Wekelijkse besognes

Er is een project mislukt.
De eerste Almeerse kerstboom die we hadden, heeft het wel weer gered om uit de tuin te gaan, maar in een vlaag van verstandsverbijstering flikkerde ik die in de korf die de Gemeente Almere in al zijn wijsheid toch weer aan het einde van de straat heeft geplaatst.
Die heeft er nog geen halve dag in gestaan, en toen is iemand er al mee aan de haal gegaan. Dus staat onze 'deense' dennenboom bij iemand thuis te pronken.
En terecht.
Dat betekende dat ik naar een verkoper moest om een ander te kopen, en aldus toog ik maandag naar de praxis.
Ik zag er een boom die aan mijn persoonlijkheid deed denken. Prikkelig en dik. En met name dat laatste kwam pas thuis tot uiting, toen we het netje dat voor een ordentelijk transport (gewoon naast me op de voorstoel, hij mocht meekwaken met Q-music kersthits) door de medewerker erom was gedraaid eraf sneden.
Dit is geen dikke boom meer, dit is gewoon een dennenboom in de vorm van een enorme bal.
Het is dat het ding in een emmer staat, en een spriet heeft die er aan een kant uitsteekt, anders hadden we niet geweten wat boven en onder is.
Los van had dikke Diederik de dennenboom enorm is, stond hij scheef in zijn pot. Het kostte Ilse nauwelijks denkwerk, en nog geen minuut later stond hij recht. Niet heel stevig. Maar recht.
Samen met de kleine draak hebben we van dikke Diederik een heuse en mooie kerstboom gemaakt.
En het is dan ook wel weer intens leuk om Jente bezig te zien met die kerstboom. Hoe ze denkt, waarom ze frutseltje 1 wel en 2 niet op een bepaalde plek wil.
En heb niet het lef om er tegenin te gaan, want bepaald dierlijk protest is je deel.
Maar goed, laat haar lekker, denk ik dan maar.

Leidt automatisch tot project 2: Al een paar jaar kijk ik tegen een van de meest armetierige kleine kut kerststalletjes aan die ik ooit zag.
Zijn niet mijn deel van onze gemeenschap van goederen, en tot op heden heb ik het altijd maar gewoon geaccepteerd. Ik ben al lang blij dat met de intrede van Ilse er op meer momenten dan alleen met kerst gezelligheid in huis is, maar het stalletje dat we nu hebben, zou zelfs niet afdoende zijn geweest voor ons aller bescheiden Jezus. Kortom: ik vind het schandelijk te kort schieten.
Ik heb laatst met mijn schoonvader ruimte gemaakt in de schuur om al mijn hout te drogen, en u raadt het al: ik ga mijn klauwen maar weer eens verwonden met het maken van een kerststal die onze lieve heer waard is. Vooral eigenlijk omdat ik mijn huis rond kerst wel wil opfluffen met een stal die de naam stal waard is.
Dus ik ga van hout een heuse trog maken waarin dat kind kan liggen tukken, en een mooi afdakje van echt hout, en echt mos.
Uiteraard moet een en ander wel ergens opgeborgen worden, ik heb namelijk de ervaring dat als je muizen hebt (hebben we niet want we hebben Colette) dat die door het jaar heen erg veel baat hebben bij een kerststalletje, en er gewoon Jesusje, Jozefje en Mariaatje in gaan spelen.
Ik heb er nu al zin in. Want de schuur is nu dusdanig opgeruimd dat ik ook gewoon mijn billen kan draaien en er een mooi werkstukje kan maken.
Ik ga een stal maken waar Jozef als bouwvakker nog een dikke punt aan had kunnen zuigen. Zeg maar.

Ik was al bezig met een paar kleine dingetjes. De auto van Ilse is nog niet 100% naar mijn zin, maar technisch beter dan de saxo.
Een van die dingen was een hoedenplank. Die ontbrak, en was via de sloop voor een paar ekkies snel in huis.
Toen zag ik dat er in de auto een nokje ontbrak, en die zou ik met behulp van mijn dremel wel even maken van een bout.
Tot de dremel het begaf. Het hoereding. Alweer een dremel naar de verdommenis. Best snel, maar voor garantie moet je een bonnetje hebben, en dat is een bureaucratisch soort ongein waar ik maar weinig aan kan wennen. Die bonnetjes zijn bij mij geen lang leven beschoren. Net zoals een dremel.
Uiteindelijk is het me, met wat doorzettingsvermogen ook wel gelukt zonder dremel, en heeft Ilse een volledig functionele hoedenplank, maar mijn razende frustratie over falende apparatuur kende weer eens geen grenzen.

