Duitsland, Reisjes en wissewasjes.

Ons micro-huwelijksreisje, 10 jaar na dato.
Bijtijds reden we naar de enige grote stad in de omgeving, om die eens te gaan verkennen. Het leek ons een leuke plek om doodgemoedereerd wat rond te banjeren. En dat was het. Münster.
Een (in Duitsland veel voorkomende) mix van oud en nieuw.
De markt was leuk om te zien, en na een goeie hoeveelheid kilometers sjokken, wilden we wel een lichte warme lunch, want we wilden ook nog naar het geologisch-paleontologisch-universiteitsmuseum.
Met dat doel ploften we aldus op een terrasje neer dat behoorde bij een (naar mijn inzicht) oud en karaktervol gebouw.
Het zag er gezellig en sfeervol uit.
De ober kwam en wist ons te melden dat we voor een lunch toch wel erg vroeg waren, en we over een uurtje nog maar eens langs moesten komen. Oei. Beiden zijn we niet echt toegerust op een uur lang stilzitten en wachten. Maar een kopje koffie kon wel. En toen bleek de ober niet gespeend van humor, of ik maar 108 euro wilde aftikken. Dat Duitsers geen grappen maken, is dus een fabel. Het was ten slotte 'maar' 10 euro. Wat voor 2 koffie alsnog geen spotprijs is. Maar volgens Ilse was de eerste reactie op mijn gezicht behoorlijk priceless.
Tussen dat moment en de daadwerkelijke lunch besloten we naar een Geologie-museum te gaan, alwaar we leerden over stenen, aardplaten, de maan en andere kosmische zaken. En aangezien dat dan weer gratis was, maakte het onze dag meteen helemaal goed. Voor straf besloten we de lunch bij hetzelfde sfeervolle restaurantje te gaan smikkelen.
En smikkelen deden we, want het was oprecht een lekkere warme maaltijd. Iets met spek, uien, vlees, aardappelen en iets van een salade voor mij. En een soort van combinatie van banaan en andere warme goederen voor Ilse.
Uiteraard moest ik ook een bescheiden hoeveelheid sigaretten meenemen.
De staat wil nog meer accijnzen binnenslepen en niets makkelijker dan het van een kansloze verslaafde af te troggelen. Wat dat aangaat is de staat niet veel beter dan een gemiddelde louche drugsdealer.
Hoezeer ik al die nieuwe ministers en staatssecretarissen hun wachtgeld ook gun: er zit toch wel een grens aan mijn goedheid. Dus heb ik besloten om zo min mogelijk meer bij te dragen aan dat zooitje ongeregeld in Den Haag. Retourtje Duitsland is inmiddels inclusief brandstofkosten lonender dan hier te kopen, en zeker te weten dat er met die accijnzen toch niet veel positiefs gebeurt.
Al met al was het wel fijn om weer eens met ons tweetjes op pad te gaan. De omgeving was best mooi. We hebben leuk gewandeld, genoeg lekkernijen gehad en meegenomen en genoten van elkaar. Vorig jaar hadden we een kort en prettig tripje naar Frankrijk, wellicht dat we volgend jaar een ander kort tripje kunnen ondernemen, naar een ander land.

Zoals bij elk bedrijf gebeurt: ook bij ons krijgen we te maken met vernieuwingen. Gewoon, omdat een bedrijf vernieuwingen en investeringen fiscaal af kan trekken, of omdat het oude aan vervanging toe is. Omdat het niet jofel meer werkt. Of omdat er iets beters te verzinnen is.
De vernieuwing in ons geval: een nieuw systeem voor onze ritopdrachten. Het moet beter werken, duidelijker werken. Fouten voorkomen en een betere "rijervaring" geven.
Op papier en louter
in theorie klopt dat best aardig.
Normaal gesproken ga je zo'n nieuw systeem aan een veldtest onderwerpen. Ga je mensen al dan niet in etappes laten wennen aan zo'n nieuw systeem.
Het enige dat ik kan zeggen van het nieuwe systeem, is dat het veelbelovend lijkt.
In de praktijk echter leidde het tot enorme verwarring, consternatie en een hoop wanhopig geroep over de porto, omdat er nogal wat kinderziektes voorbij kwamen zeilen.
En het leidde bijna tot een ruzie, en dat zit zo.
Ik was aangestuurd als 1e bus voor een binnenkomer. De tweede (en laatste) bus, was wel aangestuurd, maar had blijkbaar zijn opdracht niet gezien of totaal niet gekregen.
Ik werkte mijn opdracht af, en nadat ik klaar was, hoorde ik twee collega's kwetteren over het verbazingwekkende gebrek aan passagiers. Ik meldde daarop dat ik als eerste bus al was gegaan, en de helft van de passagiers dus al had meegenomen. Derhalve was er nog maar één bus nodig en zeker geen twee.
Dat bleek voor beide collega's (die toevalliger- en onhandigerwijs allebei Hans heten) een niet te bevatten feit te zijn. De conversatie ging nog even door, en de arme regisseurs konden in alle verwarring er geen chocola meer van maken.
Ik brak een laatste maal in: "Beide Hansen voor vlucht X: Ik heb de eerste 40 passagiers mee, er is nog maar 1 bus nodig, de derde bus is niet nodig!"
Maar ja. Porto-verkeer wil nog wel eens wat krakerig doorkomen, en na een korte stilte klonk het bozig: "Je bent zelf bijdehand".
Ik snapte die reactie niet zo goed, maar uiteindelijk werd besloten dat het nieuwe systeem toch iets meer afwerking nodig heeft voordat het operationeel meerwaarde heeft, en zo konden we in redelijke rust de rest van de dienst uitzingen met het oude, vertrouwde systeem.
Een dag later trof ik één van de Hansen, en sprak hem aan, waarom hij me nu bijdehand noemde. Ik begreep de frustratie wel van de dag, dus wilde er niet meteen een ruzie van maken, en ik ken deze Hans als een leuke kerel.
Bleek dus dat mijn portofoon zó krakerig doorkwam, dat hij hoorde hoe ik hen uitschold voor bijdehand.
Tja, met mijn Limburgse tongval in het hoge noorden, over een krakende porto, kan het zijn dat beide Hansen vervormt tot bijdehandten. We konden er achteraf smakelijk om lachen. Het was een chaos, en ik heb er best wel van gesmuld.
Hulde aan de regie voor hun geduld, hun rust en hun professionaliteit. Hulde aan mijn collega's voor hun vermogen om blijmoedig om te gaan met een project dat op zijn zachtst gezegd niet genoeg getest was.

