Luierleed en afvalzorg.

Luierleed....
Onze Jente poept wat af. Toen ik nog net geen vader was, dacht ik eigenlijk dat een kind wel toe kon met een luiertje per dag. Dat blijken er meer te zijn. Veel meer.
En inmiddels zijn we redelijke connaisseurs geworden wat luiers betreft. Pampers werken bij Jente prima. Die nemen alle vormen van poep en plas op en houden dat prima vast.
De luiers van de Etos daarentegen vallen bij ons wat minder in de smaak. Regelmatig treffen we de kak van Jente aan op plaatsen waar die luier niet komt. Dan kan ik dus met een babydoekje niet alleen haar billen, maar ook haar nek gaan schrobben. Dit zeer tegen de zin van madam.
Ook heb ik een paar keer geconstateerd dat de Etos luier erg enthousiast een verbinding aangaat met de billetjes van onze spruit. Als het verschoningstijd is, plakt die luier, in combinatie met wat verse poep lekker tegen de billetjes. Bijna net zo stevig als de plakkers die de luier dicht zouden moeten houden.
Dus nee, een fan van Etos luiers ben ik niet.

De kruitvat luiers doen het evenmin erg goed, dus helaas, voor ons is het een kwestie van de Pamperaanbiedingen in de gaten houden, want 22 cent per keer volkakken komt toch redelijk neer op  bijna 2 euro per etmaal.

Nadat Jente uit boosheid een keer haar hiel in een volle luier plantte toen ik haar verschoonde, en ik dus de spetters verse poep van het plafond kon schrapen, had ik stiekem de hoop dat dit de laatste poepstunt was, die ik zou meemaken. Maar het kon nog gekker....

Bij het prenatale aanschaffen van diverse babyzut, heb ik in eerste instantie mijn poot stijf gehouden waar het een luier-emmer betreft. Een luier-emmer is een emmer waarin men (logisch ook wel) volle luiers deponeert.
We woonden toen nog in Tiel, en omdat de gemeente Tiel een doodordinaire belastingverhoging doorvoerde door voortaan 1,20 per weggegooide zak huisvuil extra te rekenen, was ik eigenlijk van plan om met katoenen wasbare luiers te gaan redderen. Maar goed, we verhuisden naar Rotterdam, en daar blijven we voorlopig verschoond van dat soort diefstal van overheidswege.

Maar die luier-emmer bleef ik een excentriek en ook ietwat decadent ding vinden. We hadden, zo leek het, een aantal prima prullenbakken tot onze beschikking.
Uiteraard kwam die luier-emmer er wel. Als kadootje van een verse oma. En in het begin vond ik het een fijn ding.
Teneinde er luiers in te kunnen doen, moet je de deksel optillen. Onder die deksel zit een plastic zak, die als het ware meeschuift met de luier, tot onder een klepje. Dat klepje is voorzien van een strakke veer, die het klepje weer terug laat veren, waardoor je geurloos de luier wegwerkt.
Als hij vol is, snij je de zak af, knoopt hem aan de bovenkant ook dicht, en je kunt het geheel veilig en geurloos weggooien.
Wat je niet moet vergeten, is als je de luier-emmer verder wil gebruiken, om na het afsnijden van de volle zak, een knoop te leggen in dat wat de nieuwe zak moet worden. Anders heb je met een paar dagen een heel erg stinkende verrassing.
Maar dat geveerde klepje, dat de boel dichthoudt, is erg straf geveerd. Dus je moet de luier er ferm, doch niet té ferm doordrukken. Niet alleen omdat je de kans loopt dat je het plastic zakje vernielt, maar je zou zomaar eens met je vingers dwars door die luier (mét inhoud) heen prikken. En dan ligt je dochter dus naakt, boos schreeuwend in haar nieuwe luier te pissen, terwijl jij op zoek bent naar de desinfecterende gel, omdat je vingers geel zien van de mosterdachtige poep-en plasgel die jij aan je vingers hebt...
Voor de rest, als je het rustig aandoet (en het gaat vele volle luierzakken goed) is het best wel een prettige vinding.

Inmiddels zijn we een gezin. En een gezin verbruikt stroom, water en gas. Inmiddels zie ik toch wel redelijk met angst en beven de verhogingen van de nuon tegemoet. Want niet alleen schijnt er continue licht te moeten branden... Maar de verwarming moet ook warm. Voor wurm. En er moet ook op regelmatige basis een kruikje in haar, nee ons want ze slaapt bij ons, dus haar bed. En een bad nemen komt redelijk nauw, want te warm is niet goed maar te koud zeker ook niet. Dus redderen met de waterkoker. En dan dus weer met koud water, want het was te warm. Dan maar weer een litertje weggooien. 
Maar we verbruiken ook nogal wat verpakkingen. Plastic en papier verpakkingen waar wij als consument niet specifiek om vragen, maar wel mee opgezadeld worden.
Elke zaterdag en zondag loop ik naar buiten, vaak met 2 komozakken vol, soms zelfs met 3. Het schaamrood op mijn kaken. Want die volle luier-emmer-zak neemt toch al gauw de helft van een gewone huisvuil zak. Tel daarbij 2 kattenbakken en de opbrengst van een week leven, en je komt gauw aan 2 tot 3 zakken huisvuil.
 Om deze opbrengst toch een beetje terug te schroeven, wendde ik mij een week of twee geleden tot een collega. Hij is lid van een vereniging die voor een deel in zijn onderhoud voorziet met het inzamelen van oud papier. Of ik hem niet gelukkig zou kunnen maken met wat oud papier.
Dus hebben we niet alleen een paar prullenbakken, en een luier-emmer, maar ook een kartonnen doos in de gang staan, waarin we alles wat ook maar een beetje papierachtig uitziet verzamelen.
Pizzadozen, koffieverpakkingen, sigarettenpakjes enveloppen en zelfs kattenkrabmeubels verzamel ik voor hem.  En dat is toch wel een forse 2 dozen per 14 dagen.

Daar moeten we toch echt wat mee doen. Als we serieus iets willen doen aan de plastic soep in de oceaan, dan moeten de grutters ons als consument toch niet opzadelen met een hoeveelheid plastic waar een paard de hik van krijgt. En het kan makkelijk. Gewoon statiegeld op meer verpakkingen, die ook nog eens steviger zijn, en makkelijker te openen dan die kutcellofaantjes die, als je pech hebt, niet alleen je humeur danig in de war brengen, maar vorstelijke kazen totaal tot kruimels reduceren omdat je ze zonder geweld niet open krijgt.
En dat een pizzakoerier de pizza's niet los in de transportkoffer op het scootertje kwakt, kan ik me voorstellen, maar als ik een pizza bij de appie koop, koop ik een enorme kartonnen doos, met daarin een pizza in een heel erg strak cellofaan, die je dan weer niet open krijgt zonder de pizza te mollen.

Maar goed. Ik heb net aan energie om een blog te schrijven, maar niet om me verder met deze problemen bezig te houden, anders dan mijn oude papier en de luiers van Jente te scheiden.