Gezemel.

Ik vertelde al eens dat ik met enkele collega's een wat bijzondere samenwerking heb.
Het was een dienst die ik in alle betrekkelijke rust begon met een kopje koffie uit een wederom kwaadaardig slecht functionerende machine, en ik zag haar aankomen in haar autootje.
De kwaadaardigheid van de wederom slecht functionerende machine nestelde zich in mij, en ik sprong op, om me in de gang, om het hoekje te verstoppen, teneinde haar bij haar binnenkomst eens fris en fruitig goed te laten schrikken.
Leuk man.
Ik hoorde de deur en voetstappen, en met dat ze de bocht om kwam, sprong ik met een mild woeste kreet uit mijn verstopplek. (Mild woest, want op kantoor schijnt men aan alles te werken, behalve aan het functionerend krijgen van de koffiemachines).
Om vervolgens net zo hard te schrikken als de collega die het moest ondergaan. Een heel andere collega. Die dus geheel onschuldig zichzelf een hoedje schrok, en zich ook even geen raad wist, omdat hij totaal buiten onze pet-mep en schrik-routine valt. Achteraf was hij gelukkig niet heel erg boos.
Zo jammer.
Ik moest een buslading mensen bij een vliegtuig afleveren, en nadat iedereen boven was, viel mij een passagier op, die zich nogal ongemakkelijk bij de trap ophield.
Ik gebaarde de passagier vriendelijk dat het tijd was om naar boven te gaan. Ik moet ten slotte meer vluchten wegrijden tijdens zo'n dienst, en hoezeer ik ook begrip heb voor de spanning van het vliegen, ik kan er nu eenmaal niet op wachten.
Ik kreeg een wat benauwd knikje terug en de mededeling dat er sprake was van een enorme misselijkheid en drang tot overgeven.
In eerste instantie wilde ik het afdoen met een grapje, en vroeg of ik zo woest gereden had, en dat er boven in het vliegtuig wel een toilet beschikbaar was. Maar het bleek om een slechte kip te gaan, die de passagier voor lunch had gehad.
Oke, daar had ik even niet van terug, en om iemand nu geheel alleen te laten, daar waar er sprake is van een ellendige kip die er anti-peristaltisch uit wil, is ook zowat.
Toch maar even naar boven gelopen om het cabine-personeel in te seinen. Ten slotte is het hun passagier/patient.
Terwijl ik de situatie aan de begripvolle sterwardess uitlegde, klonk er van beneden aan de trap een groots en meeslepend gebrul, geboer, gebraak en gespetter. Jawel, de passagier voelde zich eindelijk misselijk en heldhaftig genoeg om alle égards genoodzaakt overboord te zetten en de kip ruim baan naar buiten te geven.
Een zure meur steeg op.
Samen met de piloot liep ik naar beneden (ik mag passagiers niet onbeheerd achterlaten op het platform, en de piloot of stewardess is dan mijn plaatsvervanger om een oogje in het zeil te houden en zelf poolshoogte te nemen om te zien of de situatie niet om andere oplossingen vraagt) en toen zag ik dat de passagier de zijkant van de trap onder gebraakt had, en van een onaangedane afhandelaar het strenge verzoek kreeg om ergens anders verder te kotsen. Op zich wel terecht, want die trap moet handmatig verplaatst worden, en dan willen afhandelaars liever niet in de braak van een passagier moeten grijpen.
Ik heb meermalen aan de passagier gevraagd of er verder medische hulp gewenst was, maar dat bleek niet zo, en voor zover ik weet, is de vlucht verder zonder gekkigheid vertrokken.
Maar het lijkt me heel erg naar om gemarteld door een rotte kip een vliegreis te moeten ondernemen.

