Ontzorgd, maar weekend

Ik sta niet bepaald bekend om mijn lange lontje. En zeker als het aankomt op zaken die mij persoonlijk aangaan, kan ik behoorlijk kort aangebonden zijn. 
Een van die zaken, is zorg.
Sinds ik geen militair meer ben, moet ik maandelijks een enorme som overmaken aan in mijn geval de FBTO. Die betaalt dan weer de kosten van mijn zorg, maar voor de rest doen ze niks.
Prima.
Mijn zorgverlener krijgt van al die premies een enorme berg geld terug. En daar gaat het mis.
Ik moet elke avond een dosis insuline in mijn lijf rossen, en dat gaat via een receptje bij de inpandige apotheek.
U voelt hem aankomen?
Elke keer dat ik die zooi nodig heb, is het een mijl op 7 om er aan te komen. Ik moet door 3 of 4 hoepeltjes springen om dat recept te herhalen. Want niet dat een diabeet gewoon een automatisch doorlopend recept heeft om in leven te mogen blijven, neeeeeeeeeeeheeeee dát zou té logisch, té makkelijk zijn. Laat iemand die afhankelijk is van medicatie maar lekker bungelen, bidden en smeken. Lachen, man.
Dus elke zoveel weken hang ik aan de lijn met de apotheker, of ik alsjeblieft mijn levensreddende sapjes mag hebben. En elke keer zeur ik om een herhaalrecept. Elke keer belooft men mij dat er verandering komt in de processen, en elke keer gebeurt dat dus niet. Elke keer zou ik een mailtje moeten krijgen dat mijn zooi klaar ligt, en elke keer weet het mailsysteem van de apotheek mijn gmail niet te vinden.
Elke keer moet ik minimaal 60 minuten in de telefonische wacht staan. En elke keer dien ik er een klacht over in. Elke keer belooft men mij beterschap.
Never happens. Om horendol van te worden.
Tot ik van de week insuline nodig had, ik eindelijk na een verbijsterende (slechts) 19 minuten een meisje aan de lijn had, die me opgewekt mede deelde dat ik het na 3 werkdagen wel op zou kunnen halen. En daar zat een weekend tussen. Heh ja, heh kut.
Of ze niet een los pennetje op voorraad hadden. "Nee, meneer, zo werkt dat niet".
Mijn onderkaak zakte op de grond, mijn wenkbrauwen eindigden in mijn nek en gingen in combinatie met mijn nekharen overeind staan, en er vormde zich een intimiderend schuimlaagje op mijn lippen. Ik vroeg die trut of we dan niet gewoon samen konden besluiten dat ik geen diabeet ben. En dat we gewoon stoppen met de hele kermis, aangezien de apotheek er blijkbaar vanuit gaat dat diabetes helemaal geen gevaarlijke of zelfs maar dodelijke aandoening is.
Heel gek, maar ik moet ook gewoon werken, dus Ilse nam het deels over. En kreeg de opdracht om maar naar een andere apotheek te gaan, drie wijken verderop.
Daar kreeg zij te horen, dat ik de dag erop al zou kunnen beschikken over mijn medicatie, maar dat ze het gek vonden dat Ilse naar hun werd doorverwezen, omdat onze eigen apotheek gewoon insuline op voorraad heeft.
Ik.
Werd.
Gek.
Omdat ik niet als een compleet lijpe lotje, schuimbekkend mijn passagiers rond kon rijden, probeerde ik dat schuim in te slikken en mijn opgestoken nekharen onder mijn pet plat te drukken. Dat lukte aardig.
Vervolgens tikte ik in pure boosheid en radeloosheid (want ik wil best betalen voor zorg, maar ik heb ook nog trots in mijn lijf. Ik vind het mensonterend dat je iemand met een chronische ziekte op deze manier door hoepeltjes wil laten springen om aan zijn spullen te komen) een mail aan mijn huisarts. Of zij niet eens met de mensen van de apotheek kan praten over de walgelijke gang van zaken.
Het antwoord was even kort als onthutsend. Nee, ga zelf maar praten.
Ik ben wel uitgeluld. Ik heb talloze keren dat castrovalva proberen te overtuigen dat zorgverlenen iets heel anders is, maar ergens beginnen mijn stembanden toch te protesteren als ik weer een vruchteloos gesprek aan moet gaan.
Dan maar niet. Weg met castrovalva, hopen dat het elders wat menselijker mag gaan.
Ik ben blijkbaar heel gevoelig voor menselijkheid.
In een vlaag van verstandsverlichting besloot ik om dat gezichtenboek eens te gebruiken voor meer dan de publicatie van wat foto's en geklets. Ik ben namelijk lid van een pagina gewijd aan het wel en wee van mijn wijk. En daar maar eens gevraagd naar alternatieven.
En op basis daarvan besloten dat ik me bij een ander ga inschrijven. Misschien dat zij menselijker omgaan met patienten. Zo niet, kan ik altijd weer wisselen. Of zo.

Gucci is een best wel intens beest. En gelukkig krijgen we begeleiding van 2 heel bekwame dames, die ons leren wat zij willen dat wij (de hond) leren. Dat moet ook wel, Gucci wordt ten slotte geen huis-, tuin-, en keukenpup.
En omdat Gucci haar bek maar blijft inzetten voor zaken waarvan wij dat dus absoluut niet willen, gingen beide dames met Ilse en de hond mee naar het bos. Om te kijken wat er precies gebeurde, op welk moment en hoe we dat in andere banen moesten leiden.
Er gingen voertjes mee, en wat speeltjes.
Gucci mocht lekker los.
Een van de KNGF-dames, pakte de speelflos om iets voor te gaan doen, maar was misschien toch niet helemaal bedacht op de hoge mate van intensiteit van Gucci. Want na alle voorbereidende uitleg, stak de dame Gucci de flos toe om iets voor te doen. Gucci deed: HAP-GLOBBERDEGLOBBERDE-SLIK en weg was de dikke speelflos. Daar sta je dan. Met al je goeie bedoelingen. Meteen naar de dierenarts te kunnen om dat beest vol braakmiddel te stoppen.
Voordeel was dan wel dat we de rest van de dag een heeeeeel erg mak hondje hadden.

Over braken gesproken.
Reizigers kunnen op veel manieren reageren op een al dan niet turbulente vlucht. Sommigen daarvan gooien gewoon hun laatst genoten maaltijden eruit. Als je pech hebt in de bus, met minder pech, ergens daar buiten.
Een van de reizigers die bij een collega in de bus zat, gooide precies bij de deur van de bus, zijn laatst genuttigde maaltijd eruit. Vervelend, maar gelukkig niet ín de bus. Meestal roepen we dan de regie op, zodat zij een schoonmaker kunnen sturen om het bergje barf weg te spoelen. En meestal krijgt de ongelukkige chauffeur de opdracht om wat minder woest te rijden.
Maar goed, het duurde iets langer dan gebruikelijk voor de schoonmaak er was, en ondertussen kwamen er steeds meer bussen bij de terminal. En die bussen braakten hun lading passagiers uit, die langs, of door die eerder neergelegde berg braak moesten lopen. Is vies.
Uiteindelijk kwamen er twee mannen, die met een halve liter flesje spa die wanstaltige zooi weg probeerden te spoelen. Iets met "too little, too late".
Uiteindelijk was er iemand zo slim om de hele zooi met een hogedrukreiniger weg te spuiten. Geen moment te laat, want het begon er ook wat zurig te meuren.
Een paar ritten later, stond er een passagier redelijk voor in de bus te klagen dat hij zo misselijk was geworden van de turbulentie. Kut, net als ik die mensen naar een heel erg ver afgelegen ingang van de terminal moest rijden.
Dilemma. Ga ik voor snel, maar dan weinig subtiel. Of ga ik voor rustig maar langzamer... De man wist zich kranig te houden, en pas toen hij de deur van de terminal door was, zag ik hem wat minder ontspannen bewegingen maken. Ik hoop maar dat hij de boel binnen heeft weten te houden.

Goed, ik was wat later, maar aan de andere kant: mijn weekend is begonnen. Als bibliotheek vader, wel te verstaan. Jente had zich er heel erg op verheugd, maar ik kreeg alleen wat uitleg, kon wat oefenen en er kwamen louter groep 3 kinderen.
Ik wens eenieder een mooie start van mijn weekend.

