Bijgekletst.

De uitslag van het ADHD onderzoek...
Het zal voor veel mensen misschien niet helemaal een verrassing zijn, maar ik voldoe aan nagenoeg alle kenmerken om te kunnen zeggen dat ik ADHD heb. Poehpoeh. Ik wilde meteen al een feestje vieren, want vanaf nu heb ik dus een excuus voor alles.
Behalve dan dat dat nu net niet waar is. Het leverde me wel al het een en ander aan "aha!!!!-erlebnissen" op. Dingen van vroeger tot nu die ik beter snap. waarom ze fout gingen. Of waarom ik er last van heb.
Geen excuses, maar verklaringen.
En dan door. Want ook voor ADHD zijn pillen, en ik krijg een paar bijeenkomsten over ADHD er gratis bij.
Verder zal ik er niet anders door worden, want ik ben niet bij de gratie van ADHD, ik ben natuurlijk gewoon mijn frisse, fruitige, lompe ik. En voor de rest zijn er pillen. Of niet. We zien wel. Het zal weer een bijzondere affaire worden, denk ik zo. 

Wat schutting betreft moesten er nog wat puntjes op de i geknald worden. De palen iets ingekort, ik heb inmiddels een begin gemaakt met de herindeling van onze in oppervlakte met ongeveer 4 vierkante meter gegroeide tuin, en nog zo wat dingetjes.
Denk aan een captain's chair voor bij mijn werk-sta-tuintafel.
Intussen vond de buurman twee huizen verderop het een strak plan om zichzelf buiten te sluiten.
En wij waren de enigen die thuis waren, dus belde hij bij ons aan.
De man is absoluut vriendelijk, maar hij heeft veel woorden nodig om nauwelijks iets zinnigs te zeggen. Ik herken dat, en bij een ander vind ik het irritant. En ja, van mezelf vind ik dat niet, ja dat maakt me een hypocriet, nee dat kan me geen bliksem schelen.
Hij trekt het nog een stapje verder: hij gaat me vertellen hoe ik hem moet helpen. Wat ik daarvoor mee moet nemen, en hoe ik dat dien te doen.
Hooooo....
Ik vind het niet erg om te helpen, maar als iemand het allemaal zo goed weet, mag hij van mij de spullen lenen, en het zelf doen.
Dat lukte hem niet.
Uiteindelijk stonden er 3 mensen zeer opvallend op klaarlichte dag een poging tot inbraak te doen, en tja, ik moet zeggen: ik slaagde er wonderwel in om die deur met een door Ilse vervaardigd apparaat open te krijgen. In een klein straatje waar men elkaar "kent" en elkaar vriendelijk gedag zegt, valt dat op, en kregen we zelfs geen rare blikken of toegesnelde politie te verwerken. Gelukkig maar, want leg maar eens uit dat je als beëdigd ambtenaar bezig bent om op verzoek bij je buurman in te breken. Staat toch raar. Zeker als je dat doet bij iemand die met enorm veel woorden, bijna niks zegt, dus als getuige betrekkelijk waardeloos is.
Marnix en Ilse, voor het oplossen van uw onhandigheden...
Als we onszelf dus eens per ongeluk buitensluiten (is me al eens overkomen) weten we nu in elk geval hoe we weer binnen moeten komen.

