Een week om wel of niet te vergeten

 Het was een gekke week zo.
Ik had noodgedwongen de beschikking over een leuke leenauto, met een automaat. Dat resulteerde erin dat ik de eerste dagen mezelf erop betrapte dat ik regelmatig met mijn linkervoet op zoek was naar het koppelingspedaal. Totaal onnodig, want zeker vroeg in de ochtend, merkte ik dan tot mijn verbijstering dat dat die auto zelf wel reed.
Na het afleveren van Bonny (mijn nieuwe veerbollen 'ride') had ik last van het omgekeerde fenomeen. Mezelf bijna wanhopig afvragen waarom die auto zoveel toeren maakte, en maar niet harder wilde. Oh ja... Schakelen. Moet ik nu weer zelf doen.
Mijn nieuwe auto, terug bij de veerbollen dus, voelt als thuiskomen. Ze was niet helemaal gepland, want ik had in mijn hoofd dat ik nog even door zou gaan met de c4, maar dat bleek om meerdere redenen niet verstandig. Goed, bekend verhaal.
Maar de stoelen (elektrisch te verstellen, én van wit leer) zitten als gegoten. Het zachte veercomfort is niet alleen in Almere met alle (door de duivel zelf ontworpen en nog beroerder aangelegde) drempels heerlijk, maar ook op de snelweg een waar genot. En wat ik een leuke bonus vind: de deuren zijn geisoleerd. En dat betekent dat als je ze dicht doet, je geen blikkerige "klapok" hoort, maar een zeer voorname "doep".
Oke. Grrrrooooote blij dus.
Ik heb vriendje Ken plechtig moeten beloven om deze auto zo origineel mogelijk te laten. Ik heb blijkbaar de naam dat ik elke auto ombouw naar mijn smaak... Deze auto is echter van zichzelf al zo mooi dat ik nu erg weinig behoefte heb om haar te gaan pimpen. Hoewel....
De hoes rondom de versnellingspook is door vorige eigenaren dusdanig aangevreten dat die afbreuk doet aan het beeld. Dus ik ga Ilse eens lief aankijken, in de hoop dat zij voor mij van leer weer een nette pookhoes maakt. En de batterij van de afstandbediening was in dermate deplorabele staat dat ik die ook maar heb vervangen door een nieuw exemplaar. Nu doet die het ten minste en klappen de spiegels weer in als ik de auto op slot gooi.
Maar voor de rest: puike auto om te zien, en zeker met de velgen die ik heb, staat er echt een kloeke, mooie auto. Geen reden dus om haar te verfraaiien. Hoewel ik wel zit te denken aan wat vrolijke stickers... Als Ken niet kijkt. Of zo...
Nee. Heus nog niet.

Het gekke is dat als ik op de bus rij, ik geen enkele last heb van wisselen van schakel naar automaat. Blijkbaar (en dat is maar goed ook) is zo'n bus zó anders, dat ik daar meteen weet dat ik een automaat heb, en dus maar twee pedalen tot mijn beschikking.

Gesproken over die bus: Er gebeurt erg weinig op Schiphol. Dat kan ook haast niet anders. Dus heb je leuke gesprekken met collega's. Om de verveling tegen te gaan. En merk ik ook een bepaald soort saamhorigheid. Niks klefs, maar toch even dat ene stapje extra zetten voor elkaar. Toch even net dat extra vriendelijke woordje.
We moeten er samen doorheen, en dat proberen we dan ook. Ook de werkgever, die ook wel in de gaten heeft wat en hoe, probeert er het beste van te maken. Ten minste, dat is mijn idee.
En dat betekent wel dat ik net even wat minder bezorgd over het platform rij. Bezorgd over mijn toekomst daar. Etcetera.
Zo kon het gebeuren dat ik van de week bijna, maar zeer ongewenst, een passagier voor zijn bakkes mepte. (Nota Bene: het was mis, ik heb de beste man niet, herhaal: NIET geraakt).
Er is namelijk een afhandelaar met wie ik het prima kan vinden. Een kerel die ik verder bij naam niet ken, en verder niks van weet. Anders dan dat ik hem sinds 2018 al regelmatig tegenkom bij het in en of uitstappen van de passagiers. En al sinds het begin is er die collegiale klik. Even snel een gebbetje tussendoor. Even snel elkaar bijpraten. Even snel informeren naar de stand van zaken bij elkaars werk.
En vooral lekker geinen.
Ik kwam hem dus bij het uitstappen bij het vliegtuig tegen, en meteen weer even kletsen. Even grappen en grollen.
Ik was de laatste bus, en mijn taak was dan ook om middels een wijds armgebaar de stewardess duidelijk te maken dat alle passagiers afgeleverd zijn.
Ik had tijdens het geinen al in de gaten dat de allerlaatste passagier nog even stond te treuzelen, en beslist geen haast had om naar boven te klimmen.
Maar goed de man zette zich blijkbaar in beweging, ik keek omhoog, de stewardess keek naar mij, en ik maakte mijn weidse armgebaar naar boven.
Waarbij ik dus nooit kon vermoeden dat de laatste passagier zó dicht langs me zou stiefelen dat ik hem op nog geen millimeter zou raken met mijn grootse gebaar.
Hij kon de wind van mijn beweging door zijn haar voelen gaan, en het had niet veel gescheeld of ik had zijn mondmasker ongewild afgerukt.
Gelukkig is net mis niet raak. Dus geen gewonden, en het bijna-slachtoffer kon er (net als de stewardess en de afhandelaar) smakelijk om lachen.

Ik ga toch weer even in op het fenomeen "mening".
Ik denk inmiddels dat iedereen wel weet dat een mening hebben en geven een recht is. Maar nog niet iedereen begrijpt dat daaraan ook plichten zitten. Sterker nog: men lijkt het geven van een mening als plicht te zien, en de ontvanger van de mening heeft volgens hen de plicht om die mening klakkeloos en als feit aan te nemen. En dan het liefst in katzwijm te vallen van bewondering.
En o wee als je het niet eens bent met de gegeven mening. Dan krijg je nogal wat te verduren. En nog O Wee'er als je met een mening en argumenten komt om de opponent ongelijk te geven. Dan krijg je te horen dat jij de opponent zijn mening niet gunt. Want blijkbaar mag de opponent wél zijn mening geven, maar als jij hem ongelijk geeft, gun jij de ander zijn mening niet. Raar.
Degene onder mijn lezers die mijn fb pagina volgen, hebben misschien wel gezien dat ik van de week even gigantisch in de over-drive ging.
En wat mij eigenlijk het meeste tegenstaat in de meningen van dat "viruswaanzin-volk" is, dat als de discussie scherper wordt en ik steeds minder meega in de naar mijn mening volstrekt waanzinnige stellingen die er door hun geponeerd worden, er ineens gezegd wordt hoe lief zij wel niet zijn. (Zijn ze niet). Hoe goed zij het bedoelen allemaal (doen ze niet) en hoe respectvol zij wel niet blijven in de discussie (blijven ze niet).
Prima. Ik heb een dikke huid, en kan heel wat hebben. Ik deel het namelijk ook uit. Maar dat er dan vervolgens op zo'n zalvend toontje wordt gezegd dat iedereen die het oneens is met "viruswaanzin" een ander zijn mening niet gunt, en per definitie geen respect heeft voor een andere mening, en een andere mening niet kan accepteren, stuit me tegen de borst. Het is namelijk schijnheilig, hypocriet en laf.
Ook dit is maar mijn mening.