Handelskade, voorlezen en Donald Duck Trump

 De handelskade.
Mijn werkplek kent 2 haltes, waar ik de bus kan laten stoppen. "Schipholgebouw" is er één van, en wordt aangedaan door grijze bussen. Bussen die op alle haltes stoppen binnen het gebied van Schiphol. "De handelskade" is een halte die wordt aangedaan door rode bussen. Bussen die op veel minder haltes binnen het gebied van Schiphol stoppen. Dat zijn de streekbussen. Beide haltes zijn min of meer op loopafstand.
Afhankelijk van waar ik parkeer, kan ik uitsluitend een grijze bus pakken. Of ik kan kiezen voor een grijze of rode bus.
Op een goeie en nog zonnige dag, besloot ik de rode bus te pakken. Die is net even wat sneller dan een grijze, want stopt op minder haltes. Goed opletten dus dat ik wel op de juiste halte uitstap, anders schiet ik mijn doel met kilometers (letterlijk) voorbij.
Nu is het als buschauffeur zo, dat je je bus goed op de halte moet zetten. Tijdens een instructie van een erg eigenwijze kerel, leverde me dat een gebroken middelvinger op. In het OV is dat net zo. Netjes halteren, zodat je reizigers zo veilig mogelijk in- en uit kunnen stappen.
De chauffeuze van de bus die ik naar mijn bestemming had, deed dan ook precies dát: heel erg netjes halteren.
Alleen nu wil het ding dat niet al die haltes even handig zijn aangelegd. Soms zijn die haltes een paar centimeter te hoog aangelegd, waardoor deuren van die bus niet open kunnen, als de chauffeur in kwestie netjes halteert.
(Ja, serieus, er worden nog steeds bushaltes gebouwd die niet berekend zijn op de bussen die er moeten stoppen. En daarmee dus zorgen voor het feit dat je als chauffeur toch net eventjes verder van die halte moet parkeren dan je lekker zou vinden voor je passagiers. Er zijn dus nog steeds van die stoere kantoortijgers die ergens een tekeningetje maken voor een hippe halte, zonder kennis of inzicht in waar dat voor gebruikt zou moeten worden, en hoe. Het is hemeltergerd. Je hoopt dat mensen die zoiets construeren zelf eens een middelvingertje of 2 breken).
De chauffeuze van mijn bus, parkeerde dus erg netjes, deed de deur open, ik groette haar vriendelijk en vrolijk. Wenste haar een fijne dag en liep vervolgens met mijn snufferd tegen een half geopende deur. Die deur was namelijk halverwege klem komen te zitten tussen de bus en de stoep van de halte.
Nog nooit dat ik een half geopende deur kuste, maar dit was hem dan: mijn eerste busdeur-kus.

Van 40 naar 32. Hoe bevalt dat nu? Mijn eerste complete roulatie zit erop. Ik heb mijn eerste complete vrije week erop zitten. 5 ingeplande vrije dagen.
Alle diensten laat.
Het was en is financiëel slikken. En eigenlijk bizar dat een bedrijf de problemen zonder enige vorm van ceremonieël bij de werknemer legt (niet mijn woorden, maar die van een vertrouwenspersoon die ik er naar vroeg). Dus zullen we actief op zoek moeten naar bezuinigingsposten. Maar, zoals mijn betere helft zegt: het komt wel goed.
Mijn maatjes uit de ochtenddiensten mis ik ook. De harde humor. Het pretentieloze. Het doordouwen. De oprechte interesse in elkaar.
Mijn maatjes uit de avonddienst zijn voor 80% ook toppers. Wat pretentieuzer misschien. Wat meer prinsesjes. Maar ook in de avond is het gezellig en goed werken. Het is wat rustiger, en daardoor wat meer ruimte. Maar ook hier weer: de oprechte interesse in elkaar. En de  gezelligheid. Het gezamelijk balen als we allemaal tegelijk pauze krijgen, terwijl er maar 2 magnetrons ter beschikking staan. Had allang geregeld kunnen zijn, maar dan moeten de juiste figuren wel voldoende interesse hebben in het wel en wee van de avonddienst.
En ik begin langzaam op te krabbelen. Ruimte te krijgen voor andere gedachten. En die gaan nogal eens heen en weer.
Ik heb nog steeds geen hobbies gevonden. Serieus, ik loop zo ontzettend achter. Normale mensen van mijn leeftijd hebben hobbies. Die gaan naar de plaatselijke toneelvereniging. Of staan 2x per week te padellen. Kantklossen of zo.
Tuurlijk: ik verzamel mijn auto's, maar dat staat op een laag pitje. Ik heb wat dat betreft wel bijna alles wat mijn hartje begeert.
Lego? Ja, heel leuk. Maar zelfs met 40 uur per week niet echt een hobby die je in het groot uitoefent. Bovendien: ik zie al een blokje op de grond vallen, en voor ik kan bukken om het op te rapen, in de bek van de hond verdwijnen om er deels verteerd en afgevuld met hondenmest weer uit te komen. Dat is dan het meisjestoilet waar de slang uit Harry Potter komt.
Dus ik ben er nog niet. Ik ben er nog lang niet. Maar als u als lezer nu eens een prima idee heeft voor een duurzaam inzetbare hobby voor uw nederige scribent, ik hou me van harte en warm aanbevolen. Ondertussen ben ik onder leiding van schonebroer Sietse begonnen aan wat misschien wel een leuke prelude kan zijn voor mijn hobby-leven.
Ik ben begonnen met het maken van een versnellingspook-knop voor in mijn auto. Van hout. Vorige week maakte ik van wegwerp-vuren-waaibomen-hout een opzet. Om te leren hoe een draaibank werkt. Deze week kwam ik terug met "het plan van aanpak".  Dat kon gelijk gepauzeerd, want het hout dat we in gedachten hadden, bleek te klein te zijn, maar we vonden wel een machtig mooi stuk lindenhout. Met allemaal mooie onvolkomenheden erin. Stuk op maat uitgezaagd, en vervolgens de scheuren, die ik zo mooi vind, maar als versnellingspookknop snel gaan irriteren, afgevuld met epoxy en kleurmiddel. Dat afvullen ging uiteraard niet subtiel, en we hebben 2 bekers moeten mengen, omdat de scheur blijkbaar dieper was dan we op ooghoogte hadden kunnen zien. Maar het leerde ook dat een laagje epoxy erop de nerven veel beter uit liet komen, en het hout een prachtige diepe kleur geven. Dus het op maat draaien en afwerken, is een weekje op geschoven, maar ik ben nu al helemaal in mijn nopjes als het resultaat er gaat zijn.
En dan dit: ik word een maatschappelijk en pedagogisch geëngageerde ouder. Ja.
Ik ben een van die ouders die mild cynisch kijken naar die schoolplein moeders en vaders die zich overal mee bemoeien. De ouderraad. Schoolreiscommissie-ouders. Gymouders. Avondvierdaagse-ouders. Etc. Ik wilde er nooit bij horen, want ik ken mezelf. Niet subtiel genoeg om de porcelijnkast heel te laten. Zelfs niet per ongeluk. Van die boblijn-bekapte moeders die ik niet vriendelijk genoeg vertel dat hun ideetjes nog bespottelijker zijn dan hun eerste idee om zich voort te planten.
En nu word ik dus Bieb-ouder.
Ik kan schrijven, dus ik kan lezen. En voorlezen. Ik weet oprecht niet hoe ik hierin verzeild ben geraakt maar over dik anderhalve week zit ik in de bibliotheek van Jente's school, allemaal kinderen te vertellen welk boek ze wel en niet moeten pakken, ik geef ze op hun flikker als ze te laat zijn met het inleveren, en zelfs voorlezen schijnt bij dit takenpakket te horen. Jente vindt het geweldig. Ik moet vooral nog wennen aan het idee.
Dus: los van houtdraaien: ik wacht nog steeds op de eindoplossing: wie helpt Marnix aan een duurzaam inzetbare hobby...

