Shitzooi

 Bij vertrekkende kisten, hoef ik niet bij te houden hoeveel passagiers ik in mijn bus krijg. Als het goed is (en soms is het goed) dan tellen de gate-agents binnen de passagiers uit, en geven ons het seintje dat we kunnen rijden. De max is 50, en meestal lukt het de gate-agents om inderdaad die 50 (of minder) mensen naar buiten te sturen. Soms gaat dat mis, en dan blijf ik net zo lang staan tot ze in de gaten krijgen dat ze het verkloot hebben, en het moeten komen oplossen.
Bij binnenkomende kisten, tellen wij de passagiers, en geven de stewards of stewardessen een seintje dat het genoeg is. Soms gaat dat goed, kijken ze en doen ze zelfs wat we van ze verwachten. Soms ook niet. En dan moet je streng optreden.
Vaak is het zo dat er ruim voldoende bussen per vlucht worden aangestuurd, zodat een redelijke verdeling mogelijk is, en we niet inderdaad die max van 50 passagiers in die bus hoeven te proppen.
Soms is het helaas zo dat er te weinig mensen op dienst zijn, en dat we wel moeten proppen. Het is wat het is.
Vaak beseffen passagiers dat dat gekke ronde ding links voorin de bus, vóór die luxe uitziende zetel een stuur is. En dat die grote plasikken doos waar ze in zijn gestapt, niet voor niets op 4 (oke, het zijn er 6, maar dan moet je wel heel erg gedetailleerd kijken) van die grote, zwarte, ronde dingen staat. Dat het een bus is, waar ze zijn in gestapt.
Soms beseffen ze dan dat dat ronde, in het fel oranje gekleedde mannetje die ze verwachtingsvol aan staat de kijken, de chauffeur is van die bus.
En heeeeeel erg soms, gaan ze dan aan de kant. Zodat ik in elk geval bij mijn stuur kan komen. Dan moet ik ze alsnog vaak naar achteren bonjouren. Soms moet ik zelfs uitleggen dat ze niet doorzichtig zijn, en dat als ik van rechts iets mis, zij de eersten zullen zijn die het goed zullen voelen.
Vaak doe ik het af met een grapje, meestal als vriendelijk verzoek. Als ik echt genegeerd word, meld ik ze dat ik even een biertje ga drinken, en dat ze me mogen komen halen als ze klaar zijn met mij negeren.
Dan lachen ze, en gaan ze toch maar aan de kant.
Dit soort gesprekken gaan nagenoeg altijd in het Engels, want ik ga er vanuit dat niet iedereen op Schiphol Nederlands beheerst.
Mijn Engels echter kan behoorlijk roestig zijn.
Zo stonden er wat jong-volwassenen voorin mijn bus. Dicht bij de deur. Mijn stoel en stuur compleet aan mijn zicht te onttrekken. Achterin was meer dan voldoende ruimte over.
Ik liep dus naar daar waar mijn (aan het oog onttrokken door de opeengepakte mensen-lijven) stoel zich zou moeten bevinden (dit op basis van mijn ervaring en inzicht) en vroeg aan de daar staande mensen het volgende: "Guys, can you please use my back-door?"
Een van de aanwezige dames zette ogen op als schoteltjes, één der aanwezige heren, keek me verdacht glazig aan en een tweetal anderen schoot in de lach. En met dat ik het vraagteken aan de zin koppelde, wist ik al dat ik dit anders had moeten verwoorden.
En ik snapte gelijk de mild-hilarische commotie: het is niet dagelijks dat passagiers in een soort van turbotaal uit de porno-industrie gevraagd wordt om de buschauffeur eens even lekker anaal te grazen te nemen.
Zij hadden hem wat eerder in de gaten. Gelukkig snapten ze dat dat toch niet helemaal de bedoeling was. Althans niet voordat ze bij de terminal waren. En gelukkig snapten ze ook dat Engels niet mijn eerste taal is.
Ook ik ben maar een mens.

Alles wat je aandacht geeft, groeit.
