Opmerkelijkheid.

Het was een binnenkomer, ergens uit Oost-Europa. Meestal zijn mensen wat gedwee, ze lopen zonder al te veel poespas naar de bus, als ik de juiste hoeveelheid mensen heb, vertrek ik naar de terminal en dat is dat.
Tijdens die rit, stonden er vlak achter mij twee mensen, waarvan ik oprecht had gewild dat ze niet waren gaan reizen. Althans: niet naar Amsterdam. En vooral niet in mijn bus terecht waren gekomen. 
Want deze mensen stonden zonder zich in te houden, te briesen, niesen, hoesten en proesten. Niet eens de moeite nemend om hun hand voor hun smoel te houden. Ranzig rotvolk.
En waar ik toen al een beetje voor vreesde, gebeurde: ik werd aangestoken.
Twee dagen na die bewuste vlucht, voelde ik mijn keel rauw worden, mijn holtes vullen, mijn hoofd bonken, mijn neus lekken, hoesten als een paard, en mijn interne thermostaat kreeg het op zijn heupen en ging van zinderende hoogtepunten naar bloedstollende dieptepunten. Griep. Kaboem.
4 dagen in de lappenmand en nu weer een beetje opkrabbelen.
Gedurende die vier dagen, heb ik mijn vrouw het leven zuur gemaakt, want uiteraard is een mannengriep veel heftiger dan een bevalling en dit exemplaar was daar geen uitzondering op. Dag vijf ging ik weer aan het werk en terug naar de mondmevrouw voor het afmaken van mijn gebit.
Gedurende die vier dagen was ik getuige (op afstand) van een aantal opmerkelijke zaken.

Ten eerste werd ik door zuslief benaderd dat ze een andere auto moest, want haar ouwe vertrouwde Peugeotje begon na alle trouwe diensten ineens een wens te koesteren tot het intern verplaatsen van water.
Rubbers waren niet echt voorhanden, en om met natte voeten rond te rijden, was blijkbaar geen grote wens. Oh, en als deze auto toch niet meer te redden was, wilde ze wel voor een bescheiden budget een kleiner (want lichter en dus goedkoper) autootje.
Say no more!!! Ik wil op afstand best mee zoeken naar een kleiner, goedkoper autootje.
Er moest wél airco in zitten (iets dat een klein autootje zwaarder, dus minder zuinig of goedkoop maakt, maar dat was een compromis dat er gemaakt moest worden).
Again: say no more!.
Ik heb serieus een heleboel kandidaten aangedragen.
[En hier verdien ik een pluim van hier tot Tokyo: ik heb maar 1 keer (één keer) een auto van het door mij zo op handen gedragen merkje voorgesteld].
Van stadskarretjes onder de 900 kilo tot een wegenbelastingvrije A-team bus (oke, die was wellicht een heel klein beetje buiten elke zoekterm, maar om heel erg veel redenen wél heel praktisch ook voor de toekomst), en ze werden allemaal afgeschoten.
Want ja, het moet wel klein en licht zijn, maar ook groot, want er moest wel wat aan ruimte te vullen zijn.
Ik maakte mij hard voor een exemplaar uit Japan. Een Daihatsu Materia. (Google maar even). Ik vind zoiets, net als een multipla van Fiat of de Cube van Nissan, iets briljants.
Het is zó lelijk, dat het mooi wordt.
Het is zó buitennissig dat het een rijdende middelvinger is, die je opsteekt naar alle mainstream na-praat-meningen.
Het is zo'n vreselijk sterke uiting van het uitstijgen boven de heersende middelmatigheid van consumenten in het algemeen, dat ik een sterke voorliefde koester voor dit soort fuck-you-and-fuck-your-opinion-auto's.
En in tegenstelling tot de multipla en de cube, is zo'n Daihatsu Materia nog best lichtgewicht, betrouwbaar want Toyota en luxe afgewerkt, met airco.
Maar zuslief is te conservatief en koos voor een lievelingetje uit het grijze leaseblikkenleger voor beginnende vertegenwoordigers, junior-accountants en lagere (mis)managers van 2007: een Opel Corsa. Tja, het zal een prima auto zijn, maar dan ben je wel uitgepraat.
Vooral omdat als onze vader ooit nog eens opgehaald dient te worden, de brandweer eraan te pas moet komen om het ding open te knippen. Zo'n klein autootje, met zo'n onhandige vormgeving, leent zich voor met name oudere mensen prima om erin te stappen. Uitstappen daarentegen is nagenoeg onmogelijk. En dan is zo'n Corsa gewoon een optimistisch premature (en erg dure) doodskist.
Ik had zuslief een wat praktischere auto gegund. Want zelf wordt ze niet jonger, en ook voor haar wordt een hoge instap iets dat serieus te verkiezen is, omdat het zoveel comfort extra geeft.
Maar goed: ik heb mijn best gedaan, en ondanks dat ze mijns inziens een rare keuze maakt, hoop ik dat ze er in elk geval droge voeten in houdt en dat het ding haar nog vele jaren aan rijgenot zal geven.

