Over muziek, padden en wat verbazing.

Na mijn brief aan Marijn Dekkers, toch ook weer een paar vrolijke noten. Letterlijk en figuurlijk.

De afgelopen week stond in het teken van muziek.
Ik ben redelijk recent begonnen als docent in het dorpje Aalst, bij de plaatselijke fanfare. Deze leerlingen heb ik overgenomen van een vriend, die het steeds drukker kreeg.
Alle lof hiervoor, want eigenlijk hoef ik alleen nog maar een beetje te kleien. Mijn voorganger heeft deze leerlingen alle tools al meegegeven.
Het zijn allemaal heel erg jonge kinderen, die heerlijk onbevangen spelen. Af en toe moet ik ze eens wat sturen, maar voor de rest: toeter voor hun mond en gaan. Zoals altijd moet ik soms een beetje mopperen als ze niet geoefend hebben, en heel vaak kost het mij grote moeite om mijn lachen in te houden als ze in verbijstering over hun eigen stommiteiten of genialiteiten iets heel erg eerlijks roepen.
De week stond ook in het teken van paniekerige 'last minute calls'. Om te beginnen werd ik gebeld door NAVARONE. Dat is een jonge rockband, die hard aan de weg timmeren en waanzinnig gave muziek maken. Youtube of google ze maar eens. Ze waren bezig met het opnemen van hun tweede album, en omdat ik op hun eerste album al wat had ingespeeld, vonden ze het gaaf dat ik ook op hun tweede album zou verschijnen.
NAVARONE bestaat uit louter jonge honden, die even energiek als enthousiast zijn. Sinds hun eerste album zijn ze gegroeid. Niet alleen qua muziek, maar ook qua organisatie.
De muziek die ik dit keer inspeelde, had veel weg van Morricone, maar dan met een rauw randje. Met het toevoegen van wat eigen ideeen, waren die gozers helemaal tevreden.
En dat is heerlijk motiverend. Als je 'klanten' zo enthousiast zijn. Ik kan niet wachten tot hun album release.

Uiteraard vind ik mezelf niet de meest hippe man van het universum. Pas heel laat ging ik aan de  iPhone, en bijna 2 jaar later deed de iPad zijn intrede in mijn stulp. Ruim twee jaar nadat alle hippe mensen hem al lang en breed hebben, en gebruiken, begin ik er nog eens aan. Al een tijdje zit ik te broeden op de voordelen die het ding kan hebben. Heel handig voor het lesgeven, filmpjes laten zien, muziek opzetten zodat vergeten lesboeken er eigenlijk niet meer toe doen. Maar ook geen gesleep meer met mappen of lessenaarverlichting. Ik zet de muziek erop en ik kan spelen.
Dan moet je uiteraard wel de sleep-functie uitzetten, anders dan kom je dus tijdens het spelen van een gevoelig getimede frase in de problemen. Maar als je dat hebt uitgevonden, is het appeltje-eitje.
Ik ben overigens bedroevend slecht in het uitvinden van dergelijke apparaten. Zo moest ik, om mijn mail- en overige accounts op alle apparaten te installeren dus van alle accounts nieuwe wachtwoorden instellen. Want denk nu niet dat ik zo clever ben om alle wachtwoorden te onthouden. Hell no. Bij mijn mail account ging dat het vaakste mis. En nu alles eindelijk overal gelijk getrokken is, ben ik uiteraard weer al mijn wachtwoorden vergeten. Ik ga er gewoon glashard vanuit dat mijn apparaten dit wel zullen onthouden. Zoniet, dan volgt er een scheldpartij... Voor de zoveelste keer....

Met die Ipad ging ik dus ook ten strijde bij het Requiem van Verdi. De laatste keer dat ik dat speelde, speelde ik ook de off-stage partij. En dat werd een complete ramp. Tijdens de repetities ging het goed genoeg allemaal. Maar bij het concert, zag ik door de afstand geen verschil meer tussen dirigent, koor en orkest. Iedereen was in zwart wit gekleed, en de dirigent viel doodeenvoudig niet meer op. Plus dat de accoustiek niet meewerkte.
Dit keer ging dat anders. We stonden hoog, we stonden vrij in het zicht, en de dirigent was goed zichtbaar. En dan blijkt mijn oorspronkelijke aversie tegen Verdi alleen nog maar de opera's te gelden. Ik blijf moeite houden met dat kitscherige, dat overgepassioneerde van Verdi. En dan het eeuwige getransponeer. Die lamzak was gewoon te lui om een fatsoenlijke partij te maken.

Inmiddels rij ik dus een week in de nieuwe bijna 20 jaar oude auto. Zoals ik eerder memoreerde: rijdt lekker, schakelt soepel, en is verbazend zuinig. Niet mijn schokkende eerste conclusie van 1:10 (ik kon wel janken), maar een hele nette 1:14 (ik kan wel juichen). Naast alle voorgenoemde nadelen: hij is behoorlijk lawaaiig. De uitlaat is er een waarvan je je kan afvragen of je dat als bijna 33 jarige nog wel moet willen. Leuk voor als je 18 bent en de Harry wil uithangen bij de plaatselijke, hersendode mokkeltjes, maar inmiddels op mijn leeftijd....
Leverde me wel enige verbijsterde blikken op van omstanders in een parkeergarage in Utrecht. Ik kwam aan, parkeerde de auto. Dat leverde een uitlaatgebrul op dat niet zou misstaan op het circuit van Zandvoort. Dus mensen keken wat verstoord naar mijn autootje, en verwachtten blijkbaar dat er een totale Dylano uit zou stappen. Maar niks was minder waar: er stapte een man in keurig pak uit. Verbazing alom. Zeker toen ik de omstanders vriendelijk groette, en met mijn trompet richting Jacobikerk wandelde.

En zo kan er weer een rustige week beginnen.