Verwende nesten

"Laten we eens kijken wat de kracht is van social media!!11!1!1!!one".
Deze zin staat bij allerlei onzinplaatjes en teksten, waarvan de maker (of deler) vindt dat het gedeeld moet worden, en vooral ook dat de opdracht die er staat uitgevoerd moet worden.
Over het algemeen krijg ik van dat soort plaatjes een weeë maag en zure oprispingen, want ze appelleren aan een vals soort schuldgevoel.
Hypocriet als ik ben, maar vooral ook begaan met de verjaardag van mijn dochter, besloot ik om eens te kijken naar de kracht van social media.
Er was namelijk weinig te feesten. Weinig mogelijkheden tot feesten. Geheel in tegenstelling tot wat de gemiddelde viruswap over het algemeen vindt, vind ik het niet heel prettig om al te veel overbodig risico in huis te halen door meer kinderen uit te nodigen dan het absolute minimale. Hoewel ik het haar absoluut gegund had.
Dus wat ik deed was op gezichtenboek vragen of mijn vriendjes misschien een kaartje naar Jente zouden willen sturen, om haar verjaardag wat specialer te maken.
Ik hoopte op een of twee kaartjes, maar Jente kreeg meer dan dat. Veel meer. Ze snapte niet zo goed waarom collega's en vrienden die zij nog nooit gezien heeft, allemaal kaarten naar haar stuurden, maar verguld was ze er zeker mee. En ik ook.
Wat was het tof om te zien dat mensen zo met elkaar meeleven, en gewoon massaal aan mijn verzoek gehoor gaven.
Van lieve teksten tot gekke kaarten, en alles er tussen in. Een schriftje met stickers en enorme ballonnen die tegen Jente's neus aan bonsden toen de doos openging. En ik vermoed dat de post nog wat stukken in bewaring heeft gehouden, om de feestvreugde over nog wat meer dagen uit te spreiden.
Ze is werkelijk verwend als een malle. Niet alleen doordat voor haar wildvreemden zo lief voor haar waren, maar ook qua kadootjes. En voor het eerst sinds ik denk 32 jaar, heb ik mezelf ertoe moeten zetten om met de barbies te spelen.
32 jaar geleden was ik 8, en kon mijn grote zus me nog dwingen om te doen alsof ik met die poppen wilde spelen, dat hield gelukkig vanzelf op, toen ze besefte dat ik een armoedige poppenspeler was.
Nu ben ik 40, is mijn dochter 6, en die vindt het veel minder vervelend om mij te moeten dwingen om met die kutpoppen te spelen. Doet ze gewoon. Want anders is er gewoon geen land mee te bezeilen.
Met mijn grote zus was ook geen land te bezeilen als ik niet wilde, maar dat was dan een probleem voor mijn ouders. Nu ben ik zelf de ouder, en ga ik kreunend op de grond zitten doen alsof ik weet wat het is om met barbies te spelen.

