Over een wisselweek, en verzekeringen

 Wisselweek.
Een mooie term. Want er gebeurde van alles.
Sinds een week mag ik mij vol trots aankondigen als nieuwe klein koper docent bij fanfare Prins Hendrik in Aalst. Aan mij de moeilijke, maar uitdagende taak om vriendje Anton op te volgen. Leuke leerlingen.
Ook wat droevig nieuws. Aan de samenwerking tussen mij en Arriva is een einde gekomen. Want de agenda's bleken best lastig combineerbaar. Een aangezien ik tot veel bereid ben, maar niet tot het stelen uit mijn eigen portemonnee, bleek er geen verdere interesse in mijn persoontje te zijn.
Maar dichtgeslagen deuren openen altijd weer ergens anders een nieuwe.

Ook is het spelend weer druk. Van een Weihnachts in Castricum naar een Brixi in Den Haag. Van kerstliedjes in Vaassen, naar een ijzig koude en ellenlang durende beediging in Apeldoorn.
Bijna 1000 kilometer in 1 weekend. Maar wel heel gezellig met collega's die ik eigenlijk wel vaker zou willen zien en mee samenspelen.

Over verzekeringen.

In een nog niet zo heel erg ver verleden landde ik nog wel eens in discussies over verzekeringen. Over gezondheid. Over donor zijn.
In die discussie kwam het erop neer dat een bepaalde groep mensen vond dat rokers niet zo moesten zeuren. Hun longkanker hadden ze aan zichzelf te wijten. Dus hun zorgpremie moest maar omhoog.
En op zich, ik kan me bij die gedachtengang wel iets voorstellen.
Iemand die willens en wetens het risico loopt op ziekten, is misschien niet zo heel slim bezig.

Het mooie is wel dat ik een aantal parallellen zie, die ik hier toch even wil aanstippen.
Er zijn namelijk talloze andere riskante dingen, die mensen doen, waar ik niks aan heb, of last van heb, en waar wij ook met ons allen voor opdraaien.

Ik noem bijvoorbeeld vuurwerk.
Ook dit jaar weer talloze etterbakjes die de straat opgaan met tassen vol vuurwerk. Lekker stoer knallen. En liefst met zo zwaar mogelijke bommen. En als het even kan zo illegaal mogelijk, want dat is wel de ultieme stoerigheid.
Lekker geen rekening houden met oudjes die zich lam schrikken, en dieren die van ellende onder het toilet kruipen.
En owee als er vingertjes of oogjes verloren gaan. Dan is het huilen geblazen. En moet de hele samenleving nogmaals last ondervinden van deze etterbakjes. Want reken maar dat de zorgpremie niet dekkend is voor de operaties die volgen.

Ik noem fietsers.
Gisteren nog twee stadswachten nota bene. Na het concert wilde ik even bij een dorps pompstationnetje een flesje water halen. Vriendje Nando had zo mooi gespeeld dat ik er een droge bek van kreeg. Om dat pompstationnetje op te rijden, moest ik een fietspad oversteken. Links kijken, rechts kijken, pad was vrij, dus opstomen maar. Jammer alleen dat vanaf het pompstation twee fietsers zonder te kijken, zonder hun poot uit te steken zich frontaal voor mijn auto gooiden. Zomaar het fietspad op. Piepende remmen. Van fietsers en mij. Goed kijken: jawel hoor: twee stadswachten! Figuren waar ik sowieso al weinig mee op heb. En nu wederom een blijk van waarom: het uniform is heel stoer, maar basale regels en omgangsvormen en communicatie in het verkeer is al te moeilijk of te veel gevraagd. Maar owee als het een aanrijding was. Dan was het huilen. Maar wel een vermanend vingertje naar mij opsteken. Alsof ik kan anticiperen op het zwalkende kutgedrag van stadswachten die nota bene beter zouden moeten weten.
En ook hier is de verzekeringspremie echt niet dekkend voor de ellende.

Maar als ik dit soort dingen dus aangaf in de discussie, werd mij verweten dat ik appels met peren vergeleek. Want roken heeft iedereen last van!!!11!!!!one!1

Dus blijkbaar mag iemand die levensmoe is op de fiets wel potentiele doodswensen uitvoeren, en mag een etterbakje met vuurwerk wel op de maatschappij teren als het misgaat, maar een roker niet.

Of misschien moeten we gewoon accepteren dat mensen nu eenmaal domme dingen doen, en niet zo mauwen over de onkosten die dat met zich meebrengt.