Kerkklokken, donkere weggetjes en bijnabotsingen

Gisteren was wel een aardige dag weer. Allemaal kleine rommeldingetjes gedaan. Zoals naar de juwelier. Het slotje van mijn armbandje is stuk en dat moest gerepareerd worden. Omdat ik Tiel niet echt ken, kostte het me een half uur lopen (jaja, buiten de sportschool om, dus!!) om bij een juwelier te komen.
Denkende dat de schuifdeuren zich automatisch voor me openden, stevende ik af op het binnenste van de winkel. Toen ik met mijn neus de deur net niet raakte, besefte ik dat er een veiligheid was in gebouwd. Die deuren gingen dus niet meteen open. Nou ja, gelukkig stond ik op tijd stil (wat niet gezegd kon worden van mijn aanvaring met Thomas tijdens de laatste medaille uitreiking, want toen lette ik niet op, en liep zomaar tegen hem aan), en kon ik, nadat de eigenaar de deur opende, mijn groots geplande entree maken.
Het vervangen van het veertje in het slotje, is niet zo denderend duur, dus opgelucht wilde ik het pand verlaten, tot ik besefte dat ik niet wist waar ik ergens was. Ik had maar een beetje lopen dwalen door het dorp om die toko te vinden, dus nadat ik het adres had opgeschreven, kon ik weer gaan.

Het gaat slecht hier in Tiel. Regelmatig hoor ik een priester of pastoor aan de kerkklokken rammelen. Dat gaat dan vaak een half uur achter elkaar door. Eerst was ik er stellig van overtuigd dat het om een ludieke actie ging, om mensen meer naar de kerk te krijgen. Maar ik kwam er achter dat er telkens als die klokken geluid worden, er iemand begraven wordt. Dus best vaak, in de afgelopen weken. En mekkerend hierover, besef ik me eens te meer dat ik gewoon lekker aan het werk moet.

Toen ineens, een gesprek met Syl. Een heel fijn gesprek met Syl. Een waar ik heel erg van opknapte. Voor even? Maar het was goed haar even gesproken te hebben. De eerste ex met wie ik niet meteen hele nasty gesprekken voer, waarbij modder niet genoeg op voorraad is, maar gewoon een open en eerlijk gesprek.
Ze vroeg: "kan ik dan helemaal niks fout doen bij jou?" Nee, dat kan ze niet.

Gisteraaf even bij Willy en Vincent langs geweest. Willy is een oud-collega van de Kmar, en een vreselijk tof wijf. Even er gewoon gezellig uit zijn. En gezellig was het best wel. Tot ik naar huis moest rijden. Binnendoor. God, wat was ik blij dat ik geen bier op had. Want die weg was zo vreselijk donker en slingerig, dat ik zonder alcohol ook wel van de weg had kunnen raken.

Vanmorgen maar even naar de kapel geweest. Ik moet toch werken, zo af en toe. Bij mijn auto aangekomen, bleek dat een of andere hansworst zijn busje zo vlak voor die van mij had gezet, dat ik er niet met goed fatsoen uit kon. Dat wil zeggen, in eerste instantie dacht ik dat ik achteruit er wel uit kon. Maar achteruit bleek een minuscule drempel te zijn, die eindigde in een verlaagd soort mini perkje, waar ooit een boom stond. Nu lag er alleen nog modder. En in die modder, kwam ik dus klem te zitten. Mijn auto belandde met de onderkant op de drempel, en was niet meer voor of achteruit te bewegen. Daar stond ik dan. Goddank hoefde ik niet lang te wachten. Een vriendelijke jongeman, met een auto, was bereid om mij er even uit te trekken. (Goddank ooit voor Syl's autootje een sleepkabel gekocht. Kwam dat ding ook nog eens van pas. Had alleen nooit kunnen dromen dat het voor mezelf was...

Vanaaf komt Tirza. Ook alweer zo'n vriendin van jaren. Wordt vast gezellig.
Morgen sportschool en lesgeven. Yeah. T wordt wat met me.