Jente en sleutelleed

Het is een redelijk zonnige dag, Ilse is aan het werk, dus ik kan met Jente even naar het speeltuintje hobbelen. Vindt ze heerlijk. Eventjes ronddartelen tussen glijbaan (dat ding is doodeng, allemaal grote gaten die bedoeld zijn voor grotere kinderen om door te klauteren, maar voor Jente een doodsmak kunnen betekenen) en wip. Tussen klauter-keien en andersoortige speeltoestellen.
Maar omdat het zonnig is, en de scholen uit zijn, zijn er nogal wat andere kinderen. Het is er druk. Dat is op zich niet zo'n probleem. Lijkt me.
Ik zeg lijkt, want Jente is veruit de kleinste maar ook degene die het meeste indruk op iedereen maakt, en dat niet geheel positief, moet ik bekennen.
Alleen omhoog klimmen kan ze niet. Daar heeft ze mijn hulp bij nodig. Maar vervolgens begint ze in haar (soms toch nog wat onverstaanbare koeterwaals) alle andere kinderen (die vele malen groter zijn) rond te commanderen. Vooral:"Niet doen, kinduh", schreeuwt ze met enige regelmaat als er een knulletje van een jaar of 4 omhoog wil komen.
"Niet doen, kinduh!" (de "j" is nog even een onmogelijkheid) als het manneke in kwestie zijn bal van de glijbaan wil laten rollen.
"Niet doen, kindhus" als ze erlangs wil... (Een wat beperkt vocabulaire, maar ze komt er toch behoorlijk mee weg, moet ik zeggen).
En of het aan mijn aanwezigheid ligt of niet, al die koters maken dat ze weg komen.

Wat wel heel schattig is: die knullen zijn allemaal vele malen groter, en spelen een ruw soort spelletje voetbal, waarbij regelmatig spelers "uit" zijn. Wat dat precies betekent, weet ik niet, maar het valt wel op dat ze heel erg kundig om Jente (en mij) heen spelen, en elkaar ook erg kundig waarschuwen als de bal of zijzelf te dicht bij Jente (of mij) (of andere dreumesen van Jente's leeftijd en omvang) dreigen te komen.
En dan stank voor dank krijgen als Jente ze gaat rondcommanderen...
Wordt nog wat met dat kind.
 Regelmatig moest ik toch even brommen op Jente dat die bal toch echt niet van haar was, en ze die toch echt wel terug moest geven. Regelmatig even mopperen dat dat knulletje heus wel even op de glijbaan mocht.
Uiteindelijk werd het me toch een beetje te bar, en heb ik Jente maar meegenomen voor een ommetje. Ik ben bang dat ze bekend komt te staan als buurt-terror-tokkie.

En toen maar naar huis.

Om een huis te enteren, heeft men in de regel sleutels nodig. Want gelegenheid maakt de dief.
En om sleutels niet kwijt te raken, is het handig om ze op één plek neer te leggen, hangen, op te bergen. Want het zal eenieder wel bekend voorkomen: de sleutels kwijt zijn, het hele huis overhoop halen, om ze in de vrieskist onder de diepvries-doperwtjes weer terug te vinden.
Of naast de bak met kattenvoer.
Of in de prullenbak (en dan het kind de schuld geven, want die gooit graag dingen weg).
Dus hadden wij al tijdens het eerste klussen in ons huis een rekje tegen de muur geschroefd om sleutels aan te hangen.
Dat rekje was een metalen framepje met daarop een 5-tal pinnen, waaraan je je sleutels op kan hangen. Een soort van ieniemienie kapstokje.
Dat rekje was me al snel een doorn in het oog. Want Ilse heeft veel sleutels, aan grote bossen. En veel reserve-sleutels van mij totaal onbekende gebouwen, auto's, fietsen en noem maar op. Ik heb er een paar.
Mijn autosleutel hangt bijvoorbeeld los. Want ik ben er van overtuigd dat het gewicht van de rest van mijn bos niet bevorderlijk is voor de kwaliteit en levensduur van het contactslot van mijn auto.
Dat is het dan ook wel.
Maar er waren eigenlijk voor al die sleutels niet genoeg pinnetjes. En de pinnetjes die er waren, waren eigenlijk te kort.
U raadt het al: continu flikkerden er sleutels (meestal de mijne) op de grond.
Wat is dan het nut van een sleutelrekje, als ze er toch heel de tijd van af lazeren.
Net als bij de kapstok (nog een project in de nadenk-fase) werd het voortdurende op-geraap van die sleutel me toch te gortig. En ik besloot tot het maken van een sleutelrekje waar we daadwerkelijk ook sleutels aan kunnen hangen, en die er niet bij de minste of geringste scheet vanuit het toilet (ja, daar hangt dat rekje nu eenmaal in de buurt) afdonderen.
Omdat ik een redelijke hang heb naar natuurlijke materialen, kon ik de basis voor dat rekje betrekkelijk eenvoudig maken: men neme een tak van het inmiddels gedroogde snoeihout, zaagt het min of meer op maat, twee gaten boren voor de schroefjes in de muur, en een stuk of 10 schroefhaakjes.
En dan maar met de dremel en een schuurkopje de boel gladjes afschuren. Ten slotte wil ik niet dat als Ilse, Jente of niet in de laatste plaats ikzelf een sleutel pakt, er meteen 20 splinters in de diverse vinger(tje)s verdwijnen.
Dat dremelen is nog wel een dingetje: dat schuurkopje is een soort van busje van schuurpapier met korrel-X en dat busje schuif je op een rubberen dopje, dat op een steeltje zit, die je in de dremel schuift. Plaatje helder?
Omdat er meerdere fijnheden zijn qua schuurkorreldikte, zitten die busjes schuurpapier niet al te vast, je kunt er namelijk in afwisselen, en dat doe je op het zelfde rubberen dopje. Het is dus zaak om er behoorlijk subtiel mee om te gaan. Dan krijg je de mooiste resultaten. Doe je het niet subtiel, dan loop je kans dat je dat busje schuurpapier door je werkruimte lanceert. Ik kon dus minimaal 4 keer op handen en knieën mijn schuurtje door, op zoek naar dat verrekte busje.
Maar goed. We hebben nu een mooi opgeschuurd sleutelrekje tegen de muur, die 10 haken heeft voor alle sleutels, die er niet meer zomaar afdonderen.
En inmiddels betrap ik mezelf erop dat ik ook nogal nonchalant mijn sleutels op tafel gooi als ik thuis ben. Of in mijn broekzak stop, want ik ben als de dood dat ik mijn sleutels aan het haakje laat hangen, nadat ik de deur achter me dicht gooide. En dus met een van vermoeidheid krijsende Jente op mijn arm niet meer naar binnen kan, terwijl het water van de boontjes aan het overkoken is, en de katten elkaar op leven en dood aan het bevechten zijn.