Middelvingers, nattigheid en karaktertjes.

 Ik ben dus de afgelopen paar dagen enorm bezig geweest met het juist wel of juist niet opsteken van mijn middelvinger. Ik heb een erg goede reden om het wel te doen: het kan niet anders, want men verwacht een duimpje, waarbij dus door mijn kwetsuur een middelvinger meegeleverd wordt, of een erg goede reden om het niet te doen: ik denk bijtijds aan het gebruik van mijn andere hand.

Van de week kreeg ik een mailtje van KPN. Het bedrijf dat bij ons de tv en internet verbinding levert.
En in dat mailtje spraken ze van "inflatiecorrectie". "Alles is duurder geworden". En blablabla. Bottomline: onze prijzen worden verhoogd.
Met een volstrekt willekeurig percentage. 6,4% om precies te zijn.
Of ik nog vragen had.
Nee, geen vragen.
Ja, talloze vragen, waar ik waarschijnlijk geen antwoord op krijg.
Zoals:
-Als de inflatie 10% was, waarom dan maar 6,4%? Waarom niet 5%? Of gewoon 10%. Als de inflatie zo'n heftig probleem is, dan wentel je toch alles op je klant af? Of geloven ze bij KPN nu echt dat ik als klant dankbaar ben voor een beperktere prijsverhoging, terwijl er aan service of kwaliteit niks bij komt?
-Krijgen de werknemers van KPN ook een inflatiecorrectie op hun salaris, of wordt dit zo niet doorberekend, en is die vraag gewoonweg een aan stupiditeit grenzende vorm van positief denken? Ik kreeg in elk geval geen inflatiecorrectie. Dus voor mij is alles duurder geworden, en nu doet KPN een nogal doorzichtige poging om nog eens wat dieper in mijn portemonnee te graaien.
-Krijg ik ook meer service van KPN? Ten slotte een prijsverhoging zou hand in hand moeten gaan met betere service, meer service. Dat loopt bij KPN al jaren achter bij de prijs. Ook dat lijkt me een aan stupiditeit grenzende verwachting.
-Hoe is een winst van 766 miljoen Euro in 2022 te verenigen met een lompe prijsverhoging? Blijkbaar is het allemaal niet dusdanig duur geworden dat er helemaal geen winst te maken viel. 766 miljoen Euro. Er zijn dagen dat ik het niet op mijn rekening heb staan.
Maar goed.
Laat ik niet zo naief zijn te denken dat ik (eerlijk) antwoord zal krijgen op deze vragen. 
Toen KPN ons huis binnenkwam, was dat al tegen mijn zin, maar ze namen Telfort over, dus heel erg veel keuze hadden we niet. En eigenlijk wilde ik toen al weg, omdat mijn eerdere ervaringen met KPN al letterlijk en figuurlijk om te janken waren. Tot een punt dat zelfs de klantenservice medewerker stamelde dat ik inderdaad maar naar een concurrent moest over stappen, omdat zij het niet voor elkaar konden krijgen.
Maar met deze administratief opgestoken middelvinger is er voor mij maar weer eens heel duidelijk dat je voor een positieve en menselijke klantervaring op geen enkele wijze, niet en nooit bij KPN moet zijn.

En dat leidde dus tot een telefoontje naar een concurrerend bedrijf. Een bedrijf waar ik al meer dan 10 jaar zeer tevreden klant ben. T-Mobile.
Een bedrijf waar ik tot op heden nog nooit vruchteloos met de klantenservice belde, en nog nooit niet geholpen werd. Hoewel ik vanmorgen dus wel even knorrig moest constateren dat er geen nummer is om mezelf als klant aan hun voeten te werpen.
Maar de aanhouder wint, en ik kreeg contact met Jannes.
En vanaf seconde 1 dat ik met Jannes aan het praten was, moest ik grijnzen. In eerste instantie omdat hij klonk als een opgeschoten puber uit de Jordaan in Amsterdam. Prachtig, die Amsterdamse tongval. En in tweede instantie omdat de beste man mij moeiteloos door het hele proces heen loodste. (Ik haat het als een bedrijf maar vindt dat ik alles lekker zelf online moet doen. Dat is het hele punt, ik wil service van de klantenservice en niet een "rot-op-doe-het-lekker-zelf-maar-en-als-het-niet-lukt-heb-je-dikke-pech"-softwareservice). Jannes sloeg mij links en rechts om de oren met allemaal kortingen, zodat ik binnenkort dus niet alleen hetzelfde pakket krijg als ik al had, maar er ook dik 15 euro minder voor hoef te betalen. Oh, en T-mobile zorgt voor de installatie en de overstap.
Daarom dat ik dus al zolang voor mobiele telefoon bij T-Mobile zit. de vanzelfsprekende service. De "jannes-sen" die je als klant te woord staan. (Ik hoop dat T-Mobile dit op de een of andere manier leest, en Jannes en zijn collega's een soort van inflatiecorrectie geven. Ten slotte: De "Jannessen" van T-Mobile, halen de klanten binnen, en daarmee het geld. Just sayin'...)
In Rotterdam hadden we ook T-Mobile, maar dat werd toen ook overgenomen door een ander bedrijf. Hier in Almere was destijds Telfort de goedkoopste, tot KPN als een waar koekoeksjong het opslokte, zonder de service te verlenen, of de prijzen laag te houden. Maar gelukkig levert T-Mobile wel gewoon hier, en dus gaan we hier verder.
Krijg ik extra korting omdat ik positief schrijf? Nee, zeker niet. Maar het is ook wel eens fijn om gewoon oprecht blij te zijn met een provider, waarbij ik in elk geval op persoonlijke titel (en mede dank aan Jannes, en zijn collega's in het verleden) het gevoel krijg dat ik een klant ben, in plaats van een vervelende cash-cow.