Iets anders.
Onze Geert Wilders, die populistisch bazelend, talloze beloftes kakelend aan het roer van ons land kwam te staan, is tot op heden niet in staat gebleken het leven van "de gewone man" ook maar een fractie te verbeteren. In tegendeel zelfs. Het leven van die "gewone man" wordt er alleen maar moeilijker op. En Geertje Wilders kijkt er naar en doet er helemaal geen fuck aan. Kan hij niet. Is hij te talentloos voor.
Maar toen Donald Duck Trump de verkiezingen in Amerika wederom won, was Geertje, ons eigen lallende populistje, er als de kippen bij om meneer Donald Duck Trump te feliciteren. En te melden hoe trots hij was. Ik moest lachen. Onze eigen keffende Geert, die politiek nog geen deuk in een pakkie boter weet te krijgen, likt aan de harige aars van zijn Ome Donald, in een poging om vriendjes te worden/blijven/zijn. Hoe schattig.
Wij kunnen veel vinden van meneer Trump. Tegen of voor. Het maakt niet uit. Amerika heeft gekozen. En dat is democratie. En daarmee krijgt heel Amerika de leider die het grootste deel van Amerika verdient. Ik geloof nooit dat de wereld een mooiere plaats wordt, met zo'n wangedrocht als leider. Ik geloof ook niet dat Nederland nu zoveel beter wordt, met ons eigen wangedrocht. Wat dat betreft is democratie een overschat iets. De meerderheid wil onderbuik-politiek, de minderheid moet het ondergaan.
Aan de andere kant: wat een of andere haat-pruik als een Wilders wel of niet vindt: ach, laat ik het erop houden dat ik mij niet bepaald veel gelegen zal laten liggen aan wat hij wel of niet wil. Hij is niet mijn leider. Niet mijn voorbeeld. Evenmin als dat schertsfiguur die ze in Amerika hebben gekozen. Ik heb mijn eigen setje normen en waarden meegekregen, en langs die lat leg ik die politici. Zijn ze het met me eens: mooi, zoniet: ook mooi. Ik kan er niks tegen doen, dus doe ik wat ik doe: ik geef mijn mening erover en leef mijn leven. Dat is op zich al een beste uitdaging.
Wel leef ik stiekem mee met de normale Amerikaan. De redelijke Amerikaan. De hardwerkende Amerikaan, voor wie het leven er met zo'n debiel als een Trump er toch niet op vooruit zal gaan. Net als bij ons.
Ach ja....

En dit geschreven hebbende, begint voor u het weekend, voor mij eindigt het. Ik wens eenieder een beste toe.

De hond, een telefoon, beiden gingen niet met de trein...

 Kent u dat verhaal van die middelbare man die met de trein ging?
Nee?
Kan kloppen, de trein ging niet, dus hij ging niet.
Ik had het allemaal zo mooi bedacht en uitgewerkt. Zelfs met mijn laatste dienst kwam het allemaal prima uit. Mijn fiets stond al in de startblokken, ketting gesteld en remmen gesmeerd, en de ergste tegenaan-hik was al helemaal verdwenen.
Ik had me er al helemaal op ingesteld dat ik de komende tijd speelbal zou zijn van het noodlot dat NS heet. Flexibel moeten zijn omdat "het spoor" dat van me vraagt. Neemt u maar een treintje eerder of later. En: al is de reiziger nog zo snel, de NS vertraagt hem wel.
Ilse was de brenger van het slechte nieuws. Mijn plannen zijn leuk, maar niet uitvoerbaar. Want er zijn zoveel werkzaamheden in de nacht aan dát stukje spoor, dat ik simpelweg niet meer binnen acceptabele tijd thuis kom. Ja, via allemaal andere steden in compleet andere provincies. Of als ik bereid zou zijn om zeker 80 minuten te fietsen naar een veel verder weg gelegen stationnetje. Maar het eigen, min of meer dichtbij gelegen stationnetje bleek simpelweg niet haalbaar.
In elk geval gedurende de komende maand nog niet. Ik was niet van plan om de NS 119 euro per maand te doneren als ik geen gebruik kan maken van de trein. Er zijn grenzen aan mijn extreem goede inborst. Volgende maand maar eens kijken of dat wel lukt, want het financiele rekensommetje ziet er nog steeds goed uit, als de trein wel rijdt, als die niet rijdt wordt het ineens 2 keer zo duur.
Gelukkig dat Ilse vooruit keek, anders had ik nu én benzine moeten aftikken, en een nodeloos abonnement.
Omdat ik graag meedoe met landelijke trends en dus graag klaag, zie ik mezelf dus ook voor een ander soort fait-accompli gesteld: ik kan niet klagen over iets waar ik nauwelijks last van heb. Ik heb geen abonnement dus ik kan ook geen geld terugclaimen. Ik reis dus niet met de trein, dus ik kan ook niet klagen dat de trein niet rijdt, of vertraagd is of..... Dat is extreem slecht. Hoewel...
Laat maar.
Volgende maand, als de werkzaamheden afgerond zijn maar eens opnieuw kijken. Misschien dat de NS mij dan wél kan en mag vervoeren. Met alle mitsen en maren die daar dan weer aan verbonden zijn. Voorlopig dus nog geen avonturen uit/met/in/over de trein in mijn blog.

Van de week vroeg collega F. mij of ik nog blij was met mijn opvouwbare telefoon. Dat antwoord was toen een matige "ja". Dat opvouwbare scherm zaten dan weliswaar al scheurtjes in, maar de accuduur was na een jaar nog prima en de telefoon was snel zat.
F. begon te vertellen hoe de telefoon van zijn vrouw er zomaar ineens de brui aan had gegeven. Scherm ging op zwart en je communiceert maar met rooksignalen, want die telefoon doet niet meer mee. Ik vond dat oprecht sneu voor de vrouw, maar verzekerde F. dat mijn telefoon het nog naar behoren deed.
Dat soort victorie kraaien, is niet best voor je karma. Want op een niet-meer-zo-zonnige ochtend wilde ik de vader van een vriendinnetje van Jente zijn nummer opslaan, graaide mijn telefoon, sloeg hem open en staarde in het grote zwarte NIETS.
Dood.
Niks meer mee aan te vangen. We communiceren met rooksignalen, want die telefoon doet niet meer mee.
Die telefoon, waar alles op staat. Alles uiteraard voorzien van accounts en wachtwoorden, die ik in geen jaren meer up-ge-date heb, en dus ook niet meer weet. Mijn telefoon weet ze, dus waarom zou ik.
Het begon met een mild gevloek en gesakker, en eindigde in complete razernij, schuimbekken en de diepgewortelde wens tot het verwoesten van... Vooral die telefoon, maar eigenlijk ook alles wat tussen mij en dat hoerending in kwam.
Ilse was zoals gewoonlijk veel intelligenter. Zij dook mijn oude, heel erg grote telefoon op, en gezamenlijk installeerden we die maar weer. Een nieuwe telefoon zat en zit niet bepaald in mijn planning. Financieel niet, en eigenlijk ook principieel niet. Ik heb goudgeld aan die hoerenvouwtelefoon uitgegeven in vrije dagen, en na een jaar al is dat ding dooier dan dood. Mijn oude, onpraktisch grote telefoon heeft een batterij die sneller leegloopt dan het personeelsverloop bij sommige, niet bij name te noemen bedrijven in het personenvervoer.
Maar het zal maar moeten, want ik heb even niks anders. En wil dus ook even niks anders. Dus puilen mijn zakken uit van een veel te grote telefoon, met aanpalende powerbank. Scheef jasje? Ik lijk wel een dakloze hoarder met dat ding erin verstopt.
Hoewel... Mijn vrees bleek wat dat betreft niet helemaal gegrond. Want uiteraard moest dat ouwe ding eerst eens grondig aan de stekker. Maar inmiddels bijna 24 uur later, zit er nog steeds prik in. Verbijsterend, omdat ik de laatste maanden van het intensieve gebruik, vaak 2 keer per 24 uur, soms wel 3 tot 4 keer per 24 uur met een powerbank moest redderen. Kan een batterij zichzelf weer restaureren, in een jaar van onbruik? Dat zou fijn zijn.
Maar serieus: koop geen Samsung flip of fold. Want het is volkomen kut. (Voilà: is er geen trein om over te mekkeren, dan wel een vervloekte telefoon).

