Reizen...

 Als het werk gedaan is, dat wil zeggen: alle vliegtuigen voor de dag zijn leeg, dan wel vol gereden, kunnen we naar huis. En soms is dat wat eerder dan de officiële eindtijd van de dienst.
Die eindtijden komen zelden echt lekker uit met de vertrektijden van de trein, maar gelukkig zijn er vrij vaak collega's die de laatste dienst hebben, die ons een lift naar plaza kunnen geven, zodat we niet buitenom hoeven en moeten wachten op een OV-bus.
Soms ook niet, en dan heb je pech.
Van de week was zo'n dag. We hadden pech. We konden geen lift krijgen, dus we moesten de OV-bus pakken. En vanaf de poort naar de bushalte, is een tippel van ongeveer 3 minuten. Lang eind lopen, en dan is het helemaal frustrerend als je halverwege bent, en je ziet de bus komen. Dan weet je dat je a) die bus gaat missen en b) de trein waarschijnlijk ook.
Ik liep met collega J. naar de bushalte, en we zagen de bus aankomen. J. vond dat we die bus best konden halen, en zette een sprint in. Ik deed datzelfde, half en half in de veronderstelling dat het allemaal voor niks zou zijn. En tot mijn grote verbijstering zag ik de in het donker gestoken achterkant van J. compleet verdwijnen in de nachtelijke verte. Ik dacht dat ik rende, maar vergeleken met J.'s tempo leek ik wel een slak die terug in de tijd kroop. 
Het was gewoon een Looney Tunes slapstick. De vent was absurd snel. Sifan Hassan zou kansloos zijn geweest bij J.
Gelukkig was J. zo clever en vriendelijk om in de deuropening van de bus te blijven staan, zodat ik mezelf hoestend, puffend, ruftend en met een gierende ademhaling die bus in kon hijsen.
Victorie!! Gehaald!
Ja, toen waren we er nog niet, want bij aankomst op plaza had ik nog 2 minuten om vanaf de bushalte via een incheckpaal naar het perron en in de trein te komen.
Dus wederom een stevige sprint trekken, en tijdens het fluitsignaal mezelf als een soort van in katzwijm gevallen walrus die trein in geworpen.
Bijna kruipend op handen en kniëen kon ik richting zitplaats schuifelen.
Victorie!! Gehaald!
Ik was euforisch, en niet veel later zat ik grinnikend om mezelf wat voor me uit te staren.
Dat lachen verging me als sneeuw voor de zon, toen ik de volgende ochtend op stond. En alle volgende dagen, for that matter.
De wijze waarop de spieren in mijn benen kenbaar maken dat ik geen 20 meer ben, grenst aan het onmenselijke.
Grote goden, wat ik heb ik een spierpijn. Ik kan niet zonder van pijn te grimassen opstaan. En dat levert me tijdens mijn werk nogal wat rare blikken op. Een van pijn kreunende buschauffeur die achter zijn stuur vandaan komt. En dan zie ik er nog niet eens bijzonder oud uit.
Met de huidige werkzaamheden aan het spoor bij Schiphol begint mijn aanvankelijke motivatie om met de trein te gaan, we serieuze deuken op te lopen. De intercities rijden gemakshalve maar niet, wat betekent dat de sprinters overvol zitten. En uiteraard zul je zien dat er dan allemaal extra storingen zijn, waardoor die sprinters een lekkere vertraging oplopen. Dus zit je nog langer op stoelen die gemaakt zijn met een soort van billen-mishandeling voor de reiziger in het achterhoofd. Die sprinter neem ik alleen maar voor één enkele halte, om dan in de intercity te stappen, die veel comfortabeler stoelen heeft. Maar om nu dik 3 kwartier mijn toch niet echt graatmagere en dus van behoorlijk wat zitvlees voorziene kont op een hard houten bank te moeten vleien vind ik toch wel erg onprettig.
Dus ja. Dus. Ja. Ik snap ook wel dat die sporen onderhouden moeten worden, maar dit soort strapatsen doet me wel heel erg vermoeden dat onverschilligheid ten aanzien van de reiziger bij deze werkzaamheden de boventoon voert.

