(Wan)smaak

 De ontdekking.
We hebben een collega. Prima vent. Goeie chauffeur. Typisch product dat bij ons past. Voorheen werkzaam in de horeca en zelf niet vies van een lekkere pint, vertelde hij dat hij er in een dronken bui achter kwam dat bepaalde dingen, die je in nuchtere toestand niet zo heel erg snel zou combineren, toch behoorlijk goed te nassen zijn.
Zo ontdekte de man dat een frikandelletje, gul besprenkeld met stroop, een ware delicatesse is.
Ja.
Nadat we uitgelachen waren, was de consensus dat dat toch echt dronkenmans geklets zou moeten zijn.
Tot hij de mogelijkheid te baat nam om ons van ons ongeloof te verlossen.
Die mogelijkheid ontstond na en naar aanleiding van een heel ander verhaal.
Het verhaal van een andere collega. Die in een dronken bui een frikandelletje in een koekenpan wilde bakken.
Dit in zijn adamskostuum. (Omwille van de goede smaak -pun intended- zal ik geen verdere beschrijving van de beste man geven. Ten slotte is privacy een mooi ding, niewaar?)
En omdat een frikandelletje in een koekenpan blijkbaar voorzien dient te worden van wat kruiden, reikte hij omhoog, en in die beweging belandde zijn kleine janneman in die gloeiend hete pan.
En dat verhaal bleek, nadat we uitgebulderd waren van het lachen, een mooie kans om hem een leuk cadeautje te geven: een piemelpan. Een pan waarin je kleine pannenkoekjes kan bakken, in de vorm van een, jawel: piemel. Hilariteit alom.
En dus werden er op een goeie en vrolijke avond piemelpannenkoeken geserveerd. Met stroop.
Terug naar de frikandel.
Die stroop hadden we dus nog staan, en dat was aanleiding voor het verhaal dat de beste recepten ontstaan op niet meer zo nuchtere ziel: namelijk de voorgenoemde frikandel met stroop.
En dat bleek inderdaad toch serieus een partij lekker.
Ergens ook wel logisch: een (piemel)pannenkoek met spek en stroop is over het algemeen ook gewoon goed te nassen. Dus een zoutige frikandel met zoete stroop, is op zich helemaal niet zo raar, als je erover nadenkt. Suiker en zout zijn elkaars tegenpool, maar vullen elkaar prima aan tot een ware smaakexplosie op je tong.
Dus de volgende keer dat wij frikandelletjes maken thuis, gaat daar, wat mij betreft (en ik kreeg Jente gelijk mee) een gulle kledder stroop overheen.
Zo leer je nog eens wat, tijdens je werk.

Steeds meer mensen, landen, werelddelen gaan er toe over om Amerikaanse producten te boycotten. Vanwege die oranje baviaan en zijn horde griezelige clowns.
En ik snap dat. Die Trump is een ongelooflijk gevaarlijke, hatelijke, onmenselijke parasiet. (Oeps, nu zal ik Amerika niet meer in kunnen. Jammer zeg).
En ik vind oprecht dat als meneer de Baviaan vindt dat hij andere landen kan chanteren met zijn belastingen, ik daar niet per se heel erg toegeeflijk of vergevingsgezind over hoef te zijn.
Laat hem maar barsten. Laat dat hele Amerika maar barsten. Het is hun probleem.
Maar is dat wel zo?
Ik kijk voor de grap even naar beneden.
Mijn voeten zijn gestoken in schoenen van het merk Nike. Converse. Sketchers.
Mijn torso wordt verhuld door een trui van Jack and Jones. 
Ik koekeloer door een bril van Converse.
Mijn sigaretten zijn van Lucky Strike.
Mijn rugzak is van Eastpak.
Mijn laptop draait op windows.
Deze blogsite is volgens mij deel van Google. Net zoals Adroid. Dus mijn telefoon gebruikt ook Amerikaans ontwikkelde software.
En Facebook, welke ik gebruik om me te verlustigen aan gore Rednecks, om me te vermaken met wat vrienden laten zien, en het delen van deze blog....
Ik laat dit even bezinken. Dan kijk ik verder.
Mijn schoenen zijn, ondanks de afkomst, gewoon vervaardigd in lage lonen landen, waar ze een paar kralen en wat roepies krijgen voor hun arbeid. Als ik die meuk niet koop, betekent dat dat ik ergens in de wereld een gezin een kommetje rijst minder geef.
En dat geldt voor de rest ook.
Bovendien: alles wat ik nu aan heb, of gebruik, heb ik gekocht voordat in Amerika die gestoorde oranje Baviaan aan de macht kwam.
En die sigaretten?
En moet ik aan loopcomfort gaan inboeten, omdat ik een oranje baviaan wil straffen, of moet ik er boven staan, en mijn eigen comfort belangrijker vinden dat wat een of andere gestoorde redneck uitspookt?
Moet ik nu op stel en sprong mijn blogs ergens anders plaatsen, of wachten tot die ranzige smeerlap het loodje legt (al dan niet op zijn JFK's?)
Oke, een ander montuur voor mijn ogen, is niet zo moeilijk. Maar een ander voetenbed is toch wel een dingetje.
Adidas heeft me nooit zo kunnen bekoren. Alleen Puma. Maar die zijn nu om de een of andere reden wel duurder dan die redneck-producten.
Qua auto is het dan weer makkelijker. Die oversized Amerikaanse ondingen hoef ik niet. Nooit gehoeven. Zeker niet omdat mijn Fransoos net zo goed, zo niet beter rijdt dan al die overschatte Amerikaanse wannabee-tanks, die toch met geen enkel goed fatsoen door een Nederlandse vinexwijk kunnen manoeuvreren.
Als ik alle Amerikaanse producten ga boycotten, doe ik mezelf dan niet een klein beetje te kort?
En is me dat het waard?
Ik twijfel nog.
Vooral ook omdat die zogenaamde 'tariffs' eerder een last zijn voor rednecks, dan voor de rest van de wereld.
En wie weet, een wonder kan men nooit uitsluiten, en meneer de oranje Baviaan komt bij zinnen, dan was het allemaal een bijzonder opmerkelijke droom.