Oh ja, de hond. Die is er ook nog.
Gucci groeit als kool en inmiddels begint haar bekkie een soort van fietsenstalling te vertonen. Die scherpe godvergeten puppytanden beginnen eindelijk te wisselen. Het bijten lijkt wat minder te worden, vooral als je regelmatig "HUMHUM" bromt.
Ze begint ook doortrapte trekjes te vertonen. Op een van de radiatoren hangen soms wat doeken te drogen. Geen doeken van of voor Gucci. Maar gewoon thee- en of handdoeken.
Die vindt ze natuurlijk helemaal geweldig. En we moeten opletten dat ze er niet mee aan de haal gaat. Ten slotte heeft ze haar eigen speelgoed, en andere spullen dienen niet in haar bek gesloopt te eindigen.
Dat wil natuurlijk niet zeggen dat het geen enorme aantrekkingskracht op haar heeft. Als we haar betrappen op een poging tot diefstal van die doeken, dan roepen we heel hard "NEE!" En verdomd dan luistert ze. Min of meer. Vaak probeert ze dan de aandacht van haar voorgenomen wandaad af te leiden door huigelachtig aan de radiator te gaan likken. Want die is oh, zo lekker, en verdient uiteraard haar onbaatzuchtige liefde.
Ze is ook meester in de ruftkunde. Ligt ze eindelijk lekker loom naast de bank, onder mijn benen, kan ik ook eventjes ontspannen. Eventjes een boek lezen. Of het nieuws bekijken. Lekker relaxen, tot er een werkelijk wanstaltige lucht opstijgt en mijn neusgaten tot kokhalzen toe teistert. En dan hoor je ze dus niet. Geniepig stil ligt ze uit haar kont te stomen, en mij groen van ellende te ruften.
Of ze komt lekker even wat aandacht vragen, na haar maaltje. Ze steekt haar snuit naar me toe en een werkelijk imposante boer zendt ze in mijn gezicht. Zo één waar je elke losse en natte geluidstrilling in je smoel voelt kletsen. Superfijn dat ze je moeite tot voeden waardeert, met een ferme (en ranzige) lik en een volwassen boer.
De vloerkleden zijn inmiddels niet meer bruikbaar, Ilse heeft de helft van haar garderobe kunnen vernieuwen omdat dat  jonge, onwetende hondje er niet zozeer gaten in bijt, maar het geheel gewoon aan flarden scheurt en inmiddels is dat beest zo groot aan het worden, dat we onze waardevolle artikelen, die niet voor haar bek bedoeld zijn, in een atoombom-bestendige kluis op moeten bergen.
Leuk man, zo'n hond.
Maar van de week was ik een dagje thuis. De avond ervoor hadden we pizza besteld van een keten genaamd naar een specifieke Amerikaanse stad. Die pizza smaakte, mede door alle smaakversterkers erg goed, maar bleek een schijf ellende te zijn die een spoor van verwoesting trok door mijn maag- en darmkanaal. Een toiletbezoekje mondde uit in een kreun- en spuitmarathon van een uur en na afloop van die bezoeking voelde het nog alsof er een tracktor met ploeg door mijn binnenste aan het rollen was.
Kortom: ik voelde me ellendig en om mijn jarige schoonmoeder niet te belasten met een gast die continu naar hun toilet moest rennen met spuitende gribuszooi, bleef ik thuis. Met de hond. Ik hield een wedstrijdje winden laten met haar. Speelde wat lafjes. En ze was rustig. Ze was lief. En bijna geduldig. Geen tandje gevoeld op plekken waar die niet horen.
Dus ze kan het wel.

Dit geschreven hebbende, begint voor u het weekend weer. Voor mij niet. Ik heb andere opgelegde plannen. Ik werk het weekend, en als beloning daarvoor ben ik komende week maar liefst 5 dagen vrij.
Ik wens u een allerbeste.

Mensenwerk, eten en afvallen.

 De afgelopen periode hebben wij op ons werk te maken met heel wat werkzaamheden. Specifiek op "ons" terrein. Het tenderplein.
Onze kantine is platgegooid, want die had zijn beste tijd gehad. Dus nu zijn we tijdelijk gehuisvest in keten die 100 jaar geleden hun beste tijd al gehad hadden, en nu echt nauwelijks meer voldoen aan welke eis dan ook. Maar goed, het is tijdelijk.
Daarnaast wordt de parkeerplaats van de bussen, en de weg erheen aangepast. En die aanpassingen gaan gepaard met allemaal onhandigheden.
Gedeeltelijke afsluitingen, omleggingen, wijzigingen etcetera.
Dat maakt het niet altijd overzichtelijk. Maar goed, dat zijn we gewend, een luchthaven die constant in ontwikkeling is, is nu eenmaal zelden 24 hetzelfde.
Gelukkig staan er verkeersregelaars die ons wijzen op de nieuwe routes. En die aanwijzingen moeten we opvolgen, net zoals in het leven buiten de hekken. Want als wij platgereden worden, is het hun verantwoordelijkheid. En het zijn best aardige knullen, die altijd vriendelijk zijn, dus waarom zou ik hun geduld en vriendelijkheid op de proef stellen.
Met de drukte die er nu eenmaal op zo'n plek heerst, is het niet altijd heel erg goed duidelijk wat de bedoeling is, en soms schiet er eens wat tussendoor. Dat kan, verkeersregelaars zijn mensen, wij zijn mensen, het is mensenwerk.
Van de week was er weer zo'n beste wijziging. We zijn inmiddels goed gewend aan het feit dat er één enkele rijstrook is om op de parkeerplaats van de bussen te komen. We zijn dus ook goed gewend aan het feit dat de verkeersregelaars het in- en uitrijden proberen te coördineren. Want je wil nu eenmaal niet op die smalle rijbaan neus aan neus komen te staan met een collega. Achteruit rijden, in het donker is nu eenmaal geen pretje. En kan tot schade leiden.
Maar van de week gooiden ze de uitrit weer open, waardoor er één inrit en één uitrit beschikbaar waren. Dat was fijn. Geen risico meer op kop-aan-kop situaties waarbij je elkaar toch wat ongemakkelijk moet aankijken.
Dat wil zeggen....
Een brainfart is natuurlijk zó gemaakt.
Ik had net even tijd om te voldoen aan de roep van de natuur, voor ik me naar de volgende vlucht moest spoeden.
Ik ledigde mijn blaas op de daartoe aangewezen plek (een lekkend urinoir, ik zei al dat het kot zijn beste tijd al jaren geleden achter zich had gelaten), stapte mijn bus weer in en reed richting mijn opdracht.
Ik was blijkbaar niet helemaal meer bij de tijd, want zonder al te diepe overpeinzingen nam ik de route die ik alle voorgaande diensten trouwhartig nam. Via de inrit, die alle voorgaande dagen in- en uitrit was.
Ik was stomweg op dat moment totaal vergeten dat we inmiddels ook weer een aparte uitrit hadden.
In een flits zag ik een van de verkeersregelaars een werkelijk spectaculaire facepalm maken, en zijn ogen rolden bijkans hun kassen uit van de roloog die hij me nastuurde.
Zijn collega verderop zag het ook gebeuren, en kwam grijnzend op mijn zijraampje af.
Ik verontschuldigde me direct. Macht der gewoonte. Stom. Hij moest lachen, legde het nogmaals uit, en vertelde vervolgens dat ik nummer 3 was die dag. Ik verontschuldigde me weer, ik wil ten slotte geen waarschuwingen aan mijn broek, en vervolgde toch wel wat schutterig mijn weg.
Ach ja. Ook ik ben maar eens mens.