Dat is dus ook de reden dat ik als een volstrekte dorpsgek tegen mijn knoflookplantjes aan het kakelen ben. Dat mijn bessenstruiken krankzinnig van me worden als ik weer eens buiten sta. Dat de kersenboom waarschijnlijk van pure frustratie geen kers wenst te ontwikkelen uit zijn bloesem, en dat de rozemarijn mij jaarlijks minimaal 2 volle kruidenpotjes aan gedroogde takjes oplevert.
Dat is ook de reden dat mijn dochter inmiddels niet meer dat kleine hummeltje is, maar een flinke jongedame begint te worden.
Want aandacht is goed voor groei.
Ik heb mezelf samen met 6 andere collega's kandidaat gesteld voor de OR. Om samen met een 2-tal anderen de belangen van de collega's bij het bedrijf te behartigen, en te koppelen aan het bedrijfsbelang. Ten minste, zo staat dat ongeveer omschreven in het handboek van de OR.
Om mezelf kandidaat te stellen, heb ik een klein profieltje gemaakt, een wervend tekstje en een foto. Zodat mijn collega's weten op wie ze kunnen stemmen.
De andere 6 collega's hebben dat ook gedaan, en inmiddels staat dat allemaal online, en ook in de kantine hangen likkebaardende posters van ons allen om ook voor de collega's zonder frequent internetgebruik duidelijk te maken wie we zijn, en wat we zouden willen.
Die posters hangen sinds dit weekend in de kantine, en gisteren kwam ik na 5 dagen weer eens op mijn werk. Daarvan had ik er 3 vrij en 2 was ik er ziek.
Ik kwam dus op mijn werk, en werd gelijk door 2 van de planners aangesproken, of ze mijn poster moesten vervangen, want hij was beklad geworden. Verontwaardiging alom.
Ik was een beetje verbaasd, ik kom net aan. Ik weet van niks. Waar is de brand?
Maar goed, ik loop de kantine in, en zie inderdaad allemaal posters, en die van mezelf prijkt er tussen. Inderdaad flink beklad. Als enige.
Ik kijk wat beter en moet grinniken. Men heeft op kinderlijke wijze (Jente had dit mooier gedaan) een soort van duivel van me proberen te maken. En dat snap ik wel. Mijn bijnaam is ten slotte 'Lucifer', aldus gegeven door een zeer gewaardeerde collega.
Maar goed. Fraai is anders. Echt. Een 4 jarige zou deze tekenaar nog een lesje tekenen kunnen geven.
Verschillende collega's wisten te melden dat ik dit zelf gedaan zou hebben. Ja, superlogisch. Ik ben vrij en/of ziek, maar voor dat soort dingen kom ik wel even naar mijn werk. Tuurlijk. Meteen. Dat deed ik ondanks mijn incourante lijf, ernstig stiekem, want ondanks dat ik ziek was, slaagde ik erin om door niemand gezien te worden. Dat moest ook wel, want als ik ziek ben, maar wél op mijn werk kan verschijnen om mijn eigen poster te bekladden, kan ik evengoed met dat koortsige hoofd gewoon mensen van A naar B rijden. 
Dat je zo'n onzinnige roddel gelooft en verspreidt, zegt veel, maar weinig goeds over je verstandelijke vermogens.
Een aantal collega's gaf aan het beschamend en respectloos te vinden. Ten slotte: als ik in die OR gekozen word, kom ik ook op voor de belangen van de collega die geen tekentalent heeft.
Klopt ook.
Toch heb ik de planners met klem verzocht om het zo te laten hangen. En wel om de reden dat als het daadwerkelijk een grap is, ik er toch geen aanstoot aan neem: ik kon er om grijzen.
Als het geen grap blijkt te zijn: het zal me over het algemeen jeuken wat mensen van me vinden, en in dit specifieke geval, als het geen grap is, nog veel minder.
Sterker nog: laat maar zo hangen. Iedereen die er langs loopt en het ziet, wordt er dan aan herinnerd dat de tekenaar niet alleen volstrekt talentloos is op dat gebied, maar ook te laf is om daadwerkelijk een gesprek aan te gaan. Te laf is om mij aan te spreken. Ballen van een huishoudsponsje. Ook best.
Het lijkt er in elk geval op dat ik één stem minder heb... Oeps...
Maar het weghalen ervan, en dus mogelijk uitlokken dat zoiets weer gebeurt: is ook aandacht geven. Eigenlijk net als deze blog erover. Ach ja.

