Een unieke blog

Dit is een unicum.
Het is nu zaterdagavond, en deze blogpagina staat al vanaf vanmorgen open.
Totaal geen inspiratie, een writersblock, wellicht? Alsof mijn normaal zo uitgesproken mening via mijn vingers niet meer op het witte vel willen komen.
Ik realiseer me dat ik dit jaar reeds 52 blogs heb geschreven, en gemiddeld zou dat neer kunnen komen op 1 per week.
Mijn brein blijft leeg. Er komt niks zinnigs op papier. Bekijk het maar, de wereld heeft genoeg van Marnix gelezen, poppetje gezien, paginaatje blank. Dat idee. En wat extra demotiverend is: ik gebruik mijn (in steeds verder staat van ontbinding verkerende) laptop puur en alleen nog maar voor het tikken van blogs, voor de rest doe ik nagenoeg alles op de telefoon. Dat betekent dus ook dat het witte vlak waar ik naar aan het staren ben, vele malen groter is, als wanneer ik mijn blogs ook op de telefoon zou tikken. Maar dat vind ik werkelijk waar 3x niks. Heb dat 1 keer gedaan (destijds op de vermaledijde motorola) en was er langer mee bezig om alle misgetikte woorden te herstellen, dan het verzinnen van het verhaal.
Een klein wit vlak als je nauwelijks inspiratie hebt, is al een gotspe, een groot wit vlak, voelt als een kansloze faalhazen aangelegenheid.

Er is deze week werkelijk niks opzienbarends gebeurd in mijn persoonlijke omgeving. Het was een zeer alledaagse week, zonder bijzonderheden.
Ja, of het moest de jaarlijkse sporttest zijn van Defensie. Die ging niet door. Bijzonder jammer, want ik had me er dit jaar zeer op verheugd. Hele jaar naartoe geleefd, gaat het niet door, puur omdat de maatregelen en adviezen dit voorschrijven. Zit ik daar op donderdag, helemaal opgepompt voor niks.
Volgend jaar rond deze tijd nieuwe ronde, nieuwe kansen.
Die maatregelen betreffen ook de kappers. En volgens mijn betere helft was het vandaag precies een jaar geleden dat zij een kappersbezoek aflegde, dus werd het wel weer eens tijd.
Maar dat kon dus niet. Gelukkig heeft ze een behoorlijk handige en inventieve moeder, die met behulp van een laser-waterpas de lokken van mijn eega kortwiekte. Met als gevolg dat de haren van mijn liefste rechter hangen dan zij lopen kan. Maar toch hou ik nog even veel van haar.
De maatregelen betreffen ook de scholen, die dicht moeten. En voor die paar dagen het thuisonderwijs maar weer eens invoeren.
En dus zitten wij met een zeer energieke Jente thuis. Die er steeds vaker opmerkingen uitgooit, waar mijn oren van gaan klapperen. En niet zozeer omdat het scheldwoorden zijn, maar ze zegt vaak dingen die helemaal niet bij een kind van 5 horen, naar mijn idee. Leuk is dat wel. Het maakt dat het soms pittig is om niet in de lach te schieten als ze dan wel eens brutaal is. En lachend je kind een standje geven, werkt eigenlijk niet zo best.
Wat wél opzienbarend is: dit jaar is het voor het eerst sinds dat ik op het platform aan het werk ging, dat ook de uitzendkrachten een kerstpakket krijgen van Arriva.
En dat vind ik toch leuk. Het is een blijk van waardering dat je krijgt. En ik vind het openmaken van een pakket toch een stuk sfeervoller dan een bon (waar ik overigens ook heel blij mee ben, maar dat terzijde). Extra leuk vond ik dat er niet alleen aan mij gedacht was (lekkere lekkernijen), maar ook aan de vrouw (drop, en groene thee limonade en chocolade) en aan de kinderen (een 200 spellendoos).
Los daarvan is me beloofd dat ik me geen zorgen hoef te maken over volgend jaar, dus dat ik nog wel even aan het werk blijf.
En ook dat voelt als een soort van blijk van waardering, in een tijd dat je als uitzendkracht je baan niet zeker bent.

Waar ik wel mee bezig ben: een tafel te bedenken voor onze lego-hobby, zodat we ons Harry Potter lego wat semi-permanenter uit kunnen stallen. En meer: we zijn al bezig met een soort van kijken wat onze vakantiebestemming wordt komende zomer.
Voor mij hoeft het niet per se een naturistische camping te wezen. Ik heb eerlijk gezegd niet heel veel op met die blote-billen-parade. Nu viel het op de camping waar we stonden wel mee, maar als het echt een verplichting wordt om met mijn zwaaiende zwans daar rond te hopsen, denk ik dat ik pas.
Dat er 2 mensen in mijn huishouden dat erg prettig vinden (niet zozeer dat ik in mijn blote toges rondren, als wel dat zij lekker in hun nakies rond mogen dartelen), maakt dat ik overweeg om toch wel weer voor zo'n camping te kiezen, als het maar geen verplichting is. Als het mag, is het mooi want dan hoef ik het niet. Dat idee.

Aan het einde van een jaar, is het vaak een goed gebruik om terug te blikken. Ik ga er niet aan beginnen. Hoewel covid erg goed voor me is geweest, en ik het gevoel heb dat mijn huwelijk er niet slechter van geworden is, is 2020 denk ik voor iedereen een tyfusjaar geweest. Een die we niet echt snel over hoeven doen. Bovendien: iedereen weet het toch beter dan ik, dus hoef ik ook niemand lastig te vallen met een terugblik waar niemand het mee eens is. Het scheelt me typen. En het scheelt me een boel energie om dan toch maar weer (on)genuanceerde woorden te zoeken om mensen mee te kietelen (lees: mee om de oren te rossen). Dus terugblikken doe ik niet.

En al typende kom ik erachter dat ik toch best weer een paginaatje vol heb weten te tikken. Iets met optimistisch doorreutelen.
Er was in de fanfare vroeger een meneer die hoofdzakelijk in het bestuur zat, want spelen kon hij niet. Hij kon wel goed besturen. Een bestuurder pur sang. Hij kletste iedereen met kalme en sonore stem totaal murw, zodat goede besluiten makkelijker genomen konden worden. Er kon toch nooit iemand tussenkomen als hij eenmaal aan het woord was.
Zo voelt het met deze blog ook.

Ik wil wel iedereen ondanks alles een goede kerst toewensen. En mogelijk al een beter 2021. Of het dat gaat worden, weet ik niet, maar het toewensen kan altijd. Ik blijf positief.
En dat hoop ik voor anderen ook. Blijf positief, blijf gezond en blijf je gezonde verstand gebruiken.
Dit alles geschreven hebbende, wens ik eenieder een goed weekend.