Vakantie.

Officieel heet het dat je als OR-lid de belangen van collega's behartigt, en de belangen van het bedrijf. 
Dat zijn twee uiterst uiteenlopende zaken, en als OR-lid, ben je nagenoeg vogelvrij. Iedereen wil wat van je, iedereen vraagt wat aan je, en als je niet oppast, ben je 24/7 bezig met het bedrijf. Met werken. 
En als dat nu zou leiden tot grootse veranderingen... Think again. 
Ondanks dat ik me voorgenomen had om het gedoseerd aan te pakken, en mijn momenten te pakken. 
Om mijn tijd zo efficient mogelijk in te delen en mijn prioriteiten goed op orde te hebben, bleek dat ik ongemerkt toch 24/7 in touw was. 
Toch even snel die laptop open. 
Toch even snel dat ene mailtje beantwoorden. 
Toch even snel een opstel beginnen over... 
Toch even.... 
En omdat het resultaat om welke reden dan ook, nooit meteen zichtbaar is, én mijn geduld op zich best eindig is, merkte ik dat ik niet helemaal mezelf meer was. Om het maar eens genuanceerd te zeggen. 
Nu had mijn betere helft me al eens gemeld dat ik veel te veel met werk bezig was om nog te kunnen zeggen dat mijn contract-omgang 32 uur per week was, niet zo lang geleden gaf ze me een ferme waarschuwing: zo kan het niet langer. Je moet hier nu serieus op de rem gaan staan, of de gevolgen zullen veel zwaarder zijn dan je wil. Want het begon serieus ons gezinsleven in de weg te staan.
Het compleet sarcastische van het leven is natuurlijk dat je bij een ander perfect kan zien waar de overspannenheid overgaat in een full-blown burn-out, bij jezelf zie je dat totaal niet. 
Ik zie het niet, maar heel veel mensen om me heen wel. Mijn directe collega's/vriendjes J. en R. bijvoorbeeld wel. Maar ook de voorzitter van de OR, gaf me danig op mijn flikker, dat ik te veel wilde. Te snel wilde. Dat ik moest overdragen, en samen doen. 
En dus mijn vrouw. 
Mijn vrouw tegen wie ik, nog niet zo gek lang geleden, zat te sakkeren dat ze het rustig aan moest doen. Mijn vrouw, waarvan ik wél, maar zijzelf niet, zag hoezeer de burn-out haar te pakken had. 
En ik? Ik zag het bij mezelf totaal niet. 
Ben ik in een burn-out? Nee, zeker niet. Overwerkt, overprikkeld? Ja, absoluut. Had ik dat in de gaten? Natuurlijk heb je dat van jezelf dus niet in de gaten. Het is een glijdende schaal. Telkens een minuutje hier. Een kwartiertje daar. Een prikkelingetje van moeheid zus, en een korter lontje zo.
Dus de enige optie was: vakantie houden. 
Want ja: die was er dit jaar, om meerdere redenen bij in geschoten. Tuurlijk: we zijn 5 daagjes naar Frankrijk gegaan in de zomer. Maar dat was het ook wel. 
Ik liep dus op mijn tandvlees. 

Na die vingerwijzing van thuis, belde ik maar even met vriendje J. en die gaf me uiterst vriendelijk, vaderlijk en collegiaal behoorlijk op mijn flikker, meldde me fijntjes dat hij van me verwachtte dat ik die laptop niet meer open zou klappen, en dat ik bij mijn leidinggevende maar moest vragen om een paar extra verlofdagen, voorafgaand aan mijn vakantie. Het was toch rustig.
Mijn argumenten om het niet te doen, werden resoluut van tafel geveegd, vriendje R. voegde daaraan toe  dat hij desnoods die laptop (met grof geweld) bij me op zou komen halen. Want tja: laten we realistisch kijken: al die argumenten zijn in wezen ook gewoon egocentrisch geneuzel. Het bedrijf draait heus wel door, ook (en misschien vooral wel) als ik mijn neus even niet in allerhande zaken prop. 
Mijn collega's vallen niet spontaan dood als ik dat ene mailtje wat later beantwoord. En de OR-collega's zijn intelligent genoeg om het zonder me te kunnen. 
Goed, ik gaf dus bij mijn leidinggevende aan hoe, en wat, en daar waar het bedrijf normaal gesproken zo flexibel is als een eikenhouten deur, gevat in lood, bekleed met staal en omgeven door schokbeton, kreeg ik tot mijn verbijstering de laatste 3 dagen die ik dit jaar nog zou werken, gewoon vrij. Dat is nog eens fijn meedenken.
Ik was al aan het aftellen: nog 9 dagen... Nog 8 dagen.... Nog 7 dagen.... En toen was het ineens: ik heb vakantie. 
Ik heb vakantie, en normaal na een dergelijk pittig jaar, vindt mijn lijf het noodzakelijk vermakelijk om me de eerste vakantie dag te trakteren op een fenomenale migraine, bij wijze van afschakelen. Ik denk dat mijn lijf nu zo verbijsterd is, dat die dat stomweg vergeten is. Of hij moet nog komen, dat kan ook. Ik hoop van niet. 

