Groene vingers? Getver, egnie!!!

De familie waaruit ik ontsproot, is niet bepaald behept met "groene vingers".
Van jongs af aan werden wij al dan niet vloekend door onze moeder de tuin in gejaagd om het onkruid tussen de tegels vandaan te peuteren. Mijn moeder liet zich in een overjarige tuinstoel zakken, en als we ook maar 1 plukje onkruid veronachtzaamden, werd er met hel en verdoemenis gedreigd.
Dit moest aansluitend aan het huiswerk, en uiteraard altijd als de (verder weinig om het lijf hebbende) kermis in het dorp was. Nee, het kon niet een weekendje later of eerder, want alleen dat weekend was er geschikt voor. Alsof ze rook dat we liever naar de kermis wilden...
Vandaar dus dat ik, op inmiddels 36 jarige leeftijd gewoon de schurft heb aan tuinieren.
Ilse heeft meer met tuinieren, maar die komt er vaak gewoon niet toe. En het toeval wil dat we zowel een voor als achtertuin hebben.
Tuinen die ik ook wel zag zitten, want het leek en lijkt me voor Jente leuk om in de tuin te scharrelen. In een zwembadje te badderen, fruitjes te snoepen en wellicht op een schommeltje stappen.

De tuinen die we kregen, bleken bij aankoop het paadje naar het schuurtje compleet te hebben verborgen onder een grasmat die hoger was dan Jente. De dennenhaag tussen ons en de buurvrouw lijkt te lijden aan obesitas met verstoppings-verschijnselen, zo dik was die, en de voortuin stond zó vol onkruid, dat er geen licht meer door het keukenraam kwam. Dat onkruid bleek ook voor diverse katten een verstopplaats te zijn, van waaruit ze de argeloze (en later van angst sidderende) postbode konden aanvallen, als die de euvele moed had om onze post te bezorgen.
Kortom: tijd om dat eens grondig aan te pakken.

De téring, wat is een tuin opknappen toch een afgrijselijk pokkewerk. We hebben ons geconcentreerd op de voortuin (want we waren de huilende postbode een beetje zat. Het is een lief mens, maar om telkens vanuit het ruisende groen te worden aangevallen door (niet eens onze) katten, is nu eenmaal geen kattenpis).
Het "terrasje" tegen de buitenmuur was om de een of andere reden 10 centimeter verzakt, en dat wilde ik ophogen met een kuub zand, en om al te veel onderhoud in de toekomst te voorkomen, had ik een kuub houtsnippers besteld, om het onkruid mee te smoren.
Vrijdag begon ik met goede moed het onkruid uit te steken. Ik heb precies 2 banen gedaan, en toen was ik het zat. Niet zozeer het werk zelf, maar meer het feit dat het zó hard regende dat ik oprecht vissen en kikkers langs zag zwemmen.
Bovendien ben ik door mijn aversie tegen tuinieren ook niet heel erg ervaren met die shizzle. Dus ik had ook eigenlijk geen idee waar ik mee bezig was.
Gelukkig heb ik de beschikking over een hele toffe schoonvader met een enorme hoeveelheid kennis en vooral energie.
Dus toen de regen eindelijk ophield, en er een waterig zonnetje verscheen, zijn we als eerste het terrasje gaan ophogen. (Daar hadden we uiteindelijk maar een halve kuub zand voor nodig, maar we hebben ook nog een achtertuin, Michiel, die de volgende keer ook komt helpen, zal niet voor niks komen).
En toen het onkruid eruit.
We hebben in een eerder stadium al wel eens geprobeerd om van die jungle iets leuks te maken, maar die poging eindigde met 2 lukraak geplante planten. En de kerstboom die ik voor minder dan 10 euro bij de Deen kocht. En daarna was de inspiratie en tijd op. Dus om die planten heen, bleef het onkruid welig woekeren.
Dus onkruid uitsteken om de echt mooie planten heen, en uiteraard wilde ik de kerstboom gewoon in de grond planten. Als statement dat een kerstboom langer mee kan dan slechts 1 jaartje.
We troffen niet alleen veel onkruid aan. Maar ook half-vergane vuilniszakken, een enorme hoeveelheid grind, ijzerdraad (???) en ovenroosters (what?).
Verse anti-wortel-doek erover en dennensnippers erover.
Wat ruikt dat lekker! En wat staat het mooi.
We hebben ook de heg tussen onze buren rechts en ons gehalveerd. Die heg kwam tot halverwege de hoogte van het huis, en was niet meer mooi een heg met van die kleine fragiele stammetjes, maar dat waren volledige uit de kluiten gewassen berkenbomen geworden. Daar zonder pardon de kettingzaag ingezet, om ze tot halverwege af te zagen. Een schokkend verschil, maar ook dit ziet er veel beter uit. Die buren zijn er zelden, dus die zullen wel flink geschokt zijn als ze het verschil zien. En ik hoop dat ze niet totaal uit hun plaat gaan.
Maar nu hebben we een mooi voortuintje dat goed smoelt, waar de postbode haar eventuele aanvallers al bij tijds weg kan jagen of omzeilen (en als ze alleen maar blauwe enveloppen komt brengen, heb ik overigens niet echt veel behoefte aan haar werkzaamheden, maar dat geheel terzijde), en waar we ook lekker met Jente kunnen drentelen.
Hoewel: om te voorkomen dat Jente meteen op straat zou gaan rondhangen, leek het me leuk om van het hekje dat we eerder al plaatsten, ook een poortje te maken, dat dicht zou kunnen. Gisteren heb ik me daarmee bezig gehouden en met groot succes. Het poortje kan open en dicht, en er zit een knap slotje op. Daarmee dacht ik Jente binnen te kunnen houden. Jammer dat ze bij de eerste pogingen al meteen ontdekte hoe het open moest. Slim kind, lijkt net haar vader. Gelukkig is het zo'n slotje waar ook nog een enorm hangslot aan kan, dus dat zal het dan wel worden.

