Rekeningen.

 Zolang als ik me kan herinneren, ben ik extreem laat met het kopen van verjaardagspresentjes voor mensen om me heen. Als het al gebeurt.
En inmiddels ben ik zo lang getrouwd, dat ik sowieso geen actieve herinnering meer heb aan het actief bijhouden van wie wanneer jarig is.
Zulks heb ik als vanzelfsprekend uitbesteed aan mijn echtgenote.
En facebook. Want voor iedereen die daar zijn geboortedag invult, staat er een notificatie klaar, en dan hoef ik alleen maar een vriendelijk wensje eruit te kwakken (al dan niet ook via Whatsapp) en klaar.
Dat uitbesteden bevalt best aardig. Ilse komt met de mededeling dat er weer eens iemand jarig is, dat we daar wat mee moeten, en zij regelt het. Top.
Nu is het gevolg dus wel dat ik bijna jaarlijks een paar dagen voor de verjaardag van mijn betere helft, in de stress schiet. Want ik moet nog wat, en het is al over een paar dagen. Hopen maar dat bol of welke leverancier én de bezorger op tijd zijn, mijn adres niet overslaan en doen wat ik wil.
Dit jaar was ik dus al vanaf maart met klotsende oksels bezig met het verlanglijstje in de gaten houden, om te kijken of er nog wat leuks op zou verschijnen. En bijtijds. Want ik moet het wel bestellen, cq. in huis halen. (En natuurlijk om de haverklap een nieuw wachtwoord verzinnen voor dat godvergeten kut-account, omdat alles weer met een of ander kut-account moet).
Hoe ik dat voor elkaar krijg? Geen idee. Ik heb gewoon geen ingebouwde kalender, ondanks dat ik sinds jaar en dag weet dat de verjaardag van mijn eega op 15 juni valt.
Hoe dan ook: dit jaar besloot ik dus om dat anders te doen, en ik kreeg het warempel voor elkaar om bijtijds wat leuke zaken te laten aanrukken.
Pakket 1 kwam aan toen Ilse gewoon thuis was, en helaas niet in een anonieme doos verpakt. De verpakking was met een adresstickertje beplakt, en wat er in zat, kwaakte door de felle kleur, mij vrolijk tegemoet.
Kut.
Zo kan ik het niet verstoppen. Alleen al vanwege de grootte niet, maar ook vanwege de verpakking.
Dus Ilse op onze nieuwe bank gecommandeerd, met als aanvullende opdracht dat ze zich niet om mag draaien, tot ik zeg dat het mag.
20 minuten met een rol pakpapier en overdadig plakband in de weer, en hoppa. Ik had het geheel anoniem en discreet weten te verhullen.
De dag erna kwam een ander pakketje. Ook weer niet discreet. Ook weer open en bloot. Sapperloot nog aan toe. En ook nu was Ilse thuis. En ook nu moest ik haar mopperend op de bank dirigeren. Want ook dit was te groot en te bloot om zomaar ergens te verstoppen.
Pakpapier 1 was aardig op, dus pakpapier 2 moest eraan geloven.
Aangezien al onze bergingen vol zijn, heb ik ze in al hun volle glorie maar boven op de kast gegooid. Mag ze er nog lekker watertandend tegenaan kijken tot ze het op 8 juli, haar verjaardag, open mag maken.

(Geintje, ik weet heus wel dat ze 6 mei jarig is).