En omdat ik het druk heb met chauffeuren (ik hou van de planner van Arriva, die dame denkt ten minste een beetje me), besloot ik dat we behoefte hebben aan een plankje in huis.
Ja, we hebben behoefte aan een plankje, want we zijn weer begonnen met het opbouwen van onze gezamenlijke hobby: Harry Potter Lego. En ik vind (en Ilse is dat schoorvoetend met me eens) dat we dat ook mooi moeten tentoonstellen.
Daartoe wil ik een soort van tijdelijke en dus makkelijk weer af te breken tafelplank maken, waarop we deze sfeervolle parafernalia kunnen neerzetten.
Is het wel fijn dat ik inmiddels beschik over een flinke werkruimte, waar ik mijn ei kwijt kan.
Ik ben behoorlijk druk met het rijden op Schiphol, en hoewel de nachtdiensten me bijzonder goed bevallen, merk ik ook wel dat het een soort van aanslag is op je gewone doen.
Gelukkig mag ik ook nog een paar diensten doen op het platform, en even bijkletsen met collegas.

En afgelopen week mocht ik zowaar weer eens wat muzikaals doen. Ook die collega's heb ik best wel gemist. En mooi dat de opname meneer een paar memorabele foute noten van mij wist te vangen met zijn microfoons. Ik hoop dat ik die nog eens gemaild krijg, want een betere beltoon of wekker zou er eigenlijk niet zijn. Zo lomp als dat ik foute noten kan spelen, zo hoor je ze maar zelden.
En dat brengt me op een ander muzikaal grapje.
Toen ik van het voorjaar werkloos raakte, was een van de voorwaarden voor de WW, dat je gaat solliciteren. Dus dat deed ik braaf. 1 per week.
Waaronder op een vacature als trompetsolist bij een van de Nederlandse symphonie orkesten.
Verder niet meer over nagedacht. Het was een verplicht nummer, en aangezien er verder geen reactie kwam (zoals wel vaker als je als werkzoekende solliciteert) ging ik gewoon verder met mijn leven.
Tot ik van de week een mail kreeg waarin stond dat ik werd uitgenodigd voor deze auditie.
Ik schoot onbedaarlijk in de lach. Vooral toen ik keek naar alles wat er van mij geëist werd. Een lijst, langer dan het verlanglijstje van Jente voor Sinterklaas.
En dan nog een paar solo stukken en wat kamermuziek.
Een soort van "how-to-kill-a-trumpet-player-in-less-then-1-hour".
Ik snap dat ze tijdens zo'n auditie wel iets eisen en iets verwachten. En ik snap dat ze ook mensen willen ontmoedigen om te komen, als ze niet echt wat in hun mars hebben, maar dit is echt bezopen.
En werpt bij mij de vraag op, of ze überhaupt wel iemand aan willen nemen.
En zo ja: of ze niet een externe commissie moeten inhuren, die wél in staat is om met een paar dingen te horen of iemand in een orkest past. Want als je al dat soort heavy muzikale meuk nodig hebt om te horen of iemand bij je bandje past, schort het misschien niet aan de kandidaat, maar aan de commissie.
Hoe dan ook: ik heb per kerende mail laten weten dat ik geen interesse meer heb, omdat ik ander werk heb. En derhalve geen tijd om dat allemaal voor te bereiden. Overigens is dit specifieke orkest daarin geen uitzondering. Ook andere beroepsorkesten hanteren het credo: Als we de kandidaat kapot krijgen, is dat een mooie bijvangst van een auditie waarbij we toch niemand aannemen.
Bizar vind ik dat.

Maar goed. Deert mij verder vrij weinig. Voorlopig zit ik goed bij mijn eigen bandje en achter het stuur van mijn bus.

En omdat ik vanochtend van 020 uur tot 0500 mocht werken, is mijn weekend wat later begonnen.
Ik wens u allen een goed weekend. Blijf veilig, blijf gezond.