Update.

Ik kom niet graag uit voor mijn zwakheden. Wie wel. Zwakheden camoufleer je. Verdoezel je. Stop je weg met een labeltje: later effe bijpunten.
Een van mijn zwakheden is dat ik het lastig vind om om hulp te vragen. Zeker in situaties, waarvan je wel weet dat je er hulp bij nodig hebt, maar waarvan je ook niet echt duidelijk hebt wat die hulpvraag dan precies moet inhouden. Waar je precies hulp bij nodig hebt.
Mijn accu heeft hetzelfde gedrag als die van mijn gewezen en vermaledijde IPhone. Moeilijk op te laden, en je ziet hem leeglopen waar je bijstaat. Nu goed, een bekend verhaal, ik heb er reeds over geschreven.
Vorige week plugde ik uit. Met een groot gevoel van schaamte en falen vertrok ik halverwege de repetitie naar huis. Op. Jankend.
Gelukkig kon ik op veel begrip rekenen. Ik moest maar ff bijrusten. Oke, dan zie ik jullie over 2 jaar wel weer. Zó moe voelde ik me.
En gesterkt door die steun van mijn collega's/ leidinggevende, kwam ik ook een beetje tot rust. (Mijn collega's zijn hun gewicht in goud waard. Als ze wat zwaarder zouden zijn, zou het zelfs realistisch zijn).
 Het is zeker niet wat het zou moeten zijn. Dat zou ook te mooi zijn. Maar ik wil koste wat kost de gang naar een bedrijfsarts overslaan, en het zelf oplossen. En dat kan zo ook. Hoe dan ook niet zonder hulp, maar ik kan nu nog zelf kiezen voor hulp in plaats van dat het noodgedwongen moet.
En er komt hulp. Dat weet ik. Dat is fijn. Ook die zal geen ijzer met handen kunnen breken, maar misschien net dat stukje toe kunnen voegen waar Ilse en ik baat bij hebben.

Een paar dagen later, was het gisteren. En gisteren was het Sinterklaas. Dat vierden we bij Opa en Oma. Opa had de buurvrouw gecharterd om even op de ramen te bonzen. Want Sinterklaas had het heel druk, dus die had alleen maar tijd om op de ramen te bonzen, en misschien wel wat kadootjes in de gang te zetten.
Aldus zaten we in spanning te wachten. Zou Jente wel zoet genoeg zijn geweest het afgelopen jaar? En jawel: daar klonk het gebons op (en bekant door) de ruiten. Jente gillend van opwinding naar de gang, en daar stonden meer kadoos dan mijns inziens goed is voor zo'n klein hoopje mens.
Maar wat had ze het naar haar zin. Wat was ze uitzinnig van opwinding van barbiepop, alpacaknuffel die groter is dan zijzelf, een paar boeken, wat spelletjes en meer lekkers dan haar mondje in 3 jaar weg zou kunnen kauwen. De blijdschap op haar smoeltje is zelfs door een zeer getalenteerd (woord)kunstenaar met geen pen te beschrijven (tekenen).
Zelf had ik niet zoveel wensen. Eigenlijk maar één.
Mijn muts van enkele jaren oud, was finaal door zijn elastiek heen gegaan. Zakte bij kans over mijn ogen heen, zo slap was dat geworden. (En ja, dat heeft ook met mijn uitzonderlijk dikke kop te maken, om die grap maar vast voor de voeten van Jan met de Lolbroek weg te maaien).
Dus ik wilde een blauwe muts met een pompon erop.
Op het platform van Schiphol kan het bitter koud zijn, en dan is een lekker warme muts toch wel een fijn ding. En omdat ik nog nooit van mijn leven een muts met pompon had, wilde ik dat dolgraag. Vooral omdat ik mannen en vrouwen die een muts met pompon dragen altijd bijzonder aandoenlijk en charmant vind. Mannen en vrouwen die een muts met pompon dragen, kunnen niet anders dan vriendelijke, vrolijke mensen zijn. Dat wilde ik dus ook. En nu heb ik die. Ik heb er helemaal verguld mee.  Hoewel nog niet bewezen is, dat ik vriendelijk of vrolijk ben, maar dat geheel terzijde.
Had ik maar één wens? Nou nee. Maar de wensen die ik verder heb, koop ik zelf wel, omdat het allemaal te specifiek is. En die andere wens...
Laat ik zeggen: het is jammer, en pijnlijk dat ik gewoon te moe was om met alle opwinding van Jente goed mee te kunnen doen. Dat ik eigenlijk wat weinig heb kunnen genieten van haar blijdschap en opwinding over alle kadootjes van de goedheiligman.
Tuurlijk: ik was best blij voor haar. En ik genoot er heel best van. Maar toch op halve kracht. En dat, zo realiseer ik me, is best frustrerend.
Daar heeft ze, als het goed is, niks van gemerkt. Opa en Oma hebben lol voor 10 en pakken veel zaken erg fijn op. Ook die mensen zijn hun gewicht in goud waard, het is alleen jammer dat ze niet wat zwaarder zijn.

Omdat ik toch ook iets vrolijks wil schrijven, een kleine beschrijving van een busritje, met een wat bijzondere meneer. Dit speelde ook alweer een ruime week geleden. 