Een poosje geleden kwam mijn echtgenote bij mij om mijn mening te vragen over haar voornemen om een groter zwembad te kopen dan we hadden. We hadden namelijk zo'n pierenbadje. En omdat Jente zwemmen en plonzen heerlijk vindt, en ze inmiddels wel een beetje uit dat pierenbadje gegroeid is, leek het haar een goed idee om een slagje groter te gaan. Of ik daar even mijn gedachten over wilde laten gaan.
"Iets" groter.
Een zwembad die de helft van ons postzegeltuintje in beslag neemt. 3300 liter water. Dat noem ik niet "iets". Dat noem ik gewoon een lomp gevaarte.
Maar goed, ik zou er over nadenken. Ik ben er namelijk erg goed in om heel lang na te denken over zaken, stiekem in de hoop dat hoe langer ik neem om te denken, hoe groter de kans is dat het allemaal niet doorgaat.
Maar u raadt t al: dat zwembad kwam er. En dat zwembad staat. Met pompje om het water rond te pompen, met chloortabletdinges om het schoon te houden. Volgestort met 3300 litertjes loepzuiver drinkwater.
En uiteraard stond dat ding er voor dat ik mijn veto erover kon geven. Want ik dacht te lang na.
Er kwam een herinnering in mij op.
Jente, dolenthousiast over het vorige zwembad, en op sommige momenten onuitstaanbaar ondernemend, had nagenoeg de hele buurt uitgenodigd voor een waterfeestje. We kregen zelfs leuke reacties van mensen uit de buurt die we helemaal niet kenden. Hun kind was al helemaal enthousiast.
Er zou ook lekkers zijn.
Klein detail: ze was vergeten om even met ons te overleggen, of zelfs maar zoiets basaals als toestemming te vragen. Onze verbijstering was even groot als de teleurstelling van Jente toen we het feestje downsizeden tot iets dat voor ons behapbaar was, en het lekkers... Een snoepje en een beker ranja.
Om dit soort strapatsen in de toekomst voor te zijn, hebben we een paar regels ingevoerd. Er mogen alleen andere mensen bij, in overleg met en vooral na uitdrukkelijke toestemming van ons. Want zowel Ilse en ik, als de rest van de straat zitten niet te wachten op een dagelijkse terugkeer van een horde krijsende kinderen.
Maar wederom: het uitzinnige geluk dat ze ervan ervaart, is waardevoller dan de waarde van onze creditcard.
Ik wist al wel dat Jente echt een dochter van mij is. Het eigenwijze heeft ze van mij, samen met het rooie haar. Maar ze heeft een ander karaktertrekje van me overgenomen. Of geërfd.
Ik ben mijn leven lang, en vaak tot verontwaardiging van betrokken lieden, nooit echt super extatisch geweest.
Als ik iets krijg dat ik graag hebben wil(de), dan ben ik er serieus zeer content mee, maar van mij geen gillende vreugdedansjes. Geen blije kreten van jolijt. Ik zal iemand uitvoerig bedanken, maar over het algemeen op bedaarde manier.
Voor mijn moeder was dat een teleurstelling, keer op keer. Ze kocht dan iets waarvan ze wist dat ik het graag hebben wilde, en verwachtte dan uitzinnige kreten, woeste rondedansen, wervelende klapzoenen of zo.
Maar dat zat en zit niet in me. Ik werd er blij van, en bedankte haar. En vervolgens ging ik er mee spelen, of dat ermee doen waar het voor bedoelt was. Dat was blijkbaar niet hoe ze het voor zich zag. Ik heb het arme mens denk ik meer teleurgesteld dan goed voor haar was, maar ik kan het niet meer veranderen, ze is inmiddels alweer 11 jaar dood.
En Jente heeft dat ook.
Ze zag het zwembad, en was er oprecht blij mee. Maar geen ronde dansjes. Geen geschreeuw. (Dat kwam later, bij het spelen, sorry buren). En weer wat later wist ze te melden dat dit het mooiste was van haar hele leven. (Dat vind ik dan weer wat dramatisch, maar goed, ze heeft ook veel positieve dingen van haar moeder geërfd, denk ik dan maar).
Dus ja, erg attent is het niet. Ook Ilse verzucht naar mij wel eens dat ik wat uitzinniger mag zijn. En ik doe mijn best, heus. Maar ik heb dan weer andere sterke eigenschappen. Denk ik.

Dit geschreven hebbende, is het alweer bijna die tijd van het jaar: we zijn bijna getrouwd. Zoveel jaar.
En elk jaar weer komen we er achter als de datum al gepasseerd is. We zijn beiden niet erg goed in het bijhouden van die kalender, en elk jaar weer zeggen we tegen elkaar dat we volgend jaar er toch echt eens iets aan moeten doen.
Dat doen we dus dit jaar. 9 jaar na de startdatum van ons huwelijk, omdat we er nu toevallig aan dachten en we serieus een groot risico lopen dat we het volgend jaar, oud en vertrouwd weer gewoon vergeten.
We gaan eventjes een paar daagjes weg. Gewoon om weer eens bij te praten. Kijken of het nog net zo'n leuk mens is als dat ik het 9 jaar geleden vond. We gaan naar de plek waar het allemaal begon. Nee, niet op de vierkante centimeter precies (dat zou een grasveldje naast een sporthal in Frankrijk zijn) maar wel ernstig dichtbij.
We nemen het kind ook niet mee, want dat zou het bijkletsen toch wat lastig, tot volstrekt ongemakkelijk maken. Maar gewoon, Marnix en Ilse.
Ik heb er wel zin in. Eventjes weg, voordat we op vakantie gaan met ons drietjes.

Dit alles geschreven hebbende, wens ik ieder een prettig weekend toe.