Auto's, de natuur en de ziel

In de grote zoektocht naar een hobby, kwam ik, jaren geleden alweer, uit op iets dat me gedurende een heel erg lange tijd, heel erg veel genoegen gaf. Ik begon met het verzamelen van miniaturen. Modelauto's. 
Eerst ging het puur om aantallen. Vitrinevulling, zeg maar. En later ontdekte ik dat ik een bepaalde voorkeur had. Ging ik me steeds meer "specialiseren" binnen die verzamelwoede. 
Maar een verzamelwoede bleef het. Soms met wel 6 modellen per maand. 
Er ontstond een behoorlijk uitgebreide collectie. Gewone, simpele fabrieksmodellen tot zeer exclusieve handgebouwde exemplaren, speciaal voor mij vervaardigd. Ik was er de koning te rijk mee. 
Ik had ook wat vriendjes die mijn hebzucht aanwakkerden, en door dat verzamelen, kreeg ik weer nieuwe contacten, en zo breidde dat cirkeltje zichzelf steeds meer uit. 
Ik ging zelfs zover dat die hobby zich vermengde met dat andere pleziertje: ik kon namelijk best zelf een vitrinekastje maken, van een daadwerkelijke ruit uit een oldtimer en wat hout. 
Het werd binnen het gezin soms met enig misnoegen gade geslagen. Want de vitrines begonnen wel een beetje te wringen in de rest van de inrichting. Tja: mijn echtgenote is gezegend met heel veel, maar niet met veel gevoelens bij auto's of modelauto's. En al helemaal niet als ik dan voorstelde om de piano naar de kruipruimte te verplaatsen om nog wat vitrine's kwijt te kunnen op die plek. 
Elke vakantie in Frankrijk ging ik wel even op pad om te kijken of ik uit een bepaalde, uitsluitend in Frankrijk leverbare serie, een miniatuur mee kon nemen. 
En dat lukte me vaker niet dan wel. 
Ik had namelijk net de contacten niet. Wist net de goeie plek niet. 
En ook net niet de kennis om precies daar te kijken waar ik zou moeten kijken. 
Ik heb ooit geprobeerd om van die exclusieve handbouw-kitjes te maken. Geen succes, want ik heb veel, maar geen geduld, en ook mijn subtiele handen-arbeid-skills zijn nagenoeg niet bestaand. 
En zo kwam, over de tijdspanne van ongeveer anderhalf jaar, de klad erin. 
Ik ging steeds minder enthousiast op zoek naar specifiek dat ene model. Het kwam me wel aanwaaien. Of niet. Steeds vaker niet. Ook goed.
 Ik ging naar beurzen, en vroeg voor die beurzen (altijd in het weekend) een verlofdagje aan. En dat dus steeds vaker niet. Ook goed.
Zag ik dat een specifiek model uit ging komen, dat ik beslist heel graag had willen hebben: toch maar niet. En ik ontdekte dat ik prima kon leven met en van de plaatjes op de sociale media van vriendjes die dat specifieke model wel hadden bemachtigd. 
Ik zou het af kunnen schuiven op het feit dat ik, binnen mijn gezin, de enige was die verwoed verzamelt. Ik kan het in de intieme kring niet echt delen. En ja: samen dat soort dingen doen, is leuker dan alleen. Maar zou dat een belemmerende factor zijn? Nauwelijks. Niet in het begin, en als ik er echt 100% voor zou blijven gaan, zou het echt niet uit maken. Mijn meiden accepteren mijn gekkigheidjes heus wel.
Ik zou het af kunnen schuiven op ruimte gebrek, vanwege die dekselse piano. En dat klopt op zich wel. De Kallax van de IKEA heeft slechts 5 vitrinevakjes. De grote vitrine staat boven. En wanneer kijk ik ernaar? Als ik erlangs schuif om naar bed te gaan. That's it. Het is nooit een blikvanger geweest. Omdat het niet in het blikveld staan kan.  Maar ook dat is niet eerlijk, want als ik meer mijn best zou willen doen, zou ik echt nog wel ruimte kunnen maken voor nog meer modellen. En ook heus wel op plekken waar het wat meer in het oog zou springen. 