Op twitter las ik een bericht van iemand die zich helemaal maf schrikt van mensen die een huidkleurige legging dragen. Ik kan me daar wel iets bij voorstellen.
Ik vind leggings sowieso niet altijd geschikte kledingstukken, maar ik ben niet degene die ze draagt, ik denk namelijk oprecht dat een legging bij mij geen recht zou doen aan mijn formidabele onderstel.
En als we het dan over een huidkleurige legging hebben...
Ik zie het vrouwelijke deel van mijn passagiers veelvuldig leggings dragen, en ja daar zitten ook huidkleurige exemplaren tussen. (Die leggings, that is).
En ja, dan moet ook ik serieus 3 of 4 keer kijken. Een legging op zich laat al erg weinig aan de verbeelding over, een legging die in huidskleur gedragen wordt, leidt tot een eye-mind-fuck waar je u tegen zegt.
"Ze loopt toch niet echt?!?!"
"WTH!!!"
Tot je na 6 keer kijken en 7 keer knipperen inderdaad ziet dat er geen onoirbare zaken over het platform paraderen.
En dan realiseer je je ook dat als die dames daadwerkelijk met ontbloot onderstel hadden gelopen, ze door de beveiliging wel geinstrueerd zouden zijn om wat decenters te dragen, aangezien op een luchthaven de openbare orde ook (al helemaal) niet verstoord mag worden, en naaktlopen valt onder orde verstoring, geloof ik.
Gezonde Hollandse vent die ik ben, heb ik serieus geen bezwaar tegen zinnenprikkelend vrouwelijk schoon, maar mijn werkplek is niet per sé de plek waar ik daar aandacht voor wil hebben. Ten slotte: het blijft mij streng verboden om tegen een vliegtuig aan te rijden, of een vliegtuig van links of rechts af te snijden.

Ik moest dus verplicht een knieval doen. Ik moest maar minder gaan werken. Want dat was het makkelijkste. Dat leverde een paar voordelen op: vanwege dit rooster, kan ik dus alleen laat werken, en ben ik veel door de weeks thuis.
De knieval zit er natuurlijk in dat ik behoorlijk geld moet inleveren. Is dat het waard? Ja. Want ik ben meer met mijn gezin. We moeten nog een beetje naar "het nieuwe" wennen, maar ja.
Ja, maar hoe moet dat financieel dan? Ik vind dat spannend.
Want minder inkomen, betekent ook dat ik minder moet uitgeven. Ilse zegt dat het goed komt, en ik geloof haar.
Een van die posten waar ik op kan bezuinigen, is de auto.
Uiteraard ga ik de auto niet wegdoen, maar ik heb berekend dat ik maandelijks dik 250 euro aan benzine verstook om op mijn werk te komen. En dat terwijl de reiskosten vergoeding een magere 154 euro per maand zijn. (Ja, ik weet het, werken zou moeten lonen en geen geld moeten kosten, iets wat de opdrachtgever ook ooit heel hard heeft geroepen. De gevolgen van die uitspraak zijn tot op heden nog niet bij ons terechtgekomen).
Wat ik wel heb bedacht: een abonnement op de trein kost me per maand 119 euro, waarvoor ik elke dag naar mijn werk kan. En omdat het station nauwelijks op loop-, maar wel op fietsafstand ligt, kom ik ook nog eens aan mijn dagelijkse half uurtje lichaamsbeweging toe.
Komend weekend ga ik eens proberen of en hoe dat bevalt. In de daluren, tussen min of meer zwetende lijven zitten. Vertragingen. Uitval. Enzovoort. Vrolijke mensen, norse conducteurs. Blije conducteurs en dronken reizigers. We gaan het zien. Ik ga ook zien of ik nog met de fiets thuis kan komen, of dat stoere doch inferieure wezens hem aan puin hebben getrapt, gestolen of het zadel gestolen hebben.
Je weet het niet. Met de auto kan ook veel misgaan.
De trein...
Ooit, toen ik mijn rijbewijs haalde en een auto kocht, gezworen dat ik geen stap meer zou zetten in een trein of bus. Daar heb ik me uiteraard nooit 100% aan kunnen houden, want er waren momenten dat de trein nu eenmaal een beter alternatief was, maar echt OV-forens. Nee, dat zou ik nooit meer worden.
Ik denk echter wel dat het een heel nieuwe dimensie aan mijn blogs zou kunnen opleveren.

In een andere bezuinigingspoging, koop ik zo min mogelijk voorverpakte maaltijden. Iets wat nog wel kon, als ik ochtenden en avonden afwissel, maar nu ik alleen nog maar laat werk, wil ik meer dan voorverpakte zooi. Ik wil lekker zelf koken, en dat ter plekke in een van de 2 magnetrons (ja, we hebben maar liefst 2 magnetrons voor 35 man!!! Rijkdom!!!!) opwarmen.
Zo volg ik op sociale media een kok wiens manier van presenteren en uitleggen geweldig leuk vind, en zijn recepten zijn altijd makkelijk en erg lekker.
Een curry echter escaleerde volledig uit de klauwen. Ik schoot uit met de linzen, de bouillon bleek ook al erg enthousiast te zijn, en vervolgens moest ik dus alles vermeerderen, waarbij voornamelijk de kerrie er veel en veel te gul uit kwam.
De komende week eet ik in elk geval verse, lekkere (hopelijk) linzen-kerrie-curry, met zelf verzonnen gemarineerde kip. Elke ochtend. Elke lunch. En elk diner.
Dat lijken me voor de komende 2 jaar voldoende linzen, die goed zijn voor darmen, want vezels en botten, want ijzer.

Dus...
Dit geschreven hebbende, begint uw weekend en eindigt het mijne. Ik wens u een goeie toe.

Over een kar, een hond, wat beitels en een muis.

Mijn functie als buschauffeur is wel een soort van leidinggevende positie. Ik leid mijn bus en inzittenden in de juiste richting. Ik stuur mijn bus dusdanig aan, dat mijn passagiers bij het goede toestel komen.
En mocht het voorkomen dat passagiers al te drieste acties uit willen halen, zet ik mijn strengste gezicht op, en deel mede dat hun voornemen niet veilig en/of toegestaan is.
Maar daarmee houdt het wel op. Ik heb geen gezag. Geen macht. Ik kan niemand dwingen tot iets. Noch heb ik die behoefte per se.
Toch gebeurde het me afgelopen week dat ik iemand iets liet doen.
Ik stond eventjes te kletsen met een paar bagage-afhandelaren en een grondstewardess. We hadden wat tijd over, en we hadden het zo over onze respectieve werkzaamheden. Best gezellig, vrolijk. Lekker lachen.
Toen de grondstewardess vertelde dat ze helemaal niks deed, want ze hoefde nog niet te werken, zei ik haar dat ik haar wel in beweging kon krijgen, voordat ze "on the clock" was.
Spottend, vol jeugdige branie keek ze me aan. "Probeer het maar", grijnsde ze me toe.
Ik vroeg haar om een kleine 180 graden te draaien, en eens goed naar de grond te kijken. Ze deed zowaar wat ik haar vroeg, slaakte een gil en sprong een halve meter de lucht in. De reden daarvoor, (wist ik uiteraard al wel) was een klein, lief muisje dat zonder enige angst aan het rondscharrelen was. In haar richting.
Haar gezichtsuitdrukking was machtig mooi. Gelukkig kon ze wel waarderen dat ik gelijk kreeg: ik had haar in beweging gebracht.

Het hebben van een pup. Ik vind het maar pittig. Het hapt, het doet maar. Het leeft, veel levendiger dan ik van te voren op had geanticipeerd. En tot overmaat van ramp, wist ze van de week een van de ritalinnetjes van Jente te pakken te krijgen. Het spookbeeld van een golden retriever op steroïden (want een labrador is gewoon een golden retriever op steroïden) die daar bovenop ook nog eens medicinale speed verorberde, werd dus even werkelijkheid. Voor mijn geestesoog doemde een hond op, die stijf van de speed dwars door de muren ging knagen, geen ruit meer heel liet, een gat in de tuin zou graven waar ons hele gezin in begraven kon worden, haar eten met aluminiumbak en al verorberen en buiten een spoor van vernielde auto's, fietsers en struiken zou trekken door de wijk.
Dat liep gelukkig net iets anders af:
Een tochtje naar de dierenarts was onvermijdelijk en aldaar kreeg het beest braakmiddelen en heeft ze de rest van de dag als een zielig vogeltje liggend door gebracht.
Maar het mooiste moment van de dag, is als ik thuis kom van mijn werk. Mijn meiden slapen en het beest ligt in haar bench. Ze wordt lodderig wakker, en wacht geduldig tot ik mijn eigen avondlijke routine heb afgewerkt, en dan mag ze nog heel even met me naar buiten. Voor een heel korte nachtelijke wandeling. Even een laat plasje in de goot, met als beloning een voertje ter grootte en met de vorm van een konijnenkeutel. (De verpakking rept overigens over kippensmaak, maar ik vind het serieus meer konijnenkeutels qua vorm en zo).
En dan gaat ze zitten, kijkt intens brave-borsterig naar me op (alsof ze niet heel de dag iedereen de pis lauw maakte, met haar puppen-gedrag) en laat zich langdurig en rustig aaien zonder mijn handen als bijtring of speelgoedje te willen vernielen.
En dat moment, die kalmte. Ze kan het dus wel. En daar geniet ik van.

