Fijn om tevreden te zijn

 Wat hebben we het goed samen.
Wat was het lekker, even met zijn tweetjes er tussen uit. Even niks hoeven.
Ilse vond een airbnb voor een paar dagen in de buurt van daar waar het voor ons allemaal begon, een dikke 11 jaar geleden.
We zakten af, en kwamen terecht in een heel klein, onooglijk dorpje in Noord Frankrijk. Een omgebouwde boerderij, met een grote binnentuin. Waar het haast "unreal" rustig was. Geen lawaai van spelende en ruziënde kinderen. Geen vechtende katten. Gewoon helemaal niks.
Niks? Nee, dat is niet waar. Want we werden overspoeld door geluiden van kwetterende vogels, ritselende en tjirpende insecten, een tokkende kip, die wél tokte, maar geen eieren (meer) legde voor ons "petit dejeuner".
Maar voor de rest helemaal niks.
We kwamen aan en waren aanvankelijk van plan om die avond lekker romantisch te eten in het naburige St. Pol sur Ternoise. Hét dorp.
Maar we hadden ons uiteraard niet gerealiseerd dat ook in Frankrijk op maandagavond alle zichzelf respecterende etablissementen dicht zijn. En in romantische vette hap hadden we weinig zin.
Omdat we in ons huisje niet beschikten over een keuken, waren we aangewezen op instant noodles, wat crackers en wat voorverpakte gevulde wijnbladeren en wat stukken fruit, die we vlak voor sluitingstijd nog bij de plaatselijke Lidl konden weggrissen.
Tot zover dus ons romantische diner.
De meeste mensen zullen hun aankomstdag aan de hand van dit soort zaken bepalen, wij niet. Wij staan net ver genoeg van de realiteit af, dat we dit soort dingen totaal over het hoofd zien. ADHD of zo.
Maar we waren vast van plan om gedurende ons romantische uitje ten minste éénmaal iets romantisch te gaan doen en dus slaagde Ilse erin om voor de dag erop een lunch te reserveren in de nabijgelegen stad Arras.
Ons verblijf (La Gran'Porte) was verder geweldig. De gastheer die ons ontbijt verzorgde was vriendelijk, en op de achtergrond. Gastvrij en hartelijk. Het gebouw en de tuin sfeervol, idyllisch. Precies wat je van een paar honderd jaar oude Franse boerderij zou verwachten.
En misschien wel wat overdadig, want de ontbijttafel stond zó vol, dat er geen sprake kon zijn van het "petit", waar die Fransen van spreken als ze het hebben over "petit dejeuner".
We lagen lekker te niksen in de tuin. Te genieten van even geen prikkels, even niks om te moeten.
De dag erop gingen we er al vroeg uit om onze romantische lunch te gaan verzilveren. In Arras.
En Arras, is dus gewoon een kleine, doch zeer charmante stad. Veel leuke pleinen. Grappige winkeltjes.
En dus een heel fijne lunchgelegenheid alwaar we, om de trip-down-memorylane te voltooien, crepes gevuld met ham, kaas, champignons en bechamelsaus aten. We wilden eigenlijk na afloop even lekker in een koel, groen parkje uitbuiken, maar we konden dus nergens een parkje vinden. Nog geen sprietje gras. Ja, toen we wegreden. Uiteraard precies op de plek waar we niet hadden gekeken...
En voor de rest: echt even niks. En ondanks dat je van alle kanten, kanalen, mensen etc. hoort dat het belangrijk is om regelmatig er tussenuit te gaan, weet je pas dat dat klopt, als je het zelf gewoon doet.
We hadden dit al vaker in ons hoofd om te doen, maar telkens kwam het er maar niet van. En nu hebben we aan den lijve ondervonden hoezeer het goed voor ons is.
Uiteraard konden we niet zonder een paar kleine presentjes voor ons kind naar huis. Dus ook haar hebben we verwend met worstjes uit de supermarkt (tja, waar je zo'n kind al niet mee kan verwennen) en wat nieuwe poolnoodles.