Maar dat doe ik dan toch niet. 
En zo kabbelde deze hobby gedurende de laatste 18 maanden naar zijn einde toe. Vlak voor dat we op vakantie gingen, probeerde ik eens alles te verkopen. Uiteraard lukt dat maar matig. Want verzamelaars kopen zelden een complete collectie in. Een verzamelaar teert ook op de jacht naar dat ene exclusieve model, en als het in een complete bulk wordt aangeboden, wordt het jachtinstinct niet aangesproken, en is dus de trofee minder waardevol. Zo werkt dat bij verzamelaars vaak. 
Bovendien is het kopen van een complete collectie een best wel dure zaak. 
Opkopers op zich hebben dan weer niet meteen mijn voorkeur, want de geboden prijs is bijna altijd een belediging. 
Uiteindelijk heb ik het beste van 2 kanten: een bevriende bouwer/verzamelaar wil het grootste deel van me overnemen, voor een vriendenprijs. En zo beschouw ik dat dan ook maar. 
Ik hou een aantal modellen voor mezelf, gewoon omdat die echt te zeer van en voor mij zijn, en de rest neemt hij mee, om er iets mee te doen. 
En zo sluit ik de vitrines voor een laatste keer. Wat dit betreft. En dan niet met een slot erop. Want omdat ik ik ben, hou ik altijd een slagje om de arm. Ik zal niet meer actief op zoek gaan naar "dat éne model". En de bevriende koper, heeft nog steeds een bestellinkje van mij open staan, die ik wel graag hebben wil. 
En daar is ruimte voor, ondanks dat de vitrine nu een heel andere invulling gaat krijgen. 
Die vervangende vulling is iets waar we wél wat meer gezamelijks mee hebben: lego. Dus wellicht dat we onszelf op een gure herfstavond aan de knutsel zien zitten, mooie lego kastelen enzovoorts bouwen voor in de vitrine. 

En dit is natuurlijk een soort van patroon: ik stort me ergens in, en dan kabbelt het voort, tot het tot een einde komt. Soms met de spreekwoordelijke "BANG", soms als een nachtkaars. 
Ik heb wel geleerd om patronen te herkennen, als ik ze tegenkom. 
6 of 7 jaar geleden, was ik bezig met mijn rondjes te rijden over Airside, toen de natuur onverbiddelijk riep dat mijn blaas te vol aan het raken was, en steeds dringender geleegd moest worden. 
Dus ik vroeg via de radio aan de dienstdoende regisseur of er tijd was voor een sanitaire stop. Dat doe je dan, een beetje omfloerst door het vragen om een "Whisky-Charly". 
Wat ik echter uitsprak: "Regie, mag ik een Whisky-Cola?"
De stilte die daarop volgde, was bijna tastbaar. 
En of het niet erg vroeg was (het was net na 0800 uur in de ochtend) om al te gaan pimpelen, terwijl ik de verantwoording had voor gemiddeld 45 passagiers per rit. 
Uiteraard was ik nog niet zo bedreven in het 'NATO-alfabet', maar goed, uiteindelijk na wat hilariteit over en weer, kreeg ik de toestemming om mijn blaas te ledigen (en dus niet met geestrijk vocht te vullen). 
Gisteren was het ook weer even doorstampen, ondanks dat we tot op heden de drukste zomer van 2019 niet hebben gehaald. De regisseur van dienst, een kundige, kalme jongeman, laat ons lekker rijden, maar ook nu was er weinig ruimte. Dus voor het eerst in behoorlijk lange tijd, voelde ik me genoodzaakt om toch even aan te geven dat de natuur nu toch echt even iets te hard aan het roepen was. 
En misschien omdat ik wat vermoeid was, vroeg ik een sanitaire stop aan en wederom niet zoals het hoort, maar wederom vroeg ik om de alcoholische variant, welke vaak juist de drang versterkt. 