Wij hebben dus een niet meer zo nieuw toilet. Jaar of 2-3 geleden eens geinstalleerd door de echtgenoot van een collega, want we waren wel toe aan een frisse en nieuwe omgeving. Fijn. Alles doet het. Het ziet er mooi uit.
Een andere collega is thuis bezig met het verbouwen van zijn woning, waarbij er een deeltje als bnb te boek komt te staan. Waarbij hij dus ook een toilet installeerde.
En we kwamen te spreken over de voor en nadelen van de diverse toiletpotten. Wij hadden een plateaupot. Zo'n pot waar je de opbrengst van een paar minuten noest persen nog even kan bewonderen voor je hem op de boot naar het riool zet. Handig ook, zeker met kinderen, want als je moet controleren op wormen, is dat toch makkelijker op zo'n plateau dan dat je moet gaan koekeloeren in de drijvende diepten van een plonspot.
Een van de nadelen (zeker als man) van zo'n plateau-pot, is de voortdurende vrees dat de kilo's mest wat plakkerig zijn, en dat de waterstroom er opgewekt langs raast. Een ander nadeel: dat je zo'n enorm stevige, lange sigaar loost, die dan rechtop staat te wankelen op dat plateau, en dan tergend langzaam voorover kantelt. Met zijn kop nog eventjes subtiel langs je balletjes strijkt. Nou, dan weet je dat je papier tekort gaat komen. Plons doet die dan, in het vooronder, waardoor je balletjes niet alleen een bruine veeg krijgen, maar ook een opgespatte druppel koud water tegen zich aan krijgen.
Een nadeel van de plonspot is precies dat: PLONS!. Die met enorm veel moeite eruit gewerkte boomstronk, die een heuse fontijn doet opspringen. Maar ja. In dat water lag al een sloot aan urine en een paar niet zo losse flodders welke als waarschuwingsschot de hiervoor beschreven boomstam voor gingen.

We reden naar het immer charmante Heeze in Noord Brabant (nooit eerder geweest, het viel oprecht niet tegen), en Jente moest onderweg een plas. Handig, want ik wilde wel een peuk. Maar om nu helemaal naar een ranzig benzine-station toilet te gaan (serieus in Frankrijk langs de tolwegen zijn toiletten schoner dan menig telefoonschermpje) vonden we wat overdreven. En Ilse zou Ilse niet zijn als ze niet voor dit soort gelegenheden beschikte over een plastuit.
Hup, tussen de benen en gaan met die banaan.
Onze dochter is niet superbedreven daarmee, dus werd het een kwestie van veel helpen en aanwijzingen geven.
Echte vent die ik ben, besloot ik de verantwoordelijkheid te delen: ik zou niet kijken maar op de uitkijk staan zodat er zich geen geinteresseerde menigte zou vormen om dit ietwat aparte fenomeen te bewonderen. Het geheel ging niet bijster soepel. Er waren veel iets te luid uitgeroepen aanwijzingen nodig om de plas tot een goed einde (op de grond) te brengen. Rokjes die ineens over de plastuit vielen. Plastuiten die niet helemaal stevig op hun plek werden gehouden. Maar uiteindelijk werd er toch voorkomen dat kleding ondergezeken werd. Er werd voorkomen dat handen nat werden. En belangrijker: er werd voorkomen dat die plas in mijn auto spetterde, ondanks dat de plaats delict tussen de openstaande deuren van mijn auto was. 

Dat als opmaat voor heel andere "shitty business":

Net als velen met mij heb ik mij zitten verbazen over het tempo waarin en de manier waarop MAGA zich voltrekt. Make America Great Again.
Dat dat een recept is voor hilarische en treurige strapatsen, was al op voorhand bekend. De wereld heeft zich al eens 4 jaar mogen verbazen en verkneukelen om die oranje gekledderde baviaan. En nu is hij bezig aan ronde twee.
Een tot op het bot bezorgde en weldenkende Amerikaan liet zich ontvallen:" Please, God help us".  Nee, vriend. Jullie stemden voor deze primaat, en op dat moment vertrok onze lieve heer uit Amerika, om er pas weer terug te komen als die enge redneck verdwenen is.
De wereld kijkt toe: vol ergernis, verbazing en hilariteit.