En toen moest er een enorme hoeveelheid tuinafval weg. Van weggesnoeide hagen, heggen en weggestoken onkruid, tot verkeerd in tweeën gemepte tegels... Het moest allemaal naar de tuinafval mand aan het einde van de straat. Daar heb ik de resterende tijd mee doorgebracht. Soms met hulp van Jente een kruiwagen gevuld met al die blerf, en dan maar gaan. Omdat ik te krenterig was om 35 euro te besteden aan het huren van een aanhangertje, moest het dus in wel 20 keer op en neer. Wat een enorme bende afval hebben we eruit gehaald.

Met behulp van de schoonvader heb ik een van mijn grootste aversieën aangepakt. En ik moet zeggen: mijn rug vindt het minder leuk, maar nu we een knappe voortuin hebben, ben ik wel enorm blij met het resultaat.

Ik kreeg van mijn goede vriend Marc Zuckerberg de mededeling dat ik reeds 5 jaar met mijn huidige eega bevriend ben.
Van die 5 jaar, ben ik er 3 getrouwd (met mijn vrouw, dus) en 2 jaar vader.
En we zijn dus nu op het punt gekomen dat we de kleur voor de kozijnen moeten kiezen van ons huis.
En het zal u allen niet verbazen: dat levert vooralsnog geen echtscheiding op. We hebben beiden wat gevetoot, en beiden wat gekozen. De stalen die we bij de praxis geschikt vonden, hebben we meegenomen, om eens te bekijken op het huis. En dat allemaal in alle vrede. (Wellicht ook omdat Ilse net uit het ziekenhuis is, en ik van al dat tuinieren te moe ben om te ruziën).
Maar goed: bij het monteren van Ikea-meubels hebben we ook al geen ruzie, dus ergens ben ik ook weer niet zo verbaasd dat we het kiezen van een kleur ook kunnen zonder een waanzinnig uit de klauwen escalerende ruzie te krijgen.

Maar eens zien of we er morgen toe komen wat leuks te gaan doen.