Hersenspinsels.

Verhaaltjes vertellen...

Het lijkt zo makkelijk. Ik ga zitten, klik her en der met mijn muis, en er verschijnt een prachtig, maagdelijk blanke pagina waarop ik al mijn hersenspinsels kwijt kan.
Dit jaar, was de inspiratie even zoek, merk ik bij mezelf. Soms moet je even opladen, voor je weer kan tappen, zeg maar. Het sterkst merkte ik dat voor de verhuizing. Dan klikte ik mijn blog aan. Staarde wat naar die witte vlakte. Zuchtte eens wat. Rammelde eens wat nutteloos op wat toetsen, om te kijken of er iets zinnigers kwam dan ae[roijgaqpojngd[apokf]30tipos;gjnba[psorfk]w-RY7UJ[APODI.
Meestal niet.
Met het verkrijgen van niet één, maar twee hobby's en een kind dat zich continu ontwikkelt, zou je zeggen dat je voer genoeg hebt voor een stevige blog, maar niets is minder waar.
Vaak ontbreken me gewoon de woorden, en een week of twee verkeerde ik in de door mij zelf verzonnen veronderstelling dat mijn blogs minder van kwaliteit werden.

Gisteren kreeg ik echter wederom een leuk compliment over mijn schrijfseltjes. En de vraag of ik het allemaal als boek ga verwerken.
Mijn standaard antwoord is dan: nee, want dan móet ik schrijven. En nu mag het. En los daarvan: ik heb een verhaal gepubliceerd (helaas voor intern gebruik bij defensie) en dat was nog best wel een toer om niet alleen de -dt fouten eruit te halen, maar ook taalmatig gezien correcte zinnen te maken van mijn grappig bedoelde verhaspelingen. (Een redacteur gaat dus niet zonder morren zomaar akkoord met mijn taalmatig toch vaak wel geniale ingevingen).
Vanmorgen ben ik eens gaan tellen, en deze meegerekend zit ik op deze site op 290 blogs. De vorige (een wordpress, die verdwenen was, voor ik de tegenwoordigheid van geest had om alles op te slaan) bevatte er ook iets van dien aard. Dus bijna 600 schrijfsels.
En ik kon het niet laten om toch eens wat terug te lezen.

Mijn hemel, wat heb ik veel ongenuanceerde shit geschreven. Wat heb ik veel emoties los gelaten op die onschuldige witte vlakte.
Zou ik iets veranderen aan mijn schrijfstijl? Nee, uiteraard niet. Maar of dat nu echt allemaal geschikt is voor een boek? Veel van die dingen zijn inmiddels ook hopeloos gedateerd. Ingegeven door de waan van alledag.

Ook het uiterlijk van mijn blog is hopeloos verouderd. Ik rij inmiddels, tot mijn grote verdriet, niet meer op een bus. De collega's die ik daar had, waren ook allemaal toppers. Ik heb blijkbaar het geluk dat ik werk kies waar ik toffe collega's om me heen heb. Het hondje op de foto, Ozzy, is niet meer. Mijn nieuwe hobby's; een vissenbak, mijn favoriete automerk en mijn prachtige dochter Jente, hebben er nog geen plaatsje gekregen.
De trouwe lezer van mijn hersenscheetjes zal inmiddels wel weten: ik moet niet zelf gaan knutselen aan het uiterlijk van mijn blog. Dat gaat me een computer kosten, en ellenlange scheldpartijen. Ilse ook boos, en Jente sidderend achter de gordijnen. Wat technologie aangaat is mijn lontje zo kort dat het hoogst onverantwoord zou zijn om er uberhaupt maar aan te denken.
Het enige dat ik zo zou laten is de titel van mijn blog. Of de naam. Van alles veel en daar een beetje van. Misschien moet ik dat slechts aanpassen. (Als ik er ooit achter kom hoe dat moet). Wordt dan: Van alles veel, en dáár een beetje van. Toch een verschilletje.

Dus heb ik een besluit genomen.

Ik ga de komende tijd mijn verhalen allemaal eens doorwerken. En verwijderen. Definitief? Nee! Maar ik merk dat ik mezelf "push" om jaarlijks toch rond de 50 verhalen te produceren, en ook die druk wil ik niet meer.
En ik merk ook dat ik mijn oude verhalen een beetje zat begin te worden. Dus die ga ik er afhalen, opslaan op mijn computer, en her en der wat aanpassen. Redigeren, zoals dat heet.
De verhalen die te zeer met het nieuws van toen te maken hadden, zullen het waarschijnlijk niet overleven, net als de té emotionele verhalen over de kanker en de dood van mijn moeder. Dat is een afgesloten hoofdstuk. En bagage die ik goed heb opgeborgen en die me niet meer op deze plek moet lastigvallen. Die zal ik ergens diep in de 000111010011100110011111011-codes van mijn pc wegstoppen.
Dan heb ik een blanco blog, vanwaar ik verder kan.

Mocht er dan nog animo voor een bundel van mijn verhalen, kan ik altijd eens kijken hoe en wat, maar ik heb zomaar het vermoeden dat dat wel mee gaat vallen. (De slimme lezer, zou er goed aan doen om gewoonweg alle verhalen te kopieren, uitprinten, nietje erdoor en op marktplaats te kwakken. Ofzo. Succes daarmee ;) ).

Nieuw huis, nieuwe blog. Of zo.

Daaraan gekoppeld een vraag aan mijn lezers (en ik hoop die toch beantwoord te zien): hoe naar leest het als de achtergrond zwart is, en de letters wit (vooropgesteld dat ik dat voor elkaar zou krijgen)?
Voor korte teksten kan het wel, op reclame posters en advertenties doen ze niet anders, maar dat is natuurlijk wel wezenlijk anders dan een blog van een paar honderd woorden.

Mochten er mensen zijn met meer ideetjes: ik hoor ze graag!