Vorig jaar vierden wij vakantie in de Franse Ardennen. Een heel erg fijne vakantie, afgezien van de regen. Een vakantie waarbij we na afloop afscheid moesten nemen van ons gekoesterde aanhangertje. Dat was mijn eigen stomme schuld. Ik had het karretje naar mijn zin gemaakt, maar werd in dat proces niet tot nauwelijks gehinderd door diepe nadenkendheid of vooruitziendheid.
Het karretje had het tot die vakantie op zich prima gedaan, maar de felle regenbuien naar ons vakantieadresje toe, leidden al tot zijn ondergang. Hij bleek namelijk niet meer zo denderend waterdicht te zijn. Vervelend. Met een tent.
Goed, gelukkig hadden we wat zon en gelukkig was de terugreis op een mooie, droge en warme dag. De Franse Ardennen lagen niet zo gek ver weg, en we hadden nauwelijks tot geen file. Nauwelijks tot geen file in combinatie met een auto die zo'n karretje simpelweg niet voelt, betekent dat ik iets te lang vergat dat ik dat karretje ook nog meesleepte, en de eindstand was dat de lagers van het karretje totaal opgedraaid waren.
Kokende velg, overal kledders lagervet. Kortom: einde kar. Want nieuwe lagers, én uren moeten gaan zoeken en klootviolen om het ding weer waterdicht te krijgen, dat zag ik niet zo zitten.
En omdat we na de overvloedige regen, besloten hadden om het de volgende keer verder weg te zoeken in een huisje in plaats van in een tent, was de keuze makkelijk gemaakt. Alle versiersels eraf, karretje naar de sloop en klaar.
Maar ja....
Het bloed kruipt toch wel waar het niet gaan kan, en uitgerekend Ilse was het die mij op een heel leuk karretje wees, dat voor een prikkie werd aangeboden.
Een mooie, goed onderhouden Saris. De mercedes onder de karretjes. We gingen kijken bij de zeer vriendelijke hobby-handelaar en kwamen tot de conclusie dat dit het karretje zou kunnen zijn dat we willen. Klep kan er af, verlichting is in orde, as is goed en er is zelfs een imperiaal op gemaakt en een neuswiel geplaatst. Hoppa!!!!
Kijken, kopen en rijden. Ga ik hem weer naar mijn zin maken? Ja! Absoluut. Voor nu heb ik alleen maar wat extra kitrandjes aangebracht. Wat afdichtingen extra gemaakt, omdat ik het niet eens was met hoe de vorige eigenaar het gedaan had. En dat was het. Komen er nog weer wat emblemen op? Jazeker. Waarom niet?
Ga ik structureel ingrijpende zaken doen? Nee, dat dan weer niet. Ik heb in zoverre wel geleerd dat ik dat dat soort dingen niet moet doen. Het is toch wel fijn als de tent in elk geval droog op locatie aan komt.
Voordeel van dit karretje: hij is zo klein dat we hem door de steeg en de brandgang in de achtertuin kunnen zetten.
Daar staat die nu niet, want hij past dan weer net niet door de poort. Hoop gestoei en gesakker om het ding op een iets te klein hondje te krijgen, en hem bij onze poort te manoeuvreren, en er daar dus pas achter te komen dat je ofwel het wiel eraf moet slopen, of de poort eruit moet trappen, maar beiden zagen we om voordehand liggende redenen niet zitten. Dus binnenkort ga ik met mijn schoonvader aan de klus voor een betere poort, waar die kar ook daadwerkelijk doorheen kan.

Schoonbroeder nodigde me uit om eindelijk eens te komen stoeien met zijn draaibank. En omdat ik ik ben, besloot ik dat mijn eerste werkstukje een versnellingspookknop (125x woordwaarde in wordfeud) van hout zou zijn.
Eerst wat oefenen met diverse beitels en een stuk vurenhout. Het leren kennen van het apparaat en inschatten wat welke beitelsoort met je hout doet. Super interessant en bijna therapeutisch. En langzaam ontstond er zomaar een versnellingspookknop. In vurenhout en met ongeveer alle fouten die je als beginner maakt, dus totaal niet bruikbaar. Maar de volgende poging zal vast beter zijn, tot ik een exemplaar krijg, die ik wel in mijn auto zou monteren.
Lachen man. Zo kom ik misschien nog wel eens aan een langgezochte hobby.

Dit geschreven hebbende, wens ik eenieder een prettig weekend, want dat is weer aanstaande. Voor mij niet, dat duurt nog 6 weken.

Menselijk dwalen

 Uit het nieuws:
Je bent een liefdevolle, zorgzame ouder, die zijn of haar kind een goede toekomst wil geven. Je hoopt dat je kind later een redelijk weldenkend mens wordt, en na een goede en leuke schooltijd een leuk, nuttig en aangenaam, hard werkend mens zal worden.
En terwijl je bezig bent met die opvoeding van je kroost tot leuke volwassen mensen, vindt je het ook volkomen normaal om een spandoek te hangen bij een aangewezen (nood)locatie voor opvang van asielzoekers. Op dat spandoekje kalk je de tekst: "Niet naast onze kinderen, dat moeten we verhinderen".  Een 10 voor het rijmpje.
Maar helaas, een 0 voor je bijdrage aan de opvoeding van je kind. Wie propt zijn kind nu zo vol haat en angst? Dan wordt dat kind serieus geen leuke volwassene.
En dan, als de burgemeester niet meteen naar je gekwetter luistert, dan gooi je er maar een brandbommetje tegenaan. Daarmee leer je je kroost dat als je niet meteen je zinnetje krijgt, het compleet gerechtvaardigd is om maar grof geweld te gebruiken.
Wat een prachtige generatie kinderen zal er uit dat Ugchelen komen. Ik hoop dat ze dat volk daar in Ugchelen houden. Je moet er toch niet aan denken dat kinderen die opgroeien met denkbeelden van de Ku Klux Klan, in een wereldse metropool als Rotterdam, Amsterdam, Den Haag of Utrecht terechtkomen. Dat soort kinderen, dat geleerd heeft om haat om te zetten in het smijten met brandbommetjes, gaat in een stad als Rotterdam of Amsterdam, meteen met molotov-cocktails aan de slag. Wij hebben IS helemaal niet nodig hier, we hebben onze eigen terroristjes die naar grof geweld grijpen als ze hun trieste zinnetje niet krijgen.
Tuurlijk, dit was niet de eerste keer, noch vrees ik dat het de laatste keer zal zijn. Helaas: mensen die de schuld aan Rutte (herstel: Schoof, lees: Den Haag) geven, zullen het concept van eigen verantwoordelijkheid nemen, nooit bevatten.
Mensen die nu tegen me willen zeggen: DoE dAn EeN AzC bIj JoU iN dE bUuRt!!!111one1!
Hebben we. En we hebben ook een wooncomplex in de buurt voor mensen met een sociale uitdaging (lees: griezels zoals we ze kennen in Ugchelen???) En van beide hebben we hier weinig tot geen last. Oeps, daar gaat de ingeprentte angst...
Wat ik zo wonderbaarlijk vind: als meneer Baudet met een paraplu op zijn rattenkop gemept wordt, is dat een "aanslag". Als meneer Wilders wordt bedreigd, spreekt eenieder er schande van, en moet heel de maatschappij de mijns inziens volstrekt onnodige en overbodige beveiliging van die blonde groot-moefti betalen. Maar als Nederlandse Ku Klux Klannertjes een brandbommetje smijten, is de politiek stil. Ik stel voor dat we mensen weer wat gelijker maken. Brandbommetje tegen een AZC wordt prima gevonden? Ik vind het bedreigen van een politicus ineens een stuk minder erg. En een prima post om op te bezuinigen.
Nee, gekkigheid. Maar mensen, doe gewoon normaal. Kom eens uit die grot van angst en hysterie, en ga gewoon leven. Veel makkelijker en beter voor je hart en ziel.

