Exit scouting. Joeperdepoep.
Een andere mijlpaal werd vorig jaar al bereikt, maar werd ik pas dit jaar voor het eerst mee geconfronteerd: de avondvierdaagse.
Het woord vierdaagse is voor mij al een reden om bultjes van te krijgen. Het herinnert me aan die grote in Nijmegen. Waar je met je militaire orkest de laatste 5 kilometer meeloopt, ter meerdere ere en glorie van alle deelnemers.
Nu is 5 kilometer niet zo gek veel om te wandelen. Maar als je dat moet doen terwijl je uit alle macht marsen aan het hompen/spelen/kreunen (in die volgorde, het wordt steeds minder want marcheren met die temperaturen en onder die omstandigheden, is gewoon lood en loodzwaar) bent, is elke meter er één te veel. Zeker als de zon met een moordende hoeveelheid graden celsius op je kop staat te branden.
En die meerdere eer en glorie, geloof me: die deelnemers vinden zo'n militair orkest, dat uiteraard net niet of gewoon helemaal niet in hun al 100-den kilometers gelijke loop tempo loopt, alleen maar gruwelijk irritant. En dat is het, voor zowel deelnemer als militair orkest.
Maar goed, in het verleden behaalde resultaten en zo, de avondvierdaagse van zo'n school is net ff anders.
Er gaat een kneuterigheid van uit, waar ik oprecht van kan grijnzen. Ja, tot ik mezelf dus terugvond, ergens midden in de stoet van ouders en kinderen, die joelend langs de straten gingen.
En waarom ze dat doen, weet niemand, maar er was zelfs een heuse vlag bij betrokken, waarbij de kinderen heel gemoedelijk de eer van het dragen erg makkelijk aan elkaar doorgaven. (Ik zal de laatste zijn om te beweren dat het delen van die eer, niet ook vooral te maken had met het feit dat het lopen met zo'n vlag gewoon ongelooflijk irritant is voor de overige deelnemers, en het extra gewicht).
Om nog maar te zwijgen van het feit dat de aangewezen (gedwongen?) vaders met hvc hesjes vaak gewoon stomweg vergaten om het verkeer te blokkeren als er overgestoken diende te worden, en dat de kaartlezer op zijn zachtst gezegd het richtingsgevoel van een gecremeerde vogel had. Ik wed dat we meer dan de beloofde 5 kilometer af hebben gelegd.
Alle ontberingen ten spijt, ook hier weer: dat gezichtje van Jente die blij de stoet op en neer crost om haar vriendinnen bij (elkaar) te houden, te kletsen en gezellig te doen is gewoonweg onbetaalbaar.
Dat is goud en daar kan geen creditcard tegenop.
Dat en het feit dat de vader van Jente's bestie ook bij de kmar werkt en we een snood plan bedachten om het orkest van de marechaussee voor volgend jaar vast te laten leggen om deze vierdaagse op te luisteren.
Alle 5 kilometers.
Het leek hem voor het looptempo erg prettig (we vonden beiden dat het gesjok van uitgebluste, doch leuk doende ouders en het gevlinder van alle kinderen toch wel vermoeiender was dan gewoon die 5 vermaledijde kilometers volbrengen) en ik ging er eigenlijk wel vanuit dat het voor het orkest een goeie opwarmer zou kunnen zijn voor de Nijmeegse vierdaagse. Lekker in de avond uren, dus niet zo bloedverziekend heet. Ze mogen voorop lopen, en worden nauwelijks gehinderd door andere wandelaars. En de kinderen die de euvele moed hebben om door het orkest te sjeezen, mogen ze van mij een heel klein beetje laten struikelen, ja zelfs Jente.
En als klap op de vuurpijl zal ik dan uit de krochten van onze externe berging mijn trompet tevoorschijn halen om bij een zekere mars een zekere hele harde hoge noot te spelen, waarin ik dan een zekere hele harde kicks maak (iets met net niet struikelen over een putdeksel), om oude en hilarische herinneringen voor en met het orkest op te halen. Een win-win situatie voor alle betrokken partijen.
Ik verheug me er nu al op.
Vanavond de laatste wandeling van deze heugelijke week.
Ilse en ik gaan deze keer samen mee.
Ik lekker mopperend op 5 kilometer schoenzolen slijten, en Ilse en Jente vrolijk paraderend alsof ze nooit wat anders gedaan hebben.

Dit geschreven hebbende, ga ik een werkend weekend in. Ik wens u allen een heel goeie toe.