Het was een belangrijke man, dat zag je aan alles. Een rijzige gestalte. Een geprononceerd hoofd, kalend. Borst vooruit (en dat kostte, gezien de omvang van zijn buik nogal wat moeite) en kordate bewegingen. Continu in zijn mobiele lulijzer aan het kakelen. Of snauwen.
Ja, snauwen. Want zijn gezichtsuitdrukking tijdens dat gesprek, was niet bijster vrolijk.
En toen dat kind, dat per ongeluk al spelend voor zijn voeten belandde. Het werd nog net niet weggeschopt.
Dure kleren ook. Gesteven maatpak, zo leek het wel. En glimmende loafers aan zijn voeten.
De gate ging open, voor de "sky-priority" members. Of hoe dat ook heten moge. Alle elitepassagiers mogen dan als eerste boarden.
Bij het busvervoer is dat een wat loze kreet, want iedereen neemt plaats in dezelfde bus, en dus moeten alle elitepassagiers alsnog in een volle bus. Maar soit.
De meneer wist niet hoe snel hij alles en iedereen te snel af moest zijn, om als eerste maar in die bus te geraken.
En in de bus, tegen de voordeur aan te leunen, want dat zou kunnen betekenen dat hij als eerste de trap op mag sprinten, zo het vliegtuig in.
Ik moet daar altijd een beetje om grijnzen. Het is zo nutteloos. Dat vliegtuig vertrekt geen seconde eerder dan dat de laatste passagier zit, maar dat is een gegeven waar veel mensen weinig van lijken te snappen.
Wat ik wel vervelend vind is dat mensen die tegen mijn voordeur komen aanleunen, mij het zicht naar rechts ontnemen. Meestal "bonjour" ik die dan ook naar achteren. Ten slotte moet ik wel mijn werk kunnen doen, en als ik van rechts iets mis, is zo'n oversized sardineblik echt niet bestand tegen een bagagetrekker die zich een weg naar binnen baant. Bovendien: de gele lijn op de grond geeft aan waar passagiers niet meer horen te staan, en als ik ze toesta om daar wel te staan, ben ik de klos en mijn baantje kwijt. En dat gaat me nu net eventjes te ver.
Maar goed, ik stond maar te wachten, want we werden niet afgestuurd. En dat wachten werd wat merkwaardig.
De meneer kwam namelijk vragen waarom we niet vertrokken. De bus was toch helemaal vol, nietwaar? En hij als priority-member, zou toch niet zolang hoeven wachten, vond ik ook niet?
Ik zei vriendelijk tegen de man, dat we zouden vertrekken als het vliegtuig klaar was, en dat ik dan een seintje zou krijgen.
Dat bleek niet helemaal het antwoord te zijn dat de man horen wilde, en mopperend ging hij weer tegen de deur staan leunen.
Die bus was overigens met maar 20 man nog lang niet vol, en er zouden er nog zeker 20 bijgepropt worden.
Maar goed, die mensen waren er ook, dus ik kreeg een vrolijke zwaai van de meiden binnen, ten teken dat ik kon vertrekken en de tweede bus op kon roepen.
Nu is het bij die bussen zo dat de voordeur naar binnen klapt als hij open gaat, en dus van binnenuit ook weer dichtklapt. Dus bij het sluiten van de deur, zei ik dat de meneer moest opletten bij de deur, en daarop sloot ik de deur. Komt die er nog bijna tussen.
En toen begon het gelazer pas echt.
Omdat ik dus veilig wil rijden, en daarvoor echt mijn voordeur nodig heb voor het zicht naar buiten, verzocht ik de meneer om naar achter te stappen, achter de gele lijn op de grond.
Het gesprek dat daarop volgde ging ongeveer zo:
Ik: Meneer, zou u achter de gele lijn willen plaatsnemen, ik heb mijn deur nodig om u allen veilig te vervoeren.
Meneer: Ik sta hier prima, en jij kunt makkelijk om me heen kijken.
Ik: Meneer, ik kan niet makkelijk om u heen kijken, u hindert namelijk mijn zicht, zou u naar achteren willen stappen.
Meneer: ik ben sky-priority member. Sky-priority member. Dat betekent dat ik meer rechten heb, en daar betaal ik voor.
Ik: u betaalt dus ook voor veilig busvervoer op schiphol, en daarbij heb ik uw medewerking nodig, en dat betekent dat u toch wel enigszins mijn aanwijzingen moet opvolgen. Zoals op heel Schiphol, overigens.
Meneer: ik heb priority, en ik wens verder niet te debatteren met u. (Zo zei hij dat echt, alsof er een debat nodig is over veiligheid).
Ik (was het helemaal zat): meneer, als u geen prioriteit geeft aan uw veiligheid, en de veiligheid van de andere passagiers, dan laat ik de marechaussee komen, die u met heel veel prioriteit naar een kamertje zullen brengen alwaar u kunt uitleggen wat precies de prioriteit is van uw wens tot het saboteren van het begin van een veilige vlucht, die u overigens in dat geval gegarandeerd zult missen. MIJN prioriteit is namelijk veilig vervoer, en dat staat u letterlijk en figuurlijk in de weg. Ik vertrek pas als u met ongelooflijk grote prioriteit naar achteren schuift.
Dank u.
Ik geloof dat de man een beetje geschokt was door het feit dat een simpele buschauffeur hem letterlijk en figuurlijk op zijn plek zette, maar soms is dat nodig.
En het gekke is: de mensen waarvan je denkt dat ze het slechtste mee zullen werken, zijn de meest aimabele mensen, en de mensen waarvan je denkt dat ze beschikken over enig niveau, blijken gewoon ongelikte beren te zijn.






Uiteraard moest ik hierom grinniken. Ik vraag me soms wel eens af wat er precies in zo'n hoofd omgaat. En wat voor baan en gezinsleven zo'n kerel dan heeft. Of die erg gelukkig is, met hoe het gaat. En wat hij zelf nu vindt van zijn eigen houding. Op dat moment heeft het bitter weinig zin om die discussie met zo iemand aan te gaan, maar ik zou er best wat voor over hebben om zo'n man later nog eens te spreken en hem dat te vragen. Gewoon uit interesse. Hoe kom je er toch op.

Maar goed. Op naar een goede nachtrust. Hoop ik.