Iets anders waar ik (goden zij dank) op hele grote afstand kennis van moest nemen: een afgrijselijk incident op mijn werkplek. Afgrijselijk voor alle betrokkenen. Voor ieder die het gezien heeft, of betrokken was bij de afwikkeling.
Ik kan op geen enkele manier mezelf voorstellen wat er door je heen gaat als je de beslissing neemt om zoiets te doen. Ergens denk ik dat je psychologisch gezien al dood bent. Ik kan me op geen enkele manier voorstellen wat ik zou doen als omstander. Gelukkig, denk ik.
Nog geen uur nadat het gebeurde, wist de hele wereld er al van, en wist de hele wereld ook al precies wat er speelde, hoe en waarom. De hele wereld, tot ergens ver in Amerika, had al alle details, zomaar voorhanden.
Eigenlijk net als bij covid. Niemand die wachtte op gedegen onderzoek, want hun mening was een feit zonder dat ze er bij aanwezig waren. Hun mening was een feit, zonder dat ze kennis hadden. Dat gegeven op zich is verbazingwekkend knap natuurlijk. Dat één of andere Karen uit Delaware in Amerika al feilloos wist te verwoorden wat de feiten waren, nog voor de officiele onderzoekers zelfs maar begonnen waren aan hun (smerige) onderzoeken. Maar niet dat ze de kloten had om haar "feiten" te delen met die onderzoekers. Nee, natuurlijk niet. De kans dat ze weggeschopt zou worden, is haar te groot. Liever gewoon op social media ratelen. Maakt niet uit of de nabestaanden het lezen. Jouw heilige mening, nietwaar?
Net als de daad zelf, zijn dit soort lieden die ratelen, om te kotsen. Punt uit.
Wat er ook gebeurde: een van de manieren om ermee om te gaan, is humor. Gitzwarte humor. Ook daar heb ik mijn dosis wel van gezien. En misschien is het niet goed te praten, maar het is wel een afweermechanisme om het ongemakkelijke gevoel dat men krijgt bij dit soort stunts een beetje op afstand te houden. Om het een plekje te geven.
Want daags erna moet je wel weer op die plek zijn. Die plek was ontruimd, schoongemaakt en weer operationeel. Humor die (ver over het randje gaat) kan helpen om je werk te doen. Het is misschien niet goed te praten, en gelukkig heb ik die humor niet over openbare kanalen zien komen, maar het brengt wel iets van opluchting, en zo kan je door.
Ik hoop oprecht dat de betrokkenen en nabestaanden door kunnen. Hulp krijgen, om verder te kunnen.
En ik hoop dat alle ratelende karens met hun meningen en """feiten""" ook hulp krijgen. Met inzien dat hun mening gewoon ongewenst is. En dat ze een ander leven moeten zoeken. Of zo.

En met deze overpeinzingen probeerde ik mijn griep manmoedig te verslaan. Vrijdag kon ik weer aan het werk. Ik was aardig hoestarm en niesvrij, dus ik kon mijn rondjes op het platform weer rijden. Hoog nodig, want ik moest naar mijn tweede afspraak met de jongedame die mijn onderkaak onder handen ging nemen. Dat was hoognodig, want mijn onvolprezen echtgenote had inmiddels ook wel wat beters te doen dan voor mijn in ongerede geraakte kadaver te zorgen.
Vanwege "het schoolreisje" moest ik deze keer alleen gaan, zonder morele en fysieke steun. Zo'n rit naar de tandarts voelt toch een beetje als een semi-vrijwillige wandeling naar je eigen executie. Je weet dat je gaat lijden, en toch onderneem je de tocht erheen. Als een soort van lemming.
En pijnlijk was het. Wederom. Niet vreselijk pijnlijk, want er werd weer overdadig gebruik gemaakt van verdovende vaseline.
Mijn onderkaak was naar mijn mening ook wel de meest vervuilde, en dus was het eindresultaat niet minder dan verbluffend.
Net zoals overigens de kramp in mijn onderkaak van het veel te gespannen opensperren van mijn bek, maar dat is een detail.

Hoe dan ook: na deze week vol opmerkelijke, opzienbarende zaken vanuit mijn ziekbed, heb ik nu dus weekend.
Echt weekend. Ik ga eens kijken of ik tussen de buien door een beetje snoeiwerk kan verrichten aan wat struweel in de tuin, maar vooral heel veel relaxen.
Ik wens eenieder een goeie toe.