Onze bussen zijn officieël, af-fabriek gemaakt voor 80 mensen. Nu weiger ik te geloven dat de fabrikant 80 mensen inclusief handbagage (dat is een rekbaar begrip, gezien de vele koffers huisraad die ik mensen zie meeslepen) bedoelde. En ik geloof ook niet dat de fabrikant 80 grote Europeanen als passagier in gedachten had, maar goed. Volgens de papieren zouden er 80 mensen in moeten passen.
Met 50 mensen en hun halve huisraad vind ik het persoonlijk al niet te beren zo vol, gelukkig komt dat zelden voor.
Veel vaker komt het voor dat mensen vinden dat het met 30 passagiers al vol is, en dat zij toch echt voor in de bus moeten staan, het liefst zó dat ik met geen mogelijkheid zonder geweld achter mijn stuur kan kruipen. Het liefst zó dat ik tegen allemaal verweerde of minder aantrekkelijke koppen moet kijken, in plaats van mijn spiegel, of nog veel basaler, mijn rechter zijdeur.
Als zoiets gebeurt, wijs ik meestal één van die mensen aan als vervangende chauffeur, want ze staan zo dicht op mijn stoel, dat ze er evengoed kunnen gaan zitten. En als ze er toch zitten, kunnen ze evengoed ook wel rijden, ik zou ze al doende de kneepjes van het vak wel bijbrengen.
Met die kwinkslag snappen de meeste mensen wel dat ze moeten inschikken. Gniffelend lopen ze naar achteren en ik kan ze wegbrengen naar waar ze dan ook moeten zijn. No harm, no foul.
Het komt ook wel eens voor dat ik mijn strenge gezicht op moet zetten. Dan wijs ik de mensen erop dat die bus gemaakt is voor 80 mensen, en dat die met 45 nog echt niet vol is.
De man die weigerde plaats te maken, deed dat met als reden dat we toch wel heel erg voorzichtig moesten zijn met zijn oude vader.
Tja, als die oude vader niet in staat is om een rit van 5 minuten te doorstaan, had hij met de assistentie een afspraak moeten maken, maar dát is een ander verhaal. Ik zei dat ik zeer voorzichtig zou zijn, maar dat ik toch achter mijn stuur moest kruipen, om uberhaupt te kunnen beginnen met een veilige rit.
Toen ik ein-de-lijk eenmaal achter mijn stuur was beland (ik moest me alsnog langs allemaal lijven wringen en had nog steeds geen zicht naar rechts omdat dat geblokkeerd werd door minimaal twee lijven), kreeg ik wederom te horen dat we voorzichtig moesten zijn. Ik zei hierop maar dat er helemaal geen risico was op ellende, omdat ik zou blijven stilstaan tot ik goed zicht naar buiten had. Dus voorzichtiger dan dát zou ik het voor de beste man toch echt niet kunnen maken.

En zo begin ik aan mijn ééndaagse weekend. Ik ga het vuil en vogelpoep (we stonden in Duitsland onder een boom geparkeerd, waarin een zeer enthousiast schijtende lijster woont) van mijn auto afspoelen, wat boodschappen doen, en dan is mijn weekend alweer voorbij. Ik hoop dat er ooit een moment komt dat mijn werkgever beseft dat rust net zo belangrijk is voor een gezonde en tevreden werknemer als werk zelf voor de werkgever die er zijn winst mee haalt.
Ik wens eenieder een goede toe.