Vanaf de bank, schrijf ik u.

 Nou, ik ben er dus van.
Na een zinderende stemweek, bekladde posters, eindeloos campagne voeren en meer van zulks, bleken er voldoende collega's vertrouwen in mij te hebben om plaats te nemen in de Ondernemings Raad.
Op zich vind ik dat een prettige blijk van vertrouwen: mijn collega's vertrouwen erop dat ik hun belangen zal behartigen. Ze vertrouwen erop dat ik waar nodig voor het collectief op ga komen.
En felicitaties kwamen uit de meest onverwachte hoeken, zelfs vanuit het management, waar ik ook zonder dat ik OR-lid was, al met enige regelmaat de degens moest kruisen.
Maar "noblesse oblige", nu ben ik er dus van. Met dien verstande dat we van de week eerst geïnstalleerd werden, middels een officieel diner en aan het eind van de maand gaan we een midweek naar een afgelegen locatie om daar te worden klaargestoomd voor het functioneren in een OR.
Ik heb er altijd wat ambivalent in gestaan: het hoeft voor mij niet zo, maar als ik wat meer kan bijdragen dan vanaf de zijlijn commentaar leveren, moet ik dat misschien ook maar gewoon doen. En ik vond oprecht dat de kandidatenlijst voor 60% bestond uit mensen die het beter hadden gekund, en meer ervaring hadden/hebben als ik.
De uitkomst had wat mij betreft niet beter kunnen zijn: ik ben gekozen samen met twee kerels in wie ik het volste vertrouwen heb, dat de neuzen dezelfde kant op staan. Die elkaar ook als back-up hebben. Een "dream-team" als het ware.
En daar kwam mijn eerste blunder al, ver voordat we zelfs maar van start zijn gegaan. Een blunder die oprecht begon als een grappige opmerking mijnerzijds, maar er uiteindelijk voor zorgde dat er een ongemakkelijke stilte viel toen bleek dat mijn grappige opmerking gelijk maar met een klap van de voorzittershamer bezegeld werd. Kut.
Mijn tweede blunder volgde nog geen 30 minuten later, toen we het dessert kregen. Een exquise selectie van kleine zoetigheden. Een van die dingetjes was een (naar mijn eigen inschatting) klein ijshoorntje gevuld met een soort van chocoladecreme. Omdat we in een levendig gesprek waren beland over het wel en vooral wee van ons werk, maar ik me toch niet wilde laten afleiden van het belangrijkste -het toetje-, pakte ik zo'n ijshoorntje en tijdens mijn exposé over het een of ander, duwde ik dat in zijn geheel in mijn mond, om ongehinderd door tafelmanieren door te willen praten.
Ja.
En dát ging dus niet.
Want dat ijshoorntje was toch veel groter dan mijn mond diep was. En wat ik ook probeerde, ik kreeg dat ijshoorntje niet dusdanig gedraaid dat het wel geheel in mijn mond belandde. Maar ik wilde wel mijn punt maken. En dat gaat nogal lullig als je een ijshoorntje uit je mond hebt steken.
Het wat villein vriendelijke "Lukt het, Marnix?" van mijn collega, maakte de hilariteit alleen maar groter.
Ik geloof dat ik Jente niet echt meer op haar tafelmanieren aan kan spreken zo.
Maar goed, ik ben er van, en sommige mensen lijken te denken dat we al volledig up-and-running zijn. Ons lijstje om aan te werken is inmiddels langer dan de lijst van "tariffs van Trump" alleen dan wél gericht op verbetering van de wereld en onszelf.
Maar eerst die cursus, en dan er tegen aan.

Ik moet nóg een cursus doen. Een ander soort cursus. 
Een zogenaamde E-learning.
Dit omdat de opdrachtgever dat fijn vindt, en onze werkgever zet dat dus door.
Op zich: prima. Het zal wel. Stuur maar een linkje, en ik zal tijdens werktijd of als ik buiten werktijd zin heb, mijn kennis uitbreiden.
Nu wil het ding dat computers en Marnix op zijn best een onhandige combinatie zijn.
Dit was gewoon een onmogelijkheid op zichzelf.
Ik ben door alle cybersecurity hoepeltjes gesprongen. Heb liters bloed van onder mijn nagels vandaan zien lekken.
En telkens als ik dacht: hèhè, ik ben erin, kwam microsoft of een of ander ander beveiligingsding zitten huilstruiken dat ik toch weer een ander account of wachtwoord moest instellen of invoeren, anders mocht ik niet deelnemen aan die e-learning.
Voor die cursus staat 3 kwartier. 3 kwartier. Laat dat even op je inwerken.
Om de beveiliging te kraken was ik al dik over de 2 uur bezig. Voor een cursusje van 45 minuten. Ja dag.
En toen besloot ik het te laten voor wat het was.
Ik ben buschauffeur, ik wil best een cursusje doen. Maar ik ben geen hacker. Als zo'n cursusje achter zoveel beveiliging zit dat ik er als buschauffeur niet meer doorkom, omdat ik geen ict-hacker ben, zal het vast wel niet zo belangrijk zijn.
Ik heb de betreffende personen op de hoogte gebracht van dit debacle en dat ik graag een ouderwets boekje en antwoordblad zie. Of een aanpassing in de beveiliging, want zelfs fort Knox is minder goed afgeschermd dan een of ander fluttig cursusje van 3 kwartier.
Gelukkig hoorde ik dat ik verre van de enige chauffeur ben zonder talenten voor het hacken van overdadig beveiligde flutcursusjes.

En, en, en, eeeeehhhheeeeennnnn:
Ook onze nieuwe bank is er.
Aan de positieve kant: hij past, en ook nog in ons huis. Sterker nog: hij paste makkelijker dan we hadden gevreesd.
En nog positiever: hij zit geweldig. Het elektrische voetendeel, is "mijn" deel, hoewel Jente daar zo haar eigen mening over heeft, maar goed, ik ben er 32 uur per week exclusief reistijd niet, dus haar mening is wat minder relevant, in dezen.
De kleur van de bank was iets dat mij in de tijd tussen het bestellen en het ontvangen wat is ontgaan. Maar het misstaat allerminst.
Eten op de bank: uit den bozen.
Drinken op de bank: met bibberende knietjes doch vaste hand, want deze bank moet de eerst komende 10 jaar netjes blijven.
Ik kom thuis, plof op de bank, laat mijn benen volledig geëlectrificeerd omhoog komen en kan even bijkomen van het vele harde werken dat ik op het platform heb mogen doen.
Ook het rugdeel is te verlengen. Dan kan je dus het bovendeel van de rugleuning omhoog klappen, zodat je je hoofd zachtjes kan neervleien, zonder dat je je nek in allemaal onnatuurlijke houdingen voelt dubbelklappen. Dat gaat dan helaas niet elektrisch, maar goed. Kleinigheidje hou je altijd.
En wat is het heerlijk om ruimte te hebben op de bank, zonder dat ik moet vechten om een plekje tussen poes, meisje, vrouw en zooi.
Wat is het heerlijk om op een bank te ploffen die niet in- en doorgezakt is. Onze nieuwe bank is als een jonge vrouw: zacht en stevig.

En dan begint uw weekend.
Graag hoor ik van u of u een goed en duidelijk recept hebt voor het fermenteren van knoflook, want ik heb er nu 2, en ze zijn beiden niet echt duidelijk in de uitvoering of het eindresultaat.
Ik wil dus graag zwarte knoflook maken.
Ik wens u allen een zonnige en beste toe.