Maar persoonlijk vind ik oprecht dat we Amerika moeten helpen.
Amerika mag wel weer groots worden. En daar hebben ze alle handjes bij nodig. Dus laten we in vredesnaam alle Amerikanen terugsturen naar Amerika. Ze zullen het daar vast fantastisch hebben, en zo niet: dan hebben ze alle handjes nodig om het (al dan niet ná Trump) weer een heel klein beetje op te bouwen.
Het zou mij niet verbazen als die oranje baviaan binnenkort met een decreet komt waarin staat dat hij meer dan deze ambtstermijn nodig heeft om Amerika great te maken, en dat hij de verkiezingen voor onbepaalde tijd uitstelt. Ten slotte moeten hij en zijn billenmaat Musk wél genoeg tijd krijgen om zoveel mogelijk geld uit Amerika (en zijn bondgenoten) te persen.
Ik gok er zomaar op dat dat decreet er komt. Ik hoop het niet. Maar ik vrees.
Maar ik heb ook wel een paar tips voor de goede, de realistische Amerikaan, die net als de rest, last heeft van Trump en zijn idioterie.
De geschiedenis kan zich herhalen op heel veel vlakken.
De Fransen hadden een verdomd goede plek om hun eigen idioot (Napoleon) op te bergen: een eiland, ver weg. En met de huidige middelen, zouden ze die oranje Baviaan zomaar ergens op een onbewoond eiland kunnen zetten, en er verdomd goed voor zorgen dat hij daar blijft. Dan hoeven ze zich ook niet een nieuw JFK-schandaal op de hals te halen.
De communisten hadden ook zo hun manieren om mensen te laten verdwijnen. Want het werkelijke verhaal van de laatste Tsaar is wellicht wel erg bloederig, maar door zoveel theorieën en onzin omgeven, dat niemand precies weet hoe het nu werkelijk zit. Bottomline: levend of niet, de tsaar was wél weg.
Stel je voor: meneer Trump weet het inderdaad zo voor elkaar te boxen dat hij nog een paar termijntjes als onbetwistte alfa-baviaan op de rots mag blijven zitten, gaan we gegarandeerd een exodus zien aan brave en bange Amerikanen die geen zin meer hebben om te lijden onder die oranje geschilderde dwaas. Wat moeten we als wereld daar dan mee?
Ik ben ervoor om eens te kijken welke landen er procentueel gezien de meeste kolonisten naar Amerika stuurden. Frankrijk, Engeland, Duitsland?
Die landen moeten dan maar ergens een eilandje ontruimen om al die terugkerende nazaten van die eerste kolonisten op te slaan. En als ze dan weer helemaal beschaafd en Europees zijn geworden, mogen ze best in Europa blijven. Op voorwaarde dat ze geen aanspraak maken op rechten op wapens en dergelijke. Anders zitten we hier in no-time ook met massale schietpartijen op scholen. En dat moeten we niet hebben.
Al met al wel een veel levendigere situatie dan in Nederland. Wij hebben Schoof. Wij hebben Wilders. Steekt toch wel schrilletjes af.
Want Wilders doet het in de peilingen niet zo best. En dat snap ik. Henk en Ingrid stemden massaal op onze eigen haat-predikant. Want ome Geert zou het leven voor Henk en Ingrid betaalbaar maken.
Maar nu blijkt dat ome Geert helemaal niks voor Henk en Ingrid betekend heeft. Of gaat betekenen. Want het leven is helemaal niet betaalbaarder geworden. Integendeel zelfs. Het is alleen maar duurder geworden. En in plaats van aan zijn beloftes te werken, zit ome Geert op X te kwaken. Over zaken die totaal niks te maken hebben met zijn beloftes om het leven van Henk en Ingrid goedkoper te maken.
Ome Geert is door de mand gevallen. Zijn partij heet dan wel niet VVD, PVDA, CDA of D66. Maar als PVV doet ome Geert precies hetzelde: stemmen ronselen met mooie praat. En vervolgens de kiezer aan zijn laars lappen.
Gelukkig vindt ome Geert het nog niet meteen nodig om in navolging van die oranje Baviaan uit Amerika, de anus van Poetin schoon te lebberen. Want dan zou ik misschien wat minder positief over hem zijn.