Uit de sociale media:
Het was vast goedbedoeld. Opa bestelt een kadootje voor een (heel erg jong) kleinkind, op haar naam. Maar ja, opa was niet thuis en moest dus naar een pakketpunt om dit pakketje op te halen.
De meneer van het pakketpunt vond niet ten onrechte dat de geadresseerde het pakketje met legitimatie op moest halen. Dat zijn de regels waaraan pakketpunten moeten voldoen, en ik neem aan dat daar iets over staat in de postwet en in de bedrijfsregelementen van betreffende vervoerder.
Opa vond dit allemaal maar belachelijk en maakte er een hilarisch bedoelde klaagzang van op internet. Want regels zijn er misschien niet voor niks, maar in dit geval moest er van afgeweken worden.

Opa is in dit geval godzijgedankt niet mijn vader of schoonvader maar een of andere Bert, een distributeur/vertegenwoordiger van muziekinstrumenten.
En alles aan die klaagzang maakte dat mijn nekharen overeind gingen staan. Want vooral de medewerker van dat pakketpunt moest het ontgelden, ook bij de klakkeloos meeblatende juffrouw, die de medewerker maar een sukkel vond.

Maar wacht even...
We klagen steen en been dat pakketbezorgers hun werk op zijn zachtst gezegd totaal niet serieus nemen. Smijten met pakketten, pakketten kwijt raken, roekeloos rijden en andersoortig gebrek aan service. Helemaal terecht dat we daarover klagen, overigens.
Maar dan doet zo'n medewerker (heel verfrissend!!!) precies dat wat wij van hem willen: namelijk zorg dragen voor een pakket aan een specifiek geadresseerde, en vervolgens wordt de man op sociale media met de grond gelijk gemaakt.
Wat wil je nu, mannelijke Gerda?
Waar haal je eigenlijk het walgelijk gore lef vandaan om te eisen dat een pakketmedewerker de regels breekt, zodat jij je goedbedoelde lolletje hebt? Het breken van dat soort regels kan leiden tot vervelende kwesties met zijn baas. Of het kwijtraken van pakketjes, waar ook deze mannelijke Gerda-Bert over loopt te zaniken.
Maar blijkbaar is het volgen van regels en bedrijfsprocedures die ervoor gemaakt zijn dat niemand anders met jouw pakketje aan de haal gaat, iets om tegenaan te stampen als je Bert van de Gewa bent. Want als je Bert van de Gewa bent, dan gelden voor jou andere regels, en als men die niet volgt, krijg je een sneer op social media.
Ik bemoeide me er met mijn stomme kop mee, en dat was meer dan Bert Damsma van Gewa hebben kon, dus donderde hij me uit zijn contactenlijst. Zielige man, zielige move. Ik koop nooit meer iets waar Gewa bij te pas komt.
Overigens: ik vind het wonderbaarlijk dat een vertegenwoordiger van een bedrijf als Gewa, dat veel aan verzenden moet doen, zo ongelooflijk horkerig en egocentrisch om gaat met pakketbezorging. Want owee als de regels van de pakketbezorging voor Gewa niet gevolgd worden, en er daardoor pakketjes kwijtraken, hangt meneer Bert van de Gewa in de hoogste boom.

Waarom ik hier nu zo fors op inhaak: die pakket-man verdient veel te weinig om voor een ander een risico te lopen met zijn baan. Waarom zou hij in vredesnaam?
Iets waar ikzelf ook nog wel eens tegenaan loop. Dat mensen vragen om een oogje dicht te knijpen bij dingen die niet volgens de procedures en regels verlopen. (Een voorbeeld: mensen die koffie of thee mee willen nemen in de bus. In van die fijne kartonnen bekers. Als ik een noodstop moet maken, gaat die koffie overal heen. En hete koffie of thee over je heen krijgen, is serieus niet goed voor een mens. En als het om zo'n grote beker fris gaat: lekker plakkerig het toestel in, of ik moet de zooi maar weer opruimen, iets waar geen tijd voor is, anno 2024, met ons tekort aan chauffeurs).
Nee, ik knijp geen oogje dicht, want als het misgaat, ben ik de pineut. En waarom zou ik dat risico nemen? Die regels zijn er niet voor niks. Veiligheid in dit geval. En daar ga ik niet aan tornen. En hoezeer ik ook kan kankeren op vele zaken op mijn werk, mijn werk is wel heel erg leuk. Ik ga dus niet het risico lopen dat ik geschorst word of ontslagen word omdat iemand anders zich aan de regels en procedures wil onttrekken. Oh, en omdat mijn echtgenote het me niet in dank af zou nemen, als ik om zo'n stomme reden naar huis word gestuurd.
Dan ben ik maar een lul, ik hou me aan de regels, en dat verdient geen schoonheidsprijs, want het is gewoon mijn werk, maar ik verdien zeker niet dat ik dan door een of andere Gerda op social media aan stukken gescheurd word. En datzelfde geldt voor die pakketpunt-meneer. Die deed zijn werk prima, en verdiende deze bullshit van een of andere Damsma absoluut niet.

Uit mijn eigen leventje.
Ik herken patronen, en ben beland in een patroon waarvan ik denk dat het uiteindelijk tot moeilijke vragen gaat leiden.
Een paar weken geleden vertelde ik al hoe ik een piloot bijna ontvoerd had naar de ondoorgrondelijke wegen van Schiphol's aankomst hallen. Ik gaf de arme man geen kans om naar zijn toestel terug te lopen, en veroorzaakte daarmee nogal wat komische consternatie.
Bij die deuren naar de aankomsthallen, waar wij de passagiers afzetten, kan het tijdens spitsuren behoorlijk druk zijn. Daar krijgen wij als chauffeurs ondersteuning van bus-coördinatoren, als ze geen bezigheden elders hebben. Zodat de passagiersstroom zo efficient mogelijk plaats kan vinden.
Bus-coördinatoren zijn zonder uitzondering allemaal hele prima mensen om mee samen te werken. Menselijk, humoristisch, gezellig.
Soms, als het heel druk, maar niet te druk is, lopen ze voor ons even een rondje door de bus, als we leeg zijn, om zeker te zijn dat passagiers hun paspoorten, laptops, telefoons, tassen en schoonmoeders niet in de bus hebben laten liggen.
Dan hoeven wij dat niet te doen, en kunnen we gelijk door naar onze volgende ritopdracht.
Dat gebeurde van de week ook.
Busco en ik liepen tegelijkertijd mijn bus in. Zij achterin, ik voorin. Ik had haar niet gezien, ging zitten, sloot de deuren en stoof weg. Het controleren doe ik liever niet op een plek waar veel minder verkeer verwacht is.
Dat leverde weer wat consternatie op, want ik hoorde iemand roepen dat ze er toch nog uit wil. In eerste instantie dacht ik dat het over de porto kwam, maar toen ik in de binnenspiegel keek, schoot ik in de grinnik, en kon ik haar nog net op tijd afzetten.
Uiteraard leidde dat weer tot wat goedmoedig geplaag over en weer. Maar ik moet toch een beetje oppassen. Als je zovaak mensen tegen hun wil meeneemt, ga je daar wel een reputatie van krijgen, ben ik bang.

Dit alles maar weer geschreven hebbende, is mijn weekend tijdens het weekend in volle gang. 1 keer per 7 weken een weekend vrij. Dat is wennen. Ik wens ieder hoe dan ook een goede toe.

