Onze vakantie.
De reis erheen ging behoorlijk voorspoedig.
En tot mijn grote verbijstering kregen we bij aankomst op de camping te maken met een campingbaas die simpelweg weigerde om Frans met me te praten, hoezeer ik ook mijn best deed om Frans te praten, en zijn accent in het Engels overduidelijk maakte dat hijzelf een Fransman is.
Dat leverde in mijn mond een soort van clash of the languages op. Frans, Engels en Nederlands wilden er allemaal tegelijkertijd uit en dat leidde tot een onherleidbaar gebrabbel waar zelfs Thierry Baudet respect voor zou hebben.
De camping zelf had allures van een grote vakantiefabriek (de plekken waren on-Frans efficient ingericht) maar had daarnaast een hoog vergane-glorie-gehalte.
Bijvoorbeeld: ons (super luxe, serieus een aanrader!!) privé sanitair was pas een jaar oud, maar de douchestang die ze erin gemonteerd hadden, was 20 jaar geleden al aan vervanging toe. Het toilet dat verder helemaal prima was, was af te sluiten met een knop die dusdanig wrakkig in elkaar zat, dat ik bij de eerste de beste poep-sessie, dat slotje eruit duwde en mezelf effectief opsloot.
Het raam in ons toiletje kwam uit op het plekje van de buren, bij hun eettafel, en mij werd op niet mis te verstane wijze duidelijk gemaakt (door Ilse) dat ik het niet kon maken om groots en meeslepend te gaan zitten kakken met het raam op een kiertje, omdat de buren ook een prettige vakantie zouden kunnen willen hebben. De deur naar het toiletje leverde me overigens nog een fikse uitbrander op.
Om ons privé sanitair binnen te komen, moest eerst de buitendeur open, waarna je rechts gelijk een keukenblokje zag. Minder dan een meter verderop was dan het deurtje dat het toilet en douche afsloot.
Goed, Ilse was wezen douchen, en ik moest iets uit het keukenblokje hebben. Dat gepakt, ging ik weer lekker in de schaduw staan, en vergat prompt om de buitendeur dicht te doen.
Even later werd ik door Ilse geroepen, en omdat ik haar niet hoorde, liep ik ons hokje weer in.
Ik kreeg er de vraag of ik de deur dicht wilde doen, zodat ze meer ruimte had om haar dingen te doen.
Vond het eigenlijk een vreemd verzoek, die deur kon ze zelf best dicht doen, maar goed, ze had haar handen vol met handdoek, ik ben de kwaadste niet, dus klapte die deur dicht.
Tegen haar hoofd. Want ik klapte dus het binnendeurtje dicht, terwijl ze zich bukte, en er terecht vanuit ging dat ik gesnapt had dat zij de buitendeur bedoelde. Wat ze precies naar me schreeuwde, durf ik voor de goede smaak niet te herhalen, maar erg vriendelijk was het niet. Later konden we (vooruit: vooral ik) er vreselijk om lachen.
Maar verder over de camping niets dan goeds. Het was er ondanks de "minor" ongemakken, prima toeven.
De omgeving was super, we hebben er lekker gegeten en genoten van elkaar en "de vakantie". We hebben fossielen gezocht en gevonden, wandelingen gemaakt, kastelen en ruïnes bezocht, maaltijd salades gegeten, tot we zelf in een slablaadje veranderden, en we zijn er min of meer tot rust gekomen.
Voor mijzelf waren er een paar eye-openers.
Per toeval struikelde ik in ons dorp van verblijf over een braderie. Ik wilde bij de lokale bakker een brood halen, toen mijn weg werd versperd door een markt. Dus nadat Ilse en Jente wakker waren geworden, zijn we gelijk gaan struinen, onder het motto:"Oude meuk, is meer dan leuk". En zo kwamen we langs allemaal kramen met spullen die we nooit zouden willen, soms zouden willen, of die domweg de hebzucht aanwakkerden. We liepen bijvoorbeeld langs een worstenkraam, waar Jente en ik een selectie exquise worsten kochten, maar die ook een enorme hoeveelheid messen verkocht. En daar werd ik dus verliefd op een pracht van een Opinel mes. Ik had er vorig jaar al een gekocht omdat we toen een scherp mes nodig hadden, en toen werd ik dus helemaal fan van Opinel.
Goed, we hadden alles wel gezien en zeurend over dat mooi versierde mes, liep ik met mijn gezin terug naar de camping. Ilse was het na twee keer al kotsens beu, dus die sommeerde mij vriendelijk doch dringend om dat mes dan te gaan kopen, omdat ze geen zin had in een week lang mijn gelamenteer over dat mes. Resultaat dat ik nu twee Opinel messen heb. Een mooi, de andere supermooi.
