Wat een week.

Het was nogal een week.
Omdat er nog steeds geen perspectief is op meer werk op Schiphol, en ik rosbief  op de boterham lekkerder vind dan gebraden gehakt én omdat het bezig zijn beter voor me is dan stil zitten, heb ik er maar een baantje bij genomen.
En dan zien we wel hoe ik 3 werkgevers ga combineren. Ik vond twee al behoorlijk pittig, laat staan drie, maar soit.
Ik vervoer sinds maandag voedsel en parafernalia naar kinderdagverblijven, bedrijven en consumenten.
Dit doe ik met een door diesel aangedreven 6 cilinder half-automaat van Fiat. En dat gaat van het uiterste zuiden van Limburg, tot het noordelijkste puntje van Groningen en alles daartussen.
Maandag dus begonnen met de "opleiding", die woensdag klaar was. Ten minste, dat denk ik.
Op zich is het geen verkeerd werk. Solistisch lekker veel kilometers maken, even een gebbetje maken met de meiden van het kdv/bso/ secretaresse van een bedrijf dat ons binnenlaat, etc, dan weer volgas door naar de volgende.
Fysiek gezien valt het allemaal wel mee, en word ik gewoon betaald om lekker een beetje door het raam naar buiten te staren, te genieten van de behoorlijk mooie landschappen die zelfs Friesland rijk is.
Steken met een net iets te brede bakwagen door een net iets te smalle straat, waar net iets te veel tegenliggers staan/rijden/fietsen/lopen/stuntelen, is natuurlijk een kolfje naar mijn hand. Dat is leuk, daar geniet ik dan echt met volle teugen van. Mensen zenuwachtig zien worden als ze zien dat ik toch echt ook door die straat moet/wil en vooral kan, en dan vol opluchting merken dat het ook kan zonder schade, verwondingen of andere ellende.
Oke, goed. (Hoofd)rekenen was/is nooit mijn sterkste punt geweest, dus dat ik per ongeluk een klant teveel liet betalen, omdat ik de bon verkeerd las, is even jammer. Gelukkig nam de klant het sportief op, en zou het regelen met de klantenservice. Verbazend wat eerlijkheid vermag. Ik zei dat het mijn eerste keer was, en ik het allemaal nog een beetje onder de knie moest zien te krijgen. Samen met mijn verontschuldigingen was dat voldoende om een vriendelijke en zelfs "supportive" reactie te krijgen.
En dus zal ik zeker in het begin niet de snelste zijn. Het feit dat een oud dametje op 6 hoog even heel blij is als je haar wekelijkse levensvoorraad aan komt vullen, én even een praatje maakt (juist nu belangrijk, omdat juist ouderen zo allenig zijn met die verrekte kut-corona) maakt dat het een welbestede dag is.
En dan kom ik erachter dat ik misschien toch iets meer sociale menselijkheid in me heb, dan ik mezelf ooit toedichtte.
Al met al een drietal vermoeiende dagen, vooral vanwege de indrukken die ik op moest doen.

En ook dit jaar koos ik ervoor om mijn burgerrecht (dus geen plicht!!!!) te doen gelden, en te gaan stemmen. Tot het allerlaatste moment was ik een zwevende kiezer. Want waar doe je goed aan? Zelfs de FvD heeft wel punten waar ik het mee eens zou kunnen zijn. Maar ja, om daar nu op te stemmen, omdat meneer Beaudet per ongeluk iets intelligents roept, is ook weer zoiets. En dit gold voor nagenoeg alle partijen.
Gezien het feit dat in onze democratie het zo is dat van alle gouden bergen die er beloofd worden, er nog geen 10% daadwerkelijk waargemaakt kunnen worden, en ik vind dat politici pas de laatste weken aan het paaien zijn, vind ik niet dat er op mij een verplichting rust om te stemmen op de volgende jodocus die het land naar zijn of haar idealen wil scheppen. Dat is een recht waarvan ikzelf bepaal of ik er gebruik van wil maken. Want uiteindelijk vind ik het allemaal een beetje lood om oud ijzer.
Dus heb ik maar gestemd op een partij waar ik de minste gaten in kon schieten, al was het maar omdat ik er heilig van overtuigd was dat ze het toch niet tot de 2e kamer zouden redden. Verdomd dat ze binnenkomen met een zeteltje of 3. Het blijft dan gelukkig enigszins beperkt.