Ik liet het net al even vallen: het woordje "account".  Iets dat door veel bedrijven wordt gebruikt, om jou als klant of gebruiker het werk te laten doen, waar zij te beroerd voor zijn, en dit onder het mom van "makkelijke en goede dienstverlening".
Of "veilige werkomgeving".
En allemaal trappen we erin. Als lemmingen lopen we er achter aan. En allemaal hebben we er last van.
Als het op dienstverlening aankomt: niks makkelijks aan. Laat me gewoon bellen, met een mens van vlees en bloed. Veel makkelijker. Goed is het niet. Goedkoop wel.
Veilig???
Ja. Dat zal ongetwijfeld zo zijn.
Ik moet van mijn werkgevers' opdrachtgever een tweetal cursussen doen. Zogenaamde E-learnings.
"Heel makkelijk te volgen, via je eigen, veilige omgeving, middels je account!!" Zo kwaakte de berichtgeving hierover.
Lang verhaal lang:
De laatste keer dat ik een dergelijke cursus moest doen, had ik een account. Een naam en een wachtwoord. Dik 2 jaar geleden. Daarna nooit meer nodig gehad of iets mee gedaan. Denk je nog dat ik weet wat de naam of het wachtwoord is? Van iets van 2 jaar geleden? Alsof ik niks beters te doen of te onthouden heb? Zoals verjaardagen? 
Goed.
Ik ben dik 3 uur lang bezig geweest met het springen door allemaal beveiligingshoepeltjes. Wachtwoorden, die je bij het aanmaken niet kan zien, want wat je typt, zijn balletjes. Dus de kans dat je twee keer dezelfde wachtwoorden intypt zijn buiten de komma zo klein. En dan krijg je dus tot 100 keer de melding dat je wachtwoord niet gelijk is. Of niet voldoet aan de eisen. Of... Of...
Maar als dat dan gelukt is, blijkt dat je accountnaam stiekem toch niet klopt. Of niet actief is.
En dat je dan via je mail iets anders moet doen, maar je mailadres klopt ook niet? Huh??? Met als klapper op de vuurpijl: "er is te vaak ongecontroleerde activiteit geweest op uw account, probeer het later nog eens".
Ja. Dan schieten mijn hersens ook in een MOTHERFUCKING ERROR!1!!!404!!!1!
Dat was het moment dat ik me realiseerde dat ik buschauffeur ben, en geen hacker.
Het is zo veilig dat niet alleen een russische hacker er niet in komt, ikzelf kom er ook niet in. En in tegenstelling tot die russische poephond, heb ik er wel wat te zoeken.
Weet je: succes ermee. Ik heb een mailtje gestuurd aan de ict-afdelingen, en ik hoor wel wanneer ze tot de conclusie komen dat als ze willen dat ik iets voor ze doe, dat ze het dan wel toegankelijk moeten maken.
Wat mij betreft met een goeie ouwe pen en papier.
Ja, maar het account van deze blog en zo? Ja.... Waarom me dat lukt weet ik ook niet. Waarschijnlijk omdat het geen fort-Knox beveiliging hoeft.
Of omdat dit soort accounts nu eenmaal sowieso wel door de russen in het snotje worden gehouden.
Noz-Drovje, mister Adolf Putin.
Of zo.

Per ongeluk ben ik 2e paasdag vrij.
Pasen valt meestal buiten mijn blikveld als het om feestdagen gaat. Ik ben nu eenmaal niet zo van het bovennatuurlijke. Ik geloof niet in martelaren die na hun sterven doodgemoedereerd (pun intended) weer aan de wandel gaan.
Maar aangezien men ooit besloten heeft dat dat soort nonsens een nationale feestdag moet wezen, heb ik er mee leren leven (ook hier: pun intended).
Dat is te zeggen: als je in mijn werk zit, heb je sowieso geen feestdagen. Of je moet er al hemel en aarde (ik blijf met de "puns" strooien) voor bewegen om dergelijke feestdagen vrij te krijgen. Gewoon omdat het ook een rustpuntje met je familie cq. gezin is.
En dus is kerst me aardig heilig, pasen wat minder. Dus in de afgelopen jaren heb ik noest doorgewerkt met pasen. Tot ik me een paar dagen geleden realiseerde dat ik dus vanwege mijn rooster, die 2e paasdag vrij ben. En nee, ik ga me niet mengen in de files naar de woonboulevards. Ik kijk wel uit. De bank is net geleverd, en andere meubelstukken passen niet, noch hebben we een huwelijkscrisis die het kopen van nog meer veel te grote meubels zou rechtvaardigen. Als het daarop zou aankomen, kopen we wel gewoon een grafkist, en degene die de ander als eerste in die kist krijgt, heeft gewonnen.
Die kist gaat dan wel gelijk de oven in, want in tegenstelling tot het geloof, zie ik het niet zitten om als een doorgestoken martelaar na mijn dood weer aan de wandel te gaan.
Laat mij maar lekker dood blijven, als het al moet.
Dat gezegd hebbende, moet ik het weekend gewoon doorwerken, en wens ik eenieder een prima toe.