Ronnie de horrorclown.

Het was een lastig tentamen. En Ronnie besefte ter dege dat als hij het niet haalde, hij van de clownsuniversiteit geschopt zou worden.
Twee dagen later kregen ze de uitslag, en Ronnie's grootste angst werd waarheid. Hij had het tentamen "struikelen over helemaal niks" niet gehaald. Alweer niet. Het lukte hem maar niet om over volstrekt niets, zo oncharmant mogelijk te struikelen. Hij had natuurlijk de pech dat zijn ballet-opleiding hem perfect had geleerd hoe hij moest vallen. Ook wel noodzakelijk, aangezien hij niet in staat was om een perfecte pirouette te maken.
Een gesprek met de decaan volgde. En de trieste mededeling dat hij maar moest stoppen met deze oh, zo prachtige opleiding.
Er was geen toekomst voor hem als clown.

Diep depressief verliet hij het pand. De specifiek voor deze opleiding aangestelde clownspsycholoog kon niks voor hem doen. Hij was ten slotte geen student meer, en ook niet werkzaam als clown. Dus kon deze clownspsycholoog hem ook niet de algemeen aanvaardde knal-antidepressiva voorschrijven.

Omdat hij toch inkomen moest hebben om zijn kamertje te betalen, solliciteerde hij bij de McDonalds.
Hamburgers flippen onder toeziend ook van die verrekte rood-wit-gele pokke-clown, die hem elke morgen stond op te wachten met die uitgestrekte arm. Die hem elke ochtend weer herinnerde aan zijn mislukking. Wat haatte hij die clown. En wat haatte hij de docent die hem liet zakken. En de decaan, die hem vanachter dat vreselijke clownsmasker vertelde dat hij, de immer grappige Ronnie, geen toekomst had als clown.

Hij moest een daad stellen. Hij moest de wereld laten weten dat Ronnie de Rollende lach, wel degelijk talent als clown had.
En van zijn eerste hamburger-flip-loontje toog hij naar de plaatselijke fopshop om daar eens even goed te gaan winkelen.
Een nep-kapmes. Een nep-kettingzaag. Een nep-clownspak. Nep-bloed. Dat zou het gaan doen.

Om het effect te vergroten, strooide Ronnie de volgende dag de inhoud van de kattenbak op de keukenvloer uit, en rolde daar in zijn clownspak nog eens goed doorheen. Om het effect te maximaliseren.
Getooid in zijn meurende pak, wit geschilderd gezicht, overdadig bevlekt met het nep-bloed, en zijn nep-kapmes in zijn hand, verliet hij zijn huisje.

Zijn eerste slachtoffer was een bejaarde dame, die zó hevig schrok, dat ze ineens haar rollator niet meer nodig had. Ze vloog gewoon voor hem weg.
Schaterend keek Ronnie haar na.
Zie je wel! Hij was heus leuk!
Op naar de speeltuin. Het was nog niet helemaal aan het schemeren, en in het waterige avond zonnetje, zouden er vast nog wel kinderen aan het spelen zijn.
En jawel: er waren wel vier kinderen vrolijk en opgewekt aan het klieren op de schommel en het klimrek. Hij zou ze wel eens even.

Brullend als een maniak stormde hij op het speelveldje af. Maaiend met zijn kapmes, meurend als de poorten van de hel.
Wederom was het effect pure weldaad voor zijn van haat vervulde ziel. Krijsend van angst maakten de kinderen dat ze wegkwamen. Pissend in hun broek van ellende riepen ze om hun papa.

Een toevallige passant belde gelijk het alarmnummer, en goddank was de politie al dichtbij.
De agenten raceten erheen, en wisten Ronnie al snel te omsingelen.
Ronnie, die van haat niet meer helder kon denken, wilde zijn spel voortzetten. Die agentjes waren geen match voor hem. En hey, hij was een clown, dus wie zou een clown nu kwaad willen doen, zelfs al is het een van haat vervulde horrorclown. Toch?
Zwaaiend met zijn nep-kapmes en brullend als een brulaap, liep hij op de agenten af.
Die agent, kon niet onderscheiden of het om een echt of om een nepwapen ging, en sommeerde nog eenmaal om dat mes te laten vallen.
Maar Ronnie kon niet meer. Hij was doorgedraaid. En hij liep door.
Een knal. Alles verzengende pijn.
Toen de agent zich over hem boog, bracht hij reutelend uit:"ze hadden me niet moeten laten zakken. Ik ben best een goede clown".
Reanimatie mocht niet baten. Enigszins gehinderd door het nepbloed, konden ze de kogelwond niet snel genoeg vinden.
Ronnie, de horrorclown is dood.

Ik heb in mijn leven slechts éénmaal een clown van veraf mee mogen maken, en dat was de toen wereldberoemde Oleg Popov. Meer dan omhoog getrokken wenkbrauwen en mondhoeken, wist hij niet bij me te veroorzaken.
Ik vond het een beetje een afknapper.
Sowieso vind ik clowns een beetje een afknapper.
Maar horrorclowns? Kom op zeg. Waardeloze flikkers. Oh, ik zou best goed schrikken, maar ik denk dat als ik mijn "war-face" opzet (vrij naar sergeant Hartman, uit Full Metal Jacket) ik een stuk enger ben. En dit denk ik omdat ik te horen kreeg dat ik het best goed zou doen als rooie horrorclown van Almere. Volgens Jurgen dan, maar die houdt zoveel van me, dat we zijn mening hierover maar met een korreltje zout moeten nemen.
Wat ik me afvraag: een kind dat 's nachts niet meer durft te slapen. Een kind dat 's nachts (weer) in bed plast. Een bejaarde die sterft aan een hartaanval van schrik. Is het dat allemaal waard? En stel je voor, je hoort dat je iemand letterlijk hebt laten doodgaan van schrik. Durf je jezelf dan nog in de spiegel te kijken, als je weer ontschminkt bent?
En stel je voor: de politie schiet een kogel in je flikker, omdat zij niet kunnen onderscheiden of je mes echt of nep is, ga je dan lopen janken over die stoute pliesie?
Vragen, vragen, vragen....

Elke uiting in de media over dit fenomeen is natuurlijk niet slim (deze blog incluis), want het kan sociaal zwakke mensen triggeren om naar een fopshop te gaan en hun talenten te gaan ontdekken.
Maar aan de andere kant, de kans dat de lezer van deze blog zichzelf laf en belachelijk genoeg wil maken, lijkt me ook niet heel erg groot.

Overigens heb ik nog een persoonlijke primeur te pakken: een operette!. Dat is niet heel erg primeurderig, want ik heb in mijn leven vaak zat operettes gespeeld. Tot groot genoegen.
Maar dit keer is het een operette waarin een dansgroepje voorkomt. En de primeur zit erin dat dit dansgroepje dus daadwerkelijk leuk is om naar te kijken. De vellen slepen niet over de dansvloer achter de danseressen aan, maar het zijn jonge frisse meiden. En zie jezelf dan maar te concentreren...
(Overigens: voor al die gesjeesde clowns: bij een operette of musical mag je ook verkleed gaan, alleen bezorg je er dan mensen een leuke avond mee. Zou je kunnen proberen).