Kerstconcertjes

Sommige dingen zijn van terugkerende aard.
Elk jaar zo rond kerst is het beestachtig druk. Om de een of andere reden vinden veel muzikale gezelschappen het nodig om dan hun jaarlijkse kerstconcert te geven.
Dat begon 9 december, en eindigt voor mij op eerste kerstdag.
Ilse wil nog wel eens mopperen op mijn vermaledijde afwezigheid, Jente ziet me met lede ogen vertrekken, de vissen en garnalen kijken mij wat treurig na, vanuit hun bak (die ik een dagje te laat schoonmaak, vanwege de drukte) en Claus mept Colette achter mij aan het huis uit.

Voorgaande jaren speelde ik in Den Haag een kerstconcert in de Badkapel.
Dit jaar mocht ik weer. 
De sfeer van de Badkapel is niet echt goed tot uitdrukking te brengen. Het is een behoorlijk fors kasteel, maar men is er in geslaagd om aan de binnenzijde toch een heel erg intieme sfeer te creëren.
Geen felle lampen, maar juist wat warmere lampen. En als je er binnenkomt, word je er altijd vriendelijk ontvangen, hoe lomp je je auto ook neerzet (bij gebrek aan ruimte tot manoeuvreren). Er werd speciaal voor trompet 2 en 3 koffie gezet (2 kopjes extra, want de dirigent kreeg ook) nadat ik op mijn aller- allercharmantst had gesmeekt om koffie. We hadden tenslotte een uur file gehapt om op tijd aanwezig te zijn. (En het grootste deel van mijn lezers zal inmiddels wel weten dat mijn aller- allercharmantste charme op zijn minst een karikatuur van mezelf is).
Dan moet je een smal trappetje op, via een smal gangetje om je instrumentkoffer en zut boven bij het orgel neer te zetten. Ook heel intiem, bijna schemerig verlicht.
En in de zaal is het (ondanks de forse ruimte) altijd weer een beetje proppen.
Dit jaar zaten we om een mij onbekende reden qua podium een beetje "binnenstebuiten".  De trompetten zaten verlaagd, terwijl de rest van het orkest verhoogd zat.
Dat leverde op dat de dirigent eigenlijk niet echt zichtbaar was, en dat ik bekant bij Loes op schoot moest leunen om de inzet te kunnen zien, die de dirigent gaf.
Maar o wee als de violist voor me een onwillekeurige beweging maakte. Dan was het over met het contact tussen dirigent en mij.
Geeft niet. Kwam allemaal goed. En het kwam goed. De dirigent was lekker duidelijk (voor zover zichtbaar) niet bang voor koper, en liet de boel lekker muziekmaken. Heerlijk. De sectie dit jaar was anders dan alle voorgaande jaren. Maar wel met mensen met wie het bijzonder fijn samenspelen is. En voor het eerst in alle jaren kerstconcerten in de Badkapel, kon ik eindelijk eens carpoolen. Vanuit Ede, Tiel en Rotterdam, is het me nooit gelukt om eens samen te reizen, maar nu vanuit Almere wel. Dat is al heel gezellig.
Na afloop van het concert was er gezelligheid in de vorm van heerlijke grillworst, luxe deegknabbels, exquise kazen en wijn. En natuurlijk even napraten met de sectie, en de mensen.
Een heel aparte sfeer waar ik van kan genieten. Dit is hoe ik me een kerstconcert voorstel.

Heel anders, maar niet minder was het kerstconcert van het afgelopen weekend. In Schagen.
Nooit heb ik me voor kunnen stellen dat ik ooit een Weihnachtsoratorium zou spelen in een sporthal. In een concertzaal: check!
In een kerk: check!
In een gymzaaltje, voor repetitie: check.
In een theaterzaaltje van een dorpshuis: check.
Maar in een enorme sporthal was me nog nooit overkomen.
En vanwege de omvang én ook een beetje de bouw van deze sporthal, kreeg ik een soort van flashback naar de concerten met DSWO in de zomer in Noord Frankrijk. Daar speelden we ook in bezopen grote sporthallen. Ook van die uit hout en plaat opgetrokken halfronde dozen.
En een bijna identieke sfeer. Het grote verschil was dat het hier niet om populaire hap-slik muziek ging, maar om een zeer serieuze Bach.
En de uitvoering was groots.
Ook al weer zo'n fijne dirigent, en de sectie (hoewel ik nog nooit in deze samenstelling heb gespeeld) was te gek. Zelden zo'n mooie aria uit het weihnachts naast me gehoord.
Tweede kerstconcert van dit weekend dus ook al geslaagd.
Fijn om met zulke muzikanten te mogen samenspelen.

Naar Schagen toe kon ik niet carpoolen, en was ik dus solo op weg. De heenreis naar de repetitie was echt helemaal te gek. Dwars door het ingepolderde Noord-Hollandse landschap, met die hele karakteristieke huisjes, over karakteristieke dijkjes. Waterig zonnetje. Prachtig. Genoten van elke kilometer.
De reis naar het concert toe, begon wat met horten en stoten. Het had keihard gevroren, en om te beginnen kreeg ik mijn auto niet open. En dat moest, want mijn ruitenkrabber lag in mijn auto. En de ontdooier-spray ook.
Mijn eerste ingeving: om een beetje tegen de deuren te drukken, zodat het ijs langs de rubbers kraakt, werkte niet. Een pannetje lauw water (nooit heet!!!! Loop je de kans dat je ruiten scheuren!!!!) loste de zaak op.
Goed, toen dat gelukt was, kon ik gaan krabben. Hoewel...
Ik heb blijkbaar vaak pech met krabbers. Dan doen alleen de zijkanten van die krabbers het, en het middendeel niet. Is dat herkenbaar?
En daarnaast: het leek er op sommige plekken op dat ik beter hamer en beitel kon pakken, want dikke druppels aangevroren ellende, die lieten zich niet zomaar van het raam krabben.
Goed, het leek erop dat ik mijn auto vrij had gemaakt, en dus draaide ik de snelweg op.
Pieperdepiepieieieieieieiep. Alarm. Ik ben niet heel snel zenuwachtig als mijn auto een alarmsignaaltje laat afgaan. Maar bleek dus dat ik in mijn pogingen om de auto te openen, ook de achterklep had geprobeerd.
Die dus, bij het warmer worden van de auto wél openging. Op de oprit naar de snelweg. Onhandig.
En vlak daarna begon ze te piepen over een klein olie-gebrek.
En over een gebrek aan ruitenvloeistof.
Waarom toch altijd als het glad is, als het koud is en als je eigenlijk gewoon in alle rust naar een concert wil?
Maar goed, ze is niks te kort gekomen. Ik heb er een half litertje in gegooid, anti-vries ruitenvloeistof, dus ze kan er weer even tegen.

Het was een weekend met mooie concerten. Memorabel. Zo hoop ik ze vaker mee te maken.