Een van die terugkerende zaken als buschauffeur is dat je elk jaar een 8 uur aan nascholing dient te volgen. Want zonder kun je niet veilig rijden, of zo, persoonlijk vind ik die code 95 complete verlakkerij, aan alle kanten, maar dat ben ik. 
En één van die cursussen is de cursus "levensstijl". En dan krijg je van een docent die eruit ziet als het vleesgeworden "Hollands Welvaren" te horen wat je moet eten en wanneer. (Alsof dat soort tips haalbaar zijn in een onregelmatig beroep als chauffeur). 
Nog even los van de haalbaarheid van dergelijke opgedrongen tips: de absolute zure ironie van dit soort cursussen, is dat de compleet verzorgde lunch een broodje kroket is, een kop chemisch gefabriceerde tomatensoep met meer suiker dan tomaat, een reep chocola en een blikje cola. Maar wij sullige chauffeurs moeten wél leren wat gezond is, en wanneer. Hou op met me, hoor. 
Ook een terugkerende zaak is het jaarlijkse kerstpakket. In de tijd dat ik nog uitzendkracht was, en het illustere HTM het vervoer op airside nog regelde, kreeg je als uitzendkracht geen reiskosten, en zeker geen kerstpakket van die geweldige haagse ballenbende. Arriva deed dat anders: we kregen wél reiskosten, en een kerstpakket. Toch netjes. 
Ik ga niet lopen mekkeren over de inhoud van dat soort dingen. Het is een hele industrie. We nemen alle overtollige spullenboel van een jaar, plakken er een ander stickertje op, proppen het in een kerstige doos, en verkopen het voor een acceptabele prijs als kerstpakket. Het gaat de verspilling wat tegen en in plaats van dat het als "waste" weggegooid wordt, kunnen we er nog wat geld uit kloppen én de werknemers het gevoel geven dat we ze waarderen. 
Dikke prima. 
En puur objectief durf ik te stellen dat de kerstpakketten die wij krijgen, echt niet heel erg slecht zijn. Nee, heus: ik ben altijd enorm kritisch, maar het zijn echt geen intens slechte pakketten. 
Maar indachtig het fenomeen dat heel veel werkgevers (ook de mijne) vinden dat wij als chauffeurs toch vooral gezond moeten leven (omdat we dan langer in staat zijn om de aandeelhouders van hun winsten te voorzien) vind ik de inhoud van die kerstpakketten toch altijd wat curieus, en totaal niet passen bij de wens dat we gezond blijven. Ik noem een pot aioli. Heel erg lekker. En volstrekt ongezond. Een zak chips, een zak caramel-zeezout-sticks, een zak BBQ-smaak chips. Niet bepaald het toppunt van voedsel dat wij als ongezond levende chauffeurs nog eens extra tot ons zouden moeten nemen... 
Wel leuk: een hamburger-plet-bakje. Men neme een kwak gehakt, en na kruiden, kun je van de homp gekruid gehakt een heuse hamburger pletten. En niet alleen dat: men dacht er zelfs aan om een elektrische BBQ in dat pakket te stoppen. Zodat die hamburger lekker goed gaar kan worden. 
Tja. Echt gezond is het natuurlijk niet. Maar goed, meer nog dan ik, vonden mijn meiden het een feestje om dit kerstpakket te "unboxen". Met dank aan vriendje R. die dit pakket bij mij thuis wist te krijgen. 

Maar goed, voor nu: vakantie dus. 
Mijn kind heeft deze week het verplichte kerstdiner. 
U kent het wellicht wel: de ouders worden opgezadeld met de opdracht om voor al die kinderen wat lekkers mee te geven, het betreffende kind in feestelijke kledij 's avonds naar school te brengen en ze dan een uur later, volgevreten weer op te halen. Zelfs op een eucomenische school is kerst toch een traditie van vreten, meer dan van devoot gedrag vertonen rondom het kribje van kindje jezus. Maar goed, gezelligheid is een groot goed, dus ik protesteer met milde mate. 
Het verschil tussen de jongetjes en meisjes is bij dat kerstdiner pijnlijk groot: de meisjes doen steeds meer echt moeite om er 'chique' uit te zien, terwijl de meeste jongetjes er als volstrekt verlopen slonzen bij klossen. 
(Als ik sommige collega's moet geloven, is dat stadium bij mij nooit echt voorbij gegaan, ik schijn er ook vaak slonzig bij te lopen). 
Nu is de klas van Jente van dien aard, dat ik de helft van die koters op water (al dan niet aangelengd met een gulle en frisse dosis arsenicum) en brood zou zetten, en eigenlijk helemaal geen reden tot feestelijkheid zie, maar Ilse is empathischer, en snapt dat Jente er wel zin in heeft. 
Dus dat water en brood is vervangen voor een pak chocomel. (Zonder arsenicum, daar trok Ilse echt een grens, en ik moet toegeven: ik ben dat deels toch wel met haar eens, vooral ook omdat ik niet kan controleren of ook louter en alleen de etterbakjes uit de klas die chocomel binnen krijgen, en ik me dan waarschijnlijk bij een deel van de ouders en de rechterlijke macht zou moeten verantwoorden voor deze grap). 
Hoe dan ook: we gaan genieten deze vakantie. Van elkaar. Van de tijd. De plaats. De ruimte. En we gaan ons alvast eens orienteren op het komende jaar. Waar gaan we heen? Weten we al wel zo'n beetje. Wanneer? Hoe? Verheugen. Voorpret. Terwijl we net pas vakantie hebben. 
Tot mijn intens grote verrassing heeft de blauwe maatschappij een nieuwe route geopend naar het pittoreske Jersy. Daar wil ik best graag heen. Dus dat gaan we doen. Ook ergens. 

Hoe dan ook: nu even niks. Mijn weekend begint, het uwe begint. Ik wens u allen een beste toe, en mogelijk alvast een hele fijne feestdagentijd en zo.