Bij de laatste rit die ik maakte van Schiphol naar huis, ging het dus lekker mis. Ik had gehoopt op een intercity, werd getrakteerd op een sprinter met mishandelbanken, die voor het gemak een paar minuten vertraging had, en waarvan ze dreigden om hem niet verder dan Almere Centrum te laten rijden vanwege een wisselstoring. Prima, ik ben de lulligste niet (ik heb ook geen andere optie, dus kan ik wel de lulligste wezen, maar dat brengt me ook niet thuis, en de gemiddelde kaartjesknippert kan op zich ook niet veel veranderen aan het pest-de-reiziger-beleid) ik ga eerst even een peuk roken en dan ga ik me inchecken en naar het perron.
Na het inchecken, blijkt dat het op zich wel terecht is dat Schiphol iets wil verbouwen aan het station. De roltrappen zijn namelijk niet alleen door allemaal paaltjes beschermd tegen reizigers die al te grote bagagestukken op levensveranderende wijze naar beneden willen laten sodemieteren, ze hebben ook glazen panelen geplaatst tussen de ingang naar beneden, en de uitgang naar boven. En dat glazen plaatje, is (je voelt hem aankomen) onzichtbaar, want beneden ooghoogte, en jawel: doorzichtig. Driemaal raden wie er bijna een complete salto maakte over dat verdomde plaatje. Juist. Ik. En met een hoge zichtbaarheids jas aan, valt dat behoorlijk op, zo merkte ik aan de kletsende tantes achter me, die mijn ongewilde en ongeplande acrobatiek voor hun ogen zagen gebeuren.
Ook hier: ik kon er uiteindelijk best wel om lachen. Vooral ook omdat het niet zozeer pijnlijk was, alswel gewoon enorm lomp.

Een paar weken geleden kondigde ik trots aan dat we een nieuwe, grote-mensen bank gekocht hebben.
Een paar weken daarna kondigde ik schaapachtig aan dat we niet echt goed zijn in het meten, want de nieuwe bank blijkt toch echt een maat groter te zijn, en dus een hele uitdaging gaat vormen om die in huis een plaats te geven.
Maar ik ben getrouwd met een gek die vrouw is op dit soort uitdagingen. Ze heeft een plattegrond gemaakt, met daarin op schaal een indeling van alle meubels, mét onze nog te komen bank. (En ja: dit hadden we moeten doen voor we die dekselse bank gingen kopen, maar zo zitten onze hoofden blijkbaar niet in elkaar).
En zo is ze dus met dat papieren schaalmodel gaan spelen, telkens aan mij vragend wat ik er van zou vinden.
Nu is het zo dat ik zelden heel erg uitgesproken enthousiast ben. Dus mijn ge-"hmhm" en ge-"best hoor" bleken voor haar de ultieme toestemming om, terwijl ik nietsvermoedend aan het werk was, de hele huiskamer maar eens danig op de schop te nemen.
Lief als ze was, wilde ze me voorbereiden op de shock, en stuurde me een paar foto's van wat "real-life" voorbereidende probeersels. Met als tekst: "Ik heb een beetje met de meubels gerommeld".
Ik zal de foto's beschrijven: het leek erop alsof er een cluster-fragmentatie-granaat bedoeld en onbedoeld ontploft waren.
Dat was echt geen BEETJE...
Ik kwam thuis, en was een klein beetje minder in shock dan ik zou zijn geweest als ik die foto's niet had gezien. Ik was ook wel onder de indruk van het feit dat ze in haar uppie de bank, de kasten én de piano door de woonkamer had gegoocheld om een zo optimaal mogelijke plek voor die infame nieuwe bank te creeren.
Grappig was wel dat ze die app-uitwisseling begon met een tekst in de strekking dat ze van me houdt. Je zou bijna denken...

En dan toch weer zo'n kadootje.
Het was een wat verlate binnenkomer uit Spanje, Marokko, Italie of Turkije. Een vakantievlucht. Overduidelijke jonge boomers, die hadden overwinterd of vakantie gevierd op zonniger plekken dan het winterse Nederland.
Veruit het grootste deel van de buslading mensen was vrolijk doch toe aan een nachtje weer in hun eigen bed, in plaats van in zo'n All-in-Opslagplek voor weinig avontuurlijke zonaanbidders. 
Ik stond braaf te monitoren dat de mensen ook allemaal naar binnen stiefelden. En dat deden ze ook allemaal braaf.
Op één zenuwachtig rondstampende vrouw na. Type Gerda.
Maar dan geen kort-pittig kroketje, maar met lange, slonzige blonde lokken. Middelbare leeftijd met een legging. Dat idee.
Ze liep maar rond te stampen, duidelijk op zoek naar iets. En juist toen ik aanstalten ging maken om haar naar binnen te verzoeken, kreeg ik in de gaten waarom ze zo zenuwachtig aan het hobbelen was: Letterlijk vloekend en krijsend dat ze 4 uur in een vliegtuig zat, en geen peukje op mocht steken. Wat een kutland was Nederland toch, en kutschiphol en godverdehierendaar. Haar slonzige voorkomen en haar compleet verwilderde blik maakten dat ik niet subtiel in de lach schoot. Ik hoefde verder niks te zeggen, achtervolgd door mijn geschater stampte de dame zelf naar binnen. Ik geloof dat ze me niet eens echt gezien heeft. Maar damn, zelfs ik als roker heb meer decorum dan dat. Ben je lekker uitgerust op zonnige oorden, is het eerste dat je doet als je terugkomt, je vakantieherinnering zó afsluiten. Die had een paar weken (of jaren) langer moeten boeken...

Goed, dit alles maar weer geschreven hebbende, begint uw weekend. Geniet ervan.