Mijn vader, die in Nederland was, moest terug naar Engeland. Niet omdat hij op zijn Rednecks gedeporteerd zou worden, ten slotte is Europa nog enigszins beschaafd, maar gewoon. Omdat hij daar woont. Hij maakt die reis liever niet alleen. Dus werd er besloten dat ik als chaperon mee zou gaan. Een klein cadeautje, als je het mij vraagt, ik ga graag naar het eiland.
Ik zal mezelf niet weer verliezen in ellenlange, dodelijk saaie beschrijvingen over hoe geweldig ik het eiland vind, en waarom ik dat vind.
Deze keer waren we er precies nadat de klok een uur verschoof vanwege de overgang naar de zomertijd. En dus klapte ik een paar dagen later weer een uur terug, en bij terugkomst gisteren weer een uur vooruit.
Dat zijn wel heel erg veel uren op en neer daveren, voor bijna niks. Alsof je in een soort van miserabel universum zit, waarin tijd een flauw spelletje met je speelt.
Maar goed. Het waren maar een 2-tal dagen dat ik er zou zijn, en dus moest ik de gelegenheid nemen om mijn geslonken voorraadje van knoflook-gerelateerde spullen aan te vullen.
Dat lukte. Ik wist er zelfs de hand te leggen op een trui die mij uit laat dragen dat ik een fervent liefhebber van dat gezonde, maar bovenal geurige en smakelijke bolgewas ben.
En tot mijn onuitsprekelijke vreugde, was het weer er eens zomers in plaats van winters. Op zich logisch, als je er in de lente naartoe gaat in plaats van in de winter.
Maar goed.
Ik kreeg wederom de kans om in een klassieke Engelse pub een portie Fish and Chips te nuttigen. De portie was op zijn Engelse Pubs' : een belachelijk grote vis, die rechtstreeks vanuit de zee in het beslag-bad sprong, om via de frituur op mijn bord en tafel te belanden. Dat is dan ook zo'n situatie waarin ik mezelf nog maar zelden terug vind. Een maaltijd die stomweg niet op het bord past. En zelfs naar mijn maatstaven iets te veel van het goede is. Dat ik met maag en darmen moet strijden om in elk geval die vis compleet naar binnen te werken. De frieten (op zijn Engels, want heerlijk) rijkelijk besprenkeld met vinegar, moesten dan maar het onderspit delven. De erwtjes wilde ik uiteraard wel eten, want gezond.
De terugreis verliep als volgt: taxi-boot-taxi-vliegtuig-trein-Ilse.
En met name de taxi-chauffeurs sprongen er qua beleefdheid en menselijkheid ver bovenuit. Twee totaal verschillende kerels, die elk hun eigen visie op de wereld hadden, waar ik hartelijk mee heb gelachen, en als ouwe-jongens-krentenbrood een half uur genoeglijk heb kunnen kletsen over de wereld, hoe die te verbeteren is, en onze eigen rol daarin. De laatste taxi-chauffeur was een bereisd man, en wist mij compleet te verrassen door mij in plat Gronings een goede reis en fijne dag te wensen. (Ik weet dat ik niet moet "profileren", maar een naar eigen zeggen trotse Afrikaanse Engelsman, die erudiet de wereld bereisd heeft, is voor mij alsnog geen link naar plat Groningse begroetingen).
Uiteraard wist de NS mijn reis (toch al vertraagd doordat de KLM vertraagd was) nog verder te vertragen.
Ik wist bij het verlaten van het vliegtuig om in de eerste bus te komen. En tot mijn onuitsprekelijke verrassing, was ik in minder dan geen tijd langs de grenscontrole, en zelfs de bagage werd in minder dan de aangegeven tijd op de band geflikkerd. MOOI!!!! Hoppa!!! Ik kan de trein van 2100 uur halen.
"NEEEHEEEEE", zo gniffelde de NS, "We halen gewoon díe trein uit de dienstregeling, je mag een half uurtje wachten! Lekker Puh".  KUT-NS!!!!
Fuckediefuck. Maar dan kan ik wel even op mijn gemakje een paar peuken wegstomen.

Dus mijn vakantietje zit er bijna op. Mijn weekend begint, want ik heb een extra verlofdagje op genomen. En aldus kan ik morgen met wat vriendjes mijn auto weer toonbaar maken. Ik wens eenieder een goeie toe, en in plaats van naar Redneck-Trumpiestan te gaan, kan ik iedereen aanraden om eens naar het Isle of Wight te gaan. (Liefst niet als ik er ook naartoe ga, want ik hou van wat rust).