Bijna zeeuws.

Ik heb een zooitje leuke mensen als collega, daar op die gekke werkplek van mij. Collega's met wie het behoorlijk erudiet converseren is, collega's met wie het fijn kletsen is, en collega's met wie het goed lachen is. En vaak een combinatie van die drie.
Een daarvan is er één waar je op kan bouwen. Iemand die als de koffiemachine het weer eens opgeeft (onbegrijpelijk dat een groot bedrijf accepteert dat een geleverde koffiemachine wekelijks meerdere keren kapot is, en een exemplaar al wekenlang wacht op een onderdeel) gewoon ergens een thermosfles ritselt, met koffie erin, om in elk geval de eerste uren door te komen. Deze collega heeft het tot haar persoonlijke missie gemaakt om minstens één keer per dag op de klep van mijn pet te rossen. Zelf vindt ze dat ze dat heel subtiel doet, het feit dat mijn bril bij dat soort acties meerdere malen onder mijn kin zakt, is bewijs van het tegendeel. En meestal op die momenten dat ik er niet meer op bedacht ben.
Maar ik heb haar zwakke plek gevonden: ze is nogal schrikkerig. Zo kon het gebeuren dat we samen een vlucht op afstand gingen afhandelen, op een van de buffers, en ik haar al zag staan, in haar autootje. Verscholen tussen een trap en andere machines.
Ik reed erheen, en stelde mijn bus op buiten haar zichtsveld. Stapte uit en maakte een omtrekkende beweging. En toen, met een enorme brul (ook weer zo een waar ze in de verkeerstoren nog niet van bekomen zijn en op zijn zachtst gezegd mild hoofdschuddend naar hebben gekeken) dook ik met een wilde sprong bij haar voorruit op.
Van schrik gooide ze haar telefoon bijna door de zijruit heen. Heel schattig hoe van schrik haar armen de lucht in zwiepten, bijna door het dak heen.
En zo houden we elkaar een beetje fit.

Van de week hadden we een gesprekje met een dokter in het kinderziekenhuis. De uitslag is even verrassend als de inhoud van een boek over het kweken van hortensia's: ze heeft adhd. Net als haar vader en moeder. Nu, voor ons maakt het veel duidelijk. Voor ons betekent het ook dat als het nodig is, er wat mogelijkheden zijn die we aan kunnen wenden om haar te ondersteunen.
Moeten we er wat mee? Nee. Maar het is fijn.
Voor Jente was dat nieuws wat dramatischer. Ze snapt nog niet zo goed wat de magnitude of juist het ontbreken daarvan voor haar betekent. En dat leverde in eerste instantie een bange, verdrietige dochter op. En ergens snap ik dat wel. Ze wil gewoon "zoals de rest zijn".
En dat snap ik wel. Dat is heel menselijk. Maar ik kon het niet helpen: haar verdriet en angst waren echt. En dan voel ik toch een prikje achter mijn ogen. Het komt allemaal wel goed, ben ik van overtuigd.