Vandaag ben ik jarig. 40 dus. Voor de 4e keer dat er een pubertijd begint. Ook voor mij gold dat ik mijn verjaardag wel op een andere manier had willen vieren, maar zoals het nu is, is het me ook best.
Ik voel me niet beroofd van een feestje omdat de omstandigheden nu eenmaal niet zo jofel zijn.
Want verwend ben ik toch wel.
Kaarten, berichten zo hier en daar. Allemaal heel lief. En ook hele gave zaken die zó intens toevallig zijn, dat ik er bijna een complot omheen kan verzinnen.
Een cadeaubon voor een ring van een maker van houten sieraden bijvoorbeeld. Ik was al met deze kerel in gesprek over een gepersonaliseerde ring, en toen kreeg ik van mijn zwager een bon voor een ring van: jawel: ringman. (Zoek hem maar eens op: die maakt van bijzondere houtsoorten de meest mooie ringen).
Van veel komischer kaliber was het geschenk van mijn betere helft. Die bedacht dat ik wat extra vrolijkheid kon gebruiken in de vorm van een abonnement op de Donald Duck. En laat ik dat dus echt leuk vinden, want de Donald Duck is niet alleen uitstekend leesvoer voor Jente, maar ikzelf kan er tot op heden enorm van genieten. Simpele stripverhaaltjes. Een pet. Een mooie pet. Ik ben ten slotte ook maar gewoon een Jan-met-de-pet. Hoewel ik wel uitdrukkelijk voor de kwalitatief betere petten. Dus niet die goedkope troep, die na 1 keer dragen al afgevoerd kan, maar echt goede katoen. Met een fijn draagcomfort, en toch hip. (Althans, dat wat ik onder hip versta). Een armband van mijn schoonouders. Ook van hout. Komende van en passende bij de armband die ik vorig jaar van Ilse kreeg een Oostenrijkse juwelenmaker die veel van hout maakt. Kortom: allemaal zaken die maken dat ik er ondanks mijn stijgende leeftijd toch nog patent uitzie.
Dan is daar een schoonvader met gouden handen in de keuken. Niet alleen in de keuken, maar in dit specifieke geval wel.
Ik ben weinig Limburger meer, maar het gene dat me -los van mijn oude klasgenoten, en een paar andere mensen-  het meest is bijgebleven, is de vlaai. Ik weet precies hoe een lekkere vlaai hoort te smaken. Hoort te zijn. Soort van armeluis taart. Veel simpeler van opzet, veel lekkerder ook. Naar mijn onbescheiden mening. Er was of is ooit een bedrijf geweest die de Limburgse vlaai naar het noorden heeft gebracht, maar de plakkaten vette, zoete, maar vooral kitsche zooi die zij als vlaai durven verkopen, heeft mij doen besluiten om daar nooit ook maar 1 kruimel te kopen.
Ik wilde echter wel voor mijn verjaardag een echte, lekkere kersenvlaai. Mijn all-time favourite. En mijn schoonvader kweet zich van die min of meer opgelegde taak. Het resultaat was niet minder dan verbluffend. Een onvervalschte Limburgse vlaai. Alsof die niet gemaakt is door iemand die uit Den Helder komt, maar door een Limburgse dorpsbakker. Die is dus ook tot de laatste kruimel verslonden. En voor het grootste deel door uw nederige scribent.
40, dan ben je dus officieel middelbaar. In mijn depressie grapte ik nogal wrang dat ik meteen door zou kunnen voor de midlife-crisis, maar aangezien ik op wat gebieden achterloop, denk ik dat ik goeie hoop heb dat ik dat ook nog even voor me uit kan schuiven.

We zijn namelijk heel volwassen bezig met allemaal offertes voor allemaal comfort, kwaliteits-, en waardeverhogende zaken aan ons huis.
Het vernieuwen van ons dak, maar ook zonnepanelen. Dat eerste moet toch, want met 22 jaar is het originele dak echt wel aan vervanging toe. Dat is niet iets dat ons is aangesmeerd door de offerte-uitgevende-dakdekkers, ik heb dat met eigen ogen kunnen zien.
Dat moet toch, want zonnepaneel-installateurs vinden het -terecht-  prettig als het dak waar ze op werken, niet van ouderdom totaal verpulvert als ze hun waren erop schroeven.
En dan gaan we bedenken of we ons kleine kapitaal ervoor inzetten, of dat we dat doen uit de overwaarde van het huis.
Die overwaarde is namelijk aanzienlijk, en het eventuele kleine bedragje per maand dat dat ons aan hypotheek meer kost, krijgen we terug via de besparing op de energie.
Voordeel daaraan is dat we ons kleine kapitaal kunnen houden voor andere comfortverhogende zaken in het leven, zoals een nieuwe tent voor de kampeervakanties, of gewoon, voor als de wasdroger.... Oke, die hebben we net vernieuwd. Geen seconde te laat, want het ding was hard op weg om een fik te veroorzaken waar de hel nog onschuldig leed bij is.

Dit alles geschreven hebbende, heb ik inmiddels een behoorlijk goed beeld van wat ik mijn echtgenote over een kleine 2 maanden kado ga doen, en ga ik me nu verheugen op mijn 15 minuten privé shop tijd bij de praxis. Nu dat weer mag, heb ik de kans om mijn opgespaarde cadeaubonnen eens uit te geven en mijn voorraad aan klusmateriaal weer aan te vullen.
En los daarvan heeft het geen enkele zin om u nog een prettig weekend te wensen, want dat is bijna voorbij.

Tot de volgende.