vrijdag 12 maart 2021

Grote mensen dingen.

 Nee, nauwelijks iets 18+, hoewel... Eigenlijk ook wel. Want hoeveel achttien jarigen zijn er die zich bezig houden met het op orde houden van hun koophuis.
We hebben dus het plan opgevat om zonnepanelen op ons dak te gooien. Dat zou in theorie goed moeten zijn om de maandelijkse lasten wat omlaag te halen. En het is goed voor het milieu. Zegt men. Of men ontkent het nog veel harder. Maar eerlijk gezegd: als het mijn lasten omlaag haalt, vind ik het mooi. Haalt het ook mijn ecologische voetstap omlaag, is dat mooi meegenomen.
We hebben wat offertes gevraagd, en er zijn er een paar onderweg, en mooi dat we die, als het zo uitpakt als ons is voorgeschoteld, we dat van de belastingteruggave gaan betalen.

Er is dan wel 1 klein detail: om die zonnepanelen te kunnen installeren, moet ons 22 jaar oude dak ververst worden.
En ook daar hebben we offertes gevraagd. 

Wie zal dat betalen, zoete, lieve Gerritje?
Nou, die dus niet. Helaas, dat geld komt dus uit de kleine extra revenuen die ik zo nu en dan bij elkaar krijg, scharrel en werk.
In eerste instantie wilde ik het geld voor deze klussen uit de overwaarde halen. Dus met de ABN, gebeld, en de zaak voorgelegd, ten slotte, zo redeneerde ik: het is in principe hun huis, want hun hypotheek. En met de overwaarde, plus het feit dat ze over een kleine 25 jaar ongelooflijk veel geld aan ons verdiend hebben, zou het zomaar eens kunnen zijn dat ze wel welwillend zouden willen zijn ten opzichte van ons plan.
En dat waren ze.
950 Euro voor het adviesgesprek. 450 euro voor het inleveren van de stukken.
Mijn bek zakte los. 950 euro voor een 10-minuten gesprekje en 450 euro om die stukken in te leveren.
Gegeven het feit dat wij een huis aanleveren dat bij verkoop ongeveer 2x zoveel waard is, en wij dus omdat we altijd op tijd, zonder mankeren betalen, en je als hypotheek-klant altijd een goeie klant bent, had ik verwacht dat een bank op zijn minst zo klantvriendelijk zou zijn om geen 1400 euro te vragen voor een paar formaliteiten.
Maar goed. Ik neem aan dat de bankdirecteur niet zonder zijn 283 Porsches, zijn 23 maitresses, 36 buitenechtelijke kinderen, een paar al dan niet frauduleus bekomen hutjes in verre belastingparadijzen, en 2 doorgefokte tekkeltjes  kan, dus soit. En misschien maar beter ook, want alle geld die ik niet naar de ABN hoef te brengen, is mooi meegenomen.
En dus komt de besparing die we hebben van de zonnepanelen rechtstreeks in onze eigen zakken terecht. Ik moet zeggen: ik kijk er naar uit. Helaas hebben we geen meter die zichtbaar terugloopt, maar als ik dag en nacht alle lichten kan laten branden, de wasmachine en de tv aan kan laten staan, en vooruit: mijn telefoon op kan laden op kosten van de zon, vind ik het best.
Dat betekent wel dat we dus dit jaar een kleine 8 ruggen stuk gaan slaan op het dak van ons huis.
Maar dan heb je ook wat.

