VersTANDig en VERlopen.

 Wat een week....
Ik had dus vorige week een afspraak met de tandarts, en de uitkomst was dus dat ik een volledig mechanisch en chemische reiniging beurt nodig had.
En ja, dat zou onder verdoving gebeuren, want: te dit en te dat....
Hele week als een huis op gezien tegen die behandeling want naalden en Marnix is een van de meest ongelukkige huwelijken, zeker in combinatie met het feit dat die naald ín míjn smoel moet.
De dag zelf moest ik dus wat eerder naar huis, en strak als een plank van de spanning togen we in de richting van de praktijk.
Ik had al 4 keer willen afbellen, maar mijn echtgenote is verstandiger en bemoedigender.
Daar gezeten verklaarde de dame die mijn tanden zou gaan afgraven, dat er helemaal geen spuit nodig was.
Het was een optie, en voor wat ons beiden betreft, de laatste optie. Waarschijnlijk iets dat de vertaling vanuit het Italiaans, via Engels naar het Nederlands niet heeft overleefd. Ik ben ook financieel wel blij, want de gekozen methode was een dikke 70% goedkoper.
Ze zou het namelijk met een zalfje wel verdoven.
En dat zalfje kende ik nog van vroeger.
Zo'n vreselijk bitter wit goedje. Iets dat op vaseline lijkt, maar dan heel erg bitter en smerig. (En de ranzige zielen hier: ja, ook ik doe aan doordenken, en heb ze allemaal al overdacht, nee: daarvoor is dit niet helemaal de plaats).
Dat witte goedje deed zijn werk ernstig overdreven enthousiast, tot mijn tong aan toe, maar dat leek me niet zo heel erg. Kan ik van de zenuwen ook niet al te veel gaan ratelen. 
Maar goden zij dank: geen naalden.
Ik kon haar van pure opluchting wel zoenen.
Maar ja, moet je dat weer uitleggen aan in de haast opgetrommelde psychiatrisch verpleegkundigen en de wijk agent.
De hele behandeling duurde lang, omdat ze lang de tijd nam om dingen uit te leggen, en vervolgens in alle rust elke stap aan te kondigen, en veel tijd nam om te vragen of het nog ging.
En ja: dat zalfje deed zijn werk. En ja: het was op sommige punten serieus niet fijn, maar al met al was het een minder erge ervaring dan ik me van te voren op had in gesteld. Beter zo, dan andersom.
Maar goed, omdat ze zó kalm aan haar werk deed, bleef er voor mijn onderkaak geen ruimte meer over, dus die moet volgende week.
Ik denk dat ik daar dan toch minder heftig tegenop zie, dan tegen deze. Ik heb wel gezegd dat ik geen enkele behoefte heb aan een ander persoon die in mijn mond op schatgraverij gaat, dus dat ik heel specifiek haar wil. Ik ben blijkbaar nogal honkvast wat betreft mijn zorgverleners.

Iets veel vreemders: 
Ik kwam dus thuis, moest me omkleden omdat de opdrachtgever van mijn werkgever liever niet wil dat ik andere dingen in werkkleding doe, dan werken.  Op zich geen onredelijke wens. Het staat op zich wel vreemd als een in Schiphol kleding getooide stoere vent van in de 40, bibberend als een rietje zo bang bij een tandartsenpraktijk binnen komt stiefelen. Krijg je ook weer rare verhalen van.
Ik trok een overhemd met korte mouwen aan, en vond er verder vrij weinig van.
Toen ik in die tandartspraktijk aan kwam en mijn tanden ging poetsen ter voorbereiding op het martelmoment, ontdekte ik een donkere vlek op mijn overhemd.
En nee, die was niet van het overmatige angstzweet (dat stond namelijk duimen dik op mijn voorhoofd) maar dat was een vlek die correspondeerde met de vorm van een borstzak die je op die overhemden vaak hebt.
Ik heb dat overhemd denk ik al wel 10 jaar niet bewust bekeken. Of aan gehad. Bewust dus, heh, bewust. Maar ik kocht en koop mijn overhemden en of shirts altijd op het feit dat er zo'n borstzak aan zit, vanwege telefoon, aansteker en sigaretten.
En ik wist dat dit overhemd er dus ook één gehad had. Vanwege de verkleuring die de rest wél maar dat ene plekje niet had.
Gewoon verdwenen. Dat hele borstzakje. Weg. Het zit er niet meer.
En als je me nu vraagt hoe, waar en wanneer ik dat zakje verspeeld heb.... Reden voor speculatie, en ieders gissingen zijn zo goed als de mijne.
Ik heb om puur praktische redenen nooit behoefte of intentie gehad om borstzakjes van mijn overhemden te demonteren.
Ik heb nooit de technische kennis, kunde of geduld gehad om zo'n zakje zó netjes van zijn overhemd te scheiden.
Ook ben ik de afgelopen 10 jaar niet zó dronken geweest dat ik het in een bui van benevelde baldadigheid zou hebben kunnen overwegen en uitvoeren (en zeker niet zo netjes).
En dus had ik een zekere mysterieuze afleiding, want ik was helemaal in de ban van het zoekgeraakte zakje terwijl ik achter de professionele mond mishandelaarster aan wandelde.
(En daarmee had ik dus ook niet in de gaten dat mijn gulp open stond, hetgeen goddank niet echt opviel).
En nog steeds, een paar dagen na dit feestelijke geheel, kan ik me niet voor de geest halen hoe en wat.

Ook dit jaar viel er weer niet aan te ontkomen.
Mijn dochter doet mee aan de avondvierdaagse.
De eerste dag werd tot onze immens grote teleurstelling afgelast vanwege de regen en het onweer. Heel jammer, vooral omdat we op de fiets waren gekomen, en dus alleen zeiknat terug kwamen vanwege het fietsen en niet vanwege het lopen.
De tweede dag was het gewoon heet, bedompt en feestelijk, de derde dag was serieus afzien.
Los van het feit dat ik mijn vrouw en dochter simpelweg kwijt was geraakt, had ik om de een of andere karmatische reden de pech dat ik tussen een paar [vul hier een paar liederlijke scheldwoorden in]kotertjes terecht kwam, die een klein radiootje bij zich hadden, dat een volume kon ontwikkelen waar een Boeing 747 jaloers op is. Op zich was dat nog wel te tolereren, maar het feit dat die [vul hier een paar liederlijke scheldwoorden in]kotertjes oprecht vonden dat ze mee moesten zingen, dat dan ook veel te enthousiast deden, en dat totaal niet gehinderd door enig muzikaal gevoel of inzicht, en de veel te perfectionistische musicus in mij kwam bovendrijven en laten we zeggen: ik werd er serieus onpasselijk van.
Ik vond dat het dit jaar qua organisatie al wel wat beter ging, afgezien van het feit dat er telkens oranje hesjes waren die hardnekkig net te laat (of gewoon niet) het verkeer probeerden te stoppen van hun voornemen om maar gewoon lompweg tussen al die kinderen door te rijden.
Maar los daarvan: Jente heeft hem gewoon weer uitgelopen.
En dit jaar wilde ze het liefst zo ver mogelijk bij ons vandaan lopen. Liever met haar vriendinnetjes.
Iets met loslaten? Lastig, heel lastig. Pijnlijk lastig. Gelukkig wilde ze wel nog even op de skates aan mijn hand mee naar de buurtsuper lopen.
Maar ik vrees de dag dat zelfs dat niet meer cool is.
Mijn probleem.

Goed, dit alles maar weer getikt te hebben: ik heb uiteraard geen weekend, maar voor allen die dat wel hebben: een hele beste.