Bijna iedereen heeft er wel een mening over.
De Noodwet. De Spoedwet. Alles om covid uit te bannen, en de straffen liegen er niet om.
Petities, vaak gemaakt door schimmige, al dan niet populistische clubjes zeilen je om de oren.
Petities die klungelig in elkaar zitten, en er van alles bijhalen. Van de Rothchilds, via de vrijmetselaars en de Illuminati, naar 5G en andere zaken welke door niemand nog uit elkaar te halen zijn, of zelfs maar te controleren, omdat echt goede en onafhankelijke bronnen nu eenmaal niet voorhanden zijn.
Gelukkig zijn er ook nog petities die simpel, dor doch helder stellen wat er schort aan die wet.
Zodat ik niet eerst allerlei bronnen moet nagaan. Maar die in klare taal gewoon zeggen dat die noodwet nu eenmaal niet een bijster goed idee is.
Dat voelt al beter.
Ik ben op geen enkele manier tegen het uitbannen van een levensbedreigend virus. En bij gebrek aan vaccin, zullen andere voorzorgsmaatregelen genomen moeten worden.
Ik ben geen viroloog, maar feit is wel dat die 1,5 meter geholpen heeft met het terugdringen van het aantal besmettingen.
De getallen in de ziekenhuizen liegen niet.
Wat mij echter bijzonder tegen de borst stuit, is dat mensen het nog steeds afdoen als een griepje. En vergelijkingen leggen met ziektes, waar ook mensen aan dood gaan, maar die beter beheersbaar zijn, omdat ze bekender zijn, en omdat er vaccins of medicatie voor zijn.
En dus dat je veel meer moet oppassen dat je niet besmet raakt, want ook als je er niet aan doodgaat, is de nasleep ervan niet een waar je heel erg op zit te wachten.
Onze overheid, in al haar onmacht en onkunde, heeft besloten dat een noodwet dé oplossing gaat zijn.
Men neme maatregelen, en bij overtreding of negeren ervan, zal de burger ervan lusten. Hoge straffen, dat zal ze leren!!!1!1!1111!!!!one
En dat vind ik verkeerd. Ik vind het verkeerd omdat ik vind dat de staat zijn inwoners niet zo zou moeten behandelen. Het is een forse inbreuk op mijn vrijheid. En dat kan en moet anders.
En toen viel me ineens in, waarom ik die wet nog meer verkeerd vind. Ons land gaat er prat op dat we zo vrij zijn. En elk jaar in de aanloop naar mei, wordt ons voorgehouden hoezeer we vrij zijn. En hoezeer we (terecht) de bevrijders van toen moeten eren. Herdenken.
En inmiddels worden ook veteranen die overal ter wereld opkwamen voor onze vrijheid, veiligheid en belangen, geëerd. Dat is een goed ding.
Ik vind het persoonlijk dan ook een enorme muilpeer in hun gezichten dat de overheid nu zo onmachtig en onnadenkend en haast gemakzuchtig die zwaar bevochten vrijheid zo enorm beknot.
Hoe kun je nu een missie naar een oorlogsgebied beginnen, en hier je eigen burgers bedreigen met straffen die niet meer op te brengen zijn, en op geen enkele manier meer in verhouding staan tot het delict.
Hoe kun je een marineschip naar de golf van Somalie sturen, terwijl er thuis nauwelijks meer sprake is van enige vorm van leefbaarheid?
Ik denk en ik hoop dat ik chargeer. Ik denk en hoop dat het allemaal niet zo'n vaart zal lopen. Want aan de andere kant vraag ik me oprecht af, waar ze de hoeveelheid dienders vandaan moeten halen die al die wetten af gaan dwingen. Er zijn er nu al te weinig, die teveel te doen hebben.
Maar het gaat me om het principe.
Tegelijkertijd vind ik dat het niet een groot probleem zou moeten zijn om als maatschappij eens kritisch te kijken naar ons eigen gedrag. Nederland blinkt uit in eigenwijsheid. Iedereen weet het altijd beter, en omgaan met autoriteit zit niet echt in de genen van dit volk. Maar misschien wordt het eens tijd dat de Nederlander leert om daar wel mee om te gaan. En als we nu met ons allen, zonder onze eigen mening als middelpunt van het universum te zien, gewoon eens zorgen dat covid ook daadwerkelijk geen ruimte meer krijgt, (op welke manier dan ook) dan zouden al die maatregelen des te eerder niet meer nodig zijn.
Ik reageer dus ook een beetje vanuit mijn eigen gevoel, dat zegt: maatregelen om iedereen en vooral de kwetsbare groepen te beschermen: ja! Geen kwestie over mogelijk. Maar ook: De manier waarop de overheid dit af wil dwingen, gaat alle perken van fatsoen te buiten. Dus dat: nee.