Verder naar andere zeer volwassen zaken.
Boodschappen doen voor mijn gezin is elke 2 tot 3 dagen weer verzinnen wat we gaan eten, en de bijbehorende boodschappen doen. Ik vind het geen vervelende klus, en alles beter dan Hallo Vers.
Maar ook ik maar nog wel eens de fout dat ik niet luister. 
In het nu komende geval, luisterde ik niet naar mezelf.
Ik had bieten gehaald, en bloemkool. Daarbij aardappels, en wat vlees en vega-blerf voor Ilse.
Ik haalde bietenburgers. Een soort van op hamburger lijkende schijf bestaande uit vleesloze zut en bieten. Ergens wist ik wel dat Ilse weinig met bieten heeft, en nu veroordeelde ik haar tot bieten en bietenburger. Het arme schaap.
Voor mezelf had ik kippenbouten en worstjes met bbq-smaak van de "slagers van Albert Heijn".
Van die worstjes met een overvloed aan rood-oranje marinade. Van die worsten waarvan mijn onderbuik al in de winkel aangaf dat dat wel eens niet de meest verstandige keuze zou kunnen zijn.
Dat gevoel drukte ik weg, want het zag er zo lekker uit.
Goed, die avond sloeg ik aan het koken, en om voor Ilse de zure appel maar meteen op haar bord te mikken, werd het bieten, met bietenburger en aardappelen. En voor mij en Jente een BBQ worst van de slagers van Albert Heijn.
Al tijdens het bakken van die op worst lijkende tinnef, werd het me wee in de buik. Een vaag soort misselijk gevoel. De geur... Het stond me gewoon niet aan.
Eenmaal aan de maaltijd zag ik Ilse met enorm lange tanden intens niet genieten van haar bietenburger met bietjes. En zelf kreeg ik het steeds moeilijker met die worsten. 2,5 hap, waarbij de laatste 1,5 puur en alleen op wilskracht gingen. Meer was niet mogelijk. Mijn handen weigerden gewoon simpelweg om meer van dat worstje klein te snijden, met als doel het in mijn mond te krijgen.
Ik ging ook steeds ongelukkiger kijken, en me ongemakkelijker voelen. Mijn maag begon steeds duidelijker signalen af te geven. En dat leidde ertoe dat ik voor de tweede keer in mijn leven gedwongen was vlees weg te gooien. En met dat ik dat deed, werd het protest van mijn maag dusdanig explosief dat ik te laat was om met goed fatsoen naar de wc te rennen. De paarse bietenbrokjes plus 2,5 hap worst liet ik bij gebrek aan betere opvangmogelijkheid maar even in mijn hand, tot ik dan eindelijk het toilet bereikt had. En zo verdween de worst, sneller dan ik had geanticipeerd richting riool.
Jente, die ook een worstje had, had nergens last van. Die lustte er nog wel één.
Ik moet dus onthouden dat Ilse niks met bieten heeft, en ik erg slecht ga op BBQ worsten van de slagers van de Albert Heijn. (Als ik zo'n slager was, in dienst van 's lands grootste kruidenier, zou ik me doodschamen om zulke worstjes te maken, sterker nog: ik zou mezelf van pure ellende in die gehaktmolen flikkeren, want dik kans dat de klant er dan minder van gaat overgeven dan van de tinnef die ze "worst" noemen. Of zou dit per ongeluk al gebeurd zijn, dat mijn maag daarom in opstand kwam?)

Goed, hoe dan ook.

Van het ene huis naar het andere.
Onze tent (en daarmee bedoel ik dat enorm lange ding waar een auto in past, en waarmee we bij (mijn) voorkeur naar Frankrijk afzakken) heeft ook wel zijn beste tijd gehad. De elastieken waarmee de binnentent aan de buitentent vast gemaakt kunnen worden, zijn zo elastisch als beton, de naden van de buitentent, daar waar de binnentent eraan hangt, beginnen wel erg op te rekken, en enkele van de stokken zijn zeg maar ook niet helemaal fris meer.
En waar we een aantal jaren geleden nog jaarlijks een gesprek hadden over het wegdoen van de caravan, begint het er nu op te lijken dat we dat gesprek nu over de tent gaan hebben.
Ik vind aan de ene kant dat, zolang die tent niet wegwaait of verder uitscheurt dan ze nu doet, dat die nog wel een jaar mee kan. Dit roep ik inmiddels ook al 3 jaar. En al 3 jaar wordt het erger, maar al 3 jaar verrekt die tent het om helemaal naar de galemiezen te gaan.
Aan de andere kant: deze tent is groot. En deze tent is zwaar. Twee best wel behoorlijke nadelen van formaat. Het opzetten is een kwestie van 30 minuten doorbuffelen, en eigenlijk is dat ook al niet iets dat we willen. Ik. want meestal rij ik. En ben ik bij aankomst toch wel zo gaar dat ik veel wil, maar niet per se een half uur nodig hebben om een tent op te zetten.
Dus we willen ongeveer het zelfde formaat terug. En dan het liefste nieuw, en nog liever: oppompbaar.
Hoe lekker is het om aan te komen, de tent op de grond te leggen, slangetje erin en hoesten tot die stijf staat. Harinkie prikken en inruimen maar.
Dus staan er nu een aantal tabbladen op mijn pc open met allemaal nieuwe oppomptenten. De een nog mooier en luxer dan de ander.
In de hoop dat we beiden tot overeenstemming kunnen komen. En ook in de hoop dat er ergens een keer tijd is en mogelijkheid is om zo'n tent dan in het echt te zien. Want waar ik meer van het "livin' on the edge"- principe ben, vindt Ilse het fijn om vele kilometers te rijden om het ding in het echt te zien.
Ook hier: ik snap dat wel, want het is geen halfje wit dat je koopt, maar ik vind het zo'n gedoe.
Gewoon klik en bezorg, en hoe we hem opgezet krijgen, gaan we op het veldje hierachter wel uitproberen. We zien de plaatjes, dus heel erg verrassend zal de uitkomst niet zijn.
Maar goed, de zakelijk leider van ons gezin moet af en toe ook gewoon haar zin krijgen, dus gaan we ergens een keer naar zo'n kampeer-super om daar een tent te kopen die ons zint.
Tenzij het heel anders loopt allemaal, want ondanks dat we grote mensen zijn, is het soms nog steeds een beetje een warrige chaos, in huize Coster- van der Wal.

Dit geschreven hebbende, wens ik u een prettig weekend.





Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Bijzondere mensen, een observatie.

 Reizigers. Passagiers. Ze zijn er in alle soorten en maten. Het kleine kereltje van een jaar of 9, die de trap af kwam, zeulend met de veel...