Een mooi optreden....

Ik ben soortement van ensemble-leider van het koperkwintet bij de KMar. Dat houdt in dat ik wat zakelijke dingen doe rondom de inzet van het kwintet, en ook de contacten onderhoud met (externe) opdrachtgevers.
Muzikaal zijn we gelukkig allemaal een beetje leider: iedereen heeft zijn idee, en we komen altijd wel tot goede zaken met elkaar. Dat alles leidt tot een goed gesmeerd lopend geheel. Fijn. Want we komen nogal eens bij optredens die misschien niet zo heel erg voor de hand liggend zijn. Spelen in de winter, in een ijzige zaal, waarvan de deuren wagenwijd openstaan. Spelen op een ambassade. Of uitgeleend aan het bedrijfsleven of juist aan burgerverenigingen. En daar laten we alles horen, van herdenkingsmuziek tot achtergrondmuziek. Van concerten tot koorbegeleidingen.
Afgelopen donderdag hadden we een optreden tijdens een bijeenkomst van een bedrijf in de uitvaartbranche. Een groot, goedlopend bedrijf dat een x-aantal jaren bestaat, en daartoe een groot en duur fort had afgehuurd, diverse sprekers, en dus ons kwintet. Met de opdrachtgever talloze malen op en neer gemaild om tot een zo goed mogelijk passend geheel te komen.
Toen ik daar aankwam (ik vind dat ik als leider eerder dien te komen, om de laatste puntjes op de spreekwoordelijke i te zetten) bleek dat ik mij niet ten volle gerealiseerd had, waar ik in terecht kwam. Want iedereen daar liep strak in 2/3/4 delig pak. Kut... In mijn hoodie, oranje jeans, zwart-witte sneakers stak ik toch wel heel erg af. En dan sta je daar dus een behoorlijk beetje under-dressed met een zeer gesoigneerde man (overigens een topper, met wie het goed overleggen en praten is) door de diverse ruimtes, de diverse high-society mensen te ontmoeten, handjes te schudden. En uit alle macht proberen er niet te casual bij te lopen.
Gelukkig komt aan alles een einde, na het doorlopen van het protocol, kon ik buiten even een peuk opsteken, en rustig wachten tot de rest van het ensemble aankwam. Dacht ik... Jammer dat al die heren in 2/3/4 delig diezelfde gedachte hadden, want ik stond verre van alleen heel erg casual te doen in de rookruimte (die buiten was).
Gelukkig was er niemand die me raar aankeek of aansprak. En later maakte dat ook niet meer uit, want zouden we in avondtenue (in TkKMar-taal: concerttenue) het optreden verzorgen.
So far, so good allemaal. Na een zeer bekende spreker, mochten we spelen, en aan het einde van de dag ook nog even een minuut of 10 laten horen wat we konden. En toen was het receptietijd. Allemaal luchtiger mopjes spelen, terwijl mensen aan het nakletsen, borrelen en eten waren.
Er zijn best vaak momenten dat je bij zo'n receptie onbedaarlijk in de lach schiet.
De organisatie vond dat wij goed moesten eten, en gezien het feit dat er op het lopend buffet niet was beknibbeld, lieten wij ons dat maar 1 keer zeggen. Heerlijk gesmikkeld, voordat we onze laatste set zouden gaan spelen.
Tijdens die laatste set kwam er een zeer gepensioneerde heer op trompetmaatje Ruben af. Die heer had zijn maaltje naar binnen geschoven, en was tuk op een trompetlesje. Gewoon, daar waar we stonden. Op dat moment. Uit beleefdheid, stemde Ruben in. En dat had hij (wat onze concentratie betreft) beter niet kunnen doen. Want na een paar zinnen uitleg, haalde de zeer gepensioneerde heer een hele, heeeeeeele diepe teug adem, zette het mondstuk van Ruben (helaas) op de juiste manier aan zijn lippen, en gaf een enorme ademstoot. Een hele lange C gierde ons langs de oren, en was zo godsgruwelijk hard, dat ik serieus meende het kunstgebit van de heer te zien langs vliegen, samen met een verdwaald brokje vlees uit het buffet.
En zie dan "zij gelooft in mij" van André Hazes te spelen, zonder in de lach te schieten. Krijgt dan toch een heel andere lading... Mij lukte het niet, en de eerste noot had toch een verdacht hysterisch vibrato... Ik weet nu hoe ze dat bij brassbands doen. Gewoon de slappe lach hebben...
Alles bij elkaar toch wel weer een mooi optreden geworden, voor een hoogst dankbare organisatie, waarbij we veel complimenten kregen.
Dat is toch fijn muziek maken.

Iets heel anders.

Een kleine gedachtenoverweging.
Volgens mijnheer Wilders moeten we geen gelukszoekers/asielzoekers toelaten. Dat is een mening.
En daar kun je het mee eens zijn. Of niet. Daar laat ik mij niet over uit, ik ga er vanuit dat mijn mening wel bekend is.
Wat mij opvalt is dat veelal er een vergelijk wordt gemaakt met de tweede wereldoorlog. Ik doe daar zelf aan mee.
Maar er wordt dan geroepen:"die mensen moeten vechten voor hun land, in plaats van te vluchten, want dat deden wij in de tweede wereldoorlog ook niet". En dat is een bizar pijnlijke vergissing, als het al niet een volslagen leugen is. Want er zijn wel degelijk mensen gevlucht. Sterker nog: zelfs na de oorlog vluchtten mensen als hazen weg. Naar Australie, Nieuw Zeeland, Amerika en Canada. Wilden liever niet Nederland opbouwen, maar liever zelf iets opbouwen in een ander land, dat niet in puin lag. Hadden ze toen die gelukszoekers ook maar teruggestuurd naar Nederland...
Op TV, het programma "Ik Vertrek". Mensen die elders in de wereld hun bestaan op gaan bouwen. Meestal beginnen ze een camping of B&B. Ook gelukszoekers zijn. Moet dat dan wel geaccepteerd worden? Gelijke monniken, gelijke kappen, zou je zeggen. Maar ja, nuance is bij PVV volk een onbekende en onbeminde deugd....

Fijn weekend.