Mijn captain's chair is in elk geval qua looks een mooie toevoeging aan mijn tuin-sta-werktafel. Qua hoogte.... Het was handig geweest als ik van te voren even de andere kruk had opgemeten, want die was simpelweg perfect gegokt qua hoogte.
De captain's chair was serieus echt te hoog. Zit is perfect. Rugleuning en poot zijn nog perfecter. Maar als ik zat, bungelden mijn benen ongecontroleerd en oncontroleerbaar in de rondte. Geen gezicht.
Toch manmoedig een paar dagen volgehouden dat het prima was. Tot mijn ergernis won, en ik de boel toch maar wilde inkorten.
En dan kwam ik er dus achter hoe sterk houtlijm is. Ik heb de gewoonte om mijn meubels voor buiten en binnen met houtlijm en schroeven vast te zetten. Dit doe ik omdat ik een gebrek heb aan houtklemmen. Ik heb er een paar, en das niet genoeg.
Dus een kledder houtlijm en dan een schroef (torx, want iets anders is in mijn ogen als citrofiel, (ja heus, lieve kijkbuiskindertjes, de torx is ontwikkeld door Citroen) niet bruikbaar) erdoor en klaar.
En klaar is dus ook echt klaar. Staat als een huis.
Wil je het dan los halen, dan gaan de schroeven nog wel. En dan.... Dan heb je dikke vette pech, want houtlijm is ongelooflijk sterk. Zoiets als de maagdenburger halve bollen, maar dan niet met vacuüm, maar met wit plaksel. Als je toch iets probeert te scheiden dat houtlijm heeft verbonden, dan is de kans erg groot dat je je hele bouwwerk verwoest. Dat je alle splinters uit het hout trekt, maar de delen die door lijm zijn verbonden, krijg je niet van elkaar af. Gewoon niet. Kansloos. Hooguit dat je een nieuwe scheur vlak naast de lijmrand veroorzaakt. Maar die houtlijm laat niet los.
Ik heb met plamuur messen ertussen zitten wroeten, zitten snijden en zitten kloppen. Kansloos.
Uiteindelijk dus maar besloten om de stoel niet 10 maar 14 centimeter in te korten, door simpelweg de poten van de steunen te zagen, en ze uit arren moede maar 10 centimeter naar achter te plaatsen. Bijkomend voordeel: ik heb een ruimer voetenbankje, en ik zit precies op een lekkere werkhoogte.
En toen dus de boel maar weer met houtlijm en schroeven vast gezet.
Resultaat: ik hoef niet meer als dat kleine jochie op een veel te hoge fiets te stappen. Ik zit lekker aan mijn tafel, en ik kan lekker onderuitgezakt een peukje roken.
En sinds ik een halve fles lijnolie erin gepoetst heb, hoef ik me over het weer geen zorgen meer te maken.

En dan is daar de dag waarvan je weet dat die komen gaat: je trouwdag.
Vorig jaar liep dat een beetje in de soep (het zal ook eens niet). Ik was het vorig jaar niet zozeer vergeten, ik had het gewoon niet in de gaten. En was min of meer vergeten verlof op te nemen voor die heugelijke dag.
Na een toch wat grimmig gesprek met mijn echtgenote, ben ik dus een heel jaar lang op de hoogte gehouden van onze trouwdag. Welke vandaag was. is.
6 jaar. Volgens wikipedia is dat het ijzeren jubileum. Waar hebben we het over. 6 jaar is hartstikke kort. Daar moeten er nog een paar bij. Als we allebei nog leven als ik 99 ben, zijn wel, met wat goede wil zo her en der 66 jaar getrouwd. Dat lijkt een leuk streven, mits ik die 99 haal, in goede, frisse, humeurige staat van geest en lichaam.
Maar die 6 jaar zijn netjes voorbij gegaan. En dat is op zich, Ilse en mezelf een beetje kennende, toch ook wel een klein mirakel te noemen, aangezien we beiden qua ziel en ledematen zo onze uitdagingen hebben.
En dat inmiddels het grootste deel van de tijd, vergezeld van een meisje die zich erin specialiseert om heel lief het bloed onder je nagels vandaan te halen. Let wel: ik zeg heel lief.
We zijn om ons ijzeren (er staat niet bij of het echt ijzer is, of roestvrij staal) huwelijk te vieren, eens lekker uit eten gegaan. Corona-proof restaurant uitgezocht, aan de prachtige Noorderplassen hier in het Almeerse, en lekker romantisch smikkelen.
Jente logeert bij opa en oma.
Dus we kunnen morgen lekker uitslapen ook. Hoewel dat in mijn geval betekent dat ik niet om 6 uur wakker ben, maar om 610. Maar dat mag de pret niet drukken.
Het was een mooie, rustige dag.

Morgen ga ik eens kijken hoe of dat ik een mooi framepje kan maken voor het horrengaas, zodat we ons huis kunnen luchten, zonder dat er allemaal beesten binnenkomen, die ik buiten wél, maar binnen niet per se op prijs stel.

Dit geschreven hebbende, wens ik u allen een prettig weekend.