Ik kreeg gelijk tot einde dienst een stand-by. Niet omdat ik als alcoholist nu eenmaal onbetrouwbaar zou zijn, want ik ben geen alcoholist, zeker niet. Maar omdat de ergste drukte voorbij was, en de regisseur mij niet meer nodig had, en me dus op reserve achter de hand kon houden. 
Had wel mooi geweest als hij me boven in de toren had uitgenodigd om een goeie whisky-cola achterover te komen slaan. 
Over 6 tot 7 jaar, zal ik vast wel weer een sanitaire stop aankondigen alsof ik mijn zenuwen moet kalmeren met een stevige bel sterke drank...

Inmiddels is het ook alweer een jaar geleden dat zowel mijn lichaam als mijn geest mij op onsubtiele wijze duidelijk maakte, dat ik het kalmer aan moest gaan doen. Geen vroege en late diensten meer afwisselen, en niet meer volgens dat onmenselijke rooster werken, waarin heel veel mensen wél gedurende lange tijd kunnen overleven. 
Ik kreeg een aantal keuzes voorgelegd, geen van allen erg gericht op hulp, en samen met mijn onvolprezen echtgenote, koos ik ervoor om dan maar wat te slikken, en een even bizar, maar veel beter passend 32-urig rooster te gaan volgen. Dat leverde me dusdanig veel tijd extra op, dat het feit dat ik dan een bespottelijke 6 van de 7 weekenden moet werken, voor lief neem. 
Maar goed, dat doe ik nu bijna een jaar, en ik moet zeggen: het bevalt me uitstekend. 
Ik loop de chaos en hectiek van de vroege diensten mis, ik zie meer van mijn opgroeiende kind en ben meer thuis om me te vermaken met het irriteren, of liefhebben van mijn vrouw. 
Is het zot dat dit de uitkomst is, samen met een officiele waarschuwing aan mijn adres? Ja. Absoluut. Maar goed, misschien had mijn gemangelde ziel zich niet zo onsubtiel uit moeten spreken in aanwezigheid van een volstrekt onschuldige koffiemachine-monteur. Uiteindelijk ben ik niet degene die erop is achteruit gegaan. Ja, qua inkomsten. Iets. 
Maar qua tijd, vrije tijd, rust en ruimte, was het een vooruitgang. 
Ik moet wel bekennen: mijn maatjes uit de ochtenddiensten, die mis ik wel. En gelukkig zie ik ze nog vaak als we bussen overdragen. Maar dat is niet helemaal hetzelfde. Soms probeer ik ze over te halen om ook in de avond te komen rijden. Dan kijken ze me aan alsof ik van een andere planeet kom. Omgekeerd ook. Ik zou voor geen goud meer in de ochtend willen werken. Dat vroege opstaan is voor mij serieus een dodelijke zaak. 
En hier klapt de ironie van mijn complete bestaan mij kletsend in mijn smoel: ik lig vaak pas om 00:30 uur in mijn bed, maar mijn biologische klok vindt het om 07:00 uur (en soms eerder) een prima moment om wakker te worden. Nou ja, dan heb ik wat tijd om wakker te worden. Mijn kind te voederen. Mij klaar te maken voor dat wat de dag te bieden heeft. 
Soms breng ik mijn kind naar school, en anders kus ik vrouwlief en kind(soms)lief gedag en op mijn dooie akkertje ga ik richting mijn werk. 
Alwaar ik een bus opduikel, wat bizarre gebbetjes uitwissel met al dan niet vertrekkende ochtendploeg-collega's en mij stort in het dagelijke slingeren aan stuurwielen om passagiers veilig van en naar terminal te krijgen. 
Ik denk dat het me uiteindelijk wel goed heeft gedaan. Alleen de manier waarop: laat ik volstaan met zeggen dat dat geen schoonheidsprijs wint. 

Ik was alweer drie dagen met genoegen aan het werk. Mijn vrije dag is vandaag, en morgen mag ik weer wat sluitdiensten wegtrappen. 
Dit dus maar geschreven hebbende: ik wens eenieder een briljant weekend toe.