Ik krijg dan een paar keer de vraag waarom ik het niet zelf onderzoek. Dat doe ik maar zeer mondjesmaat. En wat ik dan tegenkom, vind ik voor mezelf te (ver) gezocht. Ronduit belachelijk. Of niet controleerbaar.
Dus ik ga hierin af, op wat ik al gelezen heb, wat ik hoor en mijn eigen mening daarover.
Want voor meer heb ik geen tijd, geen energie. En eerlijk gezegd ook geen zin.
Er schuilt namelijk een bepaalde ironie in alle manifestaties en manifesten over dit hele onderwerp.
Er wordt namelijk nogal eens geschermd met: We moeten ons niet bang laten maken. En als je vervolgens verder leest, word je bang gemaakt voor alles en iedereen, en die nogal zouteloze, machteloze overheid.
Laat je niet bang maken, zo roepen ze. En vervolgens maken ze je bang, met "constateringen" en aannames die nauwelijks te bewijzen zijn, maar er niet om liegen...
Maar goed. Ik heb uiteraard een petitie getekend tegen die noodwetten. En inderdaad: een hele droge petitie. Een die er niet van alles en nog wat bijhaalt.
Gisteren had ik een eerste bijeenkomst PEA. Psycho Educatie ADHD.
En ik moet bekennen: het was een feest der herkenning. Helaas ook gelijk de mededeling dat het erfelijk is. En dan is Jente dus van 2 kanten de lul.
Maar de groep zelf is een geestige mix van jonge gozers, en oudere kerels die allemaal pas net het predicaat AD(H)D hebben gekregen. En veel van de zaken waar we mee worstelen zijn herkenbaar, en leidde vaak tot gelach van herkenning. Want the struggle is real. En het is fijn om je af en toe te spiegelen aan anderen. Hoe zij met bepaalde dingen omgaan, hoe zij zich handhaven. Of juist niet.
En omdat het samenwonen met een andere ADHD'er blijkbaar ook leidt tot blinde vlekken daarin, kom ik er buitenshuis dus beter achter, waar ik nu al die tijd mee worstelde, waar ik coping-mechanisms voor had, waar ook een oorzaak misschien wel lag voor de depressie (waar ik al een hele poos eigenlijk geen noemenswaardige last meer van heb), en hoe ik er beter mee om kan gaan.
Er zijn mensen die zeggen: ja, maar, je bent meer dan alleen dat labeltje. Nou, dat klopt wel, maar het labeltje klopt ook. Het labeltje geeft me namelijk best wel wat houvast, en zou kunnen leiden tot wat meer structuur. Voorwaar niet onhandig. Ik ben niet zozeer dat labeltje, maar dat labeltje is wel een perfecte opsomming van wat er zich allemaal in die harde kop van mij zich afspeelt.
Een grappig voorbeeld:
Ik kan voor een vriendje een tuintafel bouwen. Elk normaal mens neemt even de tijd om een pauze te nemen. En te denken voor te doen.
Ik niet. Ik kan dus in een soort van hyperfocus schieten, en van vroeg in de ochtend tot laat in de avond zonder stoppen bezig zijn met het maken van dat tafeltje.
Ik betrapte me er laatst op dat ik een peuk in mijn bakkes had gepropt, maar glad vergeten was om die aan te steken, zo druk was ik bezig met zagen, schaven, lijmen, schroeven en passen.
Het filter van mijn sigaret was volslagen doorweekt van mijn adem.
En als Ilse niet af en toe roept, vergeet ik glad om te eten of te drinken. En sta ik uiteindelijk te zwaaien op mijn poten van de honger, dorst en vermoeidheid.
En als ik dan gestoord word, dan ben ik ook echt even een paar seconden geirriteerd. Omdat ik uit mijn flow word gehaald.
Het eerste dat ik geleerd heb: ik zet een wekker, en als die gaat, stop ik en neem ik pauze. Ook echt op een andere plek, omdat ik anders pauze neem, maar toch in die pauze alweer een paar dingen ga doen, die uiteindelijk dan weer leiden tot....
En dan het meest fijne en ultieme nieuws: Ik mag heel snel alweer naar het platform. Die nieuwe vervoerder wil kennis maken met me. Hoe ironisch eigenlijk dat ik langer op het platform werkte dan de nieuwe vervoerder er zit, maar goed. Ze willen me graag ontmoeten, en omdat ik altijd heel gepassioneerd ben over dat werk daar, doe ik dat graag. Want na al het klussen, is het ook tijd om lekker tot rust te komen achter het stuur van de bus. En leuke rondjes over het platform te zoeven. Mijn collega's daar weer te zien en weer lekker met ze te grappen en te grollen.
Kan niet wachten.
Ik ga eenieder een prettig weekend toewensen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten