Open brief aan Marijn Dekkers

Open brief aan Marijn Dekkers

Hoi Marijn,

Is het goed dat ik je tutoyeer? Ach, de boom in met die fatsoensfrasen. Jij hebt een hele lompe, maar eerlijke uitspraak gedaan, dus ik denk dat jij allerminst gekwetst zal zijn door het feit dat ik je tutoyeer.
Dat heeft namelijk met respect te maken. En gezien het feit dat jij eerlijk uitkomt voor het feit dat je wél voor geld, en niet voor mensenlevens respect hebt, hoef ik me over jou geen zorgen te maken.

Je uitspraak over medicijnen alleen voor rijken, is natuurlijk erg dom. Je had kunnen weten dat dit soort uitspraken uit zouden lekken naar het plebs, en dat die daardoor erg boos zouden worden.
Sterker nog: een jaar geleden zou ook ik hier heel boos over zijn geworden. Ik zou je allemaal dingen hebben toegewenst, waarvan je je moet afvragen of je ze je ergste vijand wel toe zou wensen.
Maar we zijn een jaar verder. En ik zie er de humor wel van in.
In wezen heb je met je uitspraak jouw hele bedrijf en bedrijfstak op een gruwelijke manier een oor aangenaaid. Je bent er openlijk voor uitgekomen dat jullie gewoon overbetaalde kwakzalvers zijn. En dat jullie alleen maar willen leveren aan domme, rijke mensen. Ik denk dat jouw baas met dit soort berichtgeving niet blij zal zijn.

Je rekent 67000 dollar per patient per jaar. En je wordt boos dat er menselijke lui rondlopen die dat onmenselijk vinden, en die medicijnen na gaan maken, voor een veel menselijkere prijs.

Toen Sylvia Millecam kanker kreeg, en (terecht of onterecht) geen vertrouwen had in de weledele doktoren en de veel minder edele farmaceutische industrie, ging ze naar een andere kwakzalver: Jomanda. Het einde van het liedje was dat ze gewoon dood ging.
Iedereen riep iets over Jomanda. Dat ze een kwakzalver was. Dat ze berecht moest worden.
Maar laten we wel wezen: Jomanda was een stuk goedkoper dan die 67000 dollar per jaar, en ook die geeft geen garantie op genezing.
En daar zit het hem in. 67000 dollar per jaar vragen voor iets waarvan niet 100% gegarandeerd is dat je ervan geneest, is natuurlijk een blamage. Maar ja, het is een relatief veilige manier van werken. Als het toevallig werkt, heb je geluk, want blije mensen. Maar als het niet werkt, gaat de patient dood, dus die kan zijn geld niet terug vragen, en de nabestaanden hebben wel wat anders aan hun hoofd dan een stelletje overbetaalde boeven achter de broek te zitten.
Chapeau voor deze werkwijze.
Misschien moeten verzekeraars hier iets mee gaan doen. Productaansprakelijkheid. Als je 67000 per patient per jaar in je zak steekt, dan vind ik dat je ook achter je product moet gaan staan. Gaat de patient na een jaar dood? Geld terug. En dat betekent dan ook dat verzekeraars de premies kunnen terug storten. Het heet niet voor niks verzekerd zijn van iets....

Maar, en ik heb net een kop koffie gedronken, er schoot me ineens iets te binnen: medelijden. Diep medelijden heb ik met je. Als je alle menselijkheid zo makkelijk overboord zet, moet je je toch wel heel eenzaam voelen. Natuurlijk zit jij lekker comfortabel in een groepje soortgenoten. Maar om je heen zie je allemaal mensen die MENSELIJK zijn. Die liefhebben. Die genieten van het leven. Wiens insteek in het leven is, er zoveel mogelijk uit te halen. En met "zoveel mogelijk" niet meteen hun bankrekening voor zich zien. Mensen die emoties ervaren. Verdriet, blijdschap, boosheid, liefde. Mensen die oprecht genieten van de kleine dingen in het leven.
Dat kun jij gewoon niet. Waarom niet? Lees bovenstaande nog maar eens terug.
Ik misgun jou trouwens helemaal niks, lieve Marijn. Integendeel. Maar ik zou je ook gunnen, dat jij net als 80% van alle mensen gewoon weer kan gaan genieten van het leven.
Zoals zeer velen, ik ben iemand die jouw medicijnen niet kan betalen. Maar ik sta dankzij mijn muziek, dankzij mijn liefde, dankzij mijn hobbies en vrienden op een positieve manier in het leven. Ik ben veel rijker dan jij. Ondanks dat jij ongegarandeerd per patient 67000 dollar in je zak steekt. 

Ik wil je bij dezen dan ook uitnodigen om eens een concert van mij bij te wonen. Daar komen namelijk echte mensen op af. Mensen die genieten van muziek. Mensen die genieten van het leven, van elkaar. En midden in het leven staan.
Na afloop drinken we dan een biertje, en dan ga ik je in real life overtuigen van het feit dat ook jij gewoon weer een echt mens kan worden.

Neem je deze uitnodiging aan? Uiteraard moet je wel betalen voor een concertkaartje, en als je het niet erg vindt, laat ik jou voor de biertjes betalen. Van 67000 dollar per patient per jaar, moet dat makkelijk kunnen. De meet en greet met mij krijg je gratis.

Hartelijke groet,

Marnix Coster.