Tijdelijke ongemakken

Reeds vaker gememoreerd: wat sommige zaken betreft sta ik sterk in contact met mijn vrouwelijke kant. En dat voor een hetero.
Mijn favoriete automerk (meer liefde dan haat, maar haat gebeurt ook, als het nodig is), heeft een side-hussle. Dat heet "lifestyle".
Een online winkel, waarin je allemaal zaken kunt kopen die marketing-technisch voor het merk handig zijn. Ofwel het zijn promotie-artikelen die je "gratis" bij de dealer krijgt als je er dik 20k afrekent.
Ofwel het zijn "aantrekkelijk" geprijsde hebbedingetjes voor in vitrinekasten van gekke verzamelaars (zoals ik).
Ik kan mij dus bij vlagen heel erg verlustigen aan en in die online winkel (de meeste dealers in Nederland zijn niet zo verwelkomend dat ik er graag kom, dus die zal ik buiten elke beschouwing laten, zij schijnen echter ook wat spullen uit die lifestyleshop te verkopen) en wat er te vinden is.
Zo heb ik er wel eens wat ideetjes opgedaan voor modelautovitrinekastvulling (120x woordwaarde in wordfeud of scrabble), ik heb er wel eens wat andere zaken vandaan laten halen, omdat dat samen met verzamelvriendjes goedkoper was dan het zelf te doen.
Dus afgelopen weekend was ik weer eens op die website te vinden, en zag ik dat er een horloge was, dat in de aanbieding was.
[Een korte onderbreking: wat horloges betreft heb ik een wat aparte smaak. Voor mij geen dure merken. Een Patek Philippe is monsterlijk duur, maar wat je in de basis krijgt, is gewoon een klokje dat niets anders doet dan wat een klokje zou moeten doen: de tijd aangeven. Met een Rolex aan je arm, maak je jezelf enorm kwetsbaar, de prijs van goud, diamanten en andere edele zooi die ze verwerken in die klokjes gaat nog eens drie keer over de kop, om niets anders te bieden dan een blik op de tijd. Dat zijn serieus dure minuten. En ik vind het merendeel ook niet mooi. Ik zie de kwaliteit. Ik zie echt wel waarom ze zo duur zijn, maar het is gewoon niks voor mij. Niet in de laatste plaats omdat ik nogal lomp ben, en dus elke seconde bang zou zijn dat ik in een ongecontroleerde beweging dat horloge bekras. Kortom: voor mij geen dure horloges.
Wel kocht en kreeg ik in het verleden leuke horloges. Een Snoopy horloge van timex. Een automaat. Vind ik leuk. Een automaat. Ik kocht een solar horloge, bij de de liquidatie-verkoop van de V&D, die later door een niet nader te noemen peuter onder luid gekir en gelach kapot werd geslagen met een steen. Ik kocht een leuke Ice-watch met een Citroën thema. Een aantal van die horloges heb ik nog. En vind ik leuk om vaak te dragen. Zoals die automaat, die ik voor mijn verjaardag kreeg.
Dus ja: ik hou van horloges, maar van leuke horloges. Niet per se dure horloges.]
Terug naar de lifestylewinkel. Ik zag daar dus een horloge dat in de aanbieding was. Een Solar-powered horloge. Dus zonder batterij. Prettig, want ik heb er de pesthekel aan om met mijn horloges naar een juwelenman te gaan. Met een automaat hoeft dat niet, en met een solar dus ook niet. En met mijn favoriete automerk als thema was het natuurlijk helemaal fijn dat die in de aanbieding was. Ik appte mijn eega, en zei hoe leuk het was dat dit horloge in de aanbieding was, en haar reactie was dat ik het dan maar moest kopen (waarschijnlijk ook weer omdat zij anders het gezeur zou moeten aanhoren als ik het niet deed).
Zo gezegd, zo gedaan. Ik plaatste mijn bestelling, en zag dat er een vest in de aanbieding was. Ik klikte erop om te kijken wat voor vest het was, en besloot dat het leuk was, maar misschien toch niet voor nu meteen.
Als een malle door het afrekentraject gegaan, bleek dat de prijs inclusief verzenden toch best hoog was. Maar goed, ik was op mijn werk, dus was met meer dingen bezig, laat maar gaan.
De uiteindelijke factuur bekeken.... Oeps.... Toch dat vest meebesteld. Per ongeluk.
De verzending vanuit Frankrijk kennende, verwachtte ik niet dat het pakket van de week al geleverd werd, maar dat was dus wel zo.
Een enorme doos. Zó enorm dat Ilse zich aan het verwonderen was over de enormiteit van die doos voor een horloge. Maar die wist natuurlijk niets van dat vest. Het horloge is serieus leuk. Vrolijk fel rood en wit. Geen batterij. Leuk het oude Citroënlogo erin. En dus solar.
Het vest....
Het vest is dik, gevoerd, heerlijk warm. Vandaar ook die enorme doos, want het vest is best groot. Met rits, en duidelijk niet vorm gegeven voor de Nederlandse markt cq. taalvirtuozen. Want links van de rits, staat er enorm groot: CITR met daaronder "automobiles". Prachtig ingenaaid en niet gestickerd. Rechts van de rits staat er enorm groot OËN. Oftwel OEN. Met daaronder "Francaises". En die Oen valt op, op het moment dat je er aandacht aan geeft. Met dank aan een merken-vriendje, die ik trots mijn nieuwste aanwinsten liet zien, valt het mij nu op. What has been seen, cannot be unseen. Dat idee.

Dat vest komt nu wel lekker uit, mijn thermostaat is van slag, mijn holtes zitten vol, ik hoest mijn longen de hemel in, hoger dan een vliegtuig vliegt, ik nies de voorruit van mijn auto aan barrels, mijn hoofd bonkt alsof er een kabouter met een heipaal aan het rammen is, en mijn spieren en gewrichten zijn stijf als Ron Jeremy tijdens de opnames van Deep Throat. Kortom: ik ben geveld door de griep.
Ik lees mijn blogs altijd voor, bij deze vrees ik dat het voorlezen neerkomt op woordje-hoestbui-woordje-hoestbui-halfwoordje-hoestbui etc.
Om mezelf de kans te geven uit te zieken en mijn passagiers niet al te zeer de stuipen op het lijf te jagen heb ik mezelf ziek gemeld. Voordeel daaraan is dat mijn collega's (wier gemiddelde leeftijd ligt ter hoogte van de risicogroep van corona, griep, en dood), in elk geval niet door mij worden aangestoken. Misschien wel door een ander, maar dan hoef ik me niet schuldig te voelen.

Ziek zijn levert wel de mogelijkheid op om, door de watervallen achter mijn ogen heen, wat Net te Flixen. Ouwe series terugkijken, en eventueel een foute film. MEG2 is zo'n foute film. Lachwekkend slecht zelfs. En dat is dan weer oppassen, want telkens als er zo'n enorm slecht ge A-I'de haai voorbij komt zeilen, schiet ik in een hoestbui, die eigenlijk een lachbui had moeten wezen.
Of Lucifer. Een serie. Een pareltje van vreselijk slecht acteerwerk, maar desondanks vreselijk vermakelijk. En het geeft wellicht een iets beter beeld over de duivel en de hel dan je krijgt van de pastoor. Lijkt me pijnlijk, voor de kerk.
En het levert snert op. En dan niet de soort die je per liter in een zakdoek blaast, maar de soort die je per anderhalve liter in een pan maakt. Toen ik nog niet gevloerd was door de griep, besloten we boodschappen per bezorger te laten komen, en Ilse had, zonder het mij te zeggen, de ingredienten voor een flinke pan erwtensoep laten aanrukken. Dit gebeurt op zich vaker. Want we zijn met 3 Minder Gestructureerden in huis, dus het boodschappen doen is iets dat kan redelijk ad hoc nodig zijn, of gebeuren. Vaak als ik dan terugkom van de plaatselijke grutter, zie ik bij het uitpakken dat mijn lief mij ge-appt had of ik nog iets mee wil nemen. Omgekeerd gebeurt ook vaak.
Ik realiseerde me net dat ik toch wel serieus heel erg veel zin had in snert, omdat ik het al heel lang niet gehad heb. Dus als ik weer helemaal opgeknapt ben, lijkt de kans dat ik een grote bak snert meeneem naar mijn werk, erg groot.

Mijn 32-urige werkweek is inmiddels 4 dagen oud, daarvan heb ik er 3 ziek thuis gezeten, ik denk het weekend wel weer te gaan werken. Dit weekend dus. Dit alles maar weer geschreven hebbende, met hysterische thermometer, watervallen achter mijn ogen en huiveringwekkende hoestbuien, wens ik eenieder een beter weekend toe.