Update

R.I.P Madame Jeanette 3

Ik had een redelijk gesprek met de therapeute, en was eigenlijk vol goede moed op weg naar huis om eens lekker met Jente te gaan knuffelen en spelen. Die had namelijk een Sinterpieten-sportles gehad, dus zou vast vol goede verhalen zitten.
Bovendien was het de bedoeling dat ik de dag in majeur zou eindigen door wat leuke dingen te gaan doen.
Dat is namelijk de opzet van de therapie: leren om weer te genieten van dingen die leuk zijn, zodat de dag op zijn minst neutraal eindigt en niet somber.

Dat liep anders.

Want vlak voor ik de snelweg op wilde draaien, werd er voor me enorm hard geremd. Onverwacht. En ik moest dus ook enorm hard remmen. Als in: door de abs heen trappen, je rempedaal voelen trillen, en geen kant op kunnen omdat er overal verkeer is.
Zo hard remmen dat je al je spieren aanspant om dat rempedaal desnoods door de bodem heen te trappen, om maar tot stilstand te komen.
Zo hard remmen, dat je eigenlijk al beseft dat je kansloos bent, en dat de adrenaline spuitend je oren uit komt gieren. En inderdaad: ik haalde het nét niet. Als ik iets meer tijd en ruimte had gehad, was er niks aan de hand geweest.
Het bleek een kusje te wezen, maar voor ik uit kon stappen om dat eens te bekijken, kreeg ik een enorme dreun van achteren. Mijn achterligger had blijkbaar nog minder tijd en ruimte, en daverde met 30-35 kilometer per uur mijn achterbak binnen, en madame Jeanette de 3e is geschiedenis.

Ik begon met het afstoffen van alle heiligen die ik kende, maar toen ik uitstapte was ik alleen maar vreselijk geschrokken en ontdaan.
Ik bekeek de schade en wist meteen dat het gedaan was met madame. Bumper stuk, achterklep stuk, schade onderzijde. Achterlichtunit stuk. De lijst is langer dan de dagwaarde, ergo total loss.
Goed. De pandemonie even achter ons gelaten, me eerst maar om de voorligger bekommerd die slecht Nederlands sprak, en dus een hulplijn inschakelde in de vorm van een vriend die stom toevallig in de buurt aan het wandelen was. Fijn.
De achterligger had bijna geen schade (hoe dan?) en vertelde dat hij al 40 jaar bij Citroën werkt. Mijn vraag of hij klantjes aan het werven was, werd niet helemaal begrepen, en gezien de situatie snap ik dat wel.
Deze meneer, wilde rap weg, want had ook wel wat anders te doen, en beloofde die avond nog langs te komen.
En dat deed hij ook netjes.

Ik moet in zulke situaties dus leren om beter met het thuisfront te communiceren, want ik had wel de tegenwoordigheid van geest om Ilse te laten weten dat ik een aanrijding had, maar verder geen updates te sturen over hoe het verder ging. Die dus gedurende het afhandelen en mijn afwezigheid steeds ongeruster en onrustiger werd.
Maar goed, eenmaal thuisgekomen heb ik mijn verdriet en frustratie er eens even uitgejankt.
Mijn auto, die steeds meer naar mijn zin werd. Mijn auto waar ik telkens weer een leuke gadget bij wist te plaatsen. Waar veel tijd, geld en energie in is gaan zitten om hem helemaal naar mijn smaak te maken, is niet meer.
Ik belde vriendje Ken op, om het verhaal te vertellen, die onderbrak me en sommeerde me om meteen naar de huisarts te gaan. En later maar met die auto naar de garage te komen. Ik knotterde wat, maar hij was onverbiddelijk: eerst naar de huisarts, om me te laten checken. Goed, ik voelde mijn nek die wat onprettig aanvoelde, maar ik vond dat ik niet te zeer moest klagen.
Maar om iedereen ter wille te zijn, ben ik maar meteen naar de huisarts gegaan, die me daadwerkelijk goed controleerde, en vaststelde dat er weinig meer aan de hand was dan dat ik alle spieren in mijn lijf tot scheurens toe (bij wijze van spreken) aan had gespannen, en dus nog wel even last zou houden van stijve en pijnlijke spieren.

He ja. Ik had hier zo ontzettend geen zin in. Nu ook nog eens op zoek te moeten naar een nieuwe auto die ik dan weer helemaal de mijne moet maken. Kak! En dat was nog de meest milde uitspraak die ik gedurende dat hele proces deed.

Na 3 maal een c5 gehad te hebben, ben ik toch wel een beetje bijgelovig geworden. Het zijn door en door betrouwbare wagens (als je ze niet aan puin (laat) rijd(t)en), ongelooflijk comfortabel en zeer luxe.
Maar het lijkt geen gelukkig huwelijk, zo'n c5 en ik. Dus ik ben nog een beetje aan het aarzelen om maar weer een C5 te kopen.
Gelukkig is er geen haast, en kan ik gewoon lekker rustig aan gaan rondneuzen, en mijn licht opsteken over een andere auto. Het zal u allen niet verbazen dat ik wél trouw ga blijven aan het merk dat mijn wereld hoe dan ook wél verbreedde, door alle leuke mensen die ik erdoor heb mogen ontmoeten.

Dus kan ik mevrouw de therapeute volgende keer melden dat mijn week op zich niet zo denderend positief verliep. Want verzekeringsafwikkelingschijtzooi en zo.
Hoewel: Om even verder te reutelen over die Aipad: dat functioneert gewoon. Echt ongelooflijk. En gelijk de eerste repetitie al het gemak ervan mogen ervaren. Nog steeds flikker ik het ding bij thuiskomst in de kast, want ik durf hem niet open en bloot in de kamer te laten slingeren. Niet dat ik bang ben voor ongewenste snuiters in mijn huis, maar meer omdat ik bang ben dat Jente er echt blij mee gaat zijn.
En dat is dus niet de bedoeling.

Verder gaat het leven dus gewoon door, en ben ik vandaag aangesproken op het feit dat ik een tankchauffeur in de weg stond. Een tankchauffeur is een vent die met een paar duizend liter kerosine de vliegtuigen af gaat tanken. Je rijdt dus met een hoogexplosieve bom achter je trekker. Spannend genoeg, lijkt me.
Helaas hebben die jongens er nogal een handje van om op willekeurige, en vaak volstrekt ongemakkelijke plaatsen te wachten tot ze bij hun vliegtuig kunnen, en dan hebben wij als overig verkeer daar gewoon immens veel last van.
En je kunt er zo moeilijk doorheen.
Dus vandaag stond ik (geheel ongewild overigens) eens een tankwagen in de weg.
Terwijl ik nog zo goed op mijn omgeving aan het letten was.
Maar misschien hoorde dat ook wel bij de afsluiting van een toch al (hopelijk!!!) geen alledaagse week. Want je zou kunnen stellen dat ik mijn achterligger ook in de weg stond toen die mijn auto 17 centimeter korter maakte.

Goed, nog steeds een beetje last van stijve spieren, wens ik u allen toch maar weer een prettig weekend.