Brainfarts. Iedereen heeft ze. We werden en worden en zullen worden geregeerd door mensen die ontstaan zijn uit een brainfart. Een hersenscheet. Ik heb ze bijna op dagelijkse basis, in mijn gezin hebben we ze op dagelijkse basis, en in mijn omgeving op mijn werk zie ik het op dagelijkse basis voorbijkomen. En vaak bij passagiers die te zeer in beslag zijn genomen door hun omgeving om nog goed in staat te zijn tot het nemen van rudimentair verstandige beslissingen. Zo lijken mensen vaak te denken dat het platform een soort van speelruimte is. Ze schieten uit het vliegtuig of uit de bus weg, rennen ergens heen om vervolgens te proberen een instagram waardige foto te maken of stiekem te roken, vlak bij een kerosine tanker. Aan mij de taak om die lieden terug naar de rij, bus of vliegtuig te bonjouren. En meestal gaat dat bonjouren vrij snel. Soms moet ik mopperen, en met het incident van even geleden in mijn achterhoofd, mopper ik tegen die mensen dat het geen speeltuin is. Er zijn ook passagiers die eenmaal uit het vliegtuig per se willen wachten op hun liefje, vriendje, collega, whatever. Daar heb ik geen tijd voor en maximaal 5 minuten later ziet men elkaar in de terminal weer terug. Dus dan leg ik uit dat dat zo is, en dat men de keuze heeft tussen mijn bus of terug het toestel in, maar dat wachten op het platform zelf geen optie is. Die keuze moet wel op dat moment gemaakt worden. Ik kreeg eens de volgende reactie: "ik moet het gezeur van mijn vrouw de rest van de dag nog aanhoren, 5 minuten rust lijkt me heerlijk. Ik ga wel met jou mee". Gniffelend kroop ik achter mijn stuur. Meestal sta ik dusdanig opgesteld dat ik zicht heb op de trap van het vliegtuig en mijn bus. Ten slotte moet ik 45-50 mensen monitoren. De man die ik van de week aansprak stond op pakweg 2 meter van me af. Ik legde uit wat de bedoeling was, en dat hij de keuze had. So far, so good, de man knikte begrijpend en vriendelijk lachend stormde hij op me af, liep tegen me aan en kwam tot stilstand. Hij had een kwartslag linksom kunnen draaien, en de trap naar het vliegtuig kunnen bestijgen. Hij had een kwartslag rechtsom kunnen draaien en naar mijn bus kunnen lopen. Hij beende rechtdoor om vlak voor mijn neus tot stilstand te komen. Juist. We stonden elkaar wat schaapachtig aan te kijken. Beiden hadden we deze actie niet verwacht, ik in elk geval niet. Hij blijkbaar ook niet omdat hij vrijwel direct plompverloren bekende dat hij een hersenscheet had, en eigenlijk gewoon met de bus mee wilde, maar zijn benen niet helemaal het commando van mij of zijn hersenen wilden volgen. Kan gebeuren, we hebben allemaal wel eens een hersenscheet.
Vrijdag 13 juni 2014. Wij gaven elkaar het jawoord. Een waarlijk heuglijke dag, die we de laatste paar jaar toch wat meer cachet willen meegeven. (Eerdere jaren vergaten we onze trouwdag nog wel eens. Keken we op de kalender om er dezelfde dag achter te komen dat een lullig bosje bloemen zelfs al niet meer te koop was). Vorig jaar togen we naar de plaats waar het voor ons allemaal begon, dit jaar zijn we oostwaarts gegaan. Naar het pittoreske Nottuln. Vlak bij Münster in Duitsland. (Niet in de laatste plaats omdat de sigaretten in Nederland walgelijk duur zijn). We zijn neergestreken in een soort van kruising tussen een huisje, stacaravan en plaggen hut. Het was dik 2,5 uur rijden want dat vond ik meer dan genoeg na een extreem vroege dienst. We arriveerden ruim na de aangewezen tijd en werden afgeblaft door een grote, zwarte hond. Toegebriest door een paar lafjes nieuwsgierige paarden en bekwetterd door een grote hoeveelheid verschillende vogels. So far so good. Aangezien er wel mensen gebruik maakten van die paarden gingen we er vanuit dat er vanzelf wel iemand op ons af zou komen (al was het maar om die blaffende hond het zwijgen op te leggen), maar in alle rust konden we ons onderkomentje verkennen. Ons hutje wordt verhuurd door een dame die Tina heet. En iedereen die in de jaren '80 en '90 van de vorige eeuw de durex reclames mee kreeg, weet nu ongeveer waarom ik alle zeilen bij moest zetten om niet luidkeels in het Duits de prijs van condooms te vragen. Want na een goeie 20 minuten ons te hebben geïnstalleerd, hoorden we van buiten een hoge stem "halloohooo" roepen. En inderdaad op dezelfde toonhoogte en manier als in die reclame:"Tiiinaaa wieviel kosten die Condomen??!?!!" En ik had al enige binnensmondse hilariteit omdat ik dus aan het dagdromen was over het feit dat we ons hutje zouden inwijden met een stomende pot seks, en dat we dan gestoord zouden worden door Tina, die kwam kijken of we inmiddels gearriveerd waren. Dát gebeurde dus net niet. Voor de rest waren het zaken die ik niet echt in een blog kan vermelden omdat schoonfamilie van twee kanten meeleest en niet alle (hersen)scheten hoeven te weten.
Voor deze week dus een wat kortere blog, want ik moet dit tikken op mijn telefoon en dat is gewoon volkomen kut. We gaan een paar dagen genieten van het prachtige Duitse landschap, de rust. Het lekkere eten. Elkaar. Eventjes geen vadertje en moedertje spelen (ja, of wel) (Jente is bij opa en oma) maar eventjes terug naar de basis, waar het allemaal begon. Want mijn Ilse, geeft mij mijn thuis en ik probeer haar het hare te geven. En dat is iets om toch goed te bewaren en bewaken. Ik wens eenieder een goed weekend toe.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten