vrijdag 3 mei 2024

Een weekje vrije herdenkingen.

1 mei geldt als de dag van de arbeid. In de rest van de wereld. De rest van de wereld herdenkt dan het feit dat bedrijven niet kunnen bestaan zonder degenen die ze het meest verafschuwen: de arbeider. Men herdenkt dan dat we ooit met open ogen in de val van het ongebreidelde en onmenselijke kapitalisme zijn getrapt. Nederland niet, Nederland gaat zelfs een stap verder. Wij hebben ten slotte al koningsdag. Geen feestelijke herdenkingsdag op 1 mei. Arbeiden zullen we.
En dat vond ik nu eens een mooi moment om een snipperdag op te nemen. Ten slotte heb ik wat van die dagen over.
Dus ik vond het wel passend dat ik op een dag die gewijd is aan de arbeid, eens lekker zou gaan niksen.
Ik herdenk vandaag dat ik moet werken, door in alle rust niet te werken. (Aan de andere kant: het volgende deel van deze alinea gaat over het feit dat ik door niet te werken, andere mensen aan het werk heb gehouden, dus ik schaam me niet in het minst. Ik draag toch weer bij aan dat ongebreidelde en onmenselijke kapitalisme).
U raadt het al: never happened. Want de verjaardag van mijn betere helft komt er aan, moederdag niet veel later en zo waren er nog wel wat dingen die op de rol staan, waarvoor ik wat spulletjes moest kopen.
Voor de echt feestelijke dagen, nam ik wederom Jente maar weer eens mee uit winkelen.
Intens genieten dat mijn dochter nog hand in hand met mij wil lopen door het wanstaltige centrum van Almere. (Ja wanstaltig. Ik hou er niet van als mensen die nooit in Almere zijn geweest, lopen te jankbekken over Almere. Ik mag jankbekken over Almere, want ik woon er. Een of andere sneuneus die Almere nog zou missen als ze er langs rijden, moet gewoon zijn mening voor zich houden, en ja: dat staat haaks op de komende dagen en de komende alinea, maar ik ben dan ook een vat vol tegenstrijdigheden) Gezellig keuvelend, en dit jaar is ze veel beter in staat tot bedenken wat een ander zou willen, zonder het op zichzelf te betrekken. Dat is groei.
Ik wilde een nieuwe bloes. Overhemd heet dat voor mannen, geloof ik. En bij gebrek aan volwassen partner (die moest wieberen omdat een deel van de aankopen als verrassing voor verjaar- en moederdag geldt) gaf ik Jente de verantwoordelijkheid voor mijn nieuwe kledingstuk.
Haar eerste commentaar: Je gaat 60 euro uitgeven voor iets dat je maar één keer draagt????
Het zou een kind van mij kunnen zijn.
Om die -op zich terechte- opmerking het hoofd te bieden, beloofde ik dat ik het ding vaker dan één keer zou dragen. Het wordt ten slotte nog zomer dus ik kan vaker shinen met zo'n overhemd.
Het zou een kind van mij kunnen zijn.
Heel veel geduld ten aanzien van het kopen van kleding heeft ze -net als ik- niet. Ik kreeg nauwelijks de kans om te passen, en mijn interesse in andere -zij het minder noodzakelijke, doch zeer appetijtelijke- kledingstukken, werd met een ferme "we moeten naar de auto, want we zijn klaar verder" afgebroken.
Hoe dan ook: we zijn erin geslaagd om leuke dingen te kopen. Ten minste, dat hopen we. 

Er moet ook wel wat opgevoed worden. Want dat gaat toch niet vanzelf. En soms is het hard werken, dat opvoeden want met haar 9 jaar lijkt ze soms al een voorschot te nemen op de pubertijd. En net als haar vader: weinig subtiel. Dat uit zich in dwarse buien, onvriendelijke antwoorden en terug-praten. En dan niet op de militaire manier van "Ja, commandant", of: "Ja papa". Maar haar mening en haar wil proberen door te drijven. Ook begint ze grapjes ten koste van anderen te maken.
Laatst was haar moeder aan de beurt. In de ochtend was het nog:"jij bent zo zacht en knuffelig".  Dat op zich kun je als compliment zien. En het is gewoon de waarheid.
In de avond werd het eerder een liedje over moeders dikke billen en vaders dikke buik. 
Ik vond het tijd worden voor een pedagogisch gesprekje, en begon uit te leggen dat body-shaming niet heel netjes is. Mijn uitleg ging zo: "Jente, jij vindt het ook niet leuk als iemand jouw plaagt met je rode haar en je wipneus. Mama kan wel wat hebben, die heeft een dikke huid, maar er zijn dus mensen die minder goed tegen dit soort plagerij kunnen". 
Daarmee schoot mama in de lach, want een kind van 9 snapt natuurlijk nog niet zo goed wat het hebben van een dikke huid betekent, en met die lachbui (overigens best terecht) was mijn poging tot pedagogisch verantwoord zijn meteen als sneeuw voor de zon zo kansloos.