De floriade.
Heel Nederland heeft er zijn of haar heilige mening al wel over gegeven. En dan hoofdzakelijk en het liefst zo negatief mogelijk, voorzien van "feiten", 'feiten' en feiten. En onzin. Heel veel onzin. En negatief, want dat is de heilige mening van mensen die overal een mening over móeten geven. Negatief.
En wat vooral opvalt: die meningen komen vooral van mensen die er nooit geweest zijn, en er nooit zullen komen, want te ver weg, want te duur, vanwege "feiten", 'feiten' en feiten. En natuurlijk omdat die floriade binnenkort ontmanteld wordt, om er (dure) woonwijken neer te zetten.
En laat dat nu net het soort mening zijn dat wel gegeven mag worden, maar feitelijk (voor mij) weinig waarde hebben. De mening van een ervaringsdeskundige sla ik nu eenmaal hoger aan dan de mening van iemand die zijn mening vooral als heilig ziet.
Goed, ik ben dus 2x in de floriade geweest. De eerste keer toen het nog vooral in opbouw was, en er weinig te zien was, en we dus eigenlijk alleen konden óóóh'en en ááááh'en over prachtige modderpalviljoens en in opbouw zijnde zand/schelpen paden, de boot erheen en de kabelbaan over de snelweg.
De periode erna waren het alleen Ilse en Jente die er heen gingen en er ongelooflijk veel plezier in hadden, en ook veelvuldig thuiskwamen met verhalen hoe mooi en interessant het allemaal was. Ik las meer positieve verhalen. En die vallen bij het gemiddelde mening-volk niet goed. Want dan moet er meteen iets negatiefs overheen gemeningd worden. Het lijkt erop dat als je iets positiefs post, je bestraft wordt met een sneer van een Gerda met een heilige mening.
Jammer.
Want Ilse leek het een goed idee om, voor de sluiting een feit is, nog even met ons 3'en naar de floriade te gaan. Ik bruiste van de goeie zin erin, en zo togen we naar de boot, en de floriade.
Ik ben denk ik geen doorgewinterde floriade-ganger, want het kostte me flink veel moeite om er net zo enthousiast van te worden.
Sommige paviljoens werkten me gewoon door alle herrie teveel op mijn zenuwen, anderen leken een beetje op mijn achtertuin. Veel kruiden, bloemen, planten en bomen, die ik in de "vrije natuur" geen tweede blik waardig zou keuren, en waar ik nu 5 euro (Almeerse korting) voor moet betalen. Er waren best leuke en interessante dingen te zien. Vernuftige dingen ook. En een heus Almeers Oerbos, van maar liefst 50 jaar oud. Wat mij eigenlijk nog het meeste bij staat: het feit dat je 5,50 euro moet betalen voor een broodje met een vettige Duitse worst. En dan wordt men geacht hem mee te nemen, waarschijnlijk om het gezeur over die absurde prijs niet aan te hoeven horen.
Hoe dan ook: ik ben niet half zo negatief over de floriade. Ik heb het gezien, en als het meer kans had gehad, en niet door ambtenaren, maar door het bedrijfsleven was georganiseerd en geregeld, dan was het goedkoper geweest en minder een gemeentelijk prestigeproject.
Maar goed, in deze tijd van sociaal onvermogen van de gemiddelde meningenlijer, was het bij voorbaat misschien al wel kansloos. En dat is onterecht.
Want voor mij persoonlijk komt er dan bij dat ik te weinig een groene ziel heb om de wonderen van dat soort bloemen en ontwikkelingen echt naar waarde te schatten.
Dus neemt u mijn mening hierover met een korrel zout. Als we dat allemaal over en weer en vooral bij onszelf doen, wordt het leven een stuk lichter. Wedden?
En misschien moeten we met ons allen juist nu proberen om wat meer de positiviteit te zoeken. En ja, ik realiseer me dat dat uit mijn mond wat 'jomanda-achtig' klinkt. Ik mopper namelijk nogal snel en makkelijk.
In Almere wordt er een soort van lichtfestival-achtig iets georganiseerd. En bij mijn weten volledig gratis. Kun je een wandeling maken langs allemaal mooi gestileerde, artistiek min of meer hoogstaande kunststukjes van licht.
Te gek, in de donkere jaargetijden, en een mooie knipoog tot verlichting in duistere tijden waarin compleet van de pot gerukte Russen ervoor zorgen dat de kosten voor ons levensonderhoud dramatisch gestegen zijn. Kun je toch ergens van genieten.
En ook daar wordt er meteen weer gejankt dat de timing niet goed is vanwege het feit dat "niemand" zijn energie-rekening meer kan betalen.
Godsamme, wordt er iets leuks en positiefs georganiseerd, moet er meteen weer gehuild worden. Oke, Gerda. Blijf jij dan maar lekker binnen, in je kouwe, ongezellige grot zitten jammeren. Maar geef andere mensen gewoon de ruimte om juist nu iets moois en positiefs te zien.

Goed, dus. Nogmaals: komende uit mijn soms te veel mekkerende mond (vingers) kan ik me voorstellen dat de trouwe lezer nu achterover is geslagen van verbazing, dus volgende blog probeer ik weer ouderwets te zemelen.

Voor nu wens ik iedereen een goed weekend toe.