Ook was er een sectierepetitie gepland. Niks bijzonders gedaan. Een beetje lange tonen gespeeld, samen met de sectie.
Maar mooi dat ik ook dat toch blijkbaar gemist heb. Niet die trompet op zich. Maar wel het samenspelen. Het samenspelen met die 4 totaal verschillende karakters, die het leven op donderdagen en vrijdagen soms zo intens lastig, vaak intens leuk en eigenlijk altijd muzikaal maken. Ik heb die sociaal-professionele contacten toch wel gemist. En ik mis het nog steeds.

Wat ik ook heel erg mis, is het regelmatige contact met mijn collega's op het platform. Vandaag was ik er weer even een dagje, en het was als thuiskomen op mijn werk. Een aantal mensen waren op pad voor andere dingen, maar gelukkig waren er ook een paar ouwe trouwe makkers. De busco bood gelijk aan om koffie te komen brengen als ik de schoonmaak-express ging rijden, gewoon omdat ze het fijn vond me weer te zien.
En voor dat ik die pendel ging rijden, kreeg ik ook een ritje vanaf het nieuwe busstationnetje voor mijn kiezen. Dat hebben ze wel echt mooi gemaakt en aangelegd.
Er moest natuurlijk ook wel weer een gekkigheidje.
Blijkbaar was ik zo van de leg van afgelopen week, dat ik deze ochtend niet goed oplette bij welke kleding ik aantrok.
Ik trok een broek uit de kast (uit mijn, zij het bescheiden, deel van de kast) trok mijn fleecevest aan, en verwonderde mezelf over het feit dat die broek zo lekker zacht aanvoelde.
Ik maakte daar verder niks van, tot ik, aangekomen bij de beveiliging van Schiphol, van alles uit mijn zakken moest halen, en er weer in terug moest stoppen.
Toen pas viel me nog iets vreemds op, los van dus dat continu lekkere zachte gevoel: de broekzakken waren wel erg ondiep. Nagenoeg nutteloos ondiep. Mijn portemonnee viel er gewoon weer uit.
En dat ik me dat realiseerde, was ik ook bijzonder blij dat ik niks verloren was tijdens de busrit van de parkeerplaats naar de garage. Raar was het wel, tot ik me realiseerde dat ik helemaal geen broek heb met zulke ondiepe, nagenoeg nutteloze zakken. Mijn broeken koop ik juist omdat ik gebruik wil maken van mijn zakken. En werkelijk geen enkele broek die ik bezit, voelt zo zacht als deze. Mijn broeken zijn gewoon mannen-broeken. Die gewoon rechte pijpen hebben. Rechte pijpen, dus geen skinny jeans. En ook geen zwierig wijd uitlopende pijpen, maar gewoon rechte pijpen.
Naar beneden kijkende vond ik het ook opvallend dat deze broek toch wel erg frivool uitliep naar beneden.
Lang verhaal kort: waarom een broek van Ilse op mijn stapel in de klerenkast terecht is gekomen, zal me immer onduidelijk blijven, feit is dat ik gewoon een broek van Ilse aan mijn billetjes had gehesen, en ik mezelf de rest van de dag heb kunnen laven aan een heerlijk zachte broek aan mijn billen, die me ongetwijfeld veel vrouwelijker maakte dan ik voor mijn imago wenselijk acht.
Volgens de busco viel het niet op, en ik vraag me af of dat een geruststelling moest zijn, of dat ze toch al vond dat ik er wat vrouwelijk bijliep. Hoe dan ook, gezellig was het wel.

Dan staat er voor komend weekend een nieuw avontuur: Jente wil oorbelletjes. En wij vonden 6 jaar een mooie leeftijd. Dus dat ga ik morgen met haar doen. Gaatjes laten schieten.
Mogelijk dat ik het voordoe, en mezelf nog maar een gaatje laat schieten, mogelijk vindt ze het genoeg om het alleen bij haarzelf te doen.
Ik ben heel benieuwd.