Wat hebben we het goed samen.
Dankzij veel en noest spaarwerk, (en familiaire giften, zo her en der) konden wij begin dit jaar ons kleinste kamertje laten renoveren. En niet alleen dat.
Mijn tijdelijke auto was dus ernstig tijdelijk. Niet geheel tegen de verwachtingen in, wel iets eerder dan gepland, besloot de tijdelijke auto dat het zijn tijd was, en dus tijd voor een ander. Die tijdelijke auto kwam er omdat ik die tijd wilde gebruiken om eens te bedenken wat ik zou willen als we ons budget eens zouden verhogen.
Goed, dus voordat het zijn en mijn gewenste tijd was, vertrok de tijdelijke auto naar de eeuwige snelweg, en gelukkig kunnen we het met één auto af, waardoor ik Ilse autoloos maakte, tot ik dus bedacht had wat er voor ons budget mogelijk was.
Gelukkig heb ik een Sjoerd, een René en een Ken, die hun kennis en inzicht wel met mij wilden delen, en zo kwamen we bij de nieuwe auto uit.
Een nieuwe auto, die we eigenlijk pas volgende week zouden halen, vanwege logistieke zaken.
Maar omdat we woensdag besloten om toch lekker de tijd te nemen om op ons gemakje naar Nederland terug te keren, besloten we om dat moment te gebruiken om de nieuwere auto in ontvangst te nemen.
En het blijkt dat het oprekken van het budget dus serieus gevolgen heeft voor wat je koopt, want de eerste 60 kilometer waren heel erg fijne kilometers.
En nu heeft Ilse haar autootje weer terug tot die na de apk afgevoerd kan worden.
Dat autootje van Ilse is 19 jaar oud. Heeft dik 2 ton gereden, en heeft alles gegeven. Zelfs met een lekke koppakking helemaal naar Frankrijk en terug, zonder centje pijn. Versleten koppeling, maakt niks uit. Gassen als een malle. Rottende dorpels: geen probleem, we rijden iedereen zoek in de krappe bocht van de a9 naar de a6. Ja, de achterdeuren die niet meer open willen. Dat is wel een dingetje.
Ze heeft wel een ere-plaatsje in de vitrine van mijn modelauto's verdiend, zou ik zo zeggen, dat kleine, dappere kreng.
Mijn nieuwe auto: een Citroën C4 picasso. Kan niet missen, toch? Je bent liefhebber of niet.
Geleverd door vriendje Ken. Die heeft mij nog nooit een auto verkocht die niet naar zijn geld was. Die heeft mij nog nooit op oneerlijke wijze iets verkocht.

We hebben het goed, maar binnenkort gaat het stuiven in ons huis.
We waren na dik 11 jaar wel eens toe aan een nieuwe computer. Deze laptop, nu dus dik 11 jaar oud, mist niet alleen toetsen, het hele toetsenbord is simpelweg dood.
Dus aan de laptop zit een los toetsenbord gekoppeld.
De muis van de laptop, doet weinig, maar als ik er wat mee probeer, is de enige reactie van het ding, erop gericht om mij gruwelijk te irriteren. Dus een losse muis hangt er ook aan. Die is inmiddels al 2 keer gevallen, dus ook de losse muis moest vervangen worden omdat de eerste ook niet veel verder kwam dan het leven van mij als blogger volstrekt en onoverkomelijk te verzuren.
De laptop is traag als een volstrekte malle. Werkelijk. Hemeltergend traag. Soms type ik een blog, en dan zie ik pas op het einde van een zin, die zin achter elkaar ineens verschijnen, in plaats van gewoon het normale typen wat je doet.
Dus daar komt ook een nieuwe voor.
Nogmaals: we hebben het goed.
Maar met de komst van die nieuwe, voorzie ik dus dat ik het allemaal weer niet snap. Dat ik alle vermaledijde wachtwoorden weer ergens vandaan moet zien te halen, en niet snap hoe het werkt met wachtwoordherstel. Dus op de pc, maar ook op mijn telefoon.
Ik hoop dat als ik de volgende blog ga tikken, het minder warm is, zodat mijn toch al hete hoofd, niet nog heter wordt en ik niet door tegenwerkende computers gedwongen wordt om tot op het bot gefrustreerd een nieuwe laptop uit het raam te kwakken. Mini-update: er zijn een paar zinnen reeds op de nieuwe laptop getikt, en het valt niet mee. Net ff kleiner. Maar vooral: anders. Gelukkig was Ilse zo wijs om het ding alvast in te richten...

