Gevingerd en geschoold.

 Na het spectaculaire debacle van afgelopen week, vroeg ik me een beetje af of en hoe ik in staat zou zijn om een blog te tikken.
Want met een gespalkte middelvinger is dat één van de dingen die me op zijn zachtst gezegd nogal onhandig leken.
Deze eerste zinnen getikt, kan ik melden: het gaat langzaam, want mijn middelvinger doet gewoon simpelweg niet mee. De overige vingers proberen die functie wel over te nemen, maar dat gaat niet echt van harte, zeg maar.
Wat wél van harte ging: het opsteken van mijn middelvinger, al dan niet met opzet.
En dat leidde de afgelopen week tot nogal wat milde commotie bij mensen die zich er niet van bewust waren dat ik een stijf opgebonden middelvinger heb.
Het is namelijk een goed gebruik dat we duimpjes gebruiken tijdens ons werk. De flight-crew naar ons, als ze klaar zijn voor de passagiers, en wij ze dus uit de bus kunnen laten stappen. Wij naar de flight-crew of gate-agents, als wij er klaar voor zijn.
Ik ben linkspoot, dus ik ben gewend om mijn linkerhand op te gooien, om het duimpje te laten wapperen.
Afgelopen week moest ik dus serieus nadenken voor ik mijn duim opstak. Want omdat mijn middelvinger stevig is ingespalkt, staat die wat stevig rechtop, en als ik mijn duim opgooi, gaat die middelvinger in de verkeerde positie mee, waarop je op een afstandje denkt, dat ik gewoon een asociale hork ben, die al dan niet glimlachend, en zeker zonder enige aanleiding zijn middelvinger naar je opsteekt.
Leverde toch aardig wat verontwaardigde blikken op. Tot zelfs een stewardess die verhaal kwam halen. En uiteindelijk moest grinniken om mijn verhaal.
Tja, als je jaren gewend bent om met links bepaalde dingen te doen, is het lastig om ineens over te stappen naar rechts.
Ik zal u maar niet vervelen met de wat minder frisse kanten van dit verhaal, en volstaan met zeggen dat het vegen met rechts toch serieus niet makkelijk is. Mijn smeekbede aan mijn echtgenote haalde niks uit. Die had (terecht?) geen behoefte om zich te branden aan mijn billen.
Ook het aantrekken van sokken en schoenen levert wat moeizame taferelen op, want zo langzamerhand ontdek je dat een stijve, gespalkte vinger serieus in de weg zit, bij nagenoeg alles wat je doet. Even een sok aantrekken, is een opgave geworden. Maar daar kom ik nog wel mee weg. En hier zou ik in principe mijn eega nog wel mee kunnen lastigvallen.
Het uittrekken ervan is een heel ander stukje cake. Dat gebeurt gewoonlijk als ik (laat) thuiskom, en ik wil mijn vrouw er niet voor wakker maken. Ze ligt dan net lekker te slapen (snurken) en als ze nog wakker is, durf ik het niet zo goed, aangezien ik haar dan een setje voeten presenteer die dik 9 uur lang in schoenen hebben gezeten, en qua geur niet zouden misstaan als excellent wapen om bepaalde russische klootzakken spectaculair om zeep te helpen.

Het enige voordeel: ik kan nu opzettelijk mijn middelvinger naar Jan en alleman opsteken, en ermee wegkomen, door daarna mijn meest onschuldige gezicht op te zetten, en het te wijten aan een spectaculaire valpartij. Inwendig grijnzend omdat álle partijen weten dat ik heus die middelvinger echt wel bedoelde, maar niemand er wat van kan zeggen. Ik denk dat ik die spalk voor de zomaar bewaar. Het kon nog eens van pas komen als ik in een wat minder makkelijke bui ben.

