Sporten, nuances en pure schoonheid.

Wekelijks gaan we mopperend richting de sportschool. Geen zin. Opzien tegen die helse oefeningen die ons de rest van de week op pijnlijke wijze duidelijk maken, dat onze conditie op zijn zachtst gezegd volkomen kut is.
En ondanks we net zoveel energie steken in de frisse tegenzin, als in het sporten zelf, moest ik van de week concluderen dat ik toch een flinke hoeveelheid kilo's kwijt ben geraakt. Ergens in juni begonnen, ben ik nu, eind oktober toch een flink beetje minder massaal en aanwezig geworden. Dus ik kan mijn abonnement weer stopzetten. Marnix maatje minder. Missie geslaagd. Hatsekidee en door.
Oh nee. Ilse heeft nog 2 keer van haar tien-ritten-kaart te gaan, dus misschien kan ik er nog een kilootje van af halen. Van mijn lijf dus.
En kreunend van de ellendige spierpijn stapte ik de auto uit, om begroet te worden door mijn immer vriendelijke buurman, die bezorgd vroeg of het wel goed ging met me.
Toen ik hem vertelde dat de oefeningen op de sportschool de oorzaak waren van mijn pijnlijke grimas en gekreun, keek hij me zó ongelovig en doordringend aan, dat ik me bijna een leugenaar voelde.
Hij wist zich snel te herpakken, en als tip te geven om thuis onder een koude douche te gaan. En dat was dan weer mijn beurt om hem ongelovig aan te kijken. Maar omdat hij het goed wist te beargumenteren, ben ik genegen om zijn tip toch minimaal één keer ter harte te nemen. Alles om die stijve, pijnlijke spieren wat te verzachten. Hoewel twee keer vloeken (1 de tegenzin voorafgaand aan en 2: het vloeken van afkeer van die ijskoude stralen over mijn lijf) op één dag misschien voor de mentale gezondheid van de buurt niet echt denderend is.
De afgelopen keer waren het vooral de beenspieren die te grazen werden genomen, en om het feest te complementeren had ik mijn herhalingsprik van de herhaling van de herhaal-coronaprik gehaald.
Ik voelde me op zich niet slechter dan ervoor, maar de prikster deze keer, wist mijn spier dusdanig geniepig te raken, dat ik nog 2 dagen met niet alleen spierpijn van het sporten rond kwam te lopen, maar ook met een pijnlijke arm. Houzee.
En niet alleen spierpijn, de twee erop volgende dagen was ik ziek alsof ik niet een vaccinatie had gekregen, maar the "real deal" in mijn lijf rond had razen.
Ziek als een lam vogeltje, werd ik vertroeteld door vrouw en dochter.
Met name mijn dochter was het toonbeeld van zorgzaamheid. Dat begon met haar plan om een bakje cornflakes voor me te maken. Een heel literpak melk werd in een bak gekwakt, met daarover een paar flintertjes cornflakes. Mijn gebrek aan eetlust leek haar niet te deren, ze verschalkte het gewoon zelf maar toen ik aangaf het heel fijn te vinden dat ze zo zorgzaam was, maar dat mijn buik niet echt mee wilde werken.
En bij deze vertederende zorgzaamheid bleef het niet. Nee, ik hoorde wat verdachte geluiden, en toen ik mijn pijnlijke nek verdraaide naar de keuken, zag ik hoe mijn dochter uiterst geconcentreerd een sinaasappel doormidden hakte, met een mes dat ik normaal gesproken apart hou om eventuele insluipers efficiënt te fileren. Ze wilde een bekertje verse sinaasappelsap voor me maken, want dat was gezond voor me.
De tranen van gevoel biggelden langs mijn smoel, zo lief vond ik haar. Maar het gebruik van een dergelijk mes, vond ik toch wat te driest, dus ook dat heb ik maar heel even aan banden gelegd.
We hebben er toch maar een mooi kind van gebakken.
 Maar goed, de pedofiele, satanistische, reptielen-elite kan mij middels vernieuwde microchips weer op de voet volgen, en volgende week mag ik op audientie bij Klaus Schwab van het WEF, omdat ik meegaande sukkelaar van de maand ben. Beschermd tegen covid. Dat dan weer wel, dus ik mag zonder mondkapje.