We hebben van de week 1100, 550, 500 euro bespaard.
Dat zit zo:
Na een paar decaden aan trouwe dienst, meerdere malen verbouwd te zijn door diverse eigenaren, vinden we het tijd worden voor een andere eettafel. Die gezamenlijke wens kwam redelijk spontaan bij ons op, ik weet niet exact meer wat daarvan de aanleiding was, maar ineens vonden we onszelf driftig swipend langs allerhande soorten eettafels. Rond, recht, langwerpig, vierkant, ovaal.
Hippe "industriele" poten, lompe staanders, en meer van zulks.
MDF dat lijkt op hout, hout dat lijkt op MDF, spaanplaat, massief hout en nog meer mogelijkheden.
De ene "outlet" kwaakte nog harder over kortingen dan de ander. En daar waar de ene strooit met "faillissementskortingen", blèrt de ander dat de collectie eruit gaat.
Goed, ook in Almere is er zo'n meubelstunter, die mooie spullen in de verkoop heeft, dus we togen erheen, om inderdaad: heel erg mooie tafels te zien.
De affiches kwaakten ons toe, dat de tafels met 50% korting weg moesten, en we zouden zelfs nog 20% extra korting krijgen. Alleen vandaag, uiteraard.
De verkoper was niks te beroerd voor een praatje, en om ons allerhande tafels die wij wel zouden lusten, van een aangename prijs te voorzien.
Wij hadden ons oog laten vallen op 2 bijzonder mooie, mango-houten tafels.
Een rechthoekige en een ovalen tafel.
550 euro en 375 euro. Veel geld, maar mooi. Mooier dan de standaard spaanplaat/MDF tafels die je bij de Ikea koopt, ook mooier dan de standaard "massief houten" tafels die je bij de Leen Bakker koopt.
En toch begon er iets bij mij te kriebelen.
Hoezeer we die tafels ook mooi vinden, we wilden eerst even naar huis om ruwweg op te meten hoe groot we zo'n tafel hebben wilden.
En op de terugreis vroeg ik Ilse om eens te kijken wat een massief mango-houten tafel in de door ons ingeschatte maten zou moeten kosten.
Blijkt dus dat zo'n "faillissementsverkoop" toch iets anders werkt. Want op andere plekken, online en offline, kost zo'n tafel nagenoeg hetzelfde, of zelfs minder dan wanneer je hem uit een zogenaamd faillissement koopt. Nagenoeg overal smijten ze je de korting voor de voeten, wat me doet geloven dat ze op die manier hun eigen faillissementen op poten zetten. Of die dingen zijn sowieso niet zo duur als ze de argeloze consument willen doen geloven, en ze maken er een soort van doorlopende "black-friday"voor mango-houten tafels van.
Toch maar even geen nieuwe tafel, en ons eens wat verder verdiepen.
Een Ikea tafel valt af. Ik heb het niet zo op spaanplaat en mdf als materiaal voor een intensief gebruikt meubelstuk als een eettafel, en het massieve hout van de ikea is bleek en broos als iemand die over 2 dagen de crematie-oven ingaat: levenloos en niet meer helemaal iets waar je op lange termijn blij van wordt.
Dus waren we eigenlijk heel erg blij met en trots op onszelf dat we een bak geld bespaard hebben. Ik heb dan weliswaar een kloeke zomerbonus van Schiphol binnen, maar dat betekent nog niet dat ik dat aan een mango-houten tafel uit wil geven, in een vlaag van verstandsverbijstering.
En wellicht, dat Ilse en ik besluiten om de huidige tafel nog éénmaal een update te geven. Misschien toch andere poten erover, een schuurmachine erlangs en ze kan nog wel weer een ronde mee.

En als ik het nu toch over besparen heb: ik heb van de week ook besloten dat ik 3 mensen in ons huishouden intens blij ga maken: ik ga geen nieuwe telefoon kopen. Normaal mag ik van mijn provider elke 2 jaar een nieuwe telefoon uitzoeken. Daar betaal je dik voor, en ik vind ook dat dat elke 2 jaar nodig is, omdat ik elke 2 jaar ertegen aan loop dat die batterij van zo'n bezopen duur apparaat, het geen 2 jaar volhoudt bij intensief gebruik. (En ja, een apparaat dat zo belachelijk duur is, dient mijns inziens minimaal 2 jaar fantastisch te werken, en dat doen ze nooit).
Dat betekent ook dat ik elke 2 jaar juich van blijdschap als mijn nieuwe telefoon geleverd wordt.
Ilse en Jente maken zich dan op voor een dag van onbehouwen lompe agressie en frustratie, want zo'n telefoon moet wel ingesteld worden. En dat lukt dus niet in 1 keer. En dus verlies ik mijn toch al niet in ruime hoeveelheid aanwezige geduld. Ilse zucht en steunt, Jente trekt zich bleekjes terug onder de bank en de katten blazen naar me. En ik vloek en tier me een weg door de ondoordringbare mogelijkheden en onmogelijkheden van het nieuwe toestel.
Dit jaar dus niet. Deze telefoon heeft ook een batterij die om van te janken is, maar dit jaar kocht ik voor een paar tientjes een goede powerbank, die past bij de Samsung waar ik een haat-liefde verhouding mee heb. En die powerbank is goed, weet ik nu uit ervaring.
En dus zijn niet alleen mijn huisgenoten blij, ook mijn bankrekening is blij dat er komend jaar geen 50 euro wordt afgeschreven elke maand, maar nog maar 25. Ik ga voor unlimited data, want dan kan ik ook Netflixen als ik op de bus zit. (Niet tijdens het rijden, of het moet Speed zijn, gewoon ter inspiratie).

Hoe dan ook: ik heb komend weekend weekend, en van een andere lieve collega krijg ik wat hout, zodat ik in de kalme tijden die komen gaan (ik hoop u hier te laten grinniken, omdat we allemaal weten dat dat met een fulltime baan, en een Jente absoluut een absurde gedachte is) eindelijk aan de slag kan met een nieuwe vitrinekast. Nee, niet voor mezelf, dat vindt Ilse vooralsnog niet goed, maar voor Jente die een hele keur aan prulletjes heeft, waar ze wel een vitrinekast voor zou willen.
Ik wens eenieder een goed weekend toe.