Toen ik 14 was, en dus jonger en onbezonnener dan nu, waagde ik het om te gaan zwemmen zonder in te smeren (wat toen al op mijn huid nagenoeg ineffectief was) en zonder shirtje aan.
Gevolg was dat ik die avond onder de dikke brandblaren zat, zo intens verbrand was ik. De toegesnelde huisarts had nog nooit zulke ernstige tweede graads brandwonden gezien.
Dat was dan ook de reden dat ik sindsdien nooit meer echt heb gezwommen. Tot deze vakantie.
Jente heeft haar zwemdiploma, en wilde met alle toegestane en niet toegestane geweld dagelijks meerdere keren in dat zwembad.
Dat was een probleem. Want ondanks dat Ilse een beter geschikte huid heeft als ik, vond ik het ook belangrijk dat zij een beetje tot rust kwam.
Heel veel schaduw was er niet, en dat beetje dat er was, was altijd bezet.
Ilse kwam met het briljante idee om een zwemshirt te kopen. Dat hielp mijn angst voor zonnebrand een stuk verminderen, en zo kon ik met Jente vaak het zwembad in.
En dat zwemmen met Jente, was onbetaalbaar. Het plezier van het stoeien en spelen in het water dat naast het water van haar snoetje spatte, is iets dat ik nog nooit zó intens heb ervaren.
Wat had ze er een lol in, wat was dat broodnodig, om samen te spelen en te stoeien.
Dat laadde ons eventjes helemaal op.
En dat was wel nodig, want op de een of andere manier is er een soort van pré-pubertijd begonnen, waardoor we ons met grote regelmaat afvroegen of dit wel ons kind is, en of we het wel mee terug willen nemen naar Nederland.
Maar echt, het hele repertoire van een ontevreden puber werd afgedraaid, en het was meer dan eens nodig om echt eens uit mijn vel te springen. Drama's om niks. Jankpartijen als het ook maar 1% afweek van haar eigen ideetjes. Man. Wat een kreng kind. We hadden soms het idee dat platspuiten met valium geen laatste redmiddel was, maar als een soort van EHBO zou kunnen gaan gelden. Dat maakte de vakantie toch een stuk minder leuk dan we van te voren hadden gehoopt. En dan hopen we maar dat er volgend jaar een ander soort kind meegaat, want dit was bij vele vlagen niet te harden. Ondanks dat we zielsveel van die draak houden.
We hebben natuurlijk vrij vaak zitten opscheppen over onze nieuwe oppomp tent, en die bleek dus in de praktijk net zo fijn als dat wij theoretisch dachten.
De decathlon, waar die vandaan komt, is een soort van Ikea voor kampeerders. Ze hebben er alles, en dat tegen zeer betaalbare prijzen.
Zo kon het dat we voor Ilse (nog in Nederland) een opblaasbare lattenbodem kochten. Dit omdat ze het onhandig vond dat haar matrasje laag lag, terwijl ik een immens dik luchtbed had.
Mijn luchtbed slaapt verder fijn, dus kon zij op mijn niveau komen, wat slaap betreft. Hoewel...
Sliep mijn luchtbed wel zo fijn? Ja, alleen elke ochtend bij het opstaan werd het steeds moeilijker om er subtiel uit te komen. Het leek wel een ongestabiliseerd waterbed. Met mijn slaapdronken kop is het al een nagenoeg onmogelijke opgave om er zonder schade of verwondingen te veroorzaken uit te komen, laat staan bij een zwaaiend en deinend luchtbed.
We hadden wat tijd over, dus ik wilde ook wel zo'n oppomp lattenbodem.
Bij de dichtstbijzijnde decathlon hadden ze die dus nu net niet. Wél een matrasje voor erop, maar niet die lattenbodem.
Het meisje die ik erop aansprak, wist me met handen en voeten duidelijk te maken dat er 30 kilometer verderop wél twee beschikbaar waren, en dat ze zou bellen dat we er één kwamen halen.
In de haast om daar te komen, vergaten we dus om wél dat matrasje alvast mee te nemen, want toen we aankwamen bij het andere filiaal, hadden ze dus wel die lattenbodem, maar niet het matrasje. Kak.
En dus zo'n zwemshirt.
Blijft er voor volgend jaar dus een matrasje te wensen over. Maar wat mij betreft over de decathlon niets dan goeds.
Nu zijn we weer thuis, en zitten we een beetje uit te puffen, de laatste resten van het goeie leven op te ruimen. Ik heb nog een paar dagen om dat allemaal te doen, en mezelf weer een beetje voor te bereiden op weer een flinke poos werken. In elk geval tot net na kerst, want dan is het de bedoeling dat we een paar daagjes naar Engeland gaan. Naar mijn vader.
Maar goed, dit alles geschreven hebbende, wens ik eenieder een goed weekend toe.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten