Kluspdate en andere meningen

Een pittige klus was het.
Uiteraard begon het met het verwoesten en uitsteken van de coniferenhaag, maar het plaatsen van een schutting die net iets hoger dan manshoog is, waardoor je vrij vaak boven je macht aan het werken bent, en de panelen inhangen, was behoorlijk een aanslag op ons lijf.
Reken daarbij mee dat we geen van allen echt veel ervaring hebben met dit soort klussen, en ik durf te stellen dat we a) het vreselijk onderschat hebben, en b) een prima klus hebben afgeleverd.
De keren dat we elkaar behoed hebben voor al dan niet fatale ongelukken of kostbare fouten, zijn niet meer op de vingers van één hand te tellen.
Maar hij staat. Een prachtige schutting van douglas-hout (welke een prachtige rode gloed heeft) die ons ongeveer 0,75x12 meter extra tuin geeft.
Mijn eigen stomme fout was, dat ik mijn bolletje weer eens lekker kortwiekte.
Fout twee was dat ik dus in het zonnetje de palen erin ging rossen.
Fout drie was dat ik geen zonnebrand opsmeerde, of petje droeg.
Nu sneeuw ik.
En in plaats van mezelf voor mijn kop te slaan vanwege die stupiditeiten, ben ik mezelf aan het krabben. Want vervellen, jeukt.
Tussendoor nog even een grote tuintafel om aan te werken in elkaar gezet van de meegeleverde pallets. Dat leverde meteen gemak op toen ik de extra panelen in elkaar moest zetten en ein-de-lijk een (tijdelijke?) vensterbank voor in de keuken.
Sinds dat we vorig jaar de keuken installeerden, waren we af en aan bezig met wat we precies zouden gaan doen met het raam. En ondertussen gaapte daar dus een groot en lelijk gat.
Om de een of andere reden kreeg ik het ineens op mijn heupen toen ik naar dat gat keek. En met gezwinde spoed ging ik naar buiten om in mijn houtbak te kijken of er nog planken waren om een vensterbankje in elkaar te zetten. Aangezien ik nogal wat pallets heb liggen, zou het ook een groot wonder zijn als ik niet wat bruikbaar hout had liggen.
En dat lukte. Snel aan de slag met de zaag, houtlijm, klemmen, schuurpapier en een restant ral 9001, en 30 minuten later had ik een mooi passende vensterbank.
Waar ook Ilse blij mee is.

Het is nu al een flink aantal jaar zo dat mijn vriendenkring een heel diverse aangelegenheid is.
Van hoveniers, tot monteurs. Van chauffeurs tot musici. Van therapeuten tot ict´ers.
En veel ertussen.
Bij sommigen kun je gewoon lekker naar binnen klossen, anderen verwachten (al dan niet met zoveel woorden) dat je je schoenen uitdoet.
Tijdens al het geklus van de afgelopen maanden, werd ik nog wel eens gestoord van alle vuiligheid die je naar binnen klost. Dan moest er weer een stofzuiger aan te pas komen en de dweil maakte ook overuren.
Moddervlekken, natte vlekken, waarin ander (normaliter droog) stof en vuiligheid zich lekker gaan nestelen, en dus nog meer vlekken veroorzaakt.
Zozeer dat het na een dag klussen zo was dat het niet meer een witte vloer met vlekken was, maar een ongedefinieerde vloer met hier en daar een witte vlek.
Dus maar weer de stofzuiger en de dweil erbij.
Afgelopen maandag of dinsdag, de vloer was net schoon, keek de dweil me zó vreselijk vermoeid aan, dat ik medelijden kreeg. De spons onderaan de stok zakte na gebruik amechtig in de emmer, om daar een ongemakkelijke vorm aan te nemen.
Alsof die wilde zeggen dat de spreekwoordelijke koek op was.
Toen besloot ik de dweil wat lastenverlichting te geven in zijn "dweilen-CAO". Vanaf dat moment is het bij ons ook een verplichting om bij binnenkomst de schoenen uit te trekken, en op sokken de woning door te banjeren.
En dat helpt. De vloer is wit. En de vloer blijft wit. Tuurlijk, met al het klussen neem ik nog steeds wel troep mee, maar dat concentreert zich nu bij de deuren waar ik door naar binnen kom. En dus makkelijker weg te halen.
Had ik jaren eerder moeten doen. Om precies te zijn: dat had ik moeten doen toen we hier kwamen wonen. Want witte plavuizen zijn super handig. Zijn goed schoon te maken, en als het toilet eens een keer of twee zijn inhoud naar boven stuwt, is er niet meteen onoverkomelijke schade. Maar het is ook super besmettelijk.
Ben ik 39 jaar voor geworden, om nu pas tot de conclusie te komen dat het enorm veel werk en tijd scheelt als je gewoon je schoenen uitgooit in de gang.

Toch nog even over Femke Halsema.
Ik vind het oprecht wanstaltig hoe mensen over mevrouw Halsema hun 'beste-stuurlui-staan-aan-wal' meningkjes over haar uitkotsen. Ja, ik meen dit. Het is kotsen wat sommige mensen doen. Geen normale zin zonder te schelden. Geen normaal woord zonder typefouten. En dan lekker populistisch. Ja, dat is gewoon kotsen.
Vooropgesteld dat ik vind dat mevrouw Halsema zich volstrekt verkeerd heeft geprofileerd, denk ik dat ze er goed aan heeft gedaan om die demonstratie niet te verbieden. Of uit elkaar te jagen door de ME of politie.
Demonstreren is namelijk een van de grondrechten die we hebben. Of je het nu wel of niet eens bent met de demonstranten, het is gewoon een van de middelen waar de burger gebruik van kan en mag maken om aan te tonen dat er iets niet goed is.
En nu krijgt Halsema te maken met de meest walgelijke drek die mentaal achtergestelde kansenpareltjes kunnen verzinnen.
En niemand, maar dan ook helemaal niemand heeft het over de persoonlijke keuze die 5000 mensen maken om alle adviezen en maatregelen omtrent corona te negeren.
5000 mensen die er met hun volle verstand ervoor kiezen het risico op besmetting te negeren. 5000 mensen die er voor kiezen om risico te lopen dat ze hun naasten zouden kunnen besmetten.
Niemand vind dat die mensen verkeerd zaten. Nee, het was Halsema die fout zat.
5000 volwassen mensen die niet aangesproken worden op hun keuze, want blijkbaar is dat niet erg. Maar die ene, ietwat naïeve burgemeester moet het ontgelden. Dat is denk ik makkelijker of zo.
Oh, en voordat mensen werkelijk geloven dat ik een onmenselijke berenlul ben: de reden van de demonstratie is absoluut legitiem. De uitvoering laat te wensen over, zullen we maar zeggen.

Corona.
Zoals ik eerder al aangaf: het was goed voor me. Ik ben gegroeid, en groeiende. Ik ben tot conclusies gekomen. En heb rust en ruimte gekregen die ik zo brood nodig had.
Never waste a good crisis, zoals mijn therapeute zegt.
Het absolute nadeel was dat Jente 24/7 thuis was.
Begrijp me niet verkeerd: ik vind het heerlijk dat ik zo ontzettend veel tijd met mijn oogappeltje mocht doorbrengen. Het was fijn, en leerzaam. Maar omdat ik een bitter slechte docent ben, én omdat ik vader ben en geen vriendje, was het ook ongelooflijk vermoeiend.
Jente kreeg, en dat kan je haar ook niet echt verwijten bij gebrek aan beter, het idee dat we niet alleen papa, mama en meester/juf waren, maar ook vriendjes. En dat leidde dan weer tot onbesuisde brutaliteiten.
Dat Jente alweer een paar daagjes naar school en bso mocht, was een feestje. En niet alleen voor ons.
Vooral ook voor haar. Ze bloeit weer helemaal op, nu ze weer contacten heeft met haar vriendinnetjes en leeftijdsgenootjes. Dat heeft ze gemist, met als gevolg dat ze thuis ook weer wat handelbaarder is. En nu ze volgende week weer helemaal naar school gaat, zal ze ook weer wat groeien op het sociale vlak. En dat gun ik haar.

 Volgende week een spannende week.
Ik krijg de uitslag van het ADHD onderzoek. Maakt dat werkelijk uit? Nou nee. Ik bedoel: ik ben nu eenmaal al 39 jaar wie en wat ik ben. Maar stel het is iets dat verholpen kan worden, dan zou het fijn zijn dat dat ook gebeurt.
Die zelfde week staan er nog wat dingen op de rol, waar ik nu nog niet over uit ga wijden, maar wel heel tof als het allemaal lukt.
Een van die dingen is een nieuwe autoradio. Is dat spannend? Nee, integendeel.
Het is bijzonder jammer van mijn huidige autoradio, want die functioneert goed. Maar omdat die niet origineel is, kan ik de tijd in de auto niet aanpassen. Ook staat mijn auto nu in het Frans. En op zich is dat geen probleem, maar ik heb hem gewoon liever in het Nederlands.
Daarnaast heb ik nu geen stuurwielbediening, en geen radio info in het display van mijn auto.
Dus ga ik kijken naar een originele, waarmee ik dat allemaal wel weer kan.
Hopen dat dat goed komt.

Goed. Ik ben weer even uitgetikt.
Ik wens eenieder een mooie zondag toe, met niet al teveel buien.