We kregen op 1 mei een brief van Vattenfall. Onze leverancier van elektriciteit, verwarming en warm water.
Ze gaan namelijk nogmaals (de vorige keer was 6 weken geleden) onderhoud plegen aan het warmwater-net. Gezien het feit dat we sinds we hier wonen geen warme douche kunnen nemen zonder dat er een plens koud doorheen komt, elke douchebeurt weer, meerdere keren, juich ik onderhoud toe. Jammer alleen dat dat onderhoud niet leidt tot het betrouwbaarder maken van het systeem. Maar soit, die prijsverhogingen moeten ergens vandaan komen.
Dat geplande onderhoud zou plaats vinden op 2 mei. Tussen 0900 en 1800 uur. Vattenfall schreef verder dat ze begrijpt hoe vervelend dit soort zaken zijn, en daarom geven ze ruim van te voren aan dat dat onderhoud gaat plaats vinden.
Oke, ik ben misschien aan de autistische kant, maar een dag van te voren aangeven dat je van plan bent om het warme water af te sluiten, vind ik niet "ruim van te voren". Sterker nog: dat vind ik schofterig laat. Zelfs als de post wat later is, was de dagtekening nog niet gek veel eerder. Dus ik vind dat Vattenfall de eerste 'L' in zijn naam maar moet vervangen door een 'a'. Past beter.
Want op het moment dat ik ze hierover wil bellen, om iets over 1500 uur in de middag, dus nog ruim binnen de algemeen aanvaardde kantoortijden, krijg ik een kutbandje dat mij vertelt dat de klantenservice (de wát?) gesloten is vanaf 1500 uur.
Dus, als je een normale baan hebt, heb je dikke vette pech, en kun je nooit (om welke reden dan ook) nog in contact komen met Vattenfaal, want dan zijn ze niet bereikbaar. Ervaar maar lekker overlast van ons onderhoud (het heeft in mijn optiek nooit geleid tot verbetering) en bereikbaar zijn we niet, tenzij je niet betaalt, dan zijn we ineens heel erg goed bereikbaar.
Maar goed, aan de andere kant: heel veel keuze hebben we niet. Die bedrijven zijn allemaal lood om oud ijzer, de ene klantonvriendelijkeservice nog erger dan de ander.
Maar ik moet zeggen: het idee van een elektro-boiler, een warmtepomp en een accupakket voor de zonnepanelen begint wel steeds aantrekkelijker te worden. Dan hoef ik nergens meer voor afhankelijk te zijn van Vattenfaal en zijn sneue praktijken.

Wederom een 4 mei.
Volgens hoogleraar "rechtswetenschap" meneer J. Brouwer, mag de gemeente Amsterdam geen demonstratieverbod instellen op die dag (en meer specifiek, rond de tijd dat de herdenking aanvangt). Want dat zou indruisen tegen het recht op vrijheid van meningsuiting en het verbod op censuur. Het zou volgens deze meneer Brouwer tegen de grondwet indruisen.
Oke, goed.
Laat het demonstratieverbod indruisen tegen de grondwet. Parkeer die gedachte maar even.
Hoe diep ben je gezonken als je uberhaupt een verbod tot demonstreren moet uitvaardigen (en dus krijgen!!!) tijdens een moment waarop je herdenkt dat je de vrijheid terugkreeg om te demonstreren?
Kunnen die eventuele demonstranten zelf niet verzinnen dat we op dat moment de mensen herdenken die ervoor zorgden dat zij nu wel het recht hebben om te demonstreren? Een tenenkrommende ironie, waar ik persoonlijk nogal geweldadige anti-grondwettelijke verlangens bij krijg. Waar je ook voor of tegen meent te moeten demonstreren: doe het even op een ander moment. En herdenk even in dankbaarheid dat er mensen waren die voor jou dat recht terug haalden, vaak met hun eigen dood of verminking tot gevolg. Heb gewoon even het fatsoen om je te realiseren dat je ook even je bek kan houden tijdens dit soort plechtigheden. En daarna mag je weer gewoon demonstreren. Het is namelijk niet ALTIJD verboden. Maar wel op dat moment. Op dat moment gaat fatsoen en een beetje ingetogenheid vóór een recht van demonstratie. Absoluut. Dus meneer Brouwer moest zich naast de "rechtswetenschap" maar eens bezig gaan houden met wat fatsoen. Wat normen en waarden. Kan vast geen kwaad.
Wederom ook een 4 mei waarbij ik mezelf eraan moet herinneren dat ik rustig aan kan doen, want ik hoef niet meer. Ik hoef geen eresignalen meer te spelen. Sterker nog: ik rij gewoon mijn rondjes op het platform (en ja: om 2000 uur staat mijn bus stil en hou ik mijn bek. Hulde voor Schiphol, dat daar dus absoluut rekening mee houdt).
Ik heb overigens geprobeerd om te blijven bijdragen aan 4 mei. Na mijn ontslag bij defensie nam ik contact op met de plaatselijke veteranenvereniging met de mededeling wie ik ben, wat ik kan en dat ik mijn tijd met veel plezier ter beschikking zou stellen voor bijeenkomsten en herdenkingen.
De betreffende veteranenverenigingbons was enthousiast, maar na een paar uitwisselingen bleef het stil. Ze zullen iemand anders hebben. Of gewoon geen behoefte aan mij. Even goede vrienden, het is graag of niet en ik ga niet lopen bidden en smeken.
Maar de sfeer rondom herdenkingsdag is wel gebleven.
Ik hoef dan weliswaar geen signaal meer te spuiten, herdenken doe ik bij voorkeur wel. Of eigenlijk meer "overdenken". 
Het is niet de eerste keer dat ik mijn gedachten over vrijheid hier neerzet. Het is blijkbaar na 13 jaar defensie een diep deel van me geworden. Ik begin me wel af te vragen of het zin heeft om dit nog vaker te doen. Een deel van mijn lezers zal het met me eens zijn (terecht, want ik heb gewoon gelijk) en een deel niet (onbegrijpelijk, maar goed, dat is deel van dat recht).
 

Dit alles maar weer geschreven hebbende, wens ik eenieder een goed weekend toe. Ik mag weer twee dagen werken, voor ik wederom mag genieten van anti-kapitalistisch een dagje extra vrij. Maak er een mooie herdenkingsdag van, en een leuke bevrijdingsdag.





Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Kluchtjes.

 Het reizen met de trein begint me steeds beter te bevallen. Niet in de laatste plaats omdat ik minder geld via de benzinetank zie verdampen...