Dag Ozzy...

Ozzy, het hondje dat 8 jaar lang bij Ilse een fantastisch leven had, is er niet meer.  Het arme dier was zo ziek geworden dat verder laten leven gelijk stond aan meer lijden, en een veel pijnlijker dood, dan het heft zelf in handen nemen.
Ilse heeft hem 8 jaar lang verzorgd, lief gehad, vertroeteld, verwend, mee op reis genomen, uitgelaten, boos op geweest, opgevoed (tegen beter weten in, want tekkel). Talloze verhuizingen, wat minder vriendjes en een schare katten waren zijn deel. En dat alles slikte hij, want Ilse was erbij.

Iets later dan Ilse zelf, kwam Ozzy in mijn leven. Ozzy was er nu eenmaal niet bij toen we elkaar ontmoetten in Frankrijk.
Zijn entree in mijn leven leverde gemengde gevoelens op: ik ben gek op honden, maar zat nu niet bepaald te wachten op een hond in mijn leven.
Maar ja. De hond was een part of the deal.
Na verloop van tijd wenden we aan elkaar. Ozzy, Claus, Ilse en ik. En het wennen aan ging over in waarderen. Ik raakte toch wel erg gehecht aan dat wat scharminkelige mormel. En zijn gekkigheid. Zijn onhandige pogingen tot kattekwaad. Zijn wat megalomane machismo. Zijn trouw, en vriendelijkheid. Zijn onhebbelijkheden. Die toch ook wel weer grappig waren.

Ik ben loeitrots op het feit dat Ilse een moeilijke, zware keuze heeft gemaakt. Want een lief vriendje van jaren in laten slapen is zwaar. Is moeilijk.
Maar ook op het feit dat ze een moeilijk hondje een fantastisch leven heeft gegeven. Geen cent heeft bespaard op zijn leventje.

We zullen hem missen. Dit geinige monstertje. Maar als er zoiets is als een dierenhemel (als jongetje geloofde ik hier heilig in: alle dieren kwamen daar terecht, en het zou ze daar aan niks ontbreken) dan is hij daar al in goed gezelschap van alle andere dieren die inmiddels mijn leven hebben verrijkt.

Dag Ozzy....