Over het klimaat wordt veel gesproken. Hoofdzakelijk over hoe we het als mensheid, gezamenlijk naar de tyfus helpen.
En dan heb je de ontkenners ervan, die juist stellen dat we ons dat allemaal maar laten zeggen door de Bilderberggroep, het WEF en de pedofiele, satanistische, reptielen- elite.
En alles wat er tussenin zit.
En ook hier ontbreekt er mijns inziens toch een stukje nuance.
Elk weldenkend mens, zal het met me eens zijn dat we op zijn zachtst gezegd best wel wat mogen doen om de aardkloot op zijn minst min of meer leefbaar achter mogen laten voor ons nageslacht.
Want we vergrijzen als een gek, straks hebben we nauwelijks meer jonge mensen om onze rimpelige lijven te wassen, en als ze er al zijn, moeten ze leven in een verdorde, vertiefte wereld. Ik denk oprecht dat dat anders kan. En moet.
En het feit dat zelfs de VVD tot die conclusie gekomen schijnt te zijn, is toch wel heel erg veelzeggend, zou je denken.
Ja. We mogen en moeten wat meer zorg voor onze aardkloot dragen. En dat kan.
Door bijvoorbeeld niet hysterisch van angst te worden als het over elektrische auto's gaat. Door niet ineens aan het "Not-in-my-backyard-syndrome" te lijden als het over windmolens of zonnepaneel-akkers of weilanden gaat (En hier zie ik me toch een dijk van een oplossing om gedwongen uitkoop van rellende boertjes te voorkomen. Simpelweg die grond verpachten aan een bedrijf dat er wat windmolens of zonnepanelen neerkwakt. Verdien je lekker door je land te laten begrazen door wat schapen, die tussen de zonnepanelen door banjeren. Scheer je de wol, en trek je inkomsten uit energie. Hatseflats, een gratis tip voor flip van boerenverdedigingskracht).
Door constructief na te denken, in plaats van alles maar als "fakenews"of "woke" te bestempelen. Door kortom, je kop niet in het zand te steken.
Of ik daarmee vind dat je kunstwerken in een museum moet willen slopen? Nee, dat vind ik een wat infantiele actie, waar ik weinig mee kan. Of anderszins zaken die erop gericht zijn om mensen juist van je af te trappen, in plaats van te blijven informeren. Iets met vliegen, stroop en azijn.

De laatste tijd valt me op dat mijn werk in de vroege uren iets extra's biedt: prachtige luchten.
Bij zonsopgang van knallend oranje, alsof er ergens een enorme fik is, tot bijna hysterisch paars-roze dat niet zou misstaan in een kinderkamer, ware het niet dat er toch een veel volwassener sfeer van uit gaat dan een kinderkamer, en dat als er een kerosine-achtige geur in Jente's kamer hangt, ik toch even zou kijken of alles wel goed gaat, daar.
Hoe dan ook, ik kan daar serieus intens van genieten en dan bijna vergeten dat ik ook bezig was met het uitvoeren van een ritopdracht. Het is dan vaak ook een klein momentje van rust, alvorens de eerste spits echt losbarst, waarin we het van donker, via schemer naar dag zien gaan, terwijl we de eerste passagiers naar hun toestel brengen, of er juist van ophalen.
Ik kijk. Ik geniet. Ik rust, en kak!!! Welke klootzak komt daar mijn beeld verzieken? Oh ja, mijn werk. Snel die bus erbij, en terwijl ik met één oog de passagiersstroom monitor en tel, kijk ik met het andere oog naar een bijna tergend langzaam verkleurende lucht. De meeste passagiers, valt het niet op. En dan ineens een kerel die het wél opvalt. Die naast me komt staan, en even een knikje van verstandhouding. Beautiful!!! Ja. Dat is het. Zomaar een extraatje, die gratis bij mijn werk komt.

Hoe dan ook: na het werken is het goed rusten, en los van het feit dat ik weekend heb, ga ik me morgen dan toch maar weer eens inzetten op de sportschool.
Ik wens eenieder een mooi weekend toe.