Marnix' keukengepruts deeltje zoveel...

Het is de laatste tijd een wat ongenoeglijke bedoening in keuken Coster.
Met een magnetron die maar nauwelijks zijn werk doet en een oven die letterlijk een uur nodig heeft om tot 100 graden voor te verwarmen, moet ik de timing voor diverse producten nog meer in acht nemen, of zelfs totaal omgooien.
Voor Ilse is dat niet echt een probleem, maar met mijn toch wat autistische inborst is daar maar lastig op te anticiperen.
Voorbeeld: een bordje havermout opwarmen in de magnetron is niet zo simpel als het lijkt. Soms heb je 2,5 minuut nodig en is het nog half lauw, soms heb je met 2,5 minuut een totaal uitgeharde schaal behanglijm met klonten in je hand.
Ander voorbeeld: 2 flinke rode ponen onder de grill die volgens het recept 7 minuten moesten grillen, waren na een half uur nog niet gaar. En kastanjes die 17 minuten op 230 graden moesten, waren zo godsgruwelijk heet dat ondergetekende er (overheerlijke) blaren aan overhield in zijn mond.
Hoewel dat laatste misschien meer met gulzigheid dan met falende keukenapparatuur te maken heeft.

En omdat het dus ontzettend lastig is om het voorverwarmen een beetje te timen (soms is dat na een half uur nog niet klaar, soms heeft het ding er anderhalf uur voor nodig), leidt dat tot aan pulp gekookte aardappelen, of tot vissticks die geschikt zijn als brikketten in de BBQ, of als aanmaakhoutje in de openhaard (als we die zouden hebben).
En omdat ik mijn teleurstelling dan niet goed kan beteugelen, wil ik nog wel eens wat uitbundig zijn in mijn uitingen ervan. Zozeer dat mijn betere helft wel eens tegen me zegt dat ze het me nooit zal vergeven als Jentes eerste woordje een van mijn verwensingen is. En daar heeft ze op zich wel een punt.

Ik ben op het punt gekomen, dat ik eigenlijk het gebruik van de oven niet meer echt aandurf, tijdens het koken. Ik denk dat een random gebakken cake op zich nog wel lukt, met veel geduld en als ik het niet erg vind dat de cake die ik er vanmorgen om 10:00 uur ingooide, pas morgen om 11:00 uur klaar is. Maar om die oven te gaan gebruiken voor iets dat ongeveer op hetzelfde tijdstip klaar is als de piepers... Nee, dat durf ik niet meer.
Aardappels in de magnetron. Volg ik de aanwijzingen op de verpakking, dan staat er of een ander wattage op aangegeven dan mijn magnetron kan (en dat overkomt me steeds vaker) of het goeie wattage, maar het effect ervan is dat die piepers totaal uitgedroogd, maar kneiterhard van binnen zijn.

Ergo: onze keukenapparatuur is langzaamaan aan het overlijden, en mijn culinair ingestelde ik, kan daar maar moeilijk mee overweg.

Wat ik dan wel weer met veel genoegen doe: Jente's prakjes maken. Dan heb ik tegelijkertijd 4 pannen op het vuur. 1 om de kip te koken, 1 voor een gekookte vis, 1 voor rijst en aardappels en 1 grote voor diverse soorten groente.
Hier maakt het niet echt uit als de groente of aardappels een beetje te doorgekookt zijn. Het moet toch gepureerd worden. Ik probeer het wel te voorkomen, want doorgekookt, betekent ook dat de smaak wat lafjes wordt, maar als het eens wat zachter is dan normaal, krijg ik geen woedeaanval. 
Op het aanrecht staan 12 tot 15 potjes klaar om gevuld te worden met zelfbereide avondmaaltjes. Aardappels met broccoli en kip. Boontjes met rijst en vis. Aardappels met bloemkool en kip, Rijst met bietjes en vis. Dat soort zaken.
Het is culinair misschien niet het meest hoogstaande, maar Jente leert wel echte smaken kennen. Broccoli, boontjes, bietjes, bloemkool. Vis, kip en binnenkort ga ik rund en varken toevoegen.
En misschien ook maar eens beginnen met het bakken van die dingen, in plaats van koken. Ik kookte alles, want dan is het nog niet zo vet, maar ik denk dat ze langzamerhand ook wel een beetje de smaak mag hebben van een gebakken kipje, of koe.
En als ik dan een uurtje heb staan koken, hakken en min of meer prakken, staat er een flinke stapel potten klaar om in de vriezer te belanden.
Zwetend sta ik genietend me verheugen op het gesmikkel van Jente.
Die overigens ontdekt heeft dat kliederen met eten ook heel leuk is. De gekke papa in mij vindt dat wel komisch, en heeft dat zelf als kind vast ook gedaan. Vooral omdat Jente haar prakje naar buiten duwt, om het vervolgens met haar vingertjes weer naar binnen te porren.
De papa die dat dus met bloed (scherpe messen), zweet (een uurtje of wat achter een gasstel staan is heet) en tranen (uit liefde) heeft klaargemaakt, is er wat minder van gediend. Die vindt dat namelijk zonde van de moeite en zonde van dat kostelijke voer. Dus daar zit ik dan. Mijn spruit te voeren, die er opgewekt mee kliedert. Grinnikend streng doen. Dat is toch best lastig, en ik geloof niet dat het echt overkomt, zeg maar.

Mijn allerliefste wens voor mijn verjaardag: een goedwerkende combi-magnetron. Zodat ik dus een goede magnetron heb, en een goede oven, die niet 2 dagen van te voren al aangezet hoeft te worden.
En dat dan gecombineerd met een mooie gaskookplaat (we moeten aan de ruimte in ons kleine appartementje denken).

En laat ik nu over een kleine 2 maanden al jarig zijn. En omdat er mensen zijn die liever kleine geschenkjes geven: een dashcam mag ook. En modelautootjes van het illustere merk Citroen, mag ook. 

Muzikaal gezien staan er leuke dingen op stapel. We mogen weer naar Bremen met de kapel. En dat is tof, want de taptoe in Bremen (Musikschau der Nationen) is altijd erg goed georganiseerd, en aangezien het Duitse leger zijn eigen kookschool schijnt te hebben, is het eten er uitmuntend. Ik ga met een gezellige club op concours, en omdat ik dat schijn te kunnen, is mij de piccolo-partij (komt zelden voor in een fanfare orkest) toebedeeld.
En ik mag met een hele toffe band een albumopname doen. Epica (schijnt heel bekend te zijn). Zoek maar op. Best toffe muziek, best een toffe band.

Ik hoop stiekem dat 2016 culinair gezien in elk geval niet zo doorgaat als dat het begon, want dan zou ik een wel heel erg zwartgeblakerde ziel (figuurlijk en waarschijnlijk ook letterlijk) krijgen.