De vrijwillige ouderbijdrage van scholen, moet geschrapt worden, zo stellen politici. En we weten allemaal wat er gebeurt als de politiek zich ermee gaat bemoeien. Dan wordt het leven van de burger er over het algemeen niet beter op, integendeel.
Toen wij te maken kregen met de vrijwillige ouderbijdrage, blèrde ik al snel dat we die niet gingen betalen, want vrijwillig, toch? Toch?? TOCHHHH???!?
Gebral van een dronken draak, natuurlijk. Natuurlijk betaal je die vrijwillige ouderbijdrage, want je kunt niet verwachten dat een schoolreisje voor jouw spruit door school betaalt wordt. En daarnaast: er zijn kinderen met ouders die het nóg minder hebben als wij, en vanuit het solidariteitsprincipe, vind ik dat het dus absoluut gerechtvaardigd is om juist die kinderen een handje te helpen. (Met of zonder middelvinger, that is).
Mijn vrouw keek me dus met die welbekende rollende ogen aan, gaf me groot gelijk, en maakte vervolgens de vrijwillige ouderbijdrage over, het aan mij overlatend om tot inkeer te komen. Hetgeen ik dus ook snel deed.
Maar nu blijkt dat mensen die het veel breder hebben, dus ook niet betalen. Want vrijwillig, toch? Toch?? TOCHHHH???!? En ook die kinderen mogen dus gewoon gratis mee op schoolreis.
Er wordt dus misbruik gemaakt van het solidariteitsprincipe. Iets dat je denk ik op geen enkel vlak kan voorkomen. Misselijke uitvreters zijn er altijd.
En dus gaat de politiek zich ermee bemoeien, en dus wordt het voor iedereen weer lekker kut.
Ik op mijn beurt, zeg dan: maak het makkelijk, maak het verplicht en voor de ouders die het echt niet kunnen betalen, zet je een apart fonds op. Simpel zat. Kan allemaal heel discreet, niemand heeft er last van en de misselijke uitvreters hebben het nakijken.

Over scholing gesproken:
Ondanks dat ik weliswaar geen cultureel beroep meer uitoefen, of zelfs maar in de hobbysfeer me met muziekmaken bezig hou, vindt vooral Ilse het belangrijk om te kijken of Jente ernaar taalt.
De hoeveelheid keren dat ik op bijna impertinente wijze vragen krijg of Jente ook muziek maakt, want ik ben/was toch ook muzikant, zijn niet meer op de vingers van de complete wereldbevolking te tellen.
Nee, Jente maakt geen muziek, krijgt vooralsnog geen muziekles en heeft voorafgaand aan vandaag in elk geval bij mij nooit kenbaar gemaakt iets in die richting te willen.
Maar vandaag was het dan zover: er was een open dag van de plaatselijke muziekschool, en Ilse wilde Jente er mee naartoe slepen. En ik ging mee.
We liepen langs allemaal lokaaltjes waar docenten met hun instrumenten zaten opgesloten. En die lokaaltjes mochten we enteren om aan blaasinstrumenten te zuigen, op strijkinstrumenten te zagen en op alle andere instrumenten te meppen.
De trombone stond haar goed. Serieus. En lukte ook gelijk best aardig.
De cello stond haar ook goed. Serieus. En lukte ook gelijk best aardig.
De hoorn bliefde ze niet, net zo min als de trompet, de gitaar en de hobo.
Tot mijn afgrijzen wilde ze wel heel even aan de harp plukken. Maar zonder dat ik mijn keiharde en onomkeerbare veto in hoefde te zetten, werd die terzijde gesteld. Tot mijn opluchting. Dat zou echt te zeer van een kwaadaardige ironie getuigen.
Viool hebben we gemist. Nou ja, gemist... Gewoon niet gezien.
Maar haar allerfavorietst was de algemene muzikale vorming, waarbij je vooral heel weinig van heel veel leert, en op heel weinig echte instrumenten leert rammen, tikken en tokken.
Ik besef dat ik met mijn jeugd en verleden totaal niet in staat ga zijn om dit goed op te kunnen pakken. Ik heb nu eenmaal een extreem slecht voorbeeld gehad, en weet niet beter. Dus kon ik lange tijd ontsnappen aan het idee dat er muziek gemaakt zou moeten kunnen worden door mijn kind, door er simpelweg geen aandacht aan te geven. Door te doen alsof dat niet bestaat.
Maar ja. Het bestaat wel, en gelukkig heeft Ilse een gezondere kijk op dat stukje leven. Misschien kan ik het nog een beetje voor me uitschuiven, maar uiteindelijk, als Jente muziekmaken leuk vindt (is het slecht om te hopen van niet?) ga ik er niet onderuit komen om naar voorspeeldagen en muzieklessen te moeten.
Voor die tijd misschien maar wat valium vragen.
Maar goed, het was een open dag en er was ook een afdeling drama/toneel en daar wilde Jente ook wel even kijken. We mochten gelijk meedoen, en ik kreeg het voor elkaar om tijdens een rollenspel een meisje dusdanig van haar a propos te krijgen, dat ze keihard uit haar rol lazerde en met een verwilderde blik van ongeloof en geschoktheid niet meer verder kon. Terwijl dat kind toch echt al een paar jaar op toneel zat, en de instructie had gekregen om juist in haar rol te blijven.
Tja, je staat tegenover iets dat sociaal anders geaard is, of niet.

Hoe dan ook: lekker weer, lekker weekend, lekker weekend-weer. Ik wens eenieder een goeie.