We kunnen klagen wat we willen.
Het is namelijk geen nieuwe auto. Integendeel.
Het is geen top of the bill nieuwe laptop die we kopen.
En onze korte vakantie ter ere van ons huwelijk? Geen superdeluxe verblijf in een all-in reservaat, ergens op uren vliegen vandaan. 
Het is allemaal heel erg bescheiden.
Maar dit kunnen we toch maar mooi doen. Tuurlijk. Het kost veel tijd en geduld. En veel opsparen van extraatjes en salarissen. En ik ben heel blij dat we in de omstandigheid verkeren dat we dat kunnen doen. En er zijn zat mensen die het beter hebben. Nieuwere auto's kunnen kopen. Betere computers. Grootsere vakanties.
Maar dit kunnen wij doen. Hier worden wij blij van. En we kunnen zelfs iets voor Jente meenemen naar huis. Wat worstjes waar ze zo dol op is. Een kleinigheidje.
Dit is voor ons waar we blij van worden. Tevreden mee zijn. Gelukkig zijn.
En ik wens iedereen die dit leest hetzelfde toe. Tevreden zijn met wat je wél hebt. Binnen jouw mogelijkheden.
Het klinkt misschien best klef zo. Maar ik krijg zovaak het idee dat mensen liever lopen te schelden op wat ze niet hebben. Op wat ze niet kunnen, op de overheid. Op het bedrijfsleven. En daar doe ik zelf ook vaak zat aan mee. En ergens is dat ook wel terecht. Aan de andere kant, als je daardoor niet meer gaat zien wat je wel kunt, hebt en kan bereiken, dan verlaag je jezelf tot iets wat je volgens mij niet moet willen.
En het zorgt er ook voor dat je niet meer kijkt naar de mensen die het om wat voor reden dan ook veel minder hebben. Want die zijn er ook.
Helaas.
Dus ja, ondanks dat wij niet tot de bovenste laag horen, hebben we het goed, met de middelen die we hebben. En daar geniet ik toch maar mooi van.
Ik hoop dat ik iedereen een beetje inspireer om toch wat meer te genieten van wat je op welke manier dan ook wél voor elkaar hebt gekregen.

Jente vond het stiekem toch best wel moeilijk. Dat wij er even tussen uit piepten.
Gelukkig kon ze bij opa en oma logeren, en toch thuis met haar vriendinnetjes in het zwembad plonzen.
Maar het feit dat wij er niet waren, was voor haar best wel een dingetje.
En zoals dat met kinderen dan gaat, werd ze er ook wel een beetje dwarsig door.
Maar toen ik als eerste thuiskwam, en opgewacht werd door mijn schoonouders, en ik haar wilde begroeten, klonk het vanaf de trampoline:"Papaaaaaaa. Even wachten hoor, ik kom je zo knuffelen, maar nu ben ik nog helemaal nat van het zwemmen". Om vervolgens met haar vriendinnetje verder te kletsen.
Wat heel normaal is bij kinderen van die leeftijd en zeker als ze ADHD hebben: ze voelen niet goed aan hoe en wat met hun blaas. Dat is verder niet iets zorgelijks, gaat over en het heeft weinig zin om er meer aan te doen dan het te accepteren voor wat het is.
De afgelopen nacht was een bijzondere.
Ilse sliep vanwege de bedompte atmosfeer op de bank beneden. Ik had daar wat minder last van, en sliep met ventilator gewoon boven.
Jente slaapt zoals gewoonlijk liever op een luchtbedje in onze kamer, en zag halverwege de nacht haar kans schoon om op de kant van haar moeder te kruipen.
Diep in de nacht, schijnt ze een ongewenst plasje te hebben gedaan, in dat bed. Op haar moeders plek.
Ik sliep, heel diep. Haar moeder sliep beneden, heel diep.
Blijkbaar werd ze er zelf wel wakker van, en in plaats van dat ze ons ermee wakker ging maken, besloot ze dat ze het zelf wel op ging ruimen. Met een wc-papiertje. Omdat ze ons lekker wilde laten slapen.
Ze weet dat wij er geen problemen van maken. Ze weet dat ze ons altijd kan wakker maken als er iets is. En het dan toch zo oplossen... Ik vind dat vertederend. Ik vind dat ook heel sneu. Maar ook blijk van een zekere groei in haar denken. En dat is goed.
Volgende keer moet ze of mij, of haar moeder wakker maken. Ten slotte heeft ze nu nog haar ouders om dit soort kleinigheden, maar ook alle andere en grootheden met haar en voor haar op te lossen.

Goed, dit geschreven hebbende, besef ik dat ik deze week geen weekend heb, ik ga